သင္​းသင္​း​ေမႊး​ေမႊး ႏွင္​း​ေဖြး​ေဖြး ၁

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #1 on: November 19, 2014, 08:02:08 AM »

သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး


အခန္း(၁)


ေဆာင္းဦးေပါက္ရာသီ… ညေန ၅ နာရီေလာက္ ဆိုလွ်င္ပင္ ေနေရာင္က ကုန္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္လာ၏။ သည္ကေန ့ လူက ေနလို ့ထိုင္လို ့ သိပ္မေကာင္းခ်င္.. အိမ္ေရွ ့ရွိဒန္းကေလးတြင္ ထိုင္ရင္း ခင္ပြန္းျဖစ္သူ အလုပ္မွ ျပန္လာမည့္လမ္းကို ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ တြဲေလာင္းခ်ထားေသာ ေျခေထာက္ေလးမ်ားကို ငံု ့ၾကည့္ကာ သက္ျပင္းခ်မိ၏။ ေယာင္မို ့မို ့ ျဖစ္ေနေသာ ေျခေခ်ာင္း ေလးမ်ားက ဖိနပ္ပင္ စီးလို ့ မရခ်င္။ သည္အခ်ိန္ သည္သို ့ပဲ ျဖစ္တတ္သည္ဟုေတာ့ ေျပာၾကသား.. သို ့ေသာ္ ခုိင့္စိတ္ထဲ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ေနမိသည္။ ၀မ္းၾကာတိုက္ အတြင္းမွ သမီးငယ္ႏွစ္ဦး လူ ့ေလာကသို ့ ေအာင္ျမင္ေခ်ာေမာစြာ အျမန္ဆံုးေရာက္လာေရး ေမွ်ာ္လင့္ေနမိ၏။

ခ်စ္ရသူ ေမာင္ နွင့္ လက္ထပ္ျပီး ဘ၀ေရွ ့ေရးအတြက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမ်ား ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ဆံုးျဖတ္ ျပင္ဆင္ေနၾက၍ ခ်က္ခ်င္း သားသမီး မယူျဖစ္ခဲ့။ ႏွစ္ဘက္မိဘမ်ားကလည္း သာမာန္ လူတန္းစားမ်ားသာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခိုင္တို ့ ႏွစ္ဦး ဘ၀ တစ္ခုကို ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးကာ ထူေထာင္ ခဲ့ၾကသည္။ လူလားေျမာက္ေအာင္ ေကြ်းေမြးျပဳစုကာ ဆံုးခန္းတိုင္ ပညာသင္ေပးခဲ့ျပီးေသာ မိဘႏွစ္ပါးကို မိမိတို ့ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်သည္အထိ တာ၀န္ မပိုေစလိုပါ။ ခိုင္တို ့ လက္ထပ္ၾကေတာ့ ႏွစ္ဦးလံုးက အသက္ (၂၅) ႏွစ္ အရြယ္.. ၾကိဳးစား ရုန္းကန္ႏိုင္ေသာ အရြယ္ ေကာင္းမို ့ ႏွစ္ဦးလံုး အလုပ္ကိုယ္စီလုပ္ကာ အတန္အသင့္ေသာ လူေနမႈ အဆင့္ တစ္ခု ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစား အားထုတ္ခဲ့ၾက၏။ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးလံုး တက္ညီလက္ညီ ၾကိဳးစား ခဲ့ၾက၍ ယခုဆိုလွ်င္ လူေနသန္ ့ေသာ ဆင္ေျခဖံုး ရပ္ကြက္ေလးတြင္ ကိုယ္ပိုင္ ပ်ဥ္ေထာင္ သြပ္မိုးအိမ္ ကေလးႏွင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ကေလး ေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့ျပီ။

ထိုက္သင့္ေသာ လူေနမႈ အဆင့္ကေလးရလာေတာ့ ႏွစ္ဦးသား မိသားစု ဘ၀ေလးကို ေတာင့္တ လာမိ၏။ ေမြးခ်င္းရင္းခ်ာ မရွိေသာ ေမာင္ က သားသမီးေတြ အမ်ားၾကီးႏွင့္ မိသားစု အၾကီးၾကီး ဘ၀ကို ခံုမင္သည္။ ခိုင္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း မိမိအတြက္ အားကိုးအားထားျပဳရမည့္ သမီးေလး တစ္ေယာက္ေလာက္ လိုခ်င္မိ၏။ လက္ထပ္ျပီး (၂) ႏွစ္ အၾကာတြင္ သမီး အျမႊာေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ခိုင္ ကိုယ္၀န္ ေဆာင္ခဲ့သည္။ ကံတရားက ခိုင္တို ့ဇနီးေမာင္ႏွံ အတြက္ ခ်စ္စရာ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့၏။ အိမ္ေထာင္က်ကာစ က သားသမီး စီမံကိန္းကို အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ ေသးေသာေၾကာင့္ သားဆက္ျခား ကိုယ္၀န္တားေဆးမ်ား ခိုင္ သံုးခဲ့ရသည္။ တကယ္တမ္း ကေလး လိုခ်င္လာေတာ့ သည္ေဆးမ်ားေၾကာင့္ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မည္ကိုပင္ ၾကံဖန္ေတြးကာ ပူပင္ မိရေသး၏။

+90 

« Last Edit: November 09, 2015, 02:57:31 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #2 on: November 21, 2014, 07:29:22 AM »

ေမာင့္ ကိုေမွ်ာ္ရင္း လြန္ခဲေသာ  အခ်ိန္ကာလ တို ့ ကို ခိုင္ ျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။ ခ်စ္သူဘ၀ ကတည္းက “လက္ထပ္ျပီးရင္ ကေလးေတြ အမ်ားၾကီး ေမြးမယ္..”  ဟုၾကံဳး၀ါးတတ္ေသာ ေမာင္..။ ခိုင္တို ့ လက္ထပ္ခါနီး တစ္ပါတ္ေလာက္ အလိုတြင္ ခိုင္က ေလာေလာဆယ္ ကေလးမယူၾကေသးရန္ ေဆြးေႏြးမိေတာ့ ေမာင္ စိတ္ဆိုးေသးသည္။ သည္ဘက္ ေခတ္မွာက ခ်စ္သူႏွစ္ဦး တရား၀င္ လက္ထပ္ ၾကသည္မွာ သားသမီး ေမြးဖြားဘို ့ ဆံုးျဖတ္သည္ႏွင့္ တူတူပင္ မဟုတ္ပါလား။ ခိုင္ ကလည္း အေျခခိုင္ေသာ ဘ၀ေလး တစ္ခု ထူေတာင္ျပီးမွ သားသမီး ယူလိုသည္။ မိမိ ရင္ေသြးကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ မဟုတ္ေတာင္ ျပည့္စံုေသာ ဘ၀ေလးေတာ့ ေပးခ်င္မိ၏။ ခိုင့္ သေဘာထားကို ေမာင္ နားလည္ လက္ခံလာေအာင္ မနည္းေျပာယူခဲ့ရသည္။

အခ်ိန္ကာလတို ့ကို ၾကိဳးစားမႈ ျဖင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ရင္း သည္ေန ့သည္အခ်ိန္တြင္မေတာ့ ေမာင္ လိုခ်င္ေသာ သမီးေလး ကို ႏွစ္ေယာက္ တျပိဳင္နက္ ေမြးေပးႏိုင္ေတာ့မည္မို ့ ခိုင္ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္မိသည္အမွန္ပင္။ သားဦး ကိုယ္၀န္ ျဖစ္ရသည္အထဲ အျမႊာ ဆိုေတာ့ ခိုင္ အင္မတန္ ပင္ပန္းလွပါသည္။ သို ့ေသာ္ က်န္းမာေရးေကာင္းျပီး ခြန္အားျပည့္၀ေသာ အရြယ္မို ့ ခံႏိုင္ရည္ အျပည့္ရွိပါ၏။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ရန္ ဆံုးျဖတ္စဥ္ ထိုးခဲ့ေသာက္ခဲ့ဘူးေသာ တားေဆးမ်ား ေၾကာင့္ မရေသးသည့္ ကေလးကို စိတ္ပူကာ ေမာင့္ခမ်ာ တစ္လခန္ ့ အခ်စ္ငတ္ခဲ့ေသး၏။ ျပန္ေတြးေတာ့ ရယ္ခ်င္မိသည္။ “ေဆးေတြရဲ့ အရွိန္ကုန္သြားေအာင္ တစ္လေလာက္ ေမာင္ ထိန္းလိုက္မယ္ေလ..ခိုင္” ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေတြးပူရွာေသာ ေမာင့္ ၏ ဖခင္စိတ္ဓါတ္ကို ခိုင္ မေလးစားဘဲ မေနႏိုင္ပါ။ ထိုအခ်ိန္ ကာလက ေမာင့္ ရင္ထဲမွ တလိပ္လိပ္ တက္ေနေသာ ေသြးသား ဆႏၵ၏ ဒီေရတို ့ကို ခိုင့္ လက္မႈ အႏုပညာႏွင့္သာ ေျဖေဖ်ာက္ေပးခဲ့ရ၏။

ကိုယ္၀န္ ေဆာင္လာျပန္ေတာ့လည္း စိတ္ပူတတ္ေသာ ေမာင့္ခမ်ာ ကေလး ထိခိုက္မည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ အံက်ိတ္ရရွာျပန္ေသးသည္။ ခိုင္လည္း အလိုက္တသိပင္ တတ္စြမ္းသလာက္ ေမာင့္ကို ျပဳစုခဲ့ပါ၏။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေဆးပညာပိုင္းဆိုင္ရာ စာအုပ္မ်ား၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္စဥ္ လိင္ဆက္ဆံမႈ ျပဳျခင္းသည္ အထူးထူးေသာ ျပႆ   နာ မရွိလွေၾကာင္း သိခြင့္ရသျဖင့္ ခိုင္ တို ့အတြဲ မရဲတရဲျဖင့္ ကဲခဲ့ၾကေသးသည္။ ညင္သာႏူး ညံ့ေသာ ထိေတြ ့ဆက္ဆံမႈေလးမ်ားျဖင့္ ေမာင့္ စိတ္အာသာကို အထိုက္အေလ်ာက္ ခိုင္ လိုက္ေလ်ာ ေပးႏိုင္ခဲ့၏။ ခိုင့္ အေပၚ အျမဲ ညွာတာခဲ့ေသာ ေမာင္ ကလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ထိန္း ရွာပါသည္။

သားဖြားမီးယပ္ ဆရာ၀န္ထံတြင္ ကိုယ္၀န္ေစာင့္ေရွာက္ရန္ အပ္ႏွံျပီး အျမႊာ သေႏၶ မွန္း သိရေတာ့ ေမာင့္ ခမ်ာ ေပ်ာ္လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ “ကေလးေမြးဘို ့ ကပ္စီးနဲတဲ့ ငါ့မိန္းမ.. တစ္ျပိဳင္တည္း (၂) ေယာက္.. ေကာင္းမွ ေကာင္းကြာ…” ဟု အားပါးတရ က်ံဳး၀ါးေလေတာ့၏။ အသိ မိတ္ေဆြမ်ား ထံတြင္လည္း ၾကြားလိုက္ရသည္မွာ အေမာ။ ရင္းႏွီးသူမ်ားက “ကိုဇာနည္ တို ့မ်ား အားေကာင္းတဲ့ ေနရာမွာ တစ္ၾကိမ္တည္း (၂) ဂိုး သြင္းေတာ့တာပဲ…” ဟု ေျပာၾကလွ်င္ ခိုင္က ရွက္ေသြးေတြ ျဖာရသေလာက္ ေမာင္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားကာ ေကာ္လာ ကေလးပင္ ေထာင္ျပလိုက္ေသး၏။ ေမာင့္ ဆႏၵက ခြဲစိတ္ေမြးဖြားရန္ အတန္တန္ေျပာေသာ္လည္း ခိုင္ကေတာ့ ဆရာ၀န္ႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ မိမိခြန္အားျဖင့္ ရိုးရိုးေမြးဖြားရန္သာ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ပင္ကို္ယ္ က်န္းမာေရးေကာင္းျပီး ကိုယ္၀န္ေဆာင္စဥ္ စနစ္က်ေသာ စားေသာက္ ေနထိုင္မႈ မ်ားေၾကာင့္ အထူးတလည္ စိတ္ပူစရာ မရွိလွပါ။

ခိုင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မေက်နပ္ခ်င္ေသာ ေမာင့္ကိုေတာ့ ခိုင္ ေခ်ာ့ ရသည္ေပါ့။ “ဗိုက္ၾကီးကို ဓါးၾကီးနဲ ့ ခြဲမွာေမာင္ရယ္.. ခိုင္ ေတြးမိတိုင္း ေၾကာက္လို ့ပါ… ဒါေလးတစ္ခုေတာ့ ခိုင့္ ကို အလိုလိုက္ေပးပါ ေမာင္ရယ္.. ေနာ္..” ခိုင္သည္သို ့ ေျပာတိုင္း ေမာင္က မေက်မနပ္ ေလသံျဖင့္ “ဘာေလး တစ္ခုကေကာ ခင္ဗ်ားသေဘာ မျဖစ္လို ့တုန္း ေဒၚမိမိခိုင္…” ဟု အေငၚတူးတတ္သည္။ အမွန္ေတာ့ ခိုင္ စိတ္ပူမိတာက ေငြးေၾကး အေျခအေနကိုပါ။ မိမိတို ့မွာက မခက္ခဲသည္သာ ရွိတာ.. သိပ္ၾကီး အလွ်ံအပယ္ အေျခအေနမွ မဟုတ္ဘဲေလ။ ခြဲစိတ္ေမြးဖြားမႈ ကုန္က်စရိတ္ကို ခိုင္ ထည့္ေတြးသည္။ မေတာ္လို ့မ်ား မိမိတို ့လက္ထဲတြင္ ရွိေသာ ေငြပမာဏႏွင့္ မလံုေလာက္ခဲ့ပါလွ်င္။ မိမိရင္ေသြးမ်ားကိုေတာ့ လူ ့ေလာကထဲကို အေၾကြးႏွင့္ ၀င္မလာေစ့ခ်င္ပါ။ အေမတစ္ေယာက္ရယ္လို ့ ျဖစ္လာမွေတာ့ သားသမီးကို ကိုယ့္ခြန္အားနဲ ့ ေမြးထုတ္ဘို ့ မျဖစ္မေန သတၱိ ရွိရမည္ မဟုတ္ပါလားေနာ္။

ေနာက္တစ္ခု ခိုင္ေတြးတာက ဗိုက္ခြဲေမြးဖြားလွ်င္ တစ္လ ခန္ ့ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူ ရသည္တဲ့။ ခိုင္တို ့ အေျခအေနက သည္သို ့ သက္ေတာင့္သက္သာ နားေနဘို ့ ထင္သေလာက္ မလြယ္ပါ။ အရင္ဆံုး မီးဖြားျပီးလွွ်င္ ခိုင္ အလုပ္ထြက္ရမည္။ ၀င္ေငြတစ္ရပ္ ေလ်ာ့သည့္ အျပင္ တိုးလာမည့္ စားေပါက္က (၂) ခု။ က်န္းမာေရးစရိတ္ ဆိုတာက ထည့္တြက္ရဦးမည္။ သည္လို ့ အေျခအေနတြင္ ေမာင့္တစ္ေယာက္တည္း ၀င္ေငြျဖင့္ အိမ္တြင္ လူပိုေခၚထားရန္ မလြယ္ပါ။ သည္ေတာ့ “ရိုးရိုးေမြးတာက ေမြးေနတုန္းသာ နာတာ.. ျပီးသြားေတာ့ ခ်က္ခ်င္း အလုပ္ဆင္းလို ့ ေတာင္ ရပါတယ္ေအ..” ဟူေသာ ေမေမ့စကားကို ခိုင္ အျပည့္အ၀ ယံုၾကည္ကာ လိုက္နာ ေတာ့သည္ေပါ့။ ခိုင့္သေဘာထားကို ဆရာ၀န္ထံတြင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပေတာ့ သေဘာ ေကာင္းေသာ ဆရာၾကီးက ခိုင့္ကို အားေပးပါသည္။

“ဒါေပါ့ သမီးရယ္.. အေမဆိုတာ ကမာၻေပၚမွာ သတၱိ အေကာင္းဆံုး သူရဲေကာင္းပဲ.. ညည္းက ပင္ကိုယ္လည္း က်န္းမာ.. ကေလးေတြ အေန အထားကလည္း အကုန္ေကာင္းေနတယ္.. အေရးအၾကီးဆံုးက မိခင္ရဲ့ စိတ္ဓါတ္ပဲသမီး.. ညည္း ရိုးရိုးေမြးလို ့ရတယ္.. ဘာအခက္အခဲမွ ရွိမလာႏိုင္ဘူး.. ဆရာၾကီး တစ္ေယာက္လံုးရွိတယ္..” ဟု ၾကင္နာစြာ အားေပးပါသည္။ ဆရာၾကီး ကိုယ္တိုင္ ကလည္း မလိုအပ္ပဲ ခြဲစိတ္ေမြးဖြားျခင္းကို မၾကိဳက္သူပင္။ ဤသို ့ျဖင့္ ေမာင့္၏ ခြဲစိတ္ ေမြးဖြားေရး အစီအစဥ္ကို ခိုင္က ကာယကံရွင္ ဟူေသာ အာဏာပါ၀ါ အျပည့္သံုးကာ ဆန္ ့က်င္ ခဲ့ေတာ့၏။ သမီးေလးမ်ားကလည္း အရပ္စကားျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ သေႏၶ ေကာင္းသည္ ဆိုရမည္။ ကိုယ္၀န္ စ တင္ ေဆာင္ခ်ိန္မွ စ၍ ယေန ့ ေန ့ေစ့လေစ့ အခ်ိန္ ေရာက္သည္အထိ သူမ်ားေတြလို အစားအေသာက္လည္း မပ်က္.. မူးတာေတြ အန္တာေတြလည္း မရွိ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကပင္ “နင့္ ဟာက ကိုယ္၀န္ေကာဟုတ္ရဲ့လား မိခိုင္ရယ္.. နင္ အစား ေသာင္းက်န္း လြန္ျပီး ဗိုက္ၾကီး ပူလာတာမ်ားလား…” ဟုပင္ ေနာက္ၾကေသးသည္။

+87 

« Last Edit: November 09, 2015, 02:58:42 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #3 on: December 05, 2014, 08:16:29 AM »

ကိုယ္၀န္ (၅) လေက်ာ္ထိ ခိုင္ အလုပ္ဆက္လုပ္ျဖစ္ေသးသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ေမာင္က အိမ္ဦးနတ္တို ့၏ ပါ၀ါ သံုးကာ ခိုင့္ကို အလုပ္မွ အနားယူေစေတာ့၏။ သားဦးကိုယ္၀န္ ဆိုေပမယ့္ အမႊာဆိုေတာ့ ဗိုက္ကထြက္လြန္းသည္ေလ။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ပင္ လူက ပက္လက္ လန္ေနသလိုလို။ ခိုင့္ အတြက္ေတာ့ သိပ္ၾကီး စိတ္အေႏွာက္ယွက္ မျဖစ္လွပါ။ တစ္ေန ့တစ္ျခား ဖြံ ့ျဖိဳးလာေသာ သမီးေလးတို ့ကို ေပြ ့လြယ္ရင္း ခိုင္ ေပ်ာ္မိပါသည္။ သမီးေလးတို ့ ခိုင့္ ဗိုက္ကို တိုးလႈပ္သည့္ အခိုက္မ်ားတြင္ ခံစားရေသာ ၾကည္ႏူးမႈက ဘာႏွင့္မွ် မတူပါ။ သူတို ့ေလးေတြကို မွန္းကာ ဗိုက္ကို ပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမွဴရင္း စိတ္ထဲမွ စကားမ်ား ေျပာမိေသးသည္။ သမီးလွလွေလးမ်ား ေမြးေအာင္ မဆီမဆိုင္ အိမ္ေနရင္း အလွျပင္ရသည္မွာလည္း အေမာပင္။ ေမာင္ကေတာ့ ေျပာရွာပါသည္။ မိန္းမသား တစ္ေယာက္တြင္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ခ်ိန္သည္ အလွဆံုးတဲ့ေလ။

ေမာင္ အလုပ္သြားခ်ိန္ အိမ္တြင္ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနခ်ိန္မ်ားတြင္ ကေလးသီခ်င္း စီဒီေခြကေလးမ်ား ဖြင့္ကာ သီခ်င္းမ်ား က်က္ရေသးသည္။ ကိုယ္၀န္ (၈)လ ေက်ာ္လာေတာ့ ေမာင့္ အစီအစဥ္ျဖင့္ ေဆြနီးမ်ိဳးစပ္ျဖစ္သူ ခုိင့္ အေဒၚတစ္ဦးကို အိမ္တြင္လာေနေစသည္။ အသက္ (၄၀)ေက်ာ္အရြယ္ တစ္ကိုယ္ေရ တစ္ကာယသမား ျဖစ္ေသာေဒၚေလးက ခိုင့္အတြက္ အားကိုးစရာ အေဖာ္ေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ ပါသည္။ ခိုင့္အတြက္ ပိုမို အဆင္ေျပေစသည္မွာ ေဒၚေလးက သူမ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ နယ္မွ ရြာကေလးတြင္ အရံသားဖြား သင္တန္းတက္ခဲ့ဖူးသူ။ သို ့ျဖစ္၍ ကိုယ္၀န္ကို စနစ္တက် ေစာင့္ေရွာက္ တတ္ရန္ ေဒၚေလးထံမွ အကူအညီေကာင္းမ်ား ခိုင္ရခဲ့သည္။ ပင္ကိုယ္ သတၱိေကာင္းေသာ ခိုင္ကေတာ့ သမီးေလးမ်ား အတြက္ အစစ အရာရာ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနပါေသာ္လည္း စိုးရိမ္ ၾကီးတတ္လြန္းေသာ ေမာင့္ခမ်ာ အဂၤုလိမာလ သုတ္ေတာ္ကို ခိုင့္ သက္ေစ့ ေန ့စဥ္ရြတ္ဖတ္ကာ ခိုင့္ ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေပါ့။

က်န္တာေတြ သိပ္မသိေသာ္လည္း ယခုလို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေနခ်ိန္တြင္ ေမာင့္ကို အရင္ကထက္ ပို၍ အႏိုင္က်င့္လို ့ ေကာင္းသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ေဒၚေလး ေရာက္မလာခင္အထိ ခိုင့္ ေ၀ယ်ာ၀စၥအ၀၀ တို ့က ေမာင့္တာ၀န္။ အစားအေသာက္ အေနအထိုင္ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ေတာ့ အနည္းငယ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္း ခံရသည္။ ေရခဲေရေသာက္လွ်င္ ကေလးမ်ား မိတ္ေတြေပါက္လာမည္၊ အစပ္စားလွ်င္ ကေလးမ်ား ဆံပင္မသန္ဘဲေနမည္၊ ညေနေစာင္းေရခ်ိဳးလွ်င္ ကေလး ေရမြန္းတတ္သည္ စသည္ျဖင့္ ဘယ္ကဘယ္လို ေလ့လာထားသည္ မေျပာတတ္ေသာ ဗဟုသုတ တစ္ပံုတစ္ပင္ႏွင့္ ခိုင့္ကို စည္းကမ္းခ်က္မ်ား ထုတ္ေသး၏။ ေမာင့္ကို က်ီစယ္ခ်င္၍ ထိုစည္းကမ္းမ်ားကို ခိုင္ ခ်ိဳးေဖာက္သည့္အခါ အမွန္တကယ္ပင္ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ ဆူပူ တတ္ေသးသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ခိုင္က ၀မ္းနည္းစိတ္ေကာက္.. ေမာင္က ျပန္ေခ်ာ့.. ဤသို ့ျဖင့္ ခိုင္တို ့ ဘ၀ေလးသည္ သာယာၾကည္ႏူးမႈ အျပည့္ျဖင့္ လွပ ခ်ိဳျမိန္ခဲ့ပါသည္။

ေဒၚေလးေရာက္လာေတာ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္မ်ား၊ ေမြးကင္းစ ကေလးတို ့၏ သဘာ၀မ်ားကို ခိုင္သင္ယူခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။ လက္ေတြ ့ အားျဖင့္ အေတြ ့အၾကံဳ သိပ္ၾကီး မမ်ားလွေသာ္လည္း စနစ္တက် သင္ယူဘူးသူမို ့ ေဒၚေလး၏ ဗဟုသုတတို ့က ခိုင့္အတြက္ မ်ားစြာ အေထာက္အကူ ျဖစ္ခဲ့သည္။ နယ္တြင္ ေနခဲ့ေသာ ေဒၚေလးက အသက္ (၅၀) နားနီးေနေသာ္လည္း က်န္းမာေရးေကာင္းလွ၏။ ကေလးမီးဖြားျခင္းႏွင့္ ပါတ္သက္၍ ျမန္မာ့ ရိုးရာ ဓေလ့စရိုက္တို ့ကိုလည္း ခိုင္ သိခြင့္ရလိုက္သည္။ အထူးသျဖင့္ ေဗဒင္ ၀ါသနာၾကီးေသာ ေဒၚေလးႏွင့္ ခိုင္ အျမဲတြက္ခ်က္ ျဖစ္သည္က ေမြးလာမည့္ သမီးေလးမ်ား ဘယ္ေန ့ဘယ္ရက္ဆိုလွ်င္ ဘာဇာတာ.. စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ေဒၚေလးက “သားဦးစေန၊ မီးလို ေမႊ…” ဟူေသာ ေရွးအယူအဆ နည္းနည္းၾကီးသည္။ “စေနေန ့ ဗိုက္နာရင္ေတာ့ ေအာင့္သာထား ခိုင္ေရ…” ဟု မၾကာခဏ ေျပာတတ္၏။

ယခုဆိုလွ်င္ ခိုင့္ အတြက္ ဆရာ၀န္ၾကီး ခန္ ့မွန္းသတ္မွတ္ေပးထားေသာ ရက္စြဲက (၃) ရက္တိတိ ေက်ာ္ေနျပီ။ “မိန္းကေလးဆိုလွ်င္ ေစာေမြးတတ္တယ္..” ဟု ေျပာေလ့ရွိေသာ ေဒၚေလးကို ခိုင္ ရယ္မိေတာ့ စကားၾကြယ္ေသာ ေဒၚေလးက “နင့္ သမီးေတြ ေယာကၤ်ားလွ်ာ ျဖစ္ေနလို ့ ေနမွာေပါ့..” ဟု ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ျပန္ေျပာေတာ့သည္။ လိုအပ္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္း ေဆးရံုသို ့ သြားႏိုင္ရန္ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ကာ မိခင္ေလာင္းတို ့၏ သတၱိကို ျပရမည့္ေန ့ကိုေစာင့္စားရင္း ခိုင့္ရင္ေတြ ခုန္ေနမိသည္ အမွန္ပင္။ ယခုေနာက္ပိုင္း ညဘက္ေတြ သိပ္ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့။ အထိုင္အထ လည္း တစ္ေန ့တစ္ျခား ခက္လာကာ ေျခေထာက္ေလးမ်ား ေယာင္ေနသည္။ ေဒၚေလးက ခိုင့္ ေျခေထာက္မ်ားကို ေတာင္နံၾကီး သနပ္ခါးေလး မွန္မွန္ ေသြးလူးေပးလွ်က္ “အဲ့ဒါ ျဖစ္ေနက် သဘာ၀ပဲ ခိုင္.. သားဆိပ္တက္တာလို ့ ေခၚၾကတယ္.. ေမြးခါနီးဆို ပိုဆိုးတယ္.. တခ်ိဳ ့ ဗမာ အယူအဆက်ေတာ့ အဲ့လို ေျခေထာက္ေတြ ေယာင္တာ (၃) ခါျပည့္ရင္ ေမြးေရာတဲ့..” ဟု စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ရွင္းျပပါသည္။

+71 

« Last Edit: November 09, 2015, 02:59:38 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #4 on: December 14, 2014, 08:10:00 PM »

အခန္း (၂)


ညေန (၅) နာရီခြဲျပီ.. ျခံ၀မွ တံခါးသံၾကိဳးဖြင့္သံ ၾကားလိုက္ရ၏။ ေမာင္ျပန္လာျပီ။ လက္ထဲတြင္ စားစရာ တစ္ပံုႏွင့္ေပါ့။ ေမာင့္ကို ထၾကိဳလိုက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေမာင္က ခိုင့္ႏွဖူးျပင္ကို အနမ္းေလး ေပးကာ “သမီးတို ့ေမေမေနေကာင္းရဲ့လား…” ဟုေမးသည္။ “ဒီေန ့ေနရတာ တစ္မ်ိဳးၾကီးပဲေမာင္ရယ္.. ညေနေစာင္းကတည္းက ရင္ျပည့္ေနသလိုလို.. ဗိုက္ထဲလည္း နည္းနည္း ရစ္တစ္တစ္နဲ ့..  အိမ္သာ သြားေတာ့လည္း ၀မ္းသြားတာ မဟုတ္ျပန္ဘူး….” ေမာင္ရုတ္တရက္ ေျခလွမ္း တုန္ ့သြားျပီး

“ဗိုက္နာခ်င္တာမ်ားလား ခိုင္…. ေဒၚေလးကိုေျပာေသးလား…”
“ဟင့္အင္း မေျပာမိဘူးေမာင္…”
“အာ… ေျပာရမွာေလ ခိုင္ရယ္… ေနပါဦး ခုေကာ အိမ္သာသြားခ်င္ေနေသးလား… ဘယ္ႏွမိနစ္ျခား တစ္ခါေလာက္ အဲ့လို ျဖစ္ေနတာလည္း… ဒါမွ မဟုတ္ တစ္ခ်ိန္လံုး နာေနတာ မ်ိဳးလား ...”
“ဟင့္အင္း.. ေသခ်ာေတာ့ သတိမထားမိဘူး…”
“ေကာင္းေရာ… ထမင္းေကာ စားျပီးျပီလား… မစားရေသးဘူး ဟုတ္….”
“ေမာင္ကလည္း ခိုင္ဘယ္တုန္းက ေမာင္မေရာက္ေသးဘဲ စားႏွင့္ဘူးလို ့လည္း.. အဆန္းလုပ္ျပီး ေမးေနတယ္ ….”
“ဟုတ္ပါျပီ မဖုရားရယ္… ခုေတာ့ ျမန္ျမန္ေလး ထမင္းစားရေအာင္.. မေတာ္ ဒီည ဗိုက္နာေနရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ….”

အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ေမာင္ ေရခ်ိဳးတုန္း ထမင္းပြဲျပင္ရင္း ေဒၚေလးကို ေျပာျပလိုက္သည္။ ေဒၚေလးက ခိုင့္ကို အိပ္ယာေပၚတြင္လွဲေစကာ အနည္းငယ္စမ္းသပ္ျပီး... “ဟုတ္တယ္ ခိုင္… ညည္း ဗိုက္နာ ခ်င္ေနတာ.. ေစာေစာစီးစီး မေျပာဘူးေအ… ထမင္းစားျပီး ေဆးရံုသြားၾကရင္ေကာင္းမယ္.. ေတာ္ၾကာ ညနက္မွ ဆိုရင္ ကားငွားဘို ့ ျပဳဘို ့ ခက္ေနလိမ့္မယ္…” ေဒၚေလး အေျပာေၾကာင့္ ခိုင္ ရင္ခုန္ကာ ယခုမွ ပင္ အမွန္တကယ္ ဗိုက္နာလာေတာ့သလိုလုိ… ေပါင္ရင္းမ်ားႏွင့္ ခါးစပ္မွ ဆစ္ကနဲ နာက်င္မႈကို ခံစားလိုက္ရသည္။ ဆက္တိုက္ၾကီးေတာ့ မဟုတ္။ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနေသာ အေတြ ့အၾကံဳသစ္အတြက္ ခိုင္ရင္ေတြ ခုန္လာမိသည္။ ခိုင့္ထက္ စီနီယာက်ေသာ သူငယ္ခ်င္း ေတြကေတာ့ ေျပာဘူးၾကသည္။

 “ကေလးေမြးရင္ ဗိုက္နာတယ္လို ့သာ ေျပာၾကတာ… တကယ္တမ္းက ခါးေတြ ေပါင္ရင္းေတြက နာတာပါေအ…”
“ရုပ္ရွင္ထဲက မင္းသမီးေတြ နာျပသလိုလည္း မဟုတ္ေပါင္… သူတို ့ေလာက္ ကေလးသာ ဆိုလို ့ကေတာ့ ငါတို ့ မ်ား တစ္ႏွစ္တစ္ေယာက္ႏႈန္း ေမြးလိုက္ခ်င္စမ္းတယ္…”

ထမင္းစားေနရင္း ခိုင္ အနာ နည္းနည္း စိပ္လာ၏။ ထမင္းလည္း ဆက္စား၍ မ၀င္ေတာ့။ ေမာင့္ကိုေျပာျပျပီး ေဆးရံုသြားဘို ့ ခ်က္ခ်င္း စီစဥ္ရေတာ့သည္။ နယ္မွ ခိိုင့္ မိဘမ်ားထံကိုေတာ့ မနက္မွပဲ အေၾကာင္းၾကားႏိုင္ေတာ့မည္။ ေဒၚေလး ခန္ ့မွန္းခ်က္ အရေတာ့ ညသန္းေခါင္ ၀န္းက်င္မ်ား ေမြးေလမလား..။ သည္ေန ့က ေသာၾကာေန ့ဆိုေတာ့ အကယ္၍ သန္းေခါင္ေက်ာ္သြားလွ်င္ စေန သမီးေတြ ျဖစ္ျပီေပါ့။ ခိုင္ၾကားဖူးတာေတာ့ ကေလးေမြးရန္ ဗိုက္နာခ်ိန္က လူတိုင္းနီးပါး အနည္းဆံုး တစ္ည (သို ့မဟုတ္) တစ္ရက္ေတာ့ ၾကာတတ္သည္တဲ့။ သည္အတိုင္းဆိုလွ်င္ေတာ့ သမီးေလးမ်ားသည္ စေနေန ့ေမြးဘို ့ ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္ေနျပီ။ ေဗဒင္ယၾတာကို ယံုလြန္းသည္ေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ ခိုင့္မွာ စိတ္အစြဲေလးေတာ့ နည္းနည္း ရွိမိသည္ အမွန္ပင္။ စေနထက္ စာလွ်င္ေတာ့ ေသာၾကာသမီးေလးမ်ား ျဖစ္သည္က ပိုေကာင္းမည္ေပါ့။ ေမာင့္ေရွ ့ေတာ့ ဤသို ့ မေျပာရဲပါ။ ေမာင္က လက္ေတြ ့သမား.. “ေမာင့္အေၾကာင္းကို ေမာင့္ထက္ပဲ ေဗဒင္ဆရာက ပိုသိႏိုင္မလား…” ဟု အျမဲေျပာတတ္သူ။

ေမာင္ႏွင့္ ခိုင္ လက္ထပ္စဥ္က မဂၤလာရက္ သတ္မွတ္ေပးသည့္ ေဗဒင္ဆရာက ေဟာဘူးသည္။ အဂၤါသားျဖစ္ေသာ ေမာင္ ႏွင့္ ၾကာသပေတးသမီး ခိုင္တို ့ မိတ္ဖက္ျဖစ္၍ စီးပြားလည္း တက္မည္တဲ့။ သားသမီး ရလွ်င္ ေသာၾကာ ျဖစ္ပါက ပို၍ အက်ိဳးေပးမည္ဟု ဆိုေသး၏။ စဥ္းစားေနရင္း ဗိုက္က အေတာ္ေလးနာလာျပီ။ မၾကာမီအခ်ိန္အတြင္း လူ ့ေလာကသို ့ ေရာက္လာ ေတာ့မည့္ သမီးေလးမ်ား အတြက္ မိခင္ေလာင္း ခိုင္ တစ္ေယာက္ အၾကီးအက်ယ္ စိတ္လႈပ္ရွားကာ အားအင္ေတြ ျပည့္ေနပါ၏။ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားေသာ ျခင္းေတာင္းႏွင့္ အိတ္ကို သယ္ကာ ေဆးရံုသြားရန္ျပင္ၾကသည္။ ေမာင္ ကားသြားငွားေနသည္ကို ေစာင့္ရင္း ခိုင္ ဘုရားရွိခိုးေနလိုက္သည္။ တတ္သမွ်မွတ္သမွ် ၀ိပႆ    နာ နည္းေလးေတြကို ရႈမွတ္ရင္း နာက်င္မႈေ၀ဒနာကို ေအးေဆးသက္သာစြာ ရင္ဆိုင္ရန္ ၾကိဳးစားမိသည္။ သတိမလြတ္ဘို ့အေရးၾကီးသည္ မဟုတ္ပါလား။ မိခင္တိုင္းရင္ဆိုင္ရသည့္ အေရးေပပဲေနာ္။ ခိုင္ လုပ္ႏိုင္မွာပါ။  စိတ္ထဲမွလည္း ေမေမ့ကိုရည္မွန္းကာ ကန္ေတာ့မိ၏။

ေမေမတစ္ခါေျပာဘူးတာ မွတ္မိေသးသည္။ ခိုင့္ကိုေမြးေတာ့ မိန္းကေလးဆိုတာ သိသိခ်င္း “ငါ့သမီးေလးလည္း တစ္ေန ့ ငါ့လို နာရဦးမွာ ပါလား ” လို ့ေတြးမိခဲ့သည္တဲ့။ ထိုေခတ္တုန္းကေတာ့ က်ားရယ္ မရယ္လို ့ ေမြးကာမွ သိရသည္ကိုး။ ခိုင္ကေတာ့ ဟိုးေစာေစာကတည္းက ေတြးမိျပီ ေမေမေရ။ အခု ခုိင္လည္း ေမေမ့လို နာေနရျပီ.. ခိုင့္သမီးေလးေတြလည္း ခိုင့္လို နာၾကရဦးမယ္.. ဒါက ေရွာင္လြဲဘို ့ မသင့္တဲ့ အိမ္ေထာင္သည္ မိန္းမသားတို ့ရဲ့ လူသားတာ၀န္ တစ္ခုပဲ မဟုတ္လား ေမေမ..။ အိုးးး… ေမေမ့ကို တ ရင္း စဥ္းစားေနတုန္း ဗိုက္ထဲက သမီးေလးမ်ားက တြန္းထိုး လႈပ္ရွား လာၾကသည္။ ခိုင္ ရင္ေတြ ခုန္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္းေနာ္။ လက္ဖ်ားေလးမ်ားပင္ ေအးစက္စက္ျဖစ္ကာ တုန္ရီလာသည္။ ဟူးးး… သက္ျပင္းခ်ရင္း လက္တစ္ဘက္ကို ေနာက္ပစ္ ေထာက္ကာ ထိုင္လိုက္၏။ က်န္လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ ဗိုက္ကို ပြတ္သပ္ေပးရင္း ဘုရားစာေတြ ဆိုေနမိသည္။ သမီးေလးမ်ားလည္း မိမိႏွင့္ အတူ ရင္ဆိုင္ရမည္ေပကိုး။ ခိုင့္အတြက္ေတာ့ ကေလး ရိုးရိုးေမြးဖြားျခင္းသည္ မိခင္တစ္ဦးတည္း၏ အားဟု မထင္ပါ။ ကေလးငယ္မ်ားလည္း မေျပာျပတတ္လို ့သာ.. သူတို ့လည္း လူ ့ေလာကထဲ ေရာက္ဖို ့ အေရး ၾကိဳးစား ရုန္းကန္ ရေသးသည္ပဲေနာ္။ ေမာင္ တိုက္တြန္းသလို ဗိုက္ခြဲ ေမြးခဲ့ရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့ေလ။

သည္လို ေတြးမိေတာ့လည္း မိမိဆံုးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ သမီးေလးမ်ားပါ ပင္ပန္းရေတာ့မည္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသြားသည္။ ဗိုက္ကေလးကို ညင္သာစြာ ပြတ္သပ္ရင္း သမီးေလးမ်ားကို ေမတၱာဓါတ္ ပို ့လႊတ္ကာ ရင္ထဲမွ စကားေတြေျပာေနမိသည္။

“သမီးတို ့ေရ.. ခဏေလးပဲ သည္းခံပါကြယ္.. သိပ္မၾကာခင္ ေမေမ့တို ့ ေတြ ့ၾကရေတာ့မယ္… ေမေမ့သမီးေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းလည္း ေမေမျမင္ရေတာ့မယ္… အို.. ေမေမ့စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားလိုက္တာကြယ္… သမီးေလး ႏွစ္ေယာက္ ဆင္တူေလး.. ခ်စ္စရာ မ်က္ႏွာေလးေတြနဲ ့ လူေသးေသး ပုစိေကြးေလးေတြ… ေမေမ့ဗိုက္ထဲက ထြက္တာနဲ ့ ေအာ္ငိုၾကမလား… အသံေလးေတြက စူးစူးေလး ျဖစ္မယ္ထင္တယ္… ဘယ္သူကမ်ား ပိုက်ယ္က်ယ္ ငိုေလမလည္း… လက္ကေလး ေျခကေလးေတြကေကာ.. အရုပ္ေပါက္စ အရြယ္ေလးေတြ ေပါ့ေနာ္.. ေမေမ့ ခ်ိဳခ်ိဳကို အလုအယက္ စုိ ့ၾကေလမလား… သမီးတို ့ ေဖေဖကေတာ့ ခုကတည္းက ေျပာေနျပီေနာ္.. သမီးတို ့ ထြက္လာရင္ ေဖေဖ့ဘို ့ က်န္မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့ေလ… ေနာက္ တစ္ပါတ္ေလာက္ဆို ေမေမတို ့ အိမ္ကေလးမွာ သမီးတို ့ အသံေလးေတြရယ္.. ေမေမ့နား မကပ္ရလို ့ စူပုပ္ပုပ္ ျဖစ္ေနမဲ့ ေဖေဖရယ္.. ေမေမနဲ ့ သမီးတို ့ေပါင္းျပီး ေဖေဖ့ကို ကေရာ္ကေရာ္ လုပ္ၾကမယ္ေလ…ေနာ္…”

+73 

« Last Edit: November 09, 2015, 03:01:21 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #5 on: December 25, 2014, 02:12:57 PM »

ည (၇) နာရီထိုးခါနီးျပီမို ့ ကိုဇာနည္ လမ္းထိပ္အထိ ထြက္ကာ ကားငွားရသည္။ ေဆာင္းေလ တျဖဴးျဖဴးတိုက္ေနေသာ္လည္း လူက ေခြ်းျပန္ေန၏။ သည္အခ်ိန္ သည္ရပ္ကြက္တြင္ ကားငွားရတာ သိပ္မလြယ္လွေခ်။ ေနာက္ဆံုး မရသည့္အဆံုးေတာ့ ရံုးမွ ကားသမားကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ကာ အကူညီ ေတာင္းရမည္။ (၅)မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ဦးမည္။ စာအုပ္ထဲတြင္ ဖတ္ဘူး သည္ကေတာ့ စတင္ဗိုက္နာသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းေမြးတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးပဲ။ ေဒၚေလးကလည္း ညနက္ ပိုင္းေလာက္မွ ေမြးႏိုင္မည္ဟု မွန္းသည္။ ကြ်မ္းက်င္ေသာ ေဆးပညာရွင္ မဟုတ္ေသာ္လည္း မိမိတို ့ႏွင့္စာလွ်င္ေတာ့ ေဒၚေလးက အေတြ ့အၾကံဳ သာေသးသည္ပဲေလ။ မဟုတ္တရုတ္ အယူ သီးလြန္းသည္က လြဲလို ့ေပါ့။ လမ္းမေပၚတြင္ ဟိုဘက္ ေလွ်ာက္လိုက္ သည္ဘက္ ေလွ်ာက္လိုက္ႏွင့္ ကိုဇာနည္ ေယာက္ယက္ခတ္ေနသည္။ လက္ႏွစ္ဘက္က ခါးကိုေထာက္လိုက္.. လက္၀ါးခ်င္း ပြတ္ေခ်လိုက္.. မ်က္ႏွာကို ပြတ္လိုက္.. ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ေတြကို ဖြလိုက္။

“ခိုင္ ေတာ္ေတာ္မ်ား နာေနျပီလား မသိဘူး.. ခိုင္တစ္ေယာက္က တစ္ကယ့္ ကေလးလိုပဲ.. ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဗိုက္နာလို ့ နာေနမွန္းလည္း မသိ.. ၀ယ္ေပးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြလည္း မဖတ္ဘူးလား မသိပါဘူး… အေတြ ့အၾကံဳကလည္း မရွိ.. ၾကိဳတင္စီစဥ္လို ့ ရေအာင္ ခြဲေမြးပါဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္.. ကားကလည္း ငွားရခက္လိုက္တာ သည္အခ်ိန္ သည္ဘက္ကို မလာၾကေတာ့တာ ထင္တယ္.. ေစာေစာက သိရင္ ရံုးကဖယ္ရီကို ဆြဲထားလို ့ရေသးတယ္… ဟူးး ခံတြင္းခ်ဥ္လာသလိုလိုပဲ… ေဆးလိပ္ တစ္လိပ္ေလာက္ ေသာက္လိုက္ရရင္ ေကာင္းမလား.. မျဖစ္ေသးပါဘူး.. ေတာ္ၾကာ ေဆးလိပ္ ၀ယ္ေနတုန္း ကားလာတာ မသိလိုက္ရင္ ဒုကၡ.. သည္ညက ေသာၾကာဆိုေတာ့ မနက္မွ ေမြးမယ္ဆိုရင္ စေနသမီးေတြေပါ့.. ခိုင္ နဲ ့ေဒၚေလးကို ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္မေျပာေအာင္ ပိတ္ေဟာက္ ထားဦးမွ.. ”

ထိုစဥ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီမွ တက္စီတစ္စီး လာေနသည္ကို ေတြ ့လိုက္သည္။ ခရီးသည္ပါလား မပါလား.. မရပ္မည္စိုး၍ လမ္းမေပၚထိ ေရာက္ေအာင္ပင္ တက္ကာ ကားကို တားမိသည္။ အကယ္၍ ခရီးသည္ ပါလာခဲ့လွ်င္လည္း မိမိ အခက္ခဲကို ေျပာျပကာ အကူအညီေတာင္း၍ ရလိုရျငားေပါ့။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေဘးတစ္အိမ္ေက်ာ္မွ တက္စီသမား မိတ္ေဆြ ကားသိမ္းလာတာႏွင့္ ၾကံဳသည္။ ကိုဇာနည္ တစ္ေယာက္ျဖင့္ ထီေပါက္ လ်င္ပင္ သည္ေလာက္ ေပ်ာ္မည္ မထင္ပါ။ ခိုင္ေျပာေနက်အတိုင္း ေျပာရလွ်င္ျဖင့္ သမီးေလးမ်ား၏ ကံဟုပဲ ဆိုရေလမလား.. ကိုေအးေမာင္က သည္အခ်ိန္ ကားသိမ္းေနက် မဟုတ္မွန္း ကိုဇာနည္ သိသည္ပဲေလ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဆင္ေျပ သြားတာကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။ မဟုတ္လွ်င္ ရံုးကားကို လွမ္းမွာရန္မွာ အေတြးလြယ္ေပမယ့္ သည္ခ်ိန္ ကားသမားေတြက ရံုးပိုင္ဂိုေဒါင္တြင္ ကားသိမ္းကာ အိမ္သို ့ျပန္ ေသာက္ၾက စားၾက အနားယူၾကသည္ကိုး။ အနားသို ့ အရွိန္ေလွ်ာ့ကာ ထိုးရပ္လာေသာ ကားထဲသို ့ ငံု ့ၾကည့္ရင္း..

“ကိုေအးေမာင္ ကားသိမ္းလာတာလားဗ်…”
“ဟုတ္တယ္ ကိုဇာနည္… ဘာလည္း… မခိုင္ ဗိုက္နာျပီလားဗ်…”
“ဟုတ္တယ္ ကိုေအးေမာင္ရယ္ အားေတာ့နာပါတယ္… ကူညီပါဦးဗ်ာ…”
“အားနာစရာလားဗ်ာ.. ကဲလာ တက္…က်ေနာ္ သည္ဘက္ကို ခရီးသည္ရတာနဲ ့ တစ္လက္စတည္း သိမ္းလာလိုက္တာေလ.. ခါလီျပန္လာရတာထက္စာရင္ ကိုက္ေသးတာပဲေကာ.. မခိုင္က သားဦး ျဖစ္တဲ့ အျပင္ အျမႊာဆိုေတာ့ ပိုပင္ပန္းမွာဗ်.. က်ေနာ့္ အငယ္ဆံုးေကာင္တုန္းက အိမ္မွာတင္ ေမြးတာေလ.. လြယ္ဘူးဗ်.. သူတို ့ ေရလည္ခံစားရတာ… တကယ့္ ကြ်တ္ဆင္ၾကီး… ”
“က်ေနာ္လည္း ေျပာပါတယ္ဗ်ာ.. ခြဲေမြးဘို ့… ခိုင္က ေခါင္းမာတယ္ဗ်… က်ေနာ္ကိုကလည္း မွားတာပါဗ်ာ.. ဇြတ္အတင္း စီစဥ္လိုက္ရမွာ… ခုေတာ့ သူလည္းနာ… ကိုယ္လည္း စိတ္ပူ…ဟူးးး…”
“သိပ္ၾကီးလည္း မပူပါနဲ ့ဗ်ာ.. ဒါက သဘာ၀ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ပါ.. သည္အခ်ိန္မွာ သူ ့ကို အားေပးရမယ္ဗ်.. စိတ္ပူတာလည္း ပူတာေပါ့ဗ်ာ… က်ေနာ္တို ့ တုန္းကလည္း သည္လိုပါပဲ.. ”

အိမ္ေရွ ့ေရာက္ေတာ့ အထုတ္ အပိုးေတြခ်ကာ လည္တဆန္ ့ဆန္ ့ ထြက္ေမွ်ာ္ ေနေသာ ေဒၚေလးကို အရင္ ေတြ ့ရသည္။ ကားရပ္သည္ႏွင့္ ကေသာကေျမာ ဆင္းကာ..

“ကံေကာင္းလို ့ ေဒၚေလးေရးး… ကိုေအးေမာင္ ကားသိမ္းေစာလာတာ ေက်းဇူးတင္ရမယ္.. ခိုင္ေကာ ေတာ္ေတာ္ နာေနျပီလား…”
“အိမ္ထဲမွာ ဇာနည္ေရ… ေစာေစာကေတာ့ ဘုရားရွိခိုးေနတယ္.. ပစၥည္းေတြ ေဒၚေလး တင္ႏွင့္ လိုက္မယ္.. သားက ခိုင့္ကို သြားတြဲခ်ည္…”
“က်ေနာ္ လွခင္ကို တစ္ခ်က္ ေျပးေျပာလိုက္ဦးမယ္ ကိုဇာနည္… ပစၥည္းေတြတင္ႏွင့္လိုက္ေနာ္…”
“ဟုတ္ကဲ့ဗ်ာ… ျမန္ျမန္ေလးေတာ့ ျပန္လာေပးပါ ကိုေအးေမာင္ေရ.. အားကိုးပါတယ္ဗ်ာ ေနာ္…”
“ျမန္တယ္ ျမန္တယ္ က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပးခဲ့မယ္…”

ကိုေအးေမာင္ ေျပာလည္းေျပာ ေျပးလည္းေျပးေလ၏။ ကိုဇာနည္ အိမ္ထဲ၀င္ျပီး ခိုင့္ကို တြဲေခၚသည္။ သနားစရာ ခိုင္ကေလး မ်က္ႏွာတြင္ ေခြ်းစက္မ်ားႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းကေလးမ်ား တုန္ရီေနသည္။ ၾကည့္ရတာ အေတာ္ေလးမ်ား နာေနျပီလား။ မ်က္၀န္းကေလးေတြ အရည္လဲ့ကာ မိမိကို ေမာ့ၾကည့္ေနရွာသည့္ ဇနီးသည္ကို ၾကင္နာစြာ တြဲထူလိုက္ရင္း…
.
“သိပ္နာေနလား ခိုင္… ကားေရာက္ျပီေနာ္.. ေမာင္တို ့ ေဆးရံုသြားၾကမယ္.. ေနာ္ ခိုင္ေလး…”
“အင္း ဟင္း.. ေမာင္ရယ္.. ရပါတယ္..ခိုင္ အဆင္ေျပပါတယ္… နည္းနည္း အင္းးး ကြ်တ္… နည္းနည္း နာတယ္ ေမာင္ရယ္…ဟင္းးး…”

ကိုဇာနည္ တစ္ေယာက္ အသြားလမ္းတေလွ်ာက္လံုး ခိုင့္ မ်က္ႏွာကို မမွိတ္မသံုၾကည့္ကာ ေနမရ ထိုင္မရျဖစ္ေနမိသည္။ အိမ္ေထာင္သည္ ကေလး (၃) ေယာက္ အေဖျဖစ္ေသာ ကိုေအးေမာင္က..

“မိန္းမေတြ ကေလးေမြးခါနီး ဗိုက္နာတာ တကယ္ သနားဘို ့ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ.. ေဘးက ျမင္ရတဲ့သူလည္း မစားသာဘူး… လွခင္တုန္းကလည္း သည္လိုပဲဗ်.. သူတို ့ နာေနတာ ၾကည့္ရမယ့္အစား ကိုယ္သာ ၀င္နာလို ့ရရင္ နာေပးလိုက္ခ်င္တယ္…”
“ေအးဗ်ာ…ခိုင္ေလး… ေမာင္ရွိတယ္ေနာ္… သိပ္နာေနလား…”
“အင္းးး ဟင္းးး … နာတယ္ေမာင္ရယ္… ကြ်တ္ ကြ်တ္…”
“ေရာက္ေတာ့မွာပါ.. ခဏပဲ… ေနာ္.. အသက္ ျပင္းျပင္းရႈ… မ်က္စိမွိတ္ထားေနာ္ ခိုင္… ေမာင့္ကို မွီထား… အိုေက…”

စိတ္ထဲကေတာ့ “ေမာင့္စကားနားေထာင္ျပီး ဗိုက္ခြဲေမြးရင္ ခိုင္ သည္လို နာမွာ မဟုတ္ဘူး…” ဟု ေျပာေနမိသည္။ ႏႈတ္ဖ်ားကေတာ့ သည္စကားလံုးမ်ား ထြက္မလာပါ။ တကယ္တမ္း ေ၀ဒနာ ခံစားေနရေသာ ဇနီးသည္ကို အျပစ္တင္စကား မဆိုရက္ႏိုင္ပါေခ်။ ေခြ်းစို ့ေနေသာ ႏွဖူးေလးကို အၾကင္နာ အနမ္းမ်ားေပးေနမိသည္။ နာက်င္မႈေ၀ဒနာကို အံတုေနရေသာ ခိုင့္ ရင္မႊာတို ့က ဖားဖိုသဖြယ္ နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္။ ညည္းတြားသံသဲ့သဲ့တို ့က ကိုဇာနည့္ ရင္ကိုပါ ကူးစက္ နာက်င္ ေနေတာ့သည္။ အခ်စ္ကမာၻေလးတြင္ ႏွစ္ဦးသားပ်ာ္ေမြ ့စဥ္အခါက သည္သို ့ ငိုညည္းညည္း အသံ ကေလးကပဲ မိမိ၏ ရမၼက္ေသြးတို ့ကို ဆူေ၀ ေစခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား.. မရိုးႏိုင္ေသာ အခ်စ္၏ အရသာတို ့ကို ျမိန္ယွက္စြာ သံုးေဆာင္ၾကစဥ္က ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ.. ယခုေတာ့ ခိုင့္ခမ်ာ  ေ၀ဒနာ၏ဒဏ္ကို တစ္ေယာက္တည္း ခံစားေနရရွာသည္။ မိမိက ခ်စ္ဇနီးကို ေထြးေပြ ့ထားရံုမွလြဲ၍ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ပါေသးသနည္း။

ေဆးရံု၀င္းထဲ ကား၀င္ျပီး ေမြးလူနာေဆာင္ဆီ ေရာက္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ခိုင္ တစ္ေယာက္ လမ္းပင္ ေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ ႏိုင္ေတာ့ေပ။ သူနာျပဳဆရာမမ်ား၏ အကူအညီျဖင့္ ေမြးခန္းထဲ ၀င္သြားေသာ ခိုင့္ ကိုၾကည့္ရင္း ကိုဇာနည္ ငိုခ်င္သလိုလို… မိမိကိုယ္ထဲကပဲ နာက်င္လာသလိုလို..ခိုင့္ အလိုလိုက္ျပီး ရိုးရိုးေမြးဘို ့ ခြင့္ျပဳမိတာ မွားသြားျပီလား.. ဘာပဲေျပာေျပာ ဟိုးေစာေစာ ကတည္းက အိမ္ဦးနတ္ အာဏာသံုးျပီး တစ္ခ်က္လြတ္ အမိန္ ့ေပးခဲ့ရမွာကို။ ခုေန ဆရာ၀န္ၾကီးထံ သြားျပီး ဗိုက္ခြဲေမြးေပးဘို ့ ေျပာရေကာင္းမလား… အေတြးေပါင္းစံု ေယာက္ယက္ခတ္ရင္း ေမြးခန္း ေရွ ့တြင္ ေခါက္တုန္ ့ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ကာ လူေရာ စိတ္ပါ အျငိမ္ မေနႏိုင္ပါေတာ့ေခ်။

+66 

« Last Edit: November 09, 2015, 03:03:57 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #6 on: December 27, 2014, 09:48:44 AM »

အခန္း (၃)


ျပင္းထန္ေသာ ေ၀ဒနာ၏ ဒဏ္ကို အံတုရင္း ခိုင္ ေၾကာက္စိတ္မ်ား ၀င္လာမိသည္။  ဆရာမမ်ား၏ အားေပးစကားသံမ်ားကခိုင့္ ေ၀ဒနာၾကားမွာ တိမ္ျမဳပ္ေနသေယာင္။ စိတ္ထဲမွလည္း ေမေမ့ကို တ လိုက္.. ေမာင့္ကို တ လိုက္ေပါ့။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္ အမွ် ေ၀ဒနာက သည္းလာသည္။ ေမေမေရ… ခိုင့္ကို သည္လိုပဲ နာက်င္ျပီး ေမြးထုတ္ခဲ့ရတာလား.. ခိုင့္ သမီးေလးေတြလည္း ခိုင့္လိုပဲ နာရမွာလားေမေမ..။ ေမြးခန္းကုတင္ေပၚတြင္ လူးလိမ့္ခံစားရင္း ညီးတြားမိသည္။ သမီးေလးတို ့ေရ… သမီးတို ့လည္း ငိုမ်ားငိုခ်င္ေနမလား.. သမီးတို ့ ေမေမ့ဗိုက္ထဲကေန ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ထြက္လာႏိုင္ပါ့မလား.. ေမာင့္စကား နားမေထာင္မိတာမ်ား မွားျပီလားမသိဘူး.. သမီးေလးေတြ တစ္ခုခုမ်ား အဆင္မေျပခဲ့ရင္။ မိမိခံစားရေသာ ေ၀ဒနာအျပင္ ရင္ေသြးမ်ားအတြက္ပါ ပူပန္ေနမိသည္။ အခ်ိန္ကလည္း ညနက္ သန္းေခါင္ တိုင္ေနျပီ.. ေသာၾကာေတြ စေန ေတြလည္း ေတြးမေနႏိုင္အားေတာ့ပါ။ ခံစားေနရသည့္ ေ၀ဒနာက ျပင္းထန္ လြန္းသည္ေလ။

“ဟုတ္ျပီ ညီမေလးေရ… ညွစ္ထား.. အားမေလွ်ာ့လိုက္နဲ ့ေနာ္…”
“အင္းးး… ဟူးးး… နာ တယ္… အရမ္းနာတယ္… ”
“သည္လိုပဲ ညီမေလးေရ… အေမတိုင္း သည္လို ခ်ည့္ပါပဲ… ခဏပါပဲကြယ္…”
“ဟင့္အင္းး… ေမေမေရ… အားးဟားးး…”
“ညွစ္ ညီမေလး… အသက္ ကိုေအာင့္ထားျပီး ညွစ္လိုက္.. သားဦးဆိုေတာ့ ခက္တာ သဘာ၀ ပါပဲကြယ္.. ခဏေန ကေလးငိုသံၾကားရင္ ငါ့ညီမ နာေနတာေတြ ေပ်ာက္သြားမွာပါ…ေနာ္…”
“ေမာင္ေရးးး… အာာားးး ဟားးး… ဟင့္ ဟင့္…”
“အို.. မငိုရဘူးေလ.. ညီမရယ္… ရွိပါတယ္.. ညီမအမ်ိဳးသား အျပင္မွာေစာင့္ေနတယ္… ”
“အရမ္းနာတယ္ ဆရာမရယ္… ခိုင့္ကို ခြဲေမြးေပးပါေတာ့… ဆရာၾကီးကိုေျပာေပးပါ…အား… ဟားးး….”
“ကေလးက ေမြးလမ္းေၾကာင္းထဲ ေရာက္ေနျပီ ညီမရဲ့… အားတင္းထားပါ… ေနာ္… ခဏပဲ.. ခဏပဲ… နည္းနည္း အားစိုက္လိုက္… ေနာ္…ရျပီ… ရျပီ… ”
“အင္းးး ဟင္းးး ဟင္းးးး…..”
“ဟုတ္ျပီ… ညီမ… စိတ္မေလွ်ာ့လိုက္နဲ ့… ရျပီ…ကေလး ေခါင္း ျမင္ေနရျပီေနာ္… နည္းနည္းေလး… နည္းနည္းေလး… အားစိုက္… ဟုတ္ျပီ.. ဟုတ္ျပီ…”
“ဟုတ္ျပီ… ညွစ္ထား… ညွစ္ထား… ”
“အရမ္း နာတယ္… အာာားးး ဟားးး… ဟင့္ ဟင့္…”
“ေ၀းးး ဘယ္လို လည္းကြ… မိမိခိုင္…သမီး… ညည္းပဲ အေမဆိုတာ အားရွိရမယ္ဆို… သည္ေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ေပါ့ကြာ… ေနာ့… ကိုင္းးး အထဲက မင္းသမီးေလးေတြ ျမန္ျမန္ ထြက္လာ ၾကေဟ့… နင္တို ့ အေမ ငိုေနျပီ… ”

ေသလုေျမာပါး ေ၀ဒနာခံစားေနရခ်ိန္ ေႏြးေထြးေသာ အားေပးသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ အိုဂ်ီ ဆရာၾကီးပဲ။ ခိုင့္ သမီးေလးေတြကို ေမြးထုတ္ေပးဘို ့ ဆရာၾကီး ေရာက္လာျပီ။ ခိုင္ အားတက္ သြားမိ၏။ ဟုတ္သားပဲ.. အေမဆိုတာ သားသမီးေမြးဘို ့အားေလာက္ေတာ့ ရွိရမယ္လို ့ ဆရာၾကီး ေရွ ့မွာ ခိုင္ ကိုယ္တိုင္ ေျပာခဲ့ဘူးတာပဲ။ ခိုင္ လုပ္ႏိုင္မွာပါ။ ခိုင့္ကို ကိုယ့္စကားႏွင့္ ကိုယ္ ျပန္အားေပး လိုက္ေသာ ဆရာၾကီး၏ အားေပးမႈက အထူးပင္ ထိေရာက္လွပါသည္။ ေမြးခန္းထဲတြင္ ဆရာၾကီးႏွင့္ ဆရာမမ်ား… အျပင္တြင္ စိတ္ပူေနမည္ ျဖစ္ေသာ ေမာင္… ဗိုက္ထဲတြင္ လူ ့ေလာကထဲသို ့ ၀င္ခြင့္ ရရန္ ၾကိဳးစား ရုန္းကန္ေနရွာမည့္ သမီးေလးႏွစ္ေယာက္။ ခိုင္ အာရံုေတြကို စုစည္းလိုက္ပါသည္။ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရႈသြင္းကာ အားယူလိုက္၏။ သမီးေလးမ်ား၏ “ေမေမ…” ဆိုေသာ ေခၚသံကေလးကို စိတ္မွန္းႏွင့္ ၾကားေယာင္လိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုး မိမိခြန္အားရွိသမွ် အစြမ္းကုန္ စိုက္ထုတ္ကာ ၾကိဳးစားလိုက္၏။ ေသခ်င္ ေသသြားပါေစ.. စိတ္ကို တဆံုးထိေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္။  ထူးဆန္းေသာ တြန္းအားတစ္ခုေၾကာင့္လား.. အသက္ေပ်ာက္မတတ္ ေ၀ဒနာ ဆိုး နင့္ကနဲ ႏွင့္အတူ မ်က္လံုးမ်ား ျပာေ၀ကာ… ရင္ထဲမွ လွပ္ကနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။
 
“အားးးး…. ဟူးးးးး….”
“ဟုတ္ျပီ… ဟုတ္ျပီ… မွန္တယ္… ညွစ္ထား… အားမေလွ်ာ့လိုက္နဲ ့….”
“အားးး…...”
“အု၀ဲ… အု၀ဲ… အု၀ဲ…”

နားထဲမွာ ၾကားလိုက္ရသည့္ ကေလးငိုသံ… အို.. သမီးေလး တစ္ေယာက္ အဆင္ေျပေျပ လူ ့ေလာကထဲ ေရာက္လာျပီေပါ့ေနာ္..ခိုင့္အင္အားတို ့ ခ်ိနဲ ့ ေမာပန္းေနေသာ္လည္း စိတ္အစဥ္က လန္းဆန္း ေနပါသည္။ သမီးေလး၏ ငိုသံက မိမိအား ခြန္အားတစ္ရပ္ ျဖည့္ေပးလိုက္သည္ ထင္ပါရဲ့ေလ.. အနားမွ သူနာျပဳဆရာမ၏ (၁၁) နာရီ (၅၅) ဟုေျပာလိုက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေသာၾကာ သမီးေလးေပါ့။ ခိုင္ ၾကာၾကာ အေမာမေျဖႏိုင္ပါ.. မိမိ၀မ္းၾကာတိုက္ထဲတြင္ ဒုတိယ သမီးေလး ရွိေနေသးသည္ေလ.. ဆရာမ တစ္ဦးက ခိုင့္ ႏွဖူး ႏွင့္ လည္ပင္းတေလွ်ာက္မွ ေခြ်းတို ့ကို မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ ေအးေအးေလးျဖင့္ လာသုတ္ေပး၏။ ေနာက္တစ္ခ်ီ ၾကိဳးစားရျပန္ပါသည္။

လက္ငင္းပင္ သိခဲ့ျပီးေသာ အေတြ ့အၾကံဳေၾကာင့္ထင့္.. ပထမတစ္ေယာက္ထက္ အနည္းငယ္ ပိုျမန္သလို ထင္လိုက္မိသည္။ ဒုတိယအၾကိမ္ ေလထဲမွ ျပဳတ္က်သလို ခံစားခ်က္ႏွင့္ အတူ ေနာက္ထပ္ ငိုသံစူစူးေလး တစ္ခု။ အြန္းး အငယ္ေလးအသံက ပိုက်ယ္သလိုပဲ.. ၾကည့္ရတာ မမကို အႏိုင္က်င့္မယ့္ ခပ္ဆိုးဆိုးေလးမ်ား ျဖစ္ေနမလား.. အေတြးႏွင့္ အတူ ခိုင္ ျပံဳးမိပါ၏။ ႏႈတ္ခမ္းတို ့က ခပ္ယဲ့ယဲ့သာ ျပံဳးႏိုင္ေသာ္လည္း မိမိမ်က္၀န္းတို ့ အေရာင္တလက္လက္ ထြက္ေနမည္ကို စိုစြတ္ေနေသာ မ်က္ရည္မ်ားေၾကာင့္ သတိထားလိုက္မိပါသည္။ ေပ်ာ္လိုက္တာ… သမီးေလး ႏွစ္ေယာက္လံုး လူ ့ေလာကထဲ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေရာက္လာျပီပဲ..

“ကဲ… ညီမေလး.. ပင္ပန္းသြားျပီ ဟုတ္လား… သမီးေလးႏွစ္ေယာက္လံုး အဂၤါစံုတယ္ေနာ္… က်န္းက်န္းမာမာပဲ.. အငယ္ေလးကေတာ့ ပို သန္မယ့္ပံုေပါက္တယ္..”
“ဟုတ္.. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ.. ”
“သည္ အျမႊာညီအစ္မက ေန ့မတူဘူးကြ… တစ္ေယာက္က ေသာၾကာ… တစ္ေယာက္က စေန… ဟင္းဟင္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္… ”
“ဘယ္လို.. ဘယ္လို… ဆရာမ ဘာေျပာတာလည္းဟင္…”
“ေအာ္… သည္လိုေလ ညီမေလးရယ္… ပထမတစ္ေယာက္က (၁၁) နာရီ (၅၅) မိနစ္ေလ.. အငယ္ေလး ထြက္လာတာ (၁၂) နာရီ (၅) မိနစ္… သည္လိုဆိုေတာ့ သူက စေနဘက္ ကူးသြားတာေပါ့.. ျခားတဲ့ အခ်ိန္က (၁၀) မိနစ္ေပမယ့္ ညသန္းေခါင္ဆိုေတာ့ တစ္ရက္ ကူးသြား တယ္လို ့ ေျပာတာပါ…”

ေၾသာ္… ဒါဆို သမီးငယ္ေလးက စေန သမီးေပါ့…ခိုင့္ စိတ္ထဲ ေစာေစာပိုင္းက ရွိခဲ့ေသာ အယူမ်ား လားလားမွ်ပင္ မေတြးမိေတာ့ပါ။ မိမိရင္မွ ျဖစ္ေသာ သားသမီးဟူသည့္ ေမတၱာစိတ္သည္ အေကာင္း အဆိုး အယူအဆမ်ားကို ေျမလွန္ပစ္ႏိုင္စြမ္းသည္ထင့္။ စိတ္ထဲတြင္ သမီးေလးမ်ား အတြက္ နံမည္ လွလွေလးမ်ား ေပးရန္ စဥ္းစားေနမိသည္။ ေမာင္ေကာ… ေမာင္လည္း သမီးေလးေတြ ေမြးျပီးျပီဆိုတာ သိျပီးေလာက္ေရာေပါ့ေနာ္.. ေမာင့္ကို ေတြ ့ခ်င္လိုက္တာ.. ခိုင္ မ်က္လံုးကေလး အသာ မွိတ္ကာေခတၱ အနားယူမိသည္။

+69 

« Last Edit: November 09, 2015, 03:05:42 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #7 on: March 12, 2015, 02:34:59 PM »

အခန္း (၄)


“ခိုင္.. ပင္ပန္းသြားျပီ.. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခိုင္ရယ္.. သမီးေလးေတြက အရမ္း ခ်စ္ဘို႔ေကာင္းတာပဲ.. ေမာင့္ ဘ၀ ျပီးျပည့္စံုသြားျပီ သိလား…”
“ေမာင္ ရယ္..”
“ဟုတ္တယ္ ခိုင္.. ေမာင္ တစ္ခါမွ သည္ေလာက္ မေပ်ာ္ဖူးဘူး.. သည္ေလာက္လည္း စိတ္မလႈပ္ရွားခဲ့ဘူး.. ေမာင့္စိတ္ထဲမွာ ခိုင္နဲ႔ သမီးႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ပူတာေကာ.. ေပ်ာ္တာေကာ ေရာေနတယ္.. မိုးလင္းတာနဲ႔ ဘုရားသြားမယ္ သိလား.. သမီးေလးႏွစ္ေယာက္လံုး က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ျပီး လိမၼာ ထူးခြ်န္တဲ့ သမီးေလးေတြ ျဖစ္ဘို႔ ဘုရားမွာ ဆုသြားေတာင္းမယ္..”
“ကေလး ႏို႔တိုက္ရေအာင္ အစ္မ.. ေမြး ျပီးတာနဲ႔ ႏို႔ဦးရည္၀င္ေအာင္ တိုက္ေပးရမယ္..”
 
ခိုင့္ ႏွဖူးေလးကို တယုတယ ပြတ္သပ္ကာ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ေနေသာ ေမာင္..။ သူနာျပဳ ဆရာမေလး ေရာက္လာမွပင္ အနားက ခြာေတာ့၏။ သမီးေလး ႏွစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာ ေသးေသးေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ခိုင့္ရင္ထဲတြင္ ေျပာျပရန္မစြမ္းသာေသာ ခံစားမႈမ်ား ျဖင့္ျပည့္ႏွက္ ေနေတာ့သည္။

“ေဒၚေလးေကာ ေမာင္..”
“ကိုေအးေမာင္ နဲ႔ ျပန္လိုက္သြား ခိုင္းလိုက္တယ္.. နက္ျဖန္ ခိုင္ စားဘို႔ေသာက္ဘို႔ ခ်က္ျပဳတ္ျပီးမွ ျပန္လာလို႔.. သည္မွာက ဆရာမလည္း ရွိေနေတာ့ မလိုဘူးလားလို႔ေလ.. သူလည္း နားရေအာင္ပါ.. ခိုင္ အဆင္ေျပတယ္ မဟုတ္လား..”
“ဟုတ္.. ေျပပါတယ္ ေမာင္ရဲ့..”
“သည္လိုခ်ီ အစ္မ.. သူက အငယ္ေလးေလ.. ႏို႔ဆာေနရွာျပီ.. ပါးစပ္တျပင္ျပင္နဲ႔ အာျပဲေလး.. ခိခိ.. သူ႔ကို အရင္တိုက္လိုက္..”

ဆရာမေလးက သမီးေလးကို ခိုင့္ရင္ခြင္ထဲ ႏို႔ခ်ိဳ တိုက္ေကြ်းရန္ လာထည့္ေပးသည္။ “ပန္းသီးေလးေတြ က်ေနတာပဲေနာ္ ေမာင္..” ခိုင့္၏ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ခိုင္းႏိႈင္းစကားကို ဆရာမေလးက ရယ္၏။ ေမြးကင္းစ ကေလး ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ ေမြးလိုက္မွပင္ ျမင္ဘူးေသာ ခိုင့္အဖို႔ ဤလူသား ပိစိေကြးေလးမ်ား မိမိ ၀မ္းအတြင္းမွ ထြက္လာၾကသည္ကို ၾကည္ႏူး အံ့ၾသ မဆံုးေတာ့ႏိုင္။ ေစာေစာပိုင္းက ခံစားခဲ့ရသည့္ အသက္ေပ်ာက္မတတ္ နာက်င္မႈမ်ားသည္ပင္လွ်င္ ဘယ္ဆီ ေရာက္သြားမွန္း မသိႏိုင္ေတာ့။ သမီးေလးမ်ား၏ အသားေလးမ်ားက ပိုးသားထက္ပင္ ႏူးညံ့ ေနေသးေတာ့သည္။ ပါးျပင္မို႔မို႔ကေလးမ်ားေပၚတြင္ နီၾတာၾတာ ေသြးေၾကာေလးမ်ားက ယွက္သန္းလွ်က္။ ဆံစ တြန္႔တြန္႔ေလးမ်ားကလည္း ပိုခ်ည္မွ်င္ကေလးမ်ား အလား ေသးမွ်င္ႏုညက္ ေနသည္။ မ်က္ေတာင္ႏွင့္ မ်က္ခံုးေမႊးေလးမ်ားကေတာ့ ပါသည္ဆိုယံု အရာေလးမွ်သာ။ ခိုင့္ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ခ်ီလိုက္ေတာ့ သမီးေလး၏ ဦးေခါင္းေလးက လက္တစ္၀ါးစာ ကြက္တိ။ အႏွီးျဖဴျဖဴျဖင့္ ေထြးပတ္ထားေသာ ပူေႏြးေႏြး လႈပ္စိစိ ကေလး ပုစိေကြးေလးကို ကိုင္ရင္း ခိုင့္ ရင္ထဲမွ ၾကည္ႏူးမႈက တရိပ္ရိပ္။

လူသားတစ္ဦး သင္ယူရန္မလိုဘဲ တတ္ေသာ ေမြးရာပါ အတတ္ပညာမ်ားတြင္ ႏို႔စို႔ျခင္းက ထိပ္ဆံုးက ျဖစ္မည္ ထင္သည္။ ပါးစပ္ ပိစိေကြးေလးႏွင့္ အငမ္းမရ ႏို႔စို႔ေနေသာ သမီးငယ္ေလး။ ေဖာင္းေဖာင္းအိအိ ပါးေလးကို ခိုင့္ လက္ညိႈးႏွင့္ တို႔ၾကည့္မိသည္။ အနားတြင္ ထိုင္ၾကည့္ေနသည့္ ေမာင့္ မ်က္ႏွာကလည္း ပီတိျပံဳးတို႔ ေ၀လွ်က္။ သမီးၾကီးေလးကို ဆရာမက ႏို႔ဗူးတိုက္ေပးေနသည္။ “ျပီးရင္ သူ႕လည္း အေမႏို႔ တိုက္မယ္ေနာ္ အစ္မ.. ေဖာ္ျမဴလာက မိခင္ႏို႔ေလာက္ အာဟာရ မျပည့္စံုဘူး.. ေရာဂါ ကာကြယ္ႏိုင္တဲ့ ဓါတ္က မိခင္ႏို႔မွာ ေကာင္းဆံုးပါတာေလ..” ဆရာမေလးက ဤသို႔ ေျပာေတာ့ ေမာင္ တစ္ေယာက္ ခြိ ကနဲ ရယ္၏။ ဟြန္းး ဘာေပါက္ကရ ေျပာဦးမလဲ ကိုယ္ေတာ္.. ခိုင့္စိတ္မွ ေတြးကာ မ်က္ေစာင္း လွလွေလး ထိုးလိုက္စဥ္..

“ေသခ်ာျပီခိုင္.. ေမာင့္ ဘ္ို႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မက်န္ႏိုင္ေတာ့ဘူး.. ခုေတာင္ တစ္ေယာက္က လက္ေပၚမွာ တစ္ေယာက္က ေနာက္မွာ တန္းစီေနတယ္.. ဟီးဟီး..” ဆရာမေလး အလစ္ ေျပာျဖစ္ေအာင္ ကပ္ေျပာလိုက္ေသး၏။

“သမီးေလးေတြ အတြက္ နံမည္ စဥ္းစားထားလား အစ္မ.. ေသာၾကာတစ္ေယာက္ စေနတစ္ေယာက္ ဆိုေတာ့..”
“က်ေနာ္ စဥ္းစားျပီးျပီဗ်.. ခိုင့္ သိလား ေမာင္စဥ္းစားထားတဲ့နံမည္ ခိုင္ေတြးမိတာရွိရင္လည္း ေျပာေလ..”
“ဟင့္အင္း.. ေမာင္ပဲ ေရြးပါ.. ”
“အြန္း.. အၾကီးေလးက ေသာၾကာဆိုေတာ့ သင္းသင္းေမႊး.. အငယ္ေလးက စေနသမီး ႏွင္းေဖြးေဖြး.. ဘယ္လိုလည္း ခိုင္.. သေဘာက်လား..”
“၀ါးး အစ္ကိုက ေတြးတတ္သားပဲ.. ေန႔မတူ အျမႊာဆိုေတာ့ နံမည္ဆင္တူရဘို႔ ခက္မယ္ ထင္တာ.. ခုေတာ့လည္း ဟုတ္ေနသား.. ေနာ္ အစ္မ..”

ကရင္သံ ၀ဲ၀ဲေလးႏွင့္ ေျပာလိုက္ေသာ ဆရာမေလး၏ စကားကို အျပံဳးႏွင့္ ေခါင္းျငိမ့္ရင္း ခိုင္ ေထာက္ခံလိုက္ေတာ့သည္။ ေမာင္ရယ္.. သူ႕သမီးႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေတြးတတ္လိုက္တာ.. အရမ္းလွတဲ့ ခ်စ္စရာ နံမည္ဆင္တူေလး ႏွစ္ခု.. သင္းသင္းေမႊး၊ ႏွင္းေဖြးေဖြး.. ။ အိုးး အေတြးျဖင့္ ၾကည္ႏူးေနစဥ္ ခိုင့္ေပါင္ေပၚသို႔ ပူေႏြးေသာ စီးဆင္းမႈ တစ္ခု။

“ရႈရႈး ေပါက္ခ်ျပီ ဆရာမေရ…”
“လာျပီ အစ္မ.. က်မ လုပ္ေပးမယ္.. အေတာ္ပဲ သူတို႔ ေနရာလဲရမယ္.. အၾကီးေလး အေမႏို႔ စို႔သင့္ျပီ… အစ္မလည္း ထမီ လည္းေလ.. က်မ လုပ္ေပးမယ္.. ျပီးရင္ ကေလးေအာက္မွာ ဒါေလးခင္းထားလိုက္.. ေစာေစာက က်မ အၾကီးေလးကို ႏို႔တိုက္ဘို႔ေလာေနမိလို႔ ေမ့သြားတယ္ အစ္မရယ္.. စိတ္မရွိပါနဲ႔ေနာ္..”
“စိတ္ရွိစရာလား ဆရာမရယ္.. မေအေပၚ ကေလး ေသးေပါက္ခ်တာ..”
“ေပးေပး ဆရာမ က်ေနာ္ ခ်ီေပးထားမယ္..”
“ခ်ီတတ္လို႔လား အစ္ကိုရဲ့..”
“အာ ဘာခက္တာ မွတ္လို႔ ဆရာမရယ္.. ေပးပါ.. က်ေနာ္ ခ်ီခ်င္လို႔..”
“ေရာ့.. ရဲရဲ ကိုင္ေနာ္ အစ္ကို.. သည္လိုေလး..”
“ဟဟ.. အသည္းယား စရာေလးကြာ.. လူေသးေသးေလး.. အေဟးေဟး.. သမီးေတြက ေမာင္နဲ႔တူတာကြ.. ၾကီးရင္ ေခ်ာမွာ.. ေနာ္ ခိုင္..”
“ဟင္းဟင္း ဟုတ္မွာ ဟုတ္မွာ.. ျဖစ္ေနလိုက္တာ တကတည္း ေမြးရတဲ့ အေမသည္းဘို႔လည္း ထားပါဦး အေဖၾကီးရယ္..”
“ဟားဟား.. ၾကည့္စမ္း သမီးက ေဖေဖ့ကိုေထာက္ခံေနတယ္.. မ်က္လံုးၾကီး မွိတ္ျပီး ရယ္ျပေနတယ္.. ခိုင့္ သည္မွာ ၾကည့္စမ္း.. ကေလးပုစိေလးက ရယ္တယ္ဗ်..”
“ၾကံၾကံ ဖန္ဖန္ ေမာင္ရယ္.. တကယ္ပဲ.. ခိခိခိ…”

ဆရာမေလးက ေမာင့္ လက္ေပၚ ကေလး ထည့္ေပးျပီး ရႈးေပါက္ထားေသာ အငယ္ေလးကို အႏွီးလဲေပးရန္ ျပင္သည္။ ကြ်မ္းက်င္ သြက္လက္ေသာ ဆရာမေလး၏ လုပ္ပံုကိုင္ပံုမ်ားကို ခိုင္ ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ ထိုစဥ္ သမီးေလးကို ငံု႔ၾကည့္ေနသည့္ ခိုင္ ရုတ္တရက္ မွင္သက္မိသြားသည္။

“ခဏ.. ခဏေလး ဆရာမ.. ဒါေလးက ဘာလည္းလို႔.. တစ္ခုခု ေပေနတာမ်ားလား..”
“မဟုတ္ဘူး အစ္မ..”
“ဘာလဲ ခိုင္.. သမီးေလး ဘာျဖစ္လို႔လဲ..”

သမီးၾကီးကို ခ်ီထားေသာ ေမာင္က ထ လာၾကည့္ရင္း ေမးသည္။ ေမာင့္ မ်က္ႏွာကို ခိုင္ ေမာ့ၾကည့္မိ၏။ ေမာင္လည္း ခိုင္ျမင္လိုက္ေသာ အရာကို ေတြ႕ျမင္သြားသည္။ ေအးျမ ၾကည္လင္ေသာ အျပံဳးျဖင့္ ခိုင့္ကိုၾကည့္ရင္း.. “ဘာမ်ားလဲလို႔ ခိုင္ရယ္.. မိန္းမ.. ေပါက္ကရေတြ ေတြးျပီး ကေလးကို မဟုတ္တရုတ္ နိမိတ္ဖတ္မယ္ မၾကံနဲ႔.. နာမယ္.. ဟြန္းးး…” ေမာင္ ဘယ္လိုပင္ ေပါ့ေပါ့ ေျပာေသာ္လည္း ခိုင္ကေတာ့ျဖင့္ ရင္ထဲ မေအးလွပါ။ ဖတ္ဖူး မွတ္ဖူးေသာ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ အရပ္ေျပာစကားမ်ား မွားပါေစ ဟုသာ ေတြးေနမိသည္။ ႏွင္းေဖြးေဖြး ဟူေသာ ခ်စ္စရာ အမည္ေလးႏွင့္ သမီးငယ္ေလး၏ ရႈရႈးဖင္ကေလးတြင္ မွဲ႔နက္ ေလးက ထင္းေနသည္ေလ။

+69 

« Last Edit: December 17, 2015, 12:09:44 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #8 on: June 05, 2015, 05:01:00 PM »

အခန္း (၅)


“ေဖြးေဖြး ေရ.. မိေဖြး.. ဘယ္ေရာက္ေနျပန္လဲ ဒီေကာင္မေလး...”
“လာျပီ ဘြားေလး.. လာ ျပီ လာ ျပီ...”
“ညည္း ဘာလုပ္ေနတာလဲ… ဒီမွာ ေခၚေနတာ လည္ေခ်ာင္း ကြဲေတာ့မယ္…”
“အေပၚထပ္မွာ ၾကမ္းတိုက္ေနတာပါ ဘြားေလး…”
“ညည္းအမ အ၀တ္ေတြေကာ မီးပူတိုက္ျပီးျပီလား…”
“ညေန က်ဴရွင္က ျပန္လာမွ တိုက္ မလို႔…”
“က်ဴရွင္က အျပန္ ေစ်း၀င္ ၀ယ္ခဲ့ဦး.. ေရးျပီးျပီလား ၀ယ္ရမယ့္ စာရင္း..”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ.. စာရင္းက ခဏေန သြားခါနီးရင္ ေရးမွာပါ ဘြားေလးရဲ့..”
“ဘာ ခိုင္းလိုက္ခိုင္းလိုက္ သြက္သြက္လက္လက္ တစ္ခ်က္မွ မရွိဘူး၊ ေျပာလိုက္ရင္ ပါးစပ္က ဟုတ္ကဲ့ ဆိုျပီး ျပန္ၾကည့္တဲ့ အခ်ိဳးကိုျပင္ထား မိေဖြးေဖြး.. စေနျဂိဳဟ္မ..”

ျမည္တြန္ေတာက္တီးရင္း ထြက္သြားေသာ ဘြားေလးကို ေခါင္းငံု႔ထားလွ်က္မွ ေပေစာင္း ၾကည့္မိသည္။ “စေနျဂိဳဟ္မ.. စေနျဂိဳဟ္မ.. စေနျဂိဳဟ္မ..” ဟူသည့္ စကားက နားထဲမွ မထြက္။ သည္အိမ္တြင္ ေမေမရယ္၊ ေမႊးရယ္၊ ဘြားေလး ႏွင့္ ေဖြး.. စုစုေပါင္း မိန္းမသား ေလးဦးသာ ရွိသည္။ သည္မိသားစု ေလးဦးတြင္ ေဖြးက အပယ္ခံ။ ေမေမကေတာ့ မိခင္ပီပီ ေဖြးကို ထိုက္သင့္သေလာက္ ခ်စ္ေကာင္း ခ်စ္ပါလိမ့္မည္။ ေမေမ့ အေဒၚ၀မ္းကြဲျဖစ္သူ ဘြားေလးကေတာ့ ေမႊးမွ ေမႊး။ စာေတာ္ျပီး အေနအထိုင္ သိမ္ေမြ႕ေသာ ေမႊးကို လိုတာထက္ပိုျပီး အေရးေပး၏။ ေမႊးကလည္း အလိုက္ သိတတ္လြန္းသည္ေလ။ ေမေမႏွင့္ ဘြားေလး ထံမွ အေရးေပးမႈႏွင့္ အခ်စ္ကိုရဘို႔ ေနတတ္ ထိုင္တတ္သည္။ ေအာင္ျမင္ေသာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို တစ္ဦးတည္း လုပ္ကိုင္ေနရသည့္ ေမေမကေတာ့ အိမ္တြင္းေရးမ်ားကို သိပ္အာရံု မထည့္ႏိုင္အားေပ။ သမီးႏွစ္ေယာက္၏ အေနအထိုင္၊ ပညာေရး အစစအရာရာ အေဒၚျဖစ္သူ လက္ကို အပ္ထားရသည္။ ေယာက်ၤားသားမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ကာ စီးပြား ရွာေနရသည့္ေမေမ၊ မိုးလင္း မိုးခ်ဳပ္ အလုပ္ႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနရသည္မို႔ သမီးမ်ားႏွင့္ ကုန္ဆံုးရန္ ကုိယ္ပိုင္ခ်ိန္ဟူ၍ပင္မရွိ။

သမီးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘြားေလး ေျပာသမွ် သာ အတည္ျဖစ္ရသည့္ ေမေမ့အတြက္ ေဖြးက တကယ္ပဲ စေနျဂိဳဟ္မေလးေပလား။ ေမးေၾကာမ်ား ေထာင္လာသည္အထိ အံက်ိတ္ထားရင္း လႈိက္တက္လာသည့္ ၀မ္းနည္းမႈတို႔ကို ခြန္အား အျဖစ္ေျပာင္းယူလိုက္သည္။ ဒါက ေဖြးကို အလြန္ခ်စ္ေသာ ေဖေဖ မွာခဲ့သည့္စကား။ ၀မ္းနည္းစရာ ၾကံဳလာတိုင္း၊ တနည္းအားျဖင့္ “စေနျဂိဳဟ္မ” ဟူသည့္ စကားလံုးကို ၾကားရခ်ိန္တိုင္း သြားေလသူ ေဖေဖ့ကို တမ္းတကာ မ်က္ရည္က်မိသည္။ လူ႔ေလာကထဲသို႔ တျပိဳင္နက္ ေရာက္လာရသူခ်င္းတူတူ (၁၀) မိနစ္တည္းေသာ အခ်ိန္ကေလးေၾကာင့္ စေနသမီး ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ႏွင္းေဖြးေဖြး..။ သည္မိသားစုတြင္ ၾကံဳလာသည့္ အဆိုးဟူသမွ် စေနသမီး၏ ျဂိဳဟ္ဆိုးေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထမင္း ပန္ကန္တစ္ခ်ပ္ က်ကြဲသည့္ ကိစၥေလးမွသည္ ေဖြးတို႔ ညီအမ ဆယ္တန္းေအာင္သည့္ ႏွစ္က ကားအက္ဆီးဒင့္ႏွင့္ ေဖေဖ ဆံုးပါးသြားရသည့္ ကိစၥအထိ စေနသမီး ေဖြး၏ ျဂိဳဟ္ဆိုးက တရားခံ။ က်လုလု မ်က္ရည္တို႔ကို ခါထုတ္ပစ္ရင္း ေတာက္ တစ္ခ်က္ ေခါက္မိသည္။ ၀မ္းနည္းျခင္း အနည္အႏွစ္တို႔က ခြန္အား ျဖစ္မလာဘဲ ေဒါသအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ကုန္၏။

အမ်ား အျမင္တြင္မေတာ့ မိမိက အထည္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းပိုင္ရွင္ ေဒၚမိမိခိုင္၏ သမီး၊ တနည္းအားျဖင့္ သူေဌးသမီးေပါ့ေလ။ အိမ္တြင္ အလုပ္သမား ေခၚထားႏိုင္ပါလ်က္ ေဖေဖ ဆံုးျပီးကတည္းက ရွိျပီးသား လူေဟာင္းမ်ားကိုပင္ ျဖဳတ္ပစ္ကာ ေဖြးတို႔ ညီအစ္မကို အိမ္မႈကိစၥ ကူေစရန္ ဘြားေလး စီစဥ္ခဲ့သည္။ မိန္းမသားမ်ားခ်ည္းသာေနသည့္ သည္အိမ္တြင္ အိမ္ေဖာ္ ထားရန္ မလို တဲ့။ ဘြားေလး ဆံုးျဖတ္ခ်က္က မမွားသည္မို႔ ေမေမ မျငင္းခဲ့။ သို႔ေသာ္ ခက္သည္က ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးတြင္ ဘြားေလးကို လက္တိုလက္ေတာင္း ကူရသည္မွ အစ က်န္အိမ္မႈကိစၥ ဗာဟီရအားလံုး ေဖြး တစ္ေယာက္တည္း လုပ္ရသည္။ ေဆးေက်ာင္းသူ ေမႊးက သူ႕စာႏွင့္သူပင္ အႏိုင္ႏိုင္ေလ။ ဘီေအဘြဲ႕ေလး တစ္ခုရထားျပီး အလုပ္အကိုင္မရွိ၊ ဟိုဟိုဒီဒီ သင္တန္းေလးေတြ လိုက္တက္ေနသည့္ ေဖြးက ဆရာ၀န္ေလာင္း အမျဖစ္သူ၏ ခိုင္းဖတ္။ ေျပာင္လက္ေနျပီးသား ပါေကးၾကမ္းခင္းကို ေဆာင့္ၾကီးေအာင့္ၾကီး ပြတ္တိုက္ရင္း ၾကမ္းျပင္တြင္ ခပ္ေရးေရး ျမင္ေနရသည့္ မိမိ ပံုရိပ္က စိတ္အစဥ္ကို အတိတ္သို႔ ေခတၱ ေခၚသြားျပန္၏။

ေဖြးတို႔ ညီအမကို ေမြးသည့္ ႏွစ္မွာပင္ ေဖေဖ အလုပ္တြင္ ရာထူးတိုးသည္။ ေဖြးတို႔ ညီအမအတြက္ ဘြားေလးက အနီးကပ္ ေစာင့္ေရွာက္ေနသျဖင့္ ေမေမလည္း အလုပ္မွ အနားယူစရာ မလိုခဲ့။ ေဖြးတို႔ အသက္ (၂) ႏွစ္ သမီးတြင္ ႏိုင္ငံျခားရွိ ကုမၼဏီ ရံုးခြဲ၌္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရန္ ေဖေဖ ေရြးခ်ယ္ျခင္း ခံရသည္။ လစာ၀င္ေငြလည္း သံုးေလးဆ မက တိုးခဲ့သည္ျဖစ္ရာ အစုေဆာင္း ေကာင္းသည့္ ေမေမ့ အရည္ခ်င္းႏွင့္ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ေဖြးတို႔မိသားစု အေတာ္အသင့္ ျပည့္စံုခဲ့၏။ ဤသို႔ေသာ ကံေကာင္းျခင္းေတြ အားလံုးက သည္မိသားစု၏ lucky person ေမႊး ေခၚ သင္းသင္းေမႊး ၏ ကံၾကမၼာ ေကာင္းျခင္းေၾကာင့္။ သည္ အယူအစြဲကို ေထာက္ခံသည့္ အေၾကာင္းရင္း တစ္ရပ္ကလည္း ေပၚခဲ့ေသးသည္။ ေဖြးတို႔ ညီအမ မူၾကိဳ တက္ေတာ့ မူၾကိဳေက်ာင္းတြင္ ထီလုပ္ငန္း ပိုင္ရွင္ မိသားစုမွ ကေလးငယ္တစ္ဦးက ေမြးေန႔ အမွတ္တရအျဖစ္ လက္ေဆာင္ အရုပ္မ်ား မုန္႔မ်ား အျပင္ ထီလက္မွတ္မ်ား ေ၀ေပးသည္။ ေဖြးတို႔ ညီအမ ရခဲ့သည့္ ထီလက္မွတ္ (၂) ေစာင္ အနက္မွ တစ္ေစာင္က ထီဆုၾကီး ေပါက္ခဲ့၏။

အျမႊာညီအမ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ထမင္းခ်ိဳင့္ ႏွင့္ ေရဗူး ထည့္သည့္ ျခင္းေတာင္းေလး တစ္လံုး တြင္ ညီအမ ႏွစ္ေယာက္စာအတြက္ ဆရာမ ထည့္ေပးလိုက္သည့္ ထီလက္မွတ္ ႏွစ္ေစာင္ အနက္မွ တစ္ေစာင္က ကံထူးသြားျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ထို ကံေကာင္းျခင္းက ေမႊး ေခၚ သင္းသင္းေမႊး၏ ကံၾကမၼာ ေကာင္းျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ခဲ့ရျပန္၏။ တကယ္တမ္း ထိုျဖစ္ရပ္ေတြက သံုးႏွစ္သမီးေလး ႏွင္းေဖြးေဖြး၏ ဦးေဏွာက္ေသးေသးေလးတြင္ မွတ္မွတ္ရရ မရွိခဲ့ေသာ္လည္း ေဖေဖ ဆံုးျပီးေနာက္ ဘြားေလး၏ ကံၾကမၼာ သရုပ္ခြဲ မွတ္တမ္းစကားမ်ားက ေဖြး အတြက္ မသိမသာ စိတ္ဒဏ္ရာ ေပးခဲ့ေလသည္။

ထီေပါက္သည့္ အခြင့္အေရးကို မိမိရရ အသံုးခ်လိုေသာ ေမေမက ကုမၼဏီ မွ အလုပ္ထြက္ကာ အထည္ဆိုင္ေလး တစ္ခုျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရးကို စတင္ခဲ့သည္။ အိမ္မႈ ကိစၥႏွင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ တာ၀န္အတြက္ ဘြားေလးကို ကူရန္ နယ္ဘက္မွ အလုပ္သမေလးတစ္ဦး ေမေမ ေခၚျဖစ္ခဲ့၏။ ေဖေဖက အေ၀းတြင္ ေရာက္ေနခ်ိန္၊ ေမေမက စီးပြားေရးဘက္ အာရံုစိုက္ေနရခ်ိန္မ်ားတြင္ ဘြားေလးထံမွ မ်က္ႏွာေကာင္းရေလ့မရွိသည့္ ေဖြးအတြက္ အိမ္အကူ ေနာ္အယ္၀ါး (ေဖြး အေခၚ မမေနာ္) က ေဖြးအတြက္ အေကာင္းဆံုး အေဖာ္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သည္လိုႏွင့္ မူလတန္း ေက်ာင္းတက္သည့္ အရြယ္ေရာက္ေတာ့လည္း စာေတာ္သည့္ ေမႊးက အတန္းထဲတြင္ အျမဲ အဆင့္ (၁) ရသည္။ စာေမးပြဲ ဆိုတာ ေျဖတာက ကိုယ့္ အလုပ္ စစ္တာက ဆရာမ အလုပ္ဟုသာ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ခံယူေသာ ေဖြးကေတာ့ ဘယ္ ဘာသာမွ အမွတ္ (၆၀) မျပည့္စဖူး။

ေဖြးကလည္း ေဖြး ပင္။ ညီအမ ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ အိမ္တြင္ ဆရာမ ငွားကာ က်ဴရွင္ သင္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ေဖြး၏ အာရံုတစ္၀က္က ေမႊးႏွင့္ ယွဥ္ကာ မိမိကို ဆူေသာေငါက္ေသာ ဆရာမ ထံမွာ ထက္ မိမိလိုခ်င္သမွ် အႏြံတာခံ အလိုလိုက္ေသာ မေနာ္ ဆီမွာ။ ဆရာမကိုယ္တိုင္ကလည္း ဥာဏ္ေကာင္းသူကိုမွ ျမင့္သထက္ ျမင့္ေအာင္ ျမွင့္လိုျခင္းေပလား၊ အိမ္ေတာ္ထိန္း ဘြားေလး၏ အရိပ္အကဲကို နားလည္ျခင္းေပလား၊ အျမြာညီအမ ႏွစ္ဦးအေပၚ ဆက္ဆံပံုျခင္းက မတူ။ ငယ္စဥ္ ကေလးဘ၀ ကတည္းက ကံၾကမၼာျခင္းယွဥ္က ခြဲျခား သတ္မွတ္ခံခဲ့ရသည့္ ေဖြး၏ စိတ္က တစထက္တစ ညစ္က်ယ္က်ယ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေဖြးတို႔ ညီအမ ငါးတန္း ႏွစ္တြင္ ေဖေဖ ျမန္မာျပည္ ရံုးသို႔ ျပန္ေရာက္လာ၏။ ေမေမ့ ဆိုင္ကလည္း အေတာ္ အသင့္မက ေအာင္ျမင္ေနျပီ ျဖစ္ရာ ေဖေဖ စုေဆာင္းလာသည့္ ေငြမ်ား ထပ္မံျဖည့္စြက္ျပီး အထည္ခ်ဳပ္ လုပ္ငန္းေလးတစ္ခု ထူေထာင္ျဖစ္ၾကသည္။ ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္ထင္ေနသည့္ အခ်ိန္ကာလမ်ားတြင္ စေနျဂိဳဟ္၏ အဆိုးမ်ား တဒဂၤ ငုပ္လွ်ိဳးလ်က္..။ တကယ္က ကံၾကမၼာသည္ လူ႕ အရည္အခ်င္း ဟု တထစ္ခ် ယံုၾကည္ထားေသာ ေဖေဖ့ စိတ္ဓာတ္ကို ဘြားေလး ေၾကာက္ရျခင္းသာ။

+73 

« Last Edit: December 17, 2015, 12:11:25 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #9 on: June 21, 2015, 05:52:16 PM »

ေဖေဖ ျပန္ေရာက္လာျပီးသည့္ေနာက္ပိုင္းႏွင့္ ဆယ္တန္း ေအာင္စာရင္း မထြက္မီ ညအထိက ေဖြး၏ ဘ၀တြင္ အေပ်ာ္ဆံုး အခ်ိန္မ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေဖေဖ့ လက္ေမာင္းကို ခ်ိတ္ခိုတြဲရင္း ဘြားေလးကို မထိတထိ အၾကည့္မ်ားႏွင့္ ကလိရျခင္းက ေဖြးအတြက္ အရသာအရွိဆံုးပင္။ ေဖေဖကေတာ့ သမီး ႏွစ္ေယာက္လံုးကို တန္းတူ ခ်စ္ပံုရပါသည္။ အထူးသျဖင့္ သူ မရွိခင္ အခ်ိန္မ်ားက ဘြားေလး အႏွိမ္ခံရေသာ ေဖြးကို ပို၏။ သတိၱရွိ၍ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာေသာ ေဖြးကို သားေယာက်ၤားေလး တစ္ဦးလိုပင္ ဆက္ဆံသည္။ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္း မထြက္မီညက ေဖေဖ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ ေနျပည္ေတာ္တြင္ ေရာက္ေန၏။ မနက္ျဖန္ ေအာင္စာရင္း ထြက္မည္မို႔ ညတြင္းခ်င္း ျပန္လာရန္ ေဖြးတို႕ ညီအစ္မ ေဖေဖ့ကို ဖုန္းဆက္မိသည္။ အကယ္၍မ်ား ထိုညက ေဖေဖ့ဆီ မရမက ဖုန္းဆက္ခဲ့မိသူမွာ စေနသမီး ႏွင္းေဖြးေဖြး မဟုတ္ခဲ့ပါလွ်င္….။ ေနာင္တ အေတြးမ်ား ၾကားတြင္ ထိုတုန္းက စကားသံမ်ားက ေဖြး နားထဲသို႔ ပဲ့တင္ ထပ္လာျပန္သည္။

“နက္ျဖန္ ေအာင္စာရင္း ထြက္မယ္တဲ့.. နင္ ရင္ မခုန္ဘူးလား ေဖြး..”
“ေအာင္စာရင္း ထြက္တာပဲ ရင္ခုန္ရေအာင္ ရည္းစားစကား အေျပာခံရတာမွ မဟုတ္ဘဲ..”
“နင္ကေတာ့ေလ.. ေျပာလိုက္ရင္ အျမဲ ပ်က္ေခ်ာ္ေခ်ာ္..”
“ဟုတ္ပါျပီ ေျဗာက္ခ်ိတ္ရယ္.. နင္ပဲ ေလးနက္ပါ.. ငါက နင့္လို စိတ္ဖိစီး မခံႏိုင္ဘူး..”
“ေဖေဖ့ဆီ ဖုန္းဆက္ရေအာင္ ေဖြးရယ္.. ဘယ္ေန႔ ျပန္လာမလဲလို႔ေလ..”
“ဒီရက္ထဲ ျပန္လာမယ္ ေျပာထားသားပဲ ေမႊးရာ.. နင္ကလည္း..”

ေဖြး စကား မဆံုးမီပင္ ေမႊးလက္က ဖုန္းကို ႏွိပ္ျပီး ႏွင့္ျပီ။ တစ္ဘက္မွ ေဖေဖ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ထူးပံုရ၏။ ထိုစဥ္ ေအာက္ထပ္မွ ဘြားေလး လွမ္းေအာ္သံ ၾကားလိုက္သည္။ ေမႊး အတြက္ ဖုန္းလာေနသည္ တဲ့။ မနက္ေအာင္စာရင္း ထြက္မည္မို႔ ဘာသာစံု ဂုဏ္ထူးေမွ်ာ္မွန္းထားသူ သင္းသင္းေမႊး ထံသို႔ ညေနကတည္းက လာလိုက္ၾကသည့္ ဖုန္းေတြ။ အိမ္လိုင္းဖုန္းႏွင့္ ညီအမႏွစ္ဦး သံုးရန္ ေဖေဖ ၀ယ္ေပးထားသည့္ ဟန္းဖုန္းေလးအျပင္ ေမေမ့ ဖုန္းပါ မနားရ။ ခုလည္း ေဖြးတို႔ ဟန္းဖုန္းေလးက ေဖေဖ့ထံ ၀င္ေန၍ တစ္ဦးဦးက လိုင္းကို လွမ္းဆက္ျခင္း ျဖစ္မည္။ ေမႊးတစ္ေယာက္ ဖုန္းေလးကို ေဖြးလက္ထဲ ထိုးထည့္ကာ ခ်က္ခ်င္း ထ ထြက္သြားသည္။ လက္မွလည္း ဆက္ေျပာရန္ လက္ဟန္ေျခဟန္ ျပလိုက္ေသး၏။ “ေတာ္ေတာ္ အေရးၾကီးေနတယ္.. မုန္းစရာ ေကာင္းလိုက္တာ..” စိတ္မွ ေရရြတ္ရင္း အမျဖစ္သူကို မ်က္ေစာင္း ထိုးမိသည္။ ဖုန္းေလးကို နားမွာ ကပ္လိုက္ေတာ့ တစ္ဘက္မွ ေဖေဖက ျပန္ေျပာေနျပီ။

“အြန္း.. ဘယ္သူလည္း သမီး.. ေဖြးလား.. ေမႊးလား..”
“ေဖြးပါ ေဖေဖ..”
“ေအး.. ေျပာ သမီး.. ဘာမွာမလဲ..”
“ေဖခ်စ္ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမလဲလို႔ပါ..”
“ညေနကပဲ အလုပ္ေတြ လက္စ သတ္ျပီးတယ္ သမီးရဲ့.. မနက္ ျပန္ဆင္းလာမယ္ေလ..”
“နက္ျဖန္ သမီးတို႔ ေအာင္စာရင္း ထြက္မယ္တဲ့ ေဖရဲ့.. ခုည ျပန္လာလိုက္ ျပီးေရာ..”
“အြန္.. ဟုတ္လား.. ေဖေဖ မနားရေတာ့ဘူးလား သမီးငယ္ရဲ့..”
“အာ.. ေဖခ်စ္ကလည္း အိမ္ေရာက္မွ အတိုးခ် နားေပါ့ လို႔.. အဆင္ေျပရင္ ျပန္လာပါ ေဖရာ ေနာ္..”

သည္လို ဇြတ္တရြတ္ ဘာေၾကာင့္ ေျပာမိသြားမွန္း ေဖြး မစဥ္းစားတတ္ခဲ့ပါ။ တကယ္တမ္း ေတြးၾကည့္ေတာ့ ေဖြးက ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို အအိပ္ အစား မပ်က္ဘဲ ေျဖခဲ့ျခင္းသာ။ ယခုလည္း ေဆာက္တည္ရာ မရေလာက္ေအာင္ ရင္ခုန္ေနသူက မိမိ မဟုတ္။ ေဖေဖ ထံမွ ျပန္လာမည္ဟု ကတိစကား ရသည္အထိ ေဖြး ဂ်ီက်ခဲ့မိသည္။ ေဖေဖ ဖုန္းခ်သြားေတာ့မွ ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းကာ ေမႊးလက္ထဲသို႔ ဖုန္းထည့္ရင္း “အြန္႔.. ျပန္လာမယ္တဲ့.. အခု ထြက္လာခဲ့မယ္တဲ့..”။ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ဖုန္းေျပာေနသည့္ ေမႊးက ေခါင္းျငိမ့္ရင္း လက္မ ျပန္ေထာင္ျပသည္။ “ေဖေဖလား ေဖြး..” ေမေမ ေမးလိုက္ေသာ စကားကို ၾကားေတာ့ ဘြားေလးက “မိေဖြးေဖြး.. အလုပ္မ်ားတဲ့ ဖေအကို ညခ်င္း ျပန္လာဘို႔ ပူဆာျပန္ျပီလား ဟုတ္လား.. ညည္းကေတာ့ေလ.. တကယ့္ကို မလြယ္ေၾကာပဲ..” ျမည္တြန္ေတာက္တီးရင္း က်န္ခဲ့ေသာ ဘြားေလးကို ပုခံုးတခ်က္ တြန္႔ျပကာ အေပၚထပ္သို႔ ျပန္တက္လာခဲ့၏။ တကယ္တမ္း ထိုညက ေဖေဖေျပာခဲ့သည့္ “အခု ထြက္လာမယ္..” ဟူသည့္ စကားသံသည္ ေဖြး ဘ၀အတြက္ ေနာက္ဆံုး ၾကားရသည့္ ေဖေဖ့ အသံျဖစ္ေၾကာင္း ၾကိဳသိခဲ့ပါလွ်င္..။

ေနာက္ေန႔ နံနက္ အရံုတက္ခ်ိန္တြင္ တစ္ရပ္ကြက္လံုးရွိ ဆယ္တန္း ေျဖထားေသာေက်ာင္းသား အားလံုးနီးပါး လမ္းေပၚ ေရာက္ေနၾကျပီ။ ေအာ္ဟစ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသူမ်ား ရွိသလို ခပ္ကုပ္ကုပ္ အိမ္ျပန္လာသူမ်ားလည္း ရွိသည္ေပါ့ေလ။ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းကို မိမိႏွင့္ မဆိုင္သလို သေဘာထားသည့္ ေဖြးက အိပ္ရာထဲတြင္ ဇိမ္က်ေနဆဲ။ ေဖေဖ့ကို ေမွ်ာ္ရင္း တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ေဖြးတို႔ အိမ္သို႔ သတင္းႏွစ္ခု တျပိဳင္နက္ေရာက္လာ၏။ သင္းသင္းေမႊးတစ္ေယာက္ ေမွ်ာ္မွန္းထားသည့္အတိုင္း ဘာသာစံု ဂုဏ္ထူးျဖင့္ ေအာင္ျမင္ေၾကာင္း သတင္းေကာင္းႏွင့္အတူ ေနျပည္ေတာ္မွ ရန္ကုန္အျပန္၊ အျမန္လမ္းမၾကီး တစ္ေနရာတြင္ ယာဥ္မေတာ္တဆမႈေၾကာင့္ ခ်စ္ရေသာ ေဖေဖ ေနရာတြင္ပင္ ပြဲခ်င္းျပီး ကြယ္လြန္ခဲ့ေၾကာင္း သတင္းဆိုး…။

“ေရႊေတာင္ၾကီး ျပိဳက်ေလသည္..” ဆိုေသာစကားကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကားဖူးေသာ္လည္း မိမိ ကိုယ္တိုင္ ခံစားရမည္ဟု ေဖြး မေတြးခဲ့ဘူးပါ။ ေဖေဖ့သတင္းကို ၾကားၾကားခ်င္း ေသြးပ်က္ထိတ္လန္႔ကာ ေမ့လဲက်သြားသည့္ ေမေမ..။ အသံ အက်ယ္ၾကီးႏွင့္ ေအာ္ငိုလိုက္သည့္ ေမႊး..။ မိမိကို စားေတာ့ ၀ါးေတာ့မတတ္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ဘြားေလး..။ အားလံုး အလယ္တြင္ အသံတိတ္ အံက်ိတ္ရင္း ေျခစံုရပ္ေနမိသည့္ ေဖြး..။ ေဖေဖ့ကားထဲမွ ရခဲ့သည့္ ပစၥည္းမ်ားထဲတြင္ ေဖြး အၾကိဳက္ ေနျပည္ေတာ္ ေဒသထြက္ သြားရည္စာျဖစ္ေသာ ပဲေခ်ာင္းထုပ္ေလးမ်ား ပါလာခဲ့သည္။ သည္အိမ္တြင္ မည္သူမွ် စားေလ့ မရွိသည့္ မုန္႔ကေလးမ်ား၊ ေဖြးမွလြဲ၍ မည္သူမွ် မၾကိဳက္သည့္ သည္မုန္႔ေလးေတြကို ေဖြး တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ ေဖေဖ သတိတရ ၀ယ္လာခဲ့ရွာေသးသည္။

ျပန္ေတြးတိုင္း က်မိသည့္ မ်က္ရည္တို႔ကို သိမ္းရင္း ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ ၀င္ခဲ့၏။ ေဖြးအတြက္ ရင္နာစရာ အတိတ္ကို ထိုင္ေတြးကာ ငိုေၾကြးေနဘို႔ အခ်ိန္မရွိပါ။ မိသားစု၏ ဖိႏွိပ္ခံဘ၀ကို ထိုင္နာက်ည္းေနဘို႔ အခ်ိန္လည္း မရွိပါ။ အားလံုးေသာ ခံစားခ်က္တို႔ကို ျမိဳသိပ္ရင္း ေဖြး စိတ္ဓာတ္တို႔ အသက္ထက္ မ်ားစြာ ရင့္က်က္ခဲ့သည္။ မိိမိ ဆႏၵရွိသည့္ အရာမွန္သမွ် အခက္အခဲမ်ားၾကားမွပင္ ရေအာင္ လုပ္ယူသည္။ လက္ေတြ႕အားျဖင့္ မရႏိုင္လွ်င္ စိတ္ကူးႏွင့္ ဖန္တီးခံစားသည္။ အထူးသျဖင့္ ဘြားေလး ႏွိပ္ကြပ္သမွ် မေက်နပ္ခ်က္မ်ား။ အိမ္တြင္ စာက်က္ရန္ လာေရာက္စုေ၀းတတ္သည့္ ေမႊးသူငယ္ခ်င္း ေဆးေက်ာင္းသားမ်ား၏ ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ အၾကည့္မ်ား။ မိမိအေပၚ ကြ်န္တစ္ေယာက္ပမာ တရင့္တသီး ဆက္ဆံၾကပံုမ်ား။ ထိုပံုစံ ထို အေနအထားမ်ားကို ေဖြး အလြန္မုန္းသည္။ သည့္ အတြက္ ေဖြး၏ စိတ္ထြက္ေပါက္က စိတ္ကူးယဥ္ျခင္း ျဖစ္လာ၏။ စိတ္ကူးထဲတြင္ ငါ့ဘ၀၊ ငါသာ အရွင္သခင္။ ပတ္၀န္းက်င္မွ လူ အားလံုး (ေမေမ မွ လြဲ၍) ေဖြး အလိုရွိရာမွန္သမွ် ျဖည့္ဆည္းရေသာ၊ ေဖြး ေစညႊန္သမွ် နာခံရေသာ ေဖြး၏ အေစခံမ်ား။ ေဖြး စိတ္တိုင္းမက်လွ်င္ ဒဏ္ေပးျခင္း ခံရေသာ အျပစ္သားမ်ား။ တကယ္တမ္း သည္ေန႔ အထိေတာ့ ေဖြး၏ စိတ္ကူးမ်ားသည္ စိတ္ကူးယဥ္ျခင္း သက္သက္သာ ျဖစ္ေနပါေသးသည္။

+87 

« Last Edit: December 17, 2015, 12:13:02 PM by SnowFlake
Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #10 on: July 02, 2015, 11:59:06 AM »

အခန္း (၆)


ေရမိုးခ်ိဳး ျပင္ဆင္ျပီး က်ဴရွင္သြားရန္ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ညီအစ္မႏွစ္ဦး အနက္ အစ္မျဖစ္သူက ဆရာ၀န္ေလာင္းတစ္ဦးမို႔ ေမေမ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ဆက္လက္ဦးေဆာင္ရန္ တာ၀န္က ေဖြးအေပၚ အလုိလုိ က်ေရာက္လာခဲ့၏။ မိမိကို အထင္မၾကီးေသာ ဘြားေလး ေရွ႕တြင္ ေအာင္ျမင္သည့္ အမ်ိဳးသမီး လူငယ္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ တစ္ဦးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပရန္ ေဖြး ဆံုးျဖတ္ထားသည္။ သည့္အတြက္ စီးပြားေရးႏွင့္ လုပ္ငန္းပိုင္းဆိုင္ရာ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေရး သင္တန္းမ်ား ေဖြး တက္ျဖစ္၏။ ဘြားေလးကေတာ့ ငယ္စဥ္ကတည္းက ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေနခဲ့သည့္ စရိုက္ေၾကာင့္ ေဖြး လုပ္ေနသမွ်သည္ အခ်ိန္ႏွင့္ ေငြကို ျဖဳန္းတီးျခင္း သက္သက္ဟုသာ စြပ္စြဲေလ့ရွိသည္။

“ဒီေန႔ နည္းနည္း ေနာက္က်တယ္ေနာ္..”
“အင္း..”

တကၠစီေပၚမွ ဆင္းဆင္းခ်င္း အနားေရာက္လာျပီး ခပ္တိုးတိုး ႏႈတ္ဆက္လိုက္သူက စူးရွ..။ နံမည္ကသာ စူးရွ ေသာ္လည္း လူကျဖင့္ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ အေရာင္မထြက္။ ေဖြး၏ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ မာလာကေတာ့ “နင့္စိတ္က ထင္ေနတာပါဟယ္.. ဒီေလာက္ၾကီးလည္း မဟုတ္ပါဘူး..” ဟု ေျပာသည္။ တကယ္တမ္းအားျဖင့္ စူးရွ ဆိုေသာ ေကာင္ေလးသည္ အရပ္ ျမင့္ျမင့္၊ မျဖဴလြန္း မညိဳလြန္းေသာ အသားအေရာင္ႏွင့္ က်စ္လစ္သည့္ ကိုယ္ေနဟန္ထားတို႔ေၾကာင့္ ၾကည့္ေကာင္းေသာ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚတြင္ တစ္စံုတစ္ခုကို ဆံုးရံႈးထားျခင္း.. ဆံုးရံႈးထားျခင္း ဆိုတာထက္ အရံႈးေပး ထားသည့္ အရိပ္အေရာင္မ်ား ေပၚေနသလိုလို။ အထူးသျဖင့္ ေဖြးကို ေတြ႕လွ်င္ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ၾကည့္တတ္သည့္ မ်က္၀န္းညိဳညိဳမ်ား။ ေဖြးဘက္မွ ခပ္တင္းတင္း အၾကည့္တို႔ျဖင့္ တုန္႔ျပန္လိုက္တိုင္း ငုပ္လွ်ိဳး၀ပ္စင္းသြားေသာ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားကို ေဖြး အသည္းယားလွပါသည္။

ယခုလည္း ကားေပၚမွ ဆင္းလာသည့္ေဖြးကို ႏႈတ္ဆက္ပံုက အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးႏွင့္မတူ။ လုပ္ငန္းခြင္သို႔ စစ္ေဆးရန္ ေရာက္လာေသာ သူေဌးကို ဦးညႊတ္ ၾကိဳဆိုေနသည့္ ဒလ၀မ္ရုပ္ ေပါက္ေန၏။ ဒါေတာင္ ေဖြးက မိမိအတြက္ဆိုလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ မအားတတ္ေသာ အိမ္က ကားကို စီးခဲလွသူ။ ဖံြ႕ထြား ျပည့္ျဖိဳးလွသည့္ ကိုယ္ေနဟန္ထားေၾကာင့္ ဘတ္စ္ကား တိုးစီးရမွာလည္း အာရံုေနာက္မိသျဖင့္ ေဖြး ဘယ္သြားသြား တကၠစီ ကိုသာ အားကိုးရသည္။ စူးရွ က ေဖြးတို႔ က်ဴရွင္မွ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းဆရာ၏ တူ ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက မိဘမ်ား ဆံုးပါးသည္လား ကြဲေနသည္လား ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသာ္လည္း ဦးေလးအိမ္တြင္ ေနရင္း ပညာသင္ရသည္မို႔ ေဘးလူ၏ မ်က္ႏွာ အရိပ္အခ်ည္ကို သိတတ္လြန္းျခင္းေပလား။ အျခား သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း အနစ္နာ ခံတတ္ေသာ စူးရွ..။ မိမိကိုေတာ့ နဲနဲ ပိုသည္ဟု ေဖြး ခံစားမိသည္။

“မာလာ ေရာက္ျပီလား စူးရွ..”
“အြန္း.. ဆိုင္ကေစာင့္မယ္တဲ့..”
“ေရာ့.. ကိုင္ေပး..”

လက္ထဲက ဖိုင္အိတ္ကို သူ႕လက္ထဲ ထိုးထည့္ေပးရင္း ေရွ႕မွ ေျခတစ္လွမ္း ေက်ာကာ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေခါင္းငံု႔၍ ခပ္ကုပ္ကုပ္ လိုက္ပါလာေသာ စူးရွ၊ မိမိ ေနာက္ပိုင္းအလွကို ခိုးၾကည့္ေနမွာ မလြဲေပ။ ခ်စ္သူရည္းစား မထားဘူးေသးလို႔ပဲလား.. မိမိပင္ကိုယ္စိတ္ ကိုယ္တိုင္က တစ္ဘက္သားအေပၚ ရန္လိုအက်င့္ ရွိျခင္းေၾကာင့္ပဲလား.. မိမိ၏ ရႈိက္ဖိုၾကီးငယ္တို႔ကို ေခၚေတာ တစ္ေထာင္အားႏွင့္ ရႈစားတတ္သည့္ ငနဲမ်ားကို ေဖြး အလြန္မုန္းသည္။ အလွေတာ့လည္း ၾကိဳက္ျပန္၏။ လွေအာင္လည္း ျပင္တတ္ပါ၏။ လွလို႔ေငးၾကတာကို မသာယာတတ္ဘဲ ေဒါကန္ တတ္သည့္ ကိုယ့္စိတ္ ကိုယ္လည္း နားမလည္။ သို႔ေသာ္ စူးရွအေပၚတြင္ သည္လို အမုန္းစိတ္မ်ိဳး မျဖစ္မိ။ သူ ေဖြးကို ခိုးၾကည့္တတ္မွန္း သိသိႏွင့္ပင္ သူၾကည့္ခ်င္ေအာင္ တမင္ ေနျပမိသည္။ ကိုယ့္အေၾကာင္းႏွင့္ကိုယ္ အိမ္မွာ စိတ္တိုလာျပီး သူ႕ကို မဆီမဆိုင္ အျပစ္ရွာ ရန္လုပ္ရတာကိုလည္း ႏွစ္သက္မိသလိုပင္။ က်ဴရွင္ခန္းရွိရာ တိုက္ေအာက္မွ ထိုင္ေနက် ေကာ္ဖီဆိုင္ေလး အေရာက္တြင္ ၾကိဳတင္ေရာက္ႏွင့္ ေနသည့္ မာလာက..

“ငါတို႔က နင္ ဒီေန႔ မလာေတာ့ဘူးေတာင္ ထင္ေနတာ..”
“အင္း.. အိမ္မွာ အလုပ္နဲနဲ မ်ားေနလို႔ ေနာက္က်သြားတာ..”
“ေမႊး လိုက္ပို႔တာလား ေဖြး..”
“ဟုတ္မယ္ အားၾကီး.. ငါ့ဘာငါ တကၠဆီနဲ႔လာတာ..”

ေဖြးေနာက္မွ ခပ္ခြာခြာ လိုက္လာသည့္ စူးရွ.. ဆိုင္ေပါက္၀တြင္ အတန္းထဲမွ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ေနေသးသည္။ “စူးရွ.. ငါ့ဘို႔ Ice coffee သြားယူေပး..” အနားေရာက္လာျပီး ထိုင္ေတာင္ မထိုင္ရေသးသည့္ သူ႕ကို ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ေျပာလိုက္၏။ အားနာသြားဟန္ရွိေသာ မာလာက..

“နင္ကလည္းဟယ္.. ၀ိတ္တာလာမွာေပါ့.. ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္ေနလဲ..”
“၀ိတ္တာလာဘို႔.. မွာဘို႔.. လာျပန္ပို႔တာ ေစာင့္ဘို႔.. အဆင့္က သံုးဆင့္.. စိတ္ရွည္ဘူး..”
“မွားပါတယ္ သခင္မရယ္.. ဟဲ့ ငါ့စိတ္ထင္ေလ.. အဲ့ေကာင္ နင့္မ်ား က်ိတ္ၾကိဳက္ေနလား မသိဘူး..”
“စူးရွ လား..”
“အြန္းေလ..”
“ဟာဟ.. ၾကံၾကံဖန္ဖန္ မိမာရယ္.. နင္ပဲ ေတြး ေတြးတတ္တယ္..”
“ငါ တကယ္ေျပာတာဟ.. နင္မလာခင္ကေလ..”
“အင္း ဘာျဖစ္လဲ.. ငါမလာခင္က.. ေမးေနတယ္မွတ္လား ငါ့အေၾကာင္း တခ်ိန္လံုး..”
“ခိခိ.. နင္လည္း သူ႕ကို စိတ္ထဲရွိေနပံုပဲ ဒါဆို..”
“ေသလိုက္ပါလား.. ေကာင္မေနာ္..”
“ဟဲ့.. ငါ အတည္ေျပာတာ ေဖြးရဲ့.. သူ႕ပံုစံက အတန္းထဲမွာလည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္တယ္ ဆိုေပမယ့္ နင့္ေရွ႕ေရာက္ရင္ ပိုျပီး ျငိမ္ကုပ္သြားသလိုပဲ.. ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ကလြဲျပီး ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း သိပ္ေရာေရာေႏွာေႏွာ မေနဘူးေလ..”
“အဲ့ေတာ့ နင့္ ၾကိဳက္ေနတာေကာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား ကဲ..”
“ေသာက္ေကာင္မ.. ငါ အေကာင္း ေျပာေနတာဟာကို..”
“ဟားဟား.. ငါ သိပါတယ္ မာရယ္.. ကိုယ့္ကို ဘယ္ေကာင္ ဘာစိတ္၀င္ေနလည္း မရိပ္မိ ေလာက္ေအာင္ ငါ ငတံုးမွ မဟုတ္ဘဲ..”
“ဟီဟိ.. ေကာင္မ ေပၚျပီ.. ေျပာစမ္း အာ့ဆို.. နင့္စိတ္ကေကာ သူ႕အေပၚ ဘယ္လိုရွိလဲ..”
“အြမ္းးး.. ငါ့ စိတ္ကလား.. ငါ့ စိတ္ က.. ”

ေဖြးတစ္ေယာက္ မာလာ့ အေမးကို ျပန္ေျဖရန္ ေတြးေတြးဆဆ ခ်င့္ခ်ိန္ေနစဥ္ ေကာ္ဖီခြက္ေလး ကိုင္ထားေသာ စူးရွ ျပန္ေရာက္လာ၏။ ေကာ္ဖီခြက္ကို ေဖြးေရွ႕ ခ်ေပးျပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ခံုတြင္ ၀င္ထိုင္သည္။ လက္ထဲတြင္ေတာ့ ေဖြး၏ ဖိုင္အိတ္ေလးကို ကိုင္ထားဆဲ။ ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ဆိုင္အျပင္ဘက္သို႔ ခပ္ေငးေငး ၾကည့္ေနေသာ သူ႕ကို မာလာက..

“လက္ထဲက အိတ္က ခ်ထားပါ စူးရွရယ္.. နင့္ ပံုစံၾကည့္ရတာ သတိဆြဲ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ စစ္သား က်ေနတာပဲ..”
“အာ နင္ကလဲ..”

ရွက္သြားေသာ စူးရွတစ္ေယာက္ အိတ္ကို ခုံေပၚတင္ရန္ ျပင္စဥ္.. “အြမ္းးး ဟြန္းး.. တင္ နဲ႔.. ကိုင္ထား အိုက္တိုင္း..” ေဖြး ပါးစပ္ထဲမွ ေကာ္ဖီေအးတစ္ငံုကို အျမန္ျမိဳခ်ျပီး ေျပာလိုက္၏။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာလိုက္တိုင္း ရွက္သလို လန္႔သလိုႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း ထ လုပ္တတ္ေသာ သူ႕ရဲ့ အဲ့လိုပံုစံကိုပဲ ေဖြး အေၾကာမတည့္ျခင္းပင္။ “ငါ အခု ဒါေသာက္ျပီးရင္ သြားမွာေလ.. ခဏေလးေတာင္ ကိုင္မထားႏိုင္ရေအာင္ ငါ့အိတ္က ဘယ္ေလာက္မ်ား ေလးေနလို႔လဲ..” ကုပ္ခ်ိခ်ိလိုလို ျပံဳးစိစိလိုလို သူ႕မ်က္ႏွာကို မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း ေျပာပစ္လိုက္သည္။ မာလာက စားပြဲေအာက္မွေန၍ ေပါင္ကို လွမ္း ဆိတ္၏။ မာလာ့ကိုပါ မ်က္ေစာင္း ထိုးပစ္လိုက္သည္။ စူးရွတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာကို တစ္ဘက္သို႔ ခပ္ေစာင္းေစာင္း လွည့္ကာ ျပံဳးစိစိ လုပ္ေနျပန္သည္။ သူ႕ပံုစံက မိမိ စိတ္တိုတာကိုပဲ သေဘာက် ေနသလိုလို။ သက္တူရြယ္တူ လူငယ္ခ်င္းျဖစ္ျပီး ေအးတိေအးစက္ႏွင့္ လူၾကီးဂိုက္ ဖမ္းေနသည့္ သူ႕ပံုစံက ေနရင္းထိုင္ရင္း ေအာ္ခ်င္ ေငါက္ခ်င္ေနေသာ  ေဖြးကို ပို၍ ဆြေပးေနသလိုပင္။

“ဘာမွ မစားေတာ့ဘူးလား ေဖြး.. ငါတို႔ေတာင္ အေစာေလးကတင္ နန္းၾကီးသုတ္ စားထားျပီးျပီ..”

မာလာေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ စူးရွကို အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာ ရစ္ခ်င္ေနသည့္ ေဖြး စိတ္ကူးတစ္ခု ရသြား၏။

“ေအာ.. ငါ့ မေစာင့္ဘဲ စားႏွင့္တယ္ေပါ့ေလ.. ဟုတ္လား.. မာက ထားပါေတာ့ ဟိုဘက္က်ဴရွင္က ကူးလာရေတာ့ ဆာလို႔ စားတယ္ ထား.. နင္က ငါ့ ဘာလို႔ မေစာင့္တာလဲ စူးရွ..”
“အာ.. နင္ ဒီေန႔ မလာေတာ့ဘူး ထင္လို႔ပါ ဟာ..”
“မေန႔က ငါ ေျပာခဲ့လို႔လား.. ဒီေန႔မလာဘူးလို႔..”
“ေျပာေတာ့ မေျပာခဲ့ဘူးေလ ေဖြးရယ္.. ဒါမယ့္ ဒီေန႔မွ ကိစၥေပၚလာလို႔ မလာျဖစ္တာမ်ိဳးလားေပါ့.. အဲ့လိုပါ..”
“မသိဘူးဟာ.. ငါ မေက်နပ္ဘူး..”
“အယ္.. နင္ကလည္း ေဖြးရယ္.. နင္မလာေတာ့ဘူးထင္လို႔ သူလည္း မေစာင့္တာပါဟယ္.. အတန္းခ်ိန္လည္း နီးေနျပီေလဟာ.. သူ ေစာင့္မယ္ေျပာပါေသးတယ္ဟဲ့.. ငါ စားခိုင္းလို႔ပါ..”
“ဘာ…”

+69 

« Last Edit: December 17, 2015, 12:19:59 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #11 on: July 03, 2015, 04:56:11 PM »

အမွန္ေတာ့ စူးရွကို ရစ္ခ်င္တာ သက္သက္သာျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မာလာ ၀င္ရွင္းကာမွ ေဖြး တကယ္ ေဒါသ ထြက္သြားမိ၏။ မ်က္ႏွာေပၚမွ ခပ္ရွိန္းရွိန္း ခံစားခ်က္အရ မိမိ တကယ္စိတ္တိုျပီမွန္း ကိုယ့္ဘာသာ သိလိုက္သည္။ မာလာ ေျပာလိုက္သည့္ “ငါ စားခိုင္းလို႔ပါ..” ဟူေသာ စကားက နားထဲမွ မထြက္။ ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီခြက္ကို ခံုေပၚခ်ကာ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ စူပုပ္ ထားလိုက္မိသည္။ စူးရွ မ်က္ႏွာကိုလည္း ေစာင္ေပေပ ၾကည့္ေနလိုက္၏။ နင္လည္း ငါ့ကို အေရးမလုပ္ဘူးေပါ့ ဟုတ္လား စူးရွ.. စိတ္ထဲမွ သည္သို႔ ေျပာေနမိသည္။ ငါ့ကို မေစာင့္ဘဲ သူ စားခိုင္းတိုင္း စားရလား ဟု အသံကုန္ ေအာ္ပစ္ခ်င္မိသည္။ ဘာမဟုတ္သည့္ ကိစၥေလးကို အကဲဆတ္မိေသာ မိမိစိတ္ကိုလည္း မေက်နပ္။ တကယ္တမ္း ဒီေန႔ အဘို႔ ေဖြးမွာ တစ္ခုခုစားဘို႔ အစီအစဥ္လည္း မရွိပါ။

“စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ ေဖြးရယ္.. ကဲ.. နင္ေက်နပ္ေအာင္ ငါ ဘာျပန္လုပ္ေပးရမလဲ.. ေျပာ…” မိမိကို ျပံဳးၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္သည့္ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက ရီေ၀ လဲ့စိုေနသည္။ ေဖြး ႏွလံုးသားတို႕ တလွပ္လွပ္ တုန္ရီလာေတာ့၏။ တကယ္ပဲ ေပါက္ကရတစ္ခုခု ခိုင္းပစ္လိုက္ရမလား.. သူ လုပ္ခ်င္မွာ မဟုတ္မယ့္ တစ္ခုခုေပါ့.. အထူး သျဖင့္ မာလာ့ေရွ႕မွာ သူ လုပ္ခ်င္မွာ မဟုတ္မယ့္ တခုခု.. ဒါေပမယ့္ ခိုင္းလိုက္မွ ငါ့ကို တကယ္ စိတ္ဆိုးသြားရင္… … ….။ ေဖြး စိတ္ထဲတြင္ အေတြးေတြေရာ၊ အေမးေတြပါ ေယာက္ယက္ ခတ္သြားသည္။ ေစာေစာက ထြက္သြားရေသာ ေဒါသ အတြက္လည္း သူ႕ထံမွ တစ္စံုတစ္ရာ ျပန္လိုခ်င္မိ၏။ မိမိဘ၀တြင္ ေဒါသထြက္တိုင္း ေပါက္ကြဲခြင့္အစား က်ိတ္ငို ခဲ့ရသည္ခ်ည္းသာ မဟုတ္ပါလား။

“ဟင္.. ေဖြး.. နင္ေက်နပ္ေအာင္ ငါ တစ္ခုခု အေလ်ာ္ ေပးမယ္ေလဟာ ေနာ္.. ေကာ္ဖီဘိုး ရွင္းေပးရမလား..” သူ ထပ္ေျပာကာမွ ေဖြးစိတ္တို႔ မယိုးမယြ ပိုျဖစ္လာမိသည္။ ေကာ္ဖီဘိုး ရွင္းခိုင္းရံုေလာက္နဲ႔ ငါက ေက်နပ္ရမလား.. ဒီေလာက္လြယ္ေနရင္ နင္ ေနာက္ထပ္အာ့လို ငါ့ကို အေရးမစိုက္တာမ်ိဳး ထပ္လုပ္ဦးမွာ..။ စိတ္ကေျပာရင္း သူ မလုပ္ခ်င္ေလာက္မည့္ တစ္ခုခုကိုခိုင္းရန္ စဥ္းစားလိုက္၏။ စားပြဲေပၚမွ ေကာ္ဖီခြက္ကို ၾကည့္ရင္း ေခါင္းထဲတြင္ အေတြးတစ္ခု ၀င္လာသည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စမ္းၾကည့္မယ္ဟာ… မေက်နပ္လို႔ ငါ့ကို မေခၚေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ စကားေျပာရ သက္သာတယ္.. စိတ္က ေတြးရင္း ေကာ္ဖီခြက္ဆီ လက္လွမ္းလိုက္၏။ အထဲက ေရခဲတုံုးတစ္ခုကို ငံုမိသည္အထိ ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ မ်က္လံုးေလး ေမွးစင္းကာ သူ႕မ်က္ႏွာကို မထီမဲ့ျမင္ ပံုစံႏွင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕မ်က္လံုး အၾကည့္မ်ားက ေဖြး၏ ထူထူေဖာင္းေဖာင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးေပၚမွာ။ အမိန္႔တစ္စံုတစ္ရာကို ေစာင့္စားေနသည့္ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ျပံဳးေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စုခြ်န္ လိုက္ရင္း ပါးစပ္ထဲမွ ေရခဲတံုးကို သူ႕ေရွ႕တည့္တည့္ ခံုေပၚ ေထြးခ်လိုက္၏။

“အြန္႕ အာ့မွာ.. ေကာက္ စား…”
“အင္…”
“ဟယ္..”

ႏွစ္ေယာက္လံုးထံမွ အာေမဋိတ္ သံမ်ား ထြက္လာသည္။ စူးရွ မ်က္ႏွာ ျပံဳးေနေသာ္လည္း အနည္းငယ္ နီျမန္းသြားသည္ဟု ေဖြး ထင္လိုက္မိ၏။ သူ စိတ္မ်ား ဆိုးသြားမလား.. နဲနဲေတာ့ ရွက္သြားမွာပဲ.. ငါ ေထြးထုတ္လိုက္တဲ့ အစားကို ေကာက္စားဘို႔အထိေတာ့ သူလည္း ဘယ္လုပ္ခ်င္ပါ့မလဲ.. အထူးသျဖင့္ တျခား မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေရွ႕မွာ သူဘယ္လုပ္ပါ့လဲ.. ၀ုန္းကနဲမ်ား ထ ထြက္သြားမလား.. ငါ့ကိုမ်ား ထ ရိုက္မလား.. ။ စိတ္ထဲက ပူပန္သလိုလို ရင္ခုန္သလိုလို ခံစားမိသည္။ မာလာက ေဖြးကို လက္တို႔ကာ.. “ကဲပါဟယ္.. အတန္းခ်ိန္လည္း နီးျပီ.. သြားၾကရေအာင္.. လာပါေဖြးရယ္ နင္ကလည္း ဘာမဟုတ္တာေလးကို..”။ ေဖြး မထပါ။ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ဘဲ သူ႕မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ စားပြဲေပၚက ေရသန္႕ ေရခဲတံုးေလးလည္း အရည္ေပ်ာ္လုျပီ..။

စူးရွတစ္ေယာက္ ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာျဖင့္သပ္ကာ စိတ္ဂဏွာမျငိမ္ ျဖစ္ေနပံုက မိမိ ႏွလံုးသားကို ေပါက္ထြက္မတတ္ ရင္ခုန္ေစ၏။ တဒဂၤ အခ်ိန္ေလးအတြင္း ခံစားရသည့္ အႏိုင္ယူလိုစိတ္က ေဖြးတစ္ကိုယ္လံုးရွိ ေသြးမ်ားကို ဆူပြက္ေနေစသည္။ ဒါ မိမိရဲ့ ပထမဆံုး စမ္းသပ္မႈ မဟုတ္ပါလား။ စိတ္ထဲမွလည္း စိမ္ေခၚ စကားတို႔ကို တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနမိသည္။ နင္ တခုခု လုပ္စမ္း စူးရွ.. ငါ့ကို စိတ္ဆိုးမွာျဖင့္လည္း ဆိုးလိုက္.. ဒါမွ မဟုတ္လည္း ငါ ခိုင္းတဲ့အတိုင္း ငါေထြးခ်လိုက္တဲ့ ေရခဲတံုးကို ေကာက္စားစမ္းဟာ..။ ေဖြး ႏွလံုးသားအတြင္းမွ အမိန္႔ေပးစကား အဆံုးတြင္ ေလးတြဲ႕စြာ မတ္တပ္ ထ ရပ္လိုက္ေသာ စူးရွ။ သူ႕ အၾကည့္တို႔က စူးရွ မေနဘဲ ရီေ၀ေ၀ ျဖစ္ေနဆဲမို႔ စိတ္ဆိုးျပီး ထြက္သြားရန္ ထ ရပ္ျခင္းဟု ေဖြး မထင္မိ..။ ေဖြး လက္ဖ်ားတို႔ ေအးစက္ကာ ႏွလံုးသားမွ တထိတ္ထိတ္ခုန္ေန၏။ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ မရဘူးေသာ ထိုစိတ္လႈပ္ရွားမႈက ေဖြး အတြက္ ႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းလြန္းေနသည္။ မိမိကို ငံု႔မိုးၾကည့္ေနေသာ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားကို ေဖြး ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ပဲ ျပန္ၾကည့္ ေနလိုက္သည္။ ပါးျပင္ႏွစ္ဘက္ ပူေႏြးလာရျခင္းႏွင့္ လက္ေမာင္း တေလွ်ာက္ သီးထ လာသည့္ ေမႊးညွင္းမ်ားက ဘာေၾကာင့္မွန္း ေဖြး မသိပါေခ်။

စူးရွ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ မသိမသာ ခိုးခ်လိုက္သည္။ လက္ညိႈးႏွင့္ နထင္ကို ကုတ္ရင္း မာလာ့ မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္၏။ ၾကားထဲမွ အေနခက္ေနသည့္ မာလာ.. ပခံုးတစ္ခ်က္ တြန္႔ျပလိုက္သည္။ စူးရွ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလး အနည္းငယ္ ေကြးတြန္႔ သြားတာ ေဖြး ျမင္လိုက္၏။ နင္ မခ်ိျပံဳး ျပံဳးလိုက္တာလား စူးရွ.. ေအးပါ.. မလုပ္ခ်င္လည္း ေနေပါ့.. ဘာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥေလးနဲ႔ ငါလည္း အသက္ရႈ က်ပ္ပါတယ္..။ ေဖြး စိတ္ေလွ်ာ့ျပီး ထ ရပ္လိုက္ကာမွ လက္ထဲတြင္ ဖိုင္အိတ္ေလး ကိုင္လ်က္ႏွင့္ လက္ပိုက္လိုက္ေသာ စူးရွ။ သူ႕ပံုစံက ဆရာမေရွ႕တြင္ ဒဏ္ေပးခံရန္ ရပ္ေနသည့္ ကေလးငယ္တစ္ဦးလို။ လက္ပိုက္ ခါးကိုင္း ေခါင္းကိုငံု႔ကာ ခံုေပၚရွိ ေပ်ာ္က်ေနသည့္ ေရခံတံုး ပိစိေလးကို ပါးစပ္ႏွင့္ပင္ ကုန္းစုပ္လိုက္သည္။ သူ လုပ္လိုက္ေသာ အျပဳအမူေၾကာင့္ ေဖြး ရင္ေတြ ေျဗာင္းဆန္ သြားေတာ့၏။ တကယ္က ေကာက္စားရံု စားခိုင္းတာပါ.. ခုလိုၾကီး ပါးစပ္နဲ႔ပါ ကုန္းစုပ္ျပလိုက္ေတာ့..။ အိုးး.. စူရွ.. အစုတ္ပလုတ္ေကာင္.. နင္ တကယ္ပဲ အစုတ္ပလုတ္ေကာင္..။

+79 

« Last Edit: December 18, 2015, 09:55:37 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #12 on: July 15, 2015, 02:13:34 PM »

အခန္းထဲတြင္ လူႏွစ္ဦး၏ အသက္ရႈသံမွ လြဲ၍ တိတ္ဆိတ္ေန၏။ နံရံကပ္ မွန္တင္ခံု အစြန္းတြင္ တင္ပါးေမွးတင္ကာ မွန္ခ်ပ္ကိုမွီ၍ ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာ ထိုင္ေနသည့္ ေဖြး။ အနက္ေရာင္ ပင္တီေလးတစ္ခုမွ လြဲ၍ သူမ ကိုယ္ေပၚတြင္ ဘာ အ၀တ္အစားမွ ရွိမေန။ မ်က္လံုးတြင္ အ၀တ္စတစ္ခုႏွင့္ စီးေႏွာင္ျခင္းခံထားရသည့္ စူးရွက မွန္တင္ခံုေရွ႕ ၾကမ္းျပင္တြင္ ဒူးေထာက္လွ်က္။ သူ႕မ်က္ႏွာက ဒူးႏွစ္ဘက္ေထာင္ ေပါင္ကားထားသည့္ ေဖြး၏ ပိပိေလးႏွင့္ တည့္တည့္ လက္သီးတစ္ဆုပ္ခန္႕ အကြာမွာ။ ခပ္ေျဖးေျဖး ဖြင့္ထားသည့္ ပန္ကာေလက စူးရွ ႏွာေခါင္းတြင္းသို႔ ပိပိေလး၏ ရနံ႔ ကို မထိတထိ သယ္လာေပးေနသည္။ မိန္းကေလးတစ္ဦး၏ ၀တ္ရည္ရနံ႔က အေသြးအသားတို႔ကို လွံဳ႕ေဆာ္ ေနေသာ္လည္း သူ႕ အေျခအေနက လႈပ္ရွားခ်င္တိုင္း လႈပ္ရွား၍ မရ။ ေနာက္ျပန္ၾကိဳး တုပ္ခံထားရေသာ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းတြင္ လက္သီးကို က်စ္ေနေအာင္ ဆုပ္ထားရင္း ရမၼက္ေဇာတို႔ကို ေတာင့္ခံေနရသည္။ ေမးရိုးမ်ား က်ိဳးေၾကမတတ္ အံက်ိတ္ထားကာ သခင္မ၏ အမိန္႔ကို ေစာင့္ေနရ၏။ ေက်ာျပင္ထက္မွ တဆစ္ဆစ္ နာက်င္ေနသည့္ ၾကာပြတ္ အရႈိးရာမ်ားကလည္း သူ႕ေသြးတို႔ကို ဆူေ၀ေအာင္ တြန္းပို႔ေနျပန္၏။

“နင့္မ်က္ႏွာကို ေရွ႕ နဲနဲ တိုးလိုက္စမ္း စူးရွ..”
“…..”

သူမ စကားအတိုင္း ေရွ႕တိုးလိုက္ရာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ညီမေလး ဟပ္မိသြားသည္။ ေစာေစာက ႏွာ၀ကို ကလိေနသည့္ ရနံ႔ကို အားပါးတရ ရႈိက္သြင္း လိုက္မိ၏။ ရႊမ္းးး.. ေက်ာေပၚက်လာသည့္ က်ာပြတ္ဒဏ္ေၾကာင့္ သူ တြန္႔သြားမိသည္။

“နင့္ကို ငါ နမ္းခိုင္းလို႔လား စူးရွ.. နင္လိုေကာင္နဲ႔ ငါ့ ……. နဲ႔ တန္လို႔လား..”
“………..”
“ငါ ေမးေနတယ္ေလ စူးရွ.. ”
“မ မ တန္ပါဘူး..”
“သခင္မလို႔ ထည့္ေျပာစမ္း.. ျပန္ေျပာ..”
“မတန္ပါဘူး သခင္မ..”
“အင္း.. ဒီလိုမွေပါ့.. ငါးခါတိတိေျပာ.. နင့္ ပါးစပ္ကို ေရွ႕တိုးကပ္ျပီး ေျပာ..”

သူမ ခိုင္းေစသည့္ အတိုင္း စူးရွ ေျပာေပးလိုက္သည္။ မိမိႏႈတ္ခမ္းမ်ားႏွင့္ မထိတထိ ျဖစ္ေနသည့္ ပိပိေလးဆီမွ စြတ္စို ထိုင္းမႈိင္းေသာ ရနံ႔ တစ္ခုကို မသိမသာ ျမိဳခ်ေနရ၏။ ေဖြး အံက်ိတ္ထားရသည္။ စူးရွ ပါးစပ္မွ စကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္တိုင္း လႈပ္ခါသြားသည့္ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ တုန္ခါေနသည့္ အသံလႈိင္းက မိမိ ညီမေလးကို လာ ရိုက္ခတ္ေနသည္ေလ။ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကလည္း အစြမ္းကုန္ ကားထားသည္ ျဖစ္ရာ ပြင့္ကားေနသည့္ ပန္းကေလးထံမွ ယားက်ိက်ိ ေ၀ဒနာက ေဖြး စိတ္ကို ထိန္းရခက္ေစေတာ့၏။ ခံစားခ်က္ဆီ စိတ္ေရာက္ေနမိ၍ စူးရွ ေျပာတာ ငါးခါ ျပည့္သြားမွန္းပင္ ရုတ္တရက္ မသိလိုက္။ သူ႕ အသံ တိတ္သြားမွ..

“အြန္.. ျပည့္ျပီလား.. ငါးခါ..”
“ျပည့္ပါျပီ သခင္မ..”
“အြန္း နင္ေတာ္တယ္.. ဆုခ်မယ္.. ၀ိုင္ေသာက္ခ်င္လား စူးရွ.. အေကာင္းစား စပ်စ္၀ိုင္ ခ်ိဳခ်ိဳေလး ေလ.. ေသာက္ ခ်င္လား..”
“ေသာက္ခ်င္ပါတယ္ သခင္မ..”

တကယ္က မေသာက္ခ်င္လည္း သည္လိုပဲ ေျပာရမည္သာ။ ေဖြး လက္တို႔က ေဘးတြင္ ခ်ထားသည့္ ၀ိုင္ပုလင္းဆီ ေရာက္သြားသည္။ ပုလင္းကို ဖြင့္ျပီး ခါးနဲနဲ ေကာ့ကာ အထိုင္ျပင္လိုက္၏။ စူးရွ မ်က္ႏွာကေတာ့ ပိပိေရွ႕မွာ မခြာရေသး။ သူမ ေနာက္ထပ္ အမိန္႕တစ္စံုတစ္ရာ မေပးမခ်င္း သည္တိုင္းေနရမည္ မဟုတ္ပါလား။ ေဖြး ႏႈတ္ခမ္းေလး ကိုက္လိုက္မိ၏။ တုန္ရီေနသည့္ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားကို ပင္တီ အတြင္း ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ အိုးးး… သည္ကေလးမ ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငိုခ်င္ေနျပီပဲ။ လက္ကို ျပန္ထုတ္ေတာ့ က်ိခြ်ဲခြ်ဲ အရည္တို႔ ကပ္ပါလာ၏။ ဘာ လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ။ ရင္ေတြလည္း ေပါက္ထြက္မတတ္ ခုန္လွျပီ။ လက္တြင္ေပေနသည့္ ၾကည္တုန္တုန္ ၀တ္ရည္ မ်ားကို စူးရွ ပါးေပၚ သုတ္ခ်လိုက္သည္။ စိတ္ထဲက တလွပ္လွပ္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈက ထိန္းသိမ္း မရႏိုင္ေတာ့။ ပင္တီေလးကို အသာဟကာ ၀ိုင္ခ်ိဳတို႔ ေလာင္းထည့္လိုက္၏။ ေအး စိမ့္ေနေသာ ၀ိုင္ခ်ိဳတို႔က ျဖဲဟထားသည့္ တြင္းကေလးကို ျဖတ္သန္း စီးဆင္းသြားသည္။ အိုးးး.. သည္ ခံစားခ်က္က ဘာနဲ႔မွ မတူပါလား.. အင္းး ဟင္းးး…။

“ေသာက္ေလ စူးရွ.. အဲ့ဒါ နင့္ အတြက္ ငါေပးတဲ့ ဆု.. ေသာက္ စမ္း.. စီးက်လာတဲ့ ၀ိုင္ေတြကို အားရပါးရ ေသာက္လိုက္စမ္း..”

စူးရွ ပထမေတာ့ တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္ ျဖစ္ေန၏။ ေက်ာမွ ၾကာပြတ္သံ တစ္ခ်က္ ၾကားလိုက္ရျပန္သည္။

“ေသာက္ပါ ဆို.. ေသာက္စမ္း ငါ့ အမိန္႔ကို နာခံလို႔ နင့္ကို ဆုခ်တာ..”
“ဆု မလိုခ်င္ရင္ အျပစ္ေပးမွာေနာ္.. ေသာက္လိုက္..”
“ဒါ အေကာင္းစား ၀ိုင္ ဟဲ့.. ေအာက္ကို တစ္စက္က်ရင္ နင့္ကိုငါ တစ္ခ်က္ရိုက္မွာ..”
“ေသာက္.. တစ္စက္ကေလးမွ မက်ေအာင္ ေသာက္.. အင္းး အ.. ရွီးးး..”

ေဖြးတစ္ေယာက္ ပါးစပ္မွ တလစပ္ အမိန္႔ေပးေနမိသည္။ အမိန္႔သံမ်ားကေတာ့ ျပတ္သားျခင္းမရွိ လႈိင္းထ တုန္ရီေန၏။ ၀ိုင္ခ်ိဳမ်ား ေလာင္းခ်ေနသည့္ လက္ကလည္း အရမ္းကို တုန္ေနျပီ။ တေျဖးေျဖး စီးက်လာေသာ ၀ိုင္မ်ားကို အငမ္းမရေသာက္ေနသည့္ စူးရွ။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက ပိတ္စည္းထား၍ မိမိကို မျမင္ရႏိုင္။ ၀ိုင္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ေလာင္းခ်ရင္း စိတ္လြတ္လက္လြတ္ အရသာ ခံေနမိသည္။ အ၀ လွပ္ထားသည့္ ပိပိေလးအတြင္း ျဖတ္သန္းစီးက်ေနသည့္ ေအးစက္စက္ ၀ိုင္ခ်ိဳရည္၏ အထိအေတြ႕၊ ပူေႏြးေနသည့္ ပင့္သက္မ်ား၊ တခ်က္ခ်က္ ပိပိကို လာထိသည့္ စူးရွ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား။ ခံစားခ်က္ ေကာင္းလြန္း၍ ၀ိုင္မ်ား ကုန္သြားမွာပင္ စိုးရိမ္မိသည္။

စူးရွလည္း ဘာမွ မေတြးေတာ့ႏိုင္။ စီးက်လာသည္ေတြက ၀ိုင္ခ်ိဳေတြပဲလား သူမ၏ လႈိဏ္ေခါင္းအတြင္းမွ ပ်ားရည္ၾကည္ေတြလား။ ပိတ္ထားေသာ မ်က္လံုးထဲ အျပာအ၀ါ အေရာင္မ်ိဳးစံု လင္းထြက္ေနသလို အတြင္းခံေအာက္က ညီေတာ္ေမာင္လည္း ေပါက္ထြက္မတတ္ ထူပူ ေလးလံေနျပီ။ အေစာက သူမ သုတ္လိမ္းလိုက္သည့္ ပါးေပၚမွ ၀တ္ရည္စက ပန္ကာေလ အေ၀ွ႕တြင္ ေအးကနဲ ေအးကနဲ ျဖစ္ေနေသး၏။ ႏွာေခါင္းထဲတြင္ အီ ခ်ိဳခ်ိဳ ရနံ႔ေပါင္း စုံေနသည္။ သည္အရသာကို မက္ေမာစြာ အငမ္းမရ ျမိဳခ်ေနစဥ္ ၀ိုင္ မ်ား ကုန္သြားေတာ့၏။ ေဖြး လက္ထဲမွ ပုလင္းကို ခ်လိုက္သည္။ သူမ ဘာမ်ား ဆက္ျပီး အလိုရွိဦးမလဲ.. ေနာက္ထပ္ ထြက္လာမည့္ အမိန္႔သံကို ေစာင့္ရင္း မိမိ ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွ ၀ိုင္ခ်ိဳႏွင့္ ေရာေနသည့္ ခ်စ္၀တ္ရည္တို႔ကို လွ်ာႏွင့္ သပ္ေနမိသည္။

“စူးရွ.. နင့္.. နင့္ ၾကည့္ရတာ.. ၀ိုင္ ေသာက္လို႔ မ၀ေသးဘူး ထင္တယ္.. ဟုတ္တယ္ မွတ္လား စူးရွ.. ဟင္.. နင္ ထပ္ေသာက္ခ်င္ေသးတယ္ မဟုတ္လား..”
“ဟုတ္ ဟုတ္တယ္..”
“ဘာ ဟုတ္တယ္လဲ.. ေသာက္ခ်င္ပါေသးတယ္ သခင္မ.. ေကာင္းေကာင္း ေျပာစမ္း..”
“ဟုတ္.. ဟုတ္ ကဲ့.. ေသာက္ခ်င္ပါေသးတယ္ သခင္မ..”
“အင္း.. လာ နင့္မ်က္ႏွာ ေရွ႕တိုး.. ငါ့ ပင္တီမွာ စိုေနတဲ့ ၀ိုင္ေတြ လာ စုပ္ေခ် လာ..”

စူးရွ ေစာတက မတက္ေတာ့။ ေတြေ၀ျခင္းလည္း မရွိေတာ့။ ၾကာပြတ္ကို ေၾကာက္ျခင္း လံုး၀ မဟုတ္တာ ေသခ်ာေန၏။ မ်က္ႏွာကို ပိပိေလးဆီသို႔ အနီး ဆံုး ဖိကပ္ကာ ပြင့္ဟေနသည့္ တြင္းေလး၏ အလယ္တည့္တည့္မွ အားကုန္ စုပ္ခ်လိုက္သည္။ တလႊာတည္းေသာ ခ်ည္သား ပင္တီေလးေအာက္မွ ညီမေလး အတိုင္းအဆမဲ့ လႈပ္ခါသြား၏။ ေဖြး စိတ္တို႔လည္း ေဇာင္းမွ လႊတ္ေသာ ျမင္းရိုင္းလို ကဆုန္ ေပါက္ကုန္ေတာ့၏။ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ကစင့္ကလ်ား ထြက္လာသည္က အမိန္႔စကားမ်ားလား.. တရိႈက္မက္မက္ ညည္းတြားသံမ်ားလား.. ႏွစ္ဦးလံုး သတိအာရံုတို႔ လြင့္ထြက္ ကုန္ၾကသည္။

“အင္းးး.. ဟုတ္တယ္.. စုပ္.. ေျဖးေျဖးခ်င္ စုပ္..”
“တစ္စက္မွ မက်န္ေစနဲ႔ေနာ္.. အင္းးး.. ရွီးး..”
“စုပ္ေလ.. စုပ္.. ပင္တီ လံုး၀ ေျခာက္သြားတဲ့ထိ.. အင္းးး.. အ အ..”
“စုပ္ စူးရွ.. အား နဲနဲ ထည့္ျပီး… ၀ိုင္.. အ.. ၀ိုင္ေတြ.. အင္းးး.. ငါ့ ပင္တီမွာ က်န္ေနတဲ့ ၀ိုင္ေတြ…”
“အင္းးး.. နင္ အရမ္း ေတာ္တယ္ စူးရွရယ္.. ဟုတ္တယ္ အဲ့လို အဲ့လို..အား.. အား.. ဟူးးးး…”

ေဖြး ခါးေလးတြန္႔ေလး ေကာ့သြားသည္။ ေထာင္ထားသည့္ ဒူးမ်ားလည္း ေနရာတက် မျဖစ္ပဲ ယိမ္းယိုင္ လႈပ္ရွားကုန္၏။ စူးရွ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ပိပိေလး၏ တြင္း၀ တည့္တည့္မွ မခြာေတာ့။ အားရပါးရ စုပ္သြင္း ျမိဳခ်ေနပံုက ပင္တီသာ ခံမေနလွ်င္ ပိပိတစ္ခုလံုးမ်ား ကြ်တ္ပါသြားေလမလား။ ခုပင္လွ်င္ အတြင္းမွ ကလီစာအစံု ေလာင္ျမိဳက္သြားရျပီ။ ေဖြး ဆႏၵတို႔ အျမင့္ဆံုး ထိုးတက္သြားျပီး တျငိမ့္ျငိမ့္ ျပန္က်လာ၏။ ပင္တီတြင္ စိုေနေသာ ၀ိုင္မ်ားသာမက တြင္းထဲမွ ၀တ္ရည္မ်ားလည္း ထပ္ထြက္စရာ မရွိေလာက္ေအာင္ စုပ္ယူျခင္း ခံလိုက္ရျပီ။

“ဟူးးး.. အင္း.. ေတာ္ဘီ စူးရွ.. ရပ္လိုက္ေတာ့..”
“စူးရွ.. ေတာ္ ေတာ့ လို႔..”
“အာ ငါ ေျပာေနတယ္ေလ.. စူးရွ.. နင္ ထ စမ္း.. ခု ခ်က္ခ်င္း ထလိုက္စမ္း…”
“စူးရွ.. ထ လို႔ေျပာေနတယ္ေလ..”

“စူးရွ.. ထ လို႔ေျပာေနတယ္ေလ.. စူးရွ.. စူးရွ…” ေဖြး သတိလက္လြတ္ႏွင့္ အသံကုန္ ေအာ္လိုက္မိသည္။ စူးရွက မရပ္။ မရပ္ သည့္ အျပင္ မိမိလက္ေမာင္းကို အတင္း ကိုင္လႈပ္ေနေသးသည္။ သူ႕လက္ေတြ ဘယ္လို လြတ္သြားတာလဲ။ ခ်ည္ထားတဲ့ ၾကိဳး ျပတ္ထြက္ သြားတာလား။ ဘာ ျဖစ္တာလဲ.. ဘာ ျဖစ္သြားတာလဲ။

“ဘာ ျဖစ္တာလဲ.. ေဖြး.. ဟဲ့.. ေဖြး.. ေဖြး.. ထ စမ္း.. ဘာျဖစ္တာလဲလို႔..”
“အင္.. ငါ လား.. ငါ .. ငါ ျဖစ္လို႔လဲ ေမႊး..”
“အိပ္မက္ မက္ျပီး ေအာ္ေနတာေလ.. စူးတာေတြေကာ ရွတာေတြေကာ.. ငါ စာၾကည့္ေနတာေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိဘူး.. တကယ္ပဲ.. အလန္႔တၾကား..”

ေျပာရင္းႏွင့္ စာၾကည့္စားပြဲဆီ ျပန္ထသြားေသာ ေမႊး။ ငါ အိပ္မက္မက္ေနတာပဲ.. အိုးး.. အိပ္မက္ကလည္း ၾကံၾကံဖန္ဖန္။ ညေနေစာင္းက တိတ္တိတ္ေလး ခိုးၾကည့္မိသည့္ ရုပ္ရွင္ထဲမွ ျပကြက္ေတြက ေဖြး အိပ္မက္ ျဖစ္သြားတာပဲ။ ဟိ.. ေဖြး ဇက္ကေလး ပုျပီး တကိုယ္တည္း က်ိတ္ျပံဳးမိသည္။ တကယ္မ်ား အဲ့ဒီ အတိုင္းသာ ဆိုရင္ေတာ့ စူးရွရယ္..။ မ်က္လံုးထဲတြင္ စားပြဲေပၚမွ ေရခဲတံုးကို ကုန္း စုပ္လိုက္သည့္ စူးရွ ပံုစံ ျပန္ေပၚလာ၏။ အသည္းထဲ ေႏြးသြားသလို လက္ေမာင္းထက္တြင္ ၾကက္သီး ေမႊးညင္းေလးမ်ား ေထာင္ထလာသည္။ ထိုစဥ္ မရည္ရြယ္ပါပဲ သိလိုက္သည္က မိမိ ေပါင္ၾကားမွ စိုစြတ္မႈ.. ဟင့္ အင္း ဒါ စိုစြတ္တာ မဟုတ္ဘူး.. ရႊဲရႊဲ စိုေနတာပဲ..။ အိုးး.. ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ.. ေကာင္းလိုက္တဲ့ အိပ္မက္ပါလား ေကာင္စုတ္ေလး စူးရွေရ။ ဒီအိပ္မက္မ်ိဳး တကယ္ ၾကံဳဖူးေအာင္ ငါ ဘယ္လို ဖန္တီးရပါ့မလဲ..။

+79 

« Last Edit: December 18, 2015, 09:57:54 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #13 on: July 29, 2015, 01:25:52 PM »

အခန္း (၇)



“ဆရာ.. အန္တီက ေခါက္ဆြဲ နည္းနည္းေလာက္ သြားထပ္၀ယ္ပါတဲ့.. အိမ္နီးခ်င္းေတြ ေ၀ဘို႔တဲ့..”

သည္ေန႔ ဆရာ့အိမ္မွာ ဘုန္းၾကီး ဆြမ္းကပ္သည္။ ဆရာကေတာ္ ကိုယ္တိုင္ခ်က္သည့္ ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲကို ေဖြးတို႔ မိန္းကေလးတစ္သိုက္ ျပင္ဆင္ကူညီၾက၏။ ဧည့္သည္ အေတာ္မ်ားမ်ား လာျပီးသြားသည့္တိုင္ ဟင္းရည္မ်ားက ပိုေနသည္။ အန္တီက ေခါက္ဆြဲ ထပ္၀ယ္ျပီး ေဖြးတို႔အဖြဲ႕ အိမ္အထိ သယ္ရန္အျပင္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ား အတြက္ ေ၀လိုက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္သည္။ “ေအးေအး.. ဟိုေကာင္ စူးရွကို လႊတ္လိုက္ေလ.. ေရာ့ပိုက္ဆံ.. တျခားလိုတာရွိရင္ တခါတည္း မွာလိုက္..” စူးရွကို ခိုင္းရန္ေျပာရင္း ပိုက္ဆံထုတ္ေပးျပီး ဆရာ လွည့္ထြက္သြား၏။ ေဖြး တစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္..

“ငါ သြားေျပာလိုက္မယ္ မာလာ.. ေပး အဲ့ ပိုက္ဆံ..”
“ေကာင္မေနာ္.. ငါ မသိရင္ခက္မယ္.. ဟြန္းး..”

မိမိအား မ်က္ေစာင္းထိုး ေျပာလိုက္သည့္ မာလာ့ကို လွ်ာေလးထုတ္ကာ ေျပာင္ျပလိုက္၏။ အိမ္နေဘးရွိ ကားဂိုေဒါင္သို႔ ခပ္သြက္သြက္ ဆင္းခဲ့သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ က်ဥ္းေသာ အိမ္မို႔ အလွဴပြဲ အိုးၾကီးခ်က္ရန္ ကားဂိုေဒါင္ကိုပဲ မီးဖိုေခ်ာင္ လုပ္ရသည္။ ကားဂိုေဒါင္ အတြင္းဘက္တြင္ (၁၀)ေပ ပတ္လည္ခန္႔ အခန္းေလး ကန္႔ထား၏။ စူးရွ အခန္းဟု သိရကတည္းက ေဖြး စပ္စုၾကည့္ခ်င္မိသည္။ ျမံဳစိစိ၊ မပြင့္တပြင့္ ေယာက်ၤားပ်ိဳေလးတစ္ဦး၏ အိပ္ခန္းထဲတြင္ ဘာေတြမ်ားရွိေနမလဲ..။ မနက္ေစာေစာပိုင္း ဘုန္းၾကီး ဆြမ္းကပ္ အျပီး၊ ဧည့္သည္မ်ား တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာကတည္းက ကိုေရႊစူးရွတစ္ေယာက္ ဟင္းရည္အိုး မီးထိုးရန္ဟု အေၾကာင္းျပကာ ကားဂိုေဒါင္ရွိ မုန္႔ဟင္းရည္ အိုးနားက မခြာေတာ့။ ရုပ္ကေလး သနားကမားနဲ႔ တကယ့္ကို လူေတာ မတိုးတဲ့ေကာင္။

“စူးရွ.. ဟဲ့ အမေလး ဟင္းရည္အိုးထဲ ဘယ္သူ႕မ်က္ႏွာရွိလို႔ ထိုင္ေငးေနတာတုန္းး..”
“အင္.. ဘာလဲဟ.. မေငးပါဘူး.. ဟင္းရည္လိုက္ပြဲ လာယူတာလား ေဖြး..”
“ဟုတ္ပါဘူး.. ဧည့္သည္က ကုန္သေလာက္ ရွိေနျပီ.. အရည္ေတြပိုေနလို႔ အိမ္နီးခ်င္းေတြ ေ၀မယ္တဲ့.. အန္တီက..”
“ေအာ္ ေအးေအး.. ငါ ထည့္ေပးမယ္ေလ.. ဘယ္မွာလဲ ခ်ိဳင့္ေတြက..”
“ဘယ္ဟာကို ထည့္မွာတုန္း..”
“အာ.. နင္ပဲ အိမ္နီးခ်င္းေတြ လိုက္ေ၀မလို႔ဆို..”
“အရည္ခ်ည္းပဲ ေ၀လို႔ ရမလားဟဲ့ ငတံုးေကာင္ရဲ့.. နင္ဟာေလ ဒူတဲ့ေနရာမွာ ႏွစ္ေယာက္မရွိဘူး တကယ္ပဲ..”
“အြန္.. အဲဒီေတာ့..”
“အင့္ ဒီမွာ ပိုက္ဆံ.. ေခါက္ဆြဲ ႏွစ္ပိႆာ သြား၀ယ္.. ငါးကိုးကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ တစ္ပါကင္.. ေဖာ့ဗူးက အလံုး ၂၀ ေလာက္ ၀ယ္ခဲ့.. ခ်ိဳင့္နဲ႔ေ၀ေနရင္ သူတို႔ျပန္ေဆးေပးတာ ေစာင့္ရျပဳရနဲ႔ ၾကာေနမယ္.. နားလည္လား ငါေျပာတာ..”
“ငါးကိုးကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ ဆိုတာက..”
“ကုန္စံုဆိုင္မွာ အဲ့တိုင္း ေျပာျပီး၀ယ္လိုက္.. ေစ်းသည္က နင့္ေလာက္မတံုးဘူး… မရွိဘူးဆိုရင္ ေနာက္တစ္ဆိုင္ ေျပာင္း၀ယ္.. ေဖာ့ဗူးေကာ သိလား ေဖာ့ဗူး..”
“အင္းပါ သိပါတယ္..”
“ေတာ္ေသးတာေပါ့.. အာ့မွ မသိလည္း နင့္လိုလူမ်ိဳး ျပတိုက္ ပို႔ရံုပဲရွိေတာ့တယ္..”

ျပံဳးစိစိႏွင့္ ထြက္သြားေသာ စူးရွေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ရင္း ဟိုအိပ္မက္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္ကာ ၾကက္သီးထလာမိသည္။ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ ထြက္သြားပံုကိုက အျမင္ကတ္စရာ။ တကယ္တမ္းေျပာလွ်င္ သူ႕ပံုစံ အရပ္အေမာင္းႏွင့္ ရုပ္ရည္သြင္ျပင္က ၾကည့္ေကာင္းသည္ ဆိုတာထက္ ခန္႔ျငားသပ္ရပ္ေသာ လူရည္သန္႔တစ္ဦးမွန္း သိသာလြန္းသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက အခ်ိန္တိုင္း တစ္ခုခုကို ေက်ကြဲေနသလိုလို။ ဆရာ့ တူ ဆိုတာတစ္ခုကလြဲျပီး သူ႕ အေၾကာင္းမည္သူမွ် သိပ္မသိ။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ေျပာေလ့မရွိ။ သူ႕မွာ ဘာအတိတ္ေတြမ်ား ရွိေနသလဲ။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ တစ္ခုခုမ်ား.. ထို အေတြးက ေခါင္းထဲ၀င္လာသည္ႏွင့္ လူက ဖြင့္ထားေသာ သူ႕ အခန္း၀သို႔ ဖ်တ္ကနဲ ေရာက္သြားမိသည္။

အခန္းေလးက က်ဥ္းေသာ္လည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိ၏။ တစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္တစ္လံုးႏွင့္ စားပြဲ ကုလားထိုင္တစ္စံု၊ ကုတင္ေျခရင္း အ၀တ္စင္တြင္ အက်ီေဘာင္းဘီမ်ားကို စနစ္တက် ခ်ိတ္လွန္းထားသည္။ ပုဆိုးေလးေတြက တန္းေပၚမွာ ေခါက္လ်က္ေလးေတြ။ ေအာက္ဘက္တန္းမွာ အတြင္းခံတစ္ထည္။ သိသိသာသာၾကီး ေဖာင္းထေနေသာ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကိုျမင္လိုက္ေတာ့ ေဖြး ေခ်ာင္း တစ္ခ်က္ ဟန္႔ျပီး တံေတြး ျမိဳခ်မိသည္။ အမ်ိဳးသားတစ္ဦး၏ ၀တ္လက္စအတြင္းခံကို ပထမဆံုးျမင္ဖူးျခင္း မဟုတ္ပါလား။ ဟိ.. အဲ့သည္ ေဖာင္းထြက္ေနတဲ့ ေနရာက သူ႕ ဟိုဒင္းေၾကာင့္ေပါ့.. ခိခိ.. အဲ့လို အရာၾကီး ထင္က်န္ေနရ ေလာက္ေအာင္ သူ႕ဟာၾကီးက..  အင္းေလ.. သူ႕အရပ္က ေျခာက္ေပနီးပါး.. ေဘာ္ဒီကလည္း ထြားထြားနဲ႔ လူကသာ ကုပ္ခ်ိခ်ိျဖစ္ေနေပမယ့္.. လူ႕ဖလံေလးမွ မဟုတ္တာကိုး.. ဒီေတာ့ ဟိုဒင္းလည္း မေသးေလာက္ဘူးေပါ့.. အိုးး.. ငါ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနပါလိမ့္.. ခက္ပါ့ ေနာ္..။ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ရင္ဖိုရသျဖင့္ မ်က္ႏွာမ်ားပင္ ရွိန္းျမျမ ျဖစ္လာသလိုလို။

အခန္းေထာင့္ တစ္ဘက္တြင္ မိုးကာသားလိုလို ပလတ္စတစ္စႏွင့္ လုပ္ထားသည့္ အ၀တ္ဘီဒိုေလး တစ္လံုးရွိသည္။ ဘီဒုိေဘးတြင္ ဖိနပ္ ႏွစ္ရံတင္ထားေသာ ဖိနပ္စင္ေသးေသးေလး။ ေယာက်ၤားေလးျဖစ္ျပီး ဒီေလာက္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနတတ္လြန္းတာေတာ့ လြန္တာေပါ့။ တကယ္တမ္း အဘိုးတန္ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနေသာ မိမိ အခန္းပင္လွ်င္ သည္အခန္း ေပါက္စနေလးေလာက္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ မရွိ။ ဒီ ငအံု႔ပုန္းေကာင္ကို ငါ့အခန္းေခၚရွင္းခိုင္းရ ေကာင္းမလား  ခိခိ..။ ေဖြး အေတြးႏွင့္ ျပံဳးမိသြားသည္။ မ်က္လံုးထဲတြင္လည္း ၀တ္လက္စ မေလွ်ာ္ရေသးသည့္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ တို႔လို႔တြဲေလာင္းႏွင့္ မိမိ အခန္းတြင္းမွ အ၀တ္စင္ကို ျမင္ေယာင္မိသြား၏။ ဘြားေလး အဆူအဆဲမ်ား မၾကားရမခ်င္း ရွင္းေလ့ မရွိေသာမိမိ အခန္းေလ။ တခါတရံဆိုလွ်င္ ကုတင္ေပၚ အ၀တ္အစားမ်ား၊ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ ပြစေလာင္း လန္ေနသျဖင့္ အိပ္စရာေနရာပင္မရွိတတ္။ တညလံုးနီးပါး စာက်က္ေလ့ရွိေသာ ေမႊးအခန္းဘက္ကူးကာ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ သြားအိပ္လိုက္သည့္ ညေပါင္းက တစ္ပတ္လွ်င္ သံုးေလးရက္ မကခ်င္။

စာၾကည့္စားပြဲ ေသးေသးေလးေပၚ အၾကည့္ေရာက္သြားေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ တင္ထားသည့္ စာအုပ္အေတာ္မ်ားမ်ား ႏွင့္ စားပြဲေအာက္တြင္ ေသာ့ခတ္ထားသည့္ အံဆြဲေလးတစ္ခု။ ပိုက္ဆံေတြ ဘာေတြ ထားတာ ေနမွာေပါ့ေလ.. ပလတ္စတစ္ဘီဒိုဆိုတာက လံုတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ နံရံေပၚရွိ သံေခ်ာင္းေလးတြင္ ေသာ့တြဲတစ္ခုႏွင့္ မွန္တစ္ခ်ပ္ ခ်ိတ္ထားသည္။ ဒီေကာင္ မွန္ေတာ့ ၾကည့္တတ္သားပဲ.. အင္းေလ သူလည္း လူေခ်ာတစ္ေယာက္မွန္း သူ႕ကိုယ္သူေတာ့ သိမွာေပါ့။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္မွ ေသာ့တြဲေလးက အခန္းေသာ့ မဟုတ္ေလာက္ဟု သူမ ထင္လိုက္မိသည္။ ဒါ စားပြဲအံဆြဲကေသာ့ပဲ.. ငါ ဖြင့္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလား.. ေရာက္တုန္း ေရာက္ခိုက္ေလ.. ဒီေကာင္ ဘာေတြမ်ား ဖြက္ထားမလဲ.. သူမ်ား အခန္းထဲ၀င္ျပီး ေသာ့ခိုးဖြင့္တာ ေကာင္းပါ့မလား.. အို ဘာျဖစ္လဲ.. ငါက ၾကည့္ရံုပဲ ၾကည့္မွာ သူ႕ပစၥည္း ခိုးမွာမွ မဟုတ္ဘဲ..။ အေတြး မဆံုးခင္လက္က အံဆြဲကို ဖြင့္ျပီးႏွင့္ေနျပီ။

အံဆြဲထဲတြင္ ရွိေနသည္က ေဖြးထင္ထားသလို ပိုက္ဆံအိတ္ေတြ အဘိုးတန္ ပစၥည္းေတြ ဘာတစ္ခုမွ မဟုတ္။ သားေရအဖံုး အနက္ေရာင္စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္တည္း။ အိုးး ဒီစာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ကို ေသာ့ခတ္ ထားတယ္ ဆိုေတာ့ကာ..။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားပင္ ေအးစက္စက္ ျဖစ္လာသလိုလိုပင္။ စာအုပ္ေလးကို ေကာက္ကိုင္လိုက္မိျပီ။ ႏူးညံ့ေသာ သားေရလိုလို ကတီပါလိုလို အဖံုးေၾကာင့္ စာအုပ္တန္ဘိုး မေသးလွေၾကာင္း ေဖြး သတိထားမိလိုက္၏။ အေကာင္းစား စာအုပ္မို႔ အံဆြဲထဲ ေသာ့ခတ္ သိမ္းထားတာလား.. ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဒီေကာင္ တကယ့္ ငေၾကာင္ပဲ.. ဦးေဏွာက္က က်ပ္မွ ျပည့္ရဲ့လား.. စိတၱဇ ေ၀ဒနာ တစ္ခုခုမ်ား ရွိေနတာလား.. ခိခိ။

စပ္စပ္စုစုႏွင့္ စာအုပ္ေလးကို ဖြင့္ဖတ္လိုက္ရာ.. “ျပန္မေတြးခ်င္ေသာ ေန႔ရက္မ်ား အေၾကာင္း..” ပထမဆံုး စာမ်က္ႏွာတြင္ ေရးထားသည့္စာကို ဖတ္ျပီး ေဖြး ရင္ထဲတြင္ တလွပ္လွပ္ ျဖစ္လာသည္။ တကယ္ပဲ သူ႕မွာ အတိတ္ဆိုးတစ္ခုခု ရွိခဲ့တာပဲ.. ငါ ထင္တာ မမွားဘူးပဲ.. အိုးး ေတာ္လိုက္တဲ့ ငါ.. အမေလး.. ရင္ေတြခုန္လိုက္တာ.. စူးရွ နင္ဘယ္သူလဲ.. ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့လဲ.. ငါ သိခ်င္သြားျပီ.. တအား တအား သိခ်င္သြားျပီ ေကာင္စုတ္ေလးေရ..။ စာရြက္ သံုးေလးရြက္ခန္႕ကို ခပ္သြက္သြက္ ေက်ာ္လွန္ျပီး ဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ “မျဖစ္သင့္ဘူးပဲ.. ျမတ္က ငါ့ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ခ်စ္သူ.. ” အိုးး.. တကယ့္ကို စိတ္၀င္စားစရာပါလား..။ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ရြက္ သံုးရြက္…  “ငါ့ စိတ္ေတြ ထိန္းလို႔ မရေတာ့ဘူး ျမတ္.. တတ္ႏိုင္ရင္ နင္ ငါနဲ႔ ဒီလို ပြတ္သီးပြတ္သပ္ မေန စမ္းပါနဲ႔ဟာ.. ၾကာလာရင္ မေကာင္းဘူး..”။ သည္လိုႏွင့္ ေနာက္ဆံုး၏ ေရွ႕စာမ်က္ႏွာ.. “ဒီကိစၥကို ဟိုေကာင္ ဟိန္းေဇာ္ သိသြားရင္..”။ ေအာက္ဘက္နားမွာ ခပ္ေစာင္းေစာင္း လက္ေရးမ်ားႏွင့္ “တကယ္ပဲ ဒီကိုယ္၀န္က ငါနဲ႔ ပတ္သက္ ေနတာလား.. ငါ့ကေလးက သူမ်ားကို အေဖေခၚရေတာ့မွာလား.. ငါ ဘာလုပ္သင့္လဲ ျမတ္… ငါ့ေၾကာင့္ ထူေထာင္ကာစ နင္တို႔ အိမ္ေထာင္ေရး ထိခိုက္သြားမွာလည္း ငါ မျဖစ္ေစခ်င္…”။

တံေတြးတစ္ခ်က္ ျမိဳခ်ရင္း စာအုပ္ေလးကို ပိတ္ကာ အက်ီေအာက္ထဲ ထည့္ဖြက္၊ အိမ္ေပၚ အေျပးတက္၊ ပါလာသည့္ အိတ္၏ အတြင္းဆံုး ဇစ္ပိတ္အကန္႔ထဲ မရမက ထိုးထည့္ လိုက္ေတာ့သည္။ လက္မ်ားက တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသလို ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးလည္း သံစံုျမည္ေနေတာ့၏။ ဖားဖိုၾကီးလို နိမ့္လိုက္ ျမင့္လိုက္ ျဖစ္ေနေသာ ရင္ဘတ္ကို လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ အသာဖိရင္း.. စူးရွေရ.. ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူးဟာ.. ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ပုဒ္ကို ပီပီျပင္ျပင္ သိခြင့္ရဘို႔ လိုျပီထင္လို႔ပါ.. ဒါေပမယ့္ နင္ စိတ္ခ်ပါဟ.. နင့္ ပါစင္နယ္က ငါ့ပါစင္နယ္ ျဖစ္ေစရပါ့မယ္.. တစ္ခုပဲ.. မနက္ျဖန္မနက္ဆိုရင္ နင့္ အေၾကာင္း ငါ အကုန္သိသြားေတာ့မွာ ဆိုေတာ့.. နင္ ငါ့ကို အခု ထက္ပိုျပီး အေရးတယူ.. အင္းး အေရးတယူ ဆိုတာထက္ပိုသင့္တာေပါ့.. တရိုတေသ.. ဟုတ္တယ္.. တရိုတေသ ဆက္ဆံဘို႔ ျပင္ထား..။ အိုးး.. ေမာလိုက္တာ.. နင့္ေၾကာင့္ ငါ့မွာ အေမာတေကာ ျဖစ္ရျပီ.. အဲ့အတြက္ ငါ့ကို တခုခု ျပန္ေရာ္ေပးဘို႔ အသင့္ျပင္ထားေပေတာ့ စူးရွ ဆိုတဲ့ ေကာင္စုတ္ေလးေရ..။

+69 

« Last Edit: December 18, 2015, 09:59:54 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #14 on: August 17, 2015, 01:39:20 PM »

အခန္း (၈)


ေဖြးတစ္ေယာက္ ဖုန္းမွ နာရီႏိုးစက္  မျမည္ခင္ အိပ္ရာႏိုးေနခဲ့သည္။ ဆရာ့အိမ္ အလွဴ ျပီးကတည္းက က်ဴရွင္ရက္ မဟုတ္ေသးသျဖင့္ စူးရွႏွင့္ မဆံုမိေသး။ သည္ရက္အတြင္း စူးရွ ထံမွ ဖုန္း ေသာ္လည္းေကာင္း လူကိုယ္တိုင္ေသာ္လည္းေကာင္း ေရာက္ခ်လာမည္လားဟု ေတြးရင္း လူက ညလည္း အိပ္မေပ်ာ္၊ မိုးမလင္းခင္ အိပ္ရာႏိုး ႏွင့္ မ်က္တြင္းမ်ားပင္ ညိဳလုလု ျဖစ္ေနျပီ။ ၾကည့္ရတာ သူ႕စာအုပ္ေပ်ာက္ေနတာ သည္ ငတံုးေကာင္ သိပံု မရေသး။ ထိုေန႔က လူက ကတုန္ကရီႏွင့္ အံဆြဲကို ျပန္ေတာ့ ပိတ္လိုက္မိတာ ေသခ်ာသည္။ သို႔ေသာ္ ေသာ့တြဲေလးကို နံရံမွ သံခ်က္တြင္ ျပန္ခ်ိတ္မိသည္လား မခ်ိတ္မိလိုက္ဘူးလား.. သိပ္မေသခ်ာ။ ခိုးလာခဲ့ေသာ စာအုပ္အတြင္းမွ စူးရွ၏ ဇာတ္လမ္းကိုေတာ့ ေဖြး အလြတ္ရေနျပီ။ ဒိုင္ယာရီ ဟု ဆိုရမည္ထက္ သည္ျဖစ္ရပ္တစ္ခုတည္းကိုသာ အေသးစိတ္ ေရးဖြဲ႕ထားျခင္းမို႔ ဇာတ္လမ္း ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ႏွင့္ပင္ တူေနေသးေတာ့၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္၀င္စားမႈကေတာ့ မေလ်ာ့။ မိမိ စမ္းသပ္လိုေသာ ကိစၥ အခ်ိဳ႕အတြက္ သည္စာအုပ္ေလးသည္ စူးရွ၏ ျဖစ္ရပ္မွန္ ျဖစ္ပါေစဟုသာ မတရားသျဖင့္ ဆုေတာင္းေနမိသည္။

က်ဴရွင္ရွိရာ တိုက္ေအာက္ ေရာက္ေတာ့ ထံုးစံ အတိုင္း ေရာက္ႏွင့္ေနသူက စူးရွ။ ကားေပၚမွ ဆင္းလိုက္ျပီး သူ႕မ်က္ႏွာကို မသိမသာ အကဲ ခတ္လိုက္၏။ အရင္လိုပဲ မိမိကို ျပံဳးစိစိ တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ လက္ထဲမွဖိုင္ကို လွမ္းယူသည္။ ေသခ်ာတယ္.. သူ မသိေသးဘူး.. ဒါဆို ငါ စဥ္းစားထားတဲ့အတိုင္း ဆက္လုပ္ရမွာေပါ့.. အမေလး.. သူမ်ားကို အႏိုင္က်င့္ဘို႔က ထင္သေလာက္ မလြယ္ဘူးပဲ.. ေမာပါ့..။ စာအုပ္တြင္ ေရးထားသည့္ ရက္စြဲ အရဆိုပါလွ်င္ သည္ျဖစ္ရပ္က ကာလ အတန္ ၾကာေနျပီ။ အကယ္၍ သူ႕အေၾကာင္း အမွန္သာ ဆိုလွ်င္ တကယ္ပဲ ျပန္မေတြးခ်င္ေသာ အတိတ္တစ္ခုကို စာအုပ္အား ရင္ဖြင့္ထားျခင္း သက္သက္သာျဖစ္မည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေရးျပီးေနာက္ ျပန္ၾကည့္ပံု မေပၚ။ ေန႔စဥ္ မွတ္တမ္း သာဆိုလွ်င္ ခုေလာက္ရွိ ေပ်ာက္ေနမွန္း သိေလာက္ျပီေပါ့။ အခု သူ႕ပံုစံက ခါတိုင္းလိုပင္မို႔ သည္စာအုပ္ အေၾကာင္း မိမိက အရင္ ဖြင့္ေျပာရေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာ သြား၏။ သံုးရက္လံုးလံုး အိပ္ပ်က္ခံ စဥ္းစားခဲ့ရေသာ နည္းမ်ား အနက္မွ တစ္ခုကို ေဖြး ေရြးရေတာ့မည္။ အရင္ဆံုး လုပ္ရမွာက သည္စာအုပ္ထဲမွ ဇာတ္လမ္းသည္ သူ႕ျဖစ္ရပ္မွန္ ဟုတ္ မဟုတ္ စူးစမ္းဘို႔။

“မာလာ ေရာက္ျပီလား စူးရွ..”
“အြန္း.. ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ေစာင့္ေနတယ္..”
“နင္ေကာ ဘာစားျပီးျပီလဲ..”
“ႏိုး..”

အမွန္ေတာ့ သည္ေန႔အဖို႔ ေျပာသင့္သည့္စကားက ႏွစ္ေယာက္တည္းဆို ပို အဆင္ေျပမည္ဟု အေစာပိုင္းက ေတြးခဲ့ေသာ္လည္း က်ဴရွင္ခ်ိန္ မတိုင္မီ တစ္ခုခု စားေနက်မို႔ အက်င့္ပါေနေသာ ေျခလွမ္းတို႔က ထိုင္ေနက် ဆိုင္ေလးဆီ အလိုလို ေရာက္သြားေတာ့၏။ ဒုကၡပဲ.. တကယ္ ေျပာရမွာက ငါ သည္ေန႔ ဘာမွ မစားခ်င္ဘူး.. နင့္ကို ေအးေအး ေဆးေဆး ေျပာစရာ ရွိတယ္ စူးရွ.. ဆိုျပီး ႏွစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာဘို႔ ဖန္တီးရမွာေလ.. စ လာ ကတည္းက လြဲျပီ..။ ေတြးရင္းႏွင့္ ႏွစ္ဦးသားက မာလာ ရွိရာ စားပြဲသို႔ပင္ ေရာက္ေနျပီ။ ေဖြး စိတ္တို႔က လူႏွင့္ မကပ္ေတာ့။ ၾကိဳေတြးထားသလို ဘာလို႔မလုပ္မိပါလိမ့္ေနာ္.. ကိုယ့္ဘာသာ အသည္းယားလွ်က္ကပင္ ခံုတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္၏။

“ဘာျဖစ္လာျပန္တုန္း မိေဖြး.. ဒီေန႔ နင့္ စူးရွ ဘာမွ စားမထားပါဘူးဟ.. ခိခိ..”
“ေအာင္မာ.. ငါက ဘာေျပာေနလို႔တုန္း.. မိမာေနာ္.. နင္ နာမယ္.. ဟြန္းး..”
“သိဘူးေလ.. နင့္ မ်က္ႏွာက မံႈေတေတ ျဖစ္ေနလို႔.. ေကာက္လာ ျပန္ပလားလို႔ပါဟယ္..”
“မံႈေတေတ ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး မာလာ.. ငါ့စိတ္ထင္ေတာ့ သူ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ..”
“ဘာေျပာတယ္ စူးရွ.. မသာေကာင္.. ငါ့မ်ား လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အိပ္သေလးဘာေလးနဲ႔.. နင္သာ ဘယ္ေန႔ ေျမျပိဳက်မလဲ ေတြး ေၾကာက္ေနတဲ့ေကာင္..”
“ေဟာေတာ့္.. အသားလြတ္ၾကီး ကိုက္ေန ဖဲ့ေနၾကပါလား.. ခိခိ..”

တကယ္တမ္း မိမိက သူ႕ကို ဘယ္က ဘယ္လို စျပီး အက်ပ္ကိုင္ရမလဲ ေတြးေနေသာ္လည္း သူက မိမိ အမူအရာ ခါတိုင္းႏွင့္ မတူတာကို ရိပ္မိႏွင့္ေနျပီ။ ေဖြး အနည္းငယ္ ေဒါသ ထြက္သြားမိ၏။ လူပံုစံကသာ မၾကည့္ရဲသလို ၾကည့္ရဲသလို ကုပ္ခ်ိခ်ိ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ေကာင္က ငါ့ စိတ္ ကို ခဏေလးနဲ႔ ျမင္ေနတာမ်ား မုန္းဘို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ ေသာက္ေနက် ေကာ္ဖီေအး တစ္ခြက္ မွာျပီးခ်ိန္ထိ ေဖြးတစ္ေယာက္ ဘာေျပာရမွန္း မသိေသး။ စကားလံုးေရြးရင္း စိတ္ထဲ အိုက္စပ္စပ္ ျဖစ္လာလိုက္သည္မွာ ႏႈတ္ခမ္းထက္နားဆီမွ ေခြ်းစို႔သလိုပင္ ခံစားလာမိသည္။ ေမာင္မင္းၾကီးသားက ထံုးစံ အတိုင္း မိမိ ဖိုင္အိတ္ကေလး ေပါင္ေပၚတင္ကာ ဆိုင္အျပင္ဘက္သို႔ ခပ္ေငးေငး ထိုင္ေန၏။ စာအုပ္ အေၾကာင္း စကားစရန္ သံုးရက္လံုးလံုး ေရြးခဲ့သည့္ စိတ္ကူးမ်ားကို ျပန္စီၾကည့္လိုက္သည္။ ထို အခ်ိန္တြင္ မာလာက…

“ေရွ႕လထဲ နင့္ေမြးေန႔ေနာ္ ေဖြး.. သည္ႏွစ္ေကာ အိမ္မွာပဲလား..”
“ေအာ္ ေအး အဲ့ဒါေျပာမလို႔ဟ.. သည္ႏွစ္ ေမႊး ေစ့စပ္မယ္ေလ အဲ့ေန႔..”
“ေအာ.. ဒါဆို ထံုးစံထက္ ပို စည္ျပီေပါ့..”
“ဟုတ္ပါ့ ေတာ္.. ေမေမနဲ႔ ဘြားေလးလည္း အထူးစီစဥ္ေတြ လုပ္ေနရလို႔ ငါ့ ေတာင္ ဆူဘို႔ ဆဲဘို႔ မအားႏိုင္ရွာ ျဖစ္ေနေလရဲ့.. သိတယ္ မဟုတ္လား သားမက္ အေကာင္းစားၾကီးဆိုေတာ့..”

စကား၀ိုင္းက ေခါင္းစဥ္ အလိုလုိ လြဲသြားေတာ့၏။ တကယ္လည္း ေမႊးႏွင့္ ေစ့စပ္မည့္ ကိုေကာင္းျမတ္က မိဘမ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ ေငြးေၾကးျပည့္စံုသည့္အျပင္ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ေဆးေက်ာင္းတြင္ အေတာ္ဆံုးေက်ာင္းသား ဆရာ၀န္ေလာင္းတစ္ဦး။ အေနတည္သည္။ ဥပဓိရုပ္မွာလည္း သန္႔သည္ ဆိုတာထက္ သူ႔အေနအထား သူ႕အဆင့္က ရုပ္သြင္တြင္ ေပၚလြင္ ထင္ရွားသည္ဟု ဆိုရမည္။ မိမိစိတ္ကပဲ ထင္ေနသည္လားေတာ့ မေျပာတတ္၊ ထို ေကာင္းျမတ္ဆိုေသာ ေမႊး၏ ခင္ပြန္းေလာင္းထံတြင္ အရွိန္အ၀ါ တစ္ခုခု ရွိေနသလို ခံစားမိသည္ေတာ့ အမွန္ပင္။ မိမိေရွ႕မွ ကုပ္ခ်ိခ်ိေကာင္ႏွင့္ တျခားစီေပါ့ေလ။ သည္လို ယွဥ္ေတြးမိမွပဲ ဟိုကိစၥက အေတြးထဲ ျပန္ေရာက္လာ၏။

“ငါ ဘာလက္ေဆာင္ ေပးရမလဲ ေဖြး..”
“အြန္.. ဘာကိုလဲ.. ေစ့စပ္တာ လက္ေဆာင္ေပးစရာ လိုလို႔လား.. လိုတယ္ပဲ ထားပါေတာ့ နင္က ဘာဆိုင္လို႔ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္ရတာလဲ စူးရွ..”
“ငါ ေမးတာက နင့္ကိုေလ ေဖြးရယ္.. နင့္အတြက္ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္.. ငါ ဘာေပးရမလဲလို႔ ေျပာတာပါဟ.. နင္လည္း ငါ့ကို ေဒါကန္ဘို႔မ်ား လူျဖစ္လာသလား ေဖြးရယ္..”

ဟုတ္တယ္ စူးရွေရ.. ငါ လူျဖစ္လာတာ နင့္ကို ေဒါကန္ဘို႔၊ အဲ.. ေဒါကန္ဘို႔ ဆိုတာထက္ နင့္ကို အႏိုင္က်င့္ဘို႔ ႏွိပ္စက္ဘို႔ သိပလား..။

“ငါ ဘာ ေတာင္းေတာင္း ေပးမွာလား..”
“ငါ ေပးႏိုင္တာ ဆိုရင္ေပါ့ဟ.. ေျပာၾကည့္ေပါ့..”
“ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္..”

တကယ္တမ္း သည္ကိစၥကို ေျပာဘို႔ စိတ္ကူးလာခဲ့သည့္ နည္းလမ္းမ်ားတြင္ သည္ပံုစံ လံုး၀ မပါ ပါ။ မည္သို႔မည္ပံုျဖင့္ သည္ေနရာ သည္စကားဆီ ေရာက္လာမွန္း ေဖြး ကိုယ္တိုင္လည္း မေတြးတတ္ေတာ့ေခ်။ သို႔ေသာ္ မိမိ လိုရင္း ေရာက္ေအာင္ေတာ့ ေဖြး ေျပာေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ စူးရွ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ ဟူေသာ စကားႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္သည့္ အရိပ္အေယာင္မွ် ရွိမေနေသး။ ေဖြးတစ္ေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္ႏွၾကိမ္ေျမာက္မွန္း မသိသည့္ တံေတြးကို ထပ္ ျမိဳခ်လိုက္ရသည္။ ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ ျဖစ္လာေသာ လည္ေခ်ာင္းကို ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ဟန္႔ရင္း ရွင္းလိုက္၏။ ေကာ္ဖီ တစ္ငံုေလာက္ ေသာက္ရန္ ေကာ္ဖီခြက္ဆီ လွမ္းလိုက္ေသာ မိမိ လက္တို႔ ေအးစက္စက္ ျဖစ္ေနမွန္း မိမိဘာသာ သတိထားမိလိုက္သည္။

“အမယ္.. နင္က ဘာအေၾကာင္းေတြမ်ား စာစီမလို႔တုန္း မိေဖြးရဲ့.. ဒီလိုလုပ္ေလ.. စူးရွက စာအုပ္ေပးရင္ ငါက ေဘာပင္ ေပးမယ္.. ၂၀၀ တန္ ေဘာပင္.. ခိခိ..”
“စာစီမလို႔ ဆိုတာထက္ မွတ္တမ္းေရးခ်င္လို႔ မိမာရဲ့.. ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဟာ..”
“အြန္း.. မိန္႔စမ္းပါဦးေတာ္.. ေန႔စဥ္မွတ္တမ္း မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ဘယ္လို မွတ္တမ္းမ်ိဳးပါလိမ့္..”
“ငါ့ ဘ၀ရဲ့ ျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့ေသာ ေန႔ရက္မ်ား အေၾကာင္း ေလ..”

သည္လို ေျပာလိုက္ေတာ့လည္း လြယ္သားပဲ။ စူးရွ မ်က္ႏွာကို စကၠန္႔ မလပ္အကဲခတ္ရင္း ခပ္ေအးေအးပဲ ေျပာခ်လိုက္သည္။ ေၾကာက္ေနရေအာင္ မဟုတ္တာ လုပ္ထားတာက မိမိမွ မဟုတ္ဘဲေလ။ အျပစ္က်ဴးလြန္ဖူးသူကို အျပစ္ေပးမည့္ သူတစ္ဦးအေနႏွင့္ စကားေလး စ ရန္ပင္ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ ျဖစ္ေနေသာ မိမိကိုယ္ကို နဲနဲေတာ့ စိတ္ပ်က္မိသည္။ ေဖြး စကားဆံုးသြားသည္ႏွင့္ ခပ္ကုပ္ကုပ္ ထိုင္ေနေသာ စူးရွ ခႏၶာကိုယ္က မတ္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ရုတ္တရက္ ခတ္လိုက္သည့္ မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ကိုလည္း ေဖြး ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္၏။ အိုး.. ရင္ခုန္လိုက္တာေနာ္.. သူမ်ား အားနည္းခ်က္ကို တူးဆြရတာ သည္ေလာက္ ေပ်ာ္ဘို႔ေကာင္းမွန္း ခုမွ သိရတာ နာေလခ်င္း။ ေဖြး စိတ္ထဲတြင္ ေစာေစာကထက္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ျဖစ္လာ၏။ သည္ေကာင္ တခုခုေတာ့ တခုခုပဲ..။

“ဟဲ့.. စူးရွ.. ေပးမွာလား ငါလိုခ်င္တဲ့ လက္ေဆာင္..”
“ဟမ္.. အင္း.. ေအးပါ.. ငါ ေပးမွာေပါ့..”
“အနက္ေရာင္ေနာ္..”
“ဘာ..”
“ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ပါ ဆိုေနမွ.. အနက္ေရာင္လို႔.. ငါလိုခ်င္တာ အနက္ေရာင္..”
“ေအးပါ..”
“အဖံုးက ကတၱီပါ သားနဲ႔ေနာ္..”
“………”
“ျပီးရင္ ေရွ႕ဆံုး စာမ်က္ႏွာမွာ နင့္ လက္ေရးနဲ႔ ေရးေပးရမယ္..”
“……….”
“ျပန္မေတြးခ်င္ေသာ ေန႔ရက္မ်ား အေၾကာင္း ဆိုျပီးေလ.. သိလား..”
“ေဖြး.. နင္..”

အလန္႔တၾကား ေရရြတ္ရင္း ရုတ္တရက္ၾကီး ထ ရပ္လိုက္ေသာ စူးရွကို ခပ္ေမာ့ၾကည့္ေနလိုက္၏။ ေပါင္ေပၚတင္ထားသည့္ မိမိလက္တစ္ဘက္ကေတာ့ အက်ီေအာက္နားကို က်စ္ေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ ထားမိသည္။ စားပြဲေပၚမွ လက္ကိုလည္း တဆတ္ဆတ္ တုန္မေနေစရန္ လက္သီး ဆုပ္ထားရ၏။ ခပ္တည္တည္ မ်က္ႏွာထားျဖစ္ဘို႔ အံသြားတို႔ကို ဖိ က်ိတ္ထားရသျဖင့္ ေမးရိုးမ်ားပင္ က်ိန္းလာေတာ့သည္။ ေသခ်ာျပီ.. ဒါ သူ႕ရဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဆိုတာ လံုး၀ ေသခ်ာသြားျပီ။ အတိတ္ေဟာင္းကို တူးဆြ ခံရသည့္ ကာယကံရွင္ကေတာ့ျဖင့္ မည္သို႔ေနမည္ မသိ။ ျပႆနာရွာရမည့္ မိမိက အေတာ္ေလး ပင္ပန္းလွသည္ေတာ့ အမွန္ပင္။

“ငါ သြားႏွင့္ေတာ့မယ္..”
“အြန္း..”

ေျပာျပီး ထြက္သြားလိုက္သည္မွာ လွစ္ကနဲပင္။ လက္ထဲတြင္ေတာ့ မိမိ ဖိုင္အိတ္ေလး ကိုင္သြားရွာေသး၏။ “ဟဲ့.. ဒီေကာင္ ဘာျဖစ္သြားတာလဲေဟ..” စူးရွ မူပ်က္သြားသည္ကို မာလာလည္း ရိပ္မိသည္ပဲ။

“ငါ ေတာင္းတဲ့ စာအုပ္က နဲနဲ ေစ်းၾကီးမယ္ေလဟယ္.. သူ႕မွာ အခက္ခဲရွိလို႔ နင့္ေရွ႕ ျငင္းရမွာလည္း ရွက္လို႔ေနမွာေပါ့.. ငါ တမင္ ေနာက္တာပါ.. နင္ အစ သြားထပ္မေဖာ္နဲ႔ေနာ္ မိမာ.. ငါ့ေမြးေန႔အေၾကာင္း သူ႕ေရွ႕ ထပ္မေျပာမိေစနဲ႔ သိလား..”
“ေအးပါ.. ငါ နားလည္ပါတယ္.. နင္ကလည္း ေရွ႕မၾကည့္ေနာက္မၾကည့္ ေဖြးရယ္.. အႏိုင္က်င့္လို႔ ရတိုင္း မႏိုင္စားခ်င္စမ္းပါနဲ႔.. ”
“ငါက ေနာက္တာပါဟ.. သည္ေလာက္ၾကီး မရည္ရြယ္ပါဘူး.. နင္ ဘာမွ သြားထပ္မေျပာနဲ႔ေနာ္ မိမာ.. ငါ့ကို ကတိေပး..”
“ေျပာစရာလား.. တဘက္သားရွက္သြားမဲ့ကိစၥ.. နင္ ေျပာခိုင္းရင္ေတာင္ ငါက sorry ပဲ..”

တကယ္လည္း သည္ကိစၥကို မာလာ တစ္ခုခု ၀င္ေျပာမွာ ေဖြး မလိုလားပါ။ သည္ေလာကတြင္ စူးရွ ေၾကာက္ရမည့္သူ မိမိအျပင္ ေနာက္တစ္ဦး မရွိေစခ်င္။ အားနာတတ္ေသာ မာလာ ဘာမွ ထပ္ေျပာမွာ မဟုတ္မွန္းသိေသာ္လည္း မရမက ကတိေတာင္းမိသည့္ မိမိကိုယ္ကို ရယ္ခ်င္မိ၏။ မိမိအျဖစ္က ခုတ္ျပီးသား အသက္ငင္ေနသည့္ ၾကြက္ကေလးကို ကိုက္သတ္မစားမီ လက္သည္းၾကားတြင္ ခ်ဳပ္ကိုင္ရင္း ပတ္၀န္းက်င္ကို မာန္ဖီေနသည့္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ႏွင့္ တူေနသည္။ သို႔ေသာ္ ထို အရသာကို ေဖြး နွစ္သက္မိသည္။ မ်က္၀န္းထဲတြင္ အျပစ္သားတစ္ဦးကဲ့သို႔ မလံုမလဲ ျဖစ္ေနသည့္ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္။ အျမဲလိုလို အေရာင္မဲ့ေနတတ္သည့္ သူ႕မ်က္၀န္းမ်ားက ခုေတာ့ အသက္၀င္လာျပီပဲ။ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ ငါ ကစားဖူးသမွ်ထဲမွာေတာ့ သည္ဂိမ္းေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားဘို႔ေကာင္းတာ ရွိေတာင္ ရွိခဲ့မယ္ မထင္ဘူးပဲ ေကာင္စုတ္ကေလးေရ။

+56 

« Last Edit: December 18, 2015, 10:02:57 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #15 on: August 18, 2015, 12:21:32 PM »

အခန္း (၉)


အခန္း ျပန္ေရာက္ျပီး အရင္ဆံုး စားပြဲအံဆြဲကို ဖြင့္ၾကည့္မိသည္။ ေသာ့တြဲက ခံုေအာက္ က်ေန၏။ မဖြင့္ျဖစ္တာၾကာျပီမို႔ ေသာ့က ထားေနက်ေနရာတိုင္း မရွိျခင္းကို သံုးရက္လံုးလံုး စူးရွ သတိမထားမိ။ အလွဴရက္က သည္ေနရာကို ေဖြး လာခဲ့ေသးသည္ပဲ။ မိန္းကေလး အမ်ားစု ေနရာတကာ စပ္စုတတ္မွန္း သူသိေပမယ့္ သူမ်ားအခန္းထဲ ၀င္ေမႊေလာက္ေအာင္ ရဲမည္လို႔ေတာ့ မေတြးခဲ့ယိုး အမွန္ပင္။ အံဆြဲပြင့္သြားေတာ့ သူ႕စာအုပ္ေလး မရွိေတာ့မွန္း စိတ္ပ်က္စြာ သိလိုက္ရသည္။ ေဖြးကိုလည္း ပထမဆံုး အၾကိမ္အေနႏွင့္ စိတ္တိုသြားမိ၏။ တကယ္တမ္း သူ ေဖြးကို စျမင္ဖူးကတည္းက စိတ္၀င္စားေနခဲ့သည္။ တစ္ခုခု ဖြင့္ေျပာမည္ၾကံတိုင္း စိတ္ထဲတြင္ ေပၚလာတတ္သည့္ အတိတ္ပံုရိပ္တို႔က အေႏွာက္အယွက္ေပးေနသျဖင့္ ေရွ႕တိုးရန္ မရဲခဲ့။ ခုေတာ့ မိမိ တိတ္တခိုး ျမတ္ႏိုးမိသည့္ သူမက မိမိ အေၾကာင္းကို အားလံုး သိသြားျပီ။ သူမမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုခု ရွိလို႔သာ သည္စာအုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ စကားစျခင္းျဖစ္မည္မလြဲေပ။ တကယ့္ ျပႆနာပါလား ေဖြးရယ္.. စိတ္မသက္သာစြာ ေရရြတ္ရင္း အိပ္ရာေပၚ ပက္လက္လွဲခ်လိုက္၏။ မ်က္ႏွာက်က္ ျဖဴျဖဴေပၚတြင္ ဒိုင္ယာရီထဲမွ စာလံုးမ်ားက အစီအရီ ေပၚလာေလသည္။

“စူးရွ.. ဒါ ျမတ္ေလးရံုတဲ့.. ငါ့ ခ်စ္ခ်စ္.. ျမတ္ ဒါက ေမာင့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း စူးရွ.. ေက်ာင္းပိတ္လို႔ အိမ္ျပန္လာတာ..”
“ေအာ္.. ဟုတ္ ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ကိုစူးရွ..”
“ဟိန္းေဇာ္ ေခၚသလိုပဲ စူးရွလို႔ ေခၚပါ မျမတ္ေလးရံု.. လူငယ္ခ်င္းပဲ.. ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေပါ့ဗ်ာ..”
“ဒါဆို ျမတ္ကိုလည္း ျမတ္ လို႔ပဲ ေခၚေလ.. သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး သည္လိုပဲ ေခၚၾကတယ္..”
“အိုေကပါဗ်ာ.. လမ္းေတြ႕ရင္လည္း ေခၚေပါ့..”

သည္လိုႏွင့္ ျမတ္ေလးရံု ဆိုသည့္ ညိဳေခ်ာမကေလးႏွင့္ သူ ရင္းႏွီးခဲ့သည္။ သူ႕စိတ္က ထင္တာလား မသိေပမယ့္ ျမတ္ေလးရံု ၾကည့္ရတာ ဟိန္းေဇာ္ကို သိပ္ ခ်စ္လွပံုမရ။ ဟိန္းေဇာ္ကလည္း နည္းနည္းေတာ့ လြန္သည္။ မိန္းကေလးဘက္ကို သိပ္မငဲ့တတ္ဘဲ ေနခ်င္သလို ေန၏။ ျမတ္ေလးရံုက အေနအထိုင္ ေအးေဆးသည္။ သည္းခံစိတ္လည္း မ်ား၏။ သို႕ေသာ္ စူးရွႏွင့္ ရင္းႏွီးျပီး ေနာက္ပိုင္း ဟိန္းေဇာ္အေပၚ အရင္ကလို မ်က္စိမွိတ္ သည္းခံတတ္သည့္အက်င့္ တစ္စထက္တစ္စ ေလွ်ာ့လာသည္။ ခ်စ္သူအေပၚတြင္ လက္မခံႏိုင္သည့္ အက်င့္မ်ားကလည္း မ်ားသည္ထက္ မ်ားလာ၏။ သည္ျဖစ္ရပ္မ်ား ေနာက္တြင္ စူးရွက သူမ ဟိန္းေဇာ္အေပၚ မေက်နပ္တိုင္း ရင္ဖြင့္ ေပါက္ကြဲစရာ ေနရာ။ မိန္းကေလးတစ္ဦးအေပၚ ခ်ိဳးခ်ိဳး ႏွိမ္ႏွိမ္ မေတြးရက္ေသာ္လည္း သူမ၏ အာရံုအခ်ိဳ႕ မိမိထံေရာက္ေနမွန္း စူးရွ ရိပ္မိေနခဲ့သည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ကလည္း စိတ္အား ေပ်ာ့သူမို႔ပဲလား.. ရံဖန္ရံခါမက ျမင္ေနရေသာ သူမ၏ စိတ္ဒုကၡ အခ်ိဳ႕ကို ကရုဏာ သက္မိေနသည္ အမွန္ပင္။

သူတို႔ ႏွစ္ဦး ျပႆနာ တက္ၾကတိုင္း ဘာကိစၥရယ္လို႔ မည္မည္ရရ မသိပါေသာ္လည္း မိမိေရွ႕တြင္ ရိႈက္ၾကီးတငင္ ငိုေၾကြးေနသည့္ မိန္းကေလးတစ္ဦးကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႏွစ္သိမ့္ေပးမိသည္။ သည္လိုၾကံဳဖန္မ်ားလာေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း သည္လို အေနအထားကို သာယာ ေနမိသလိုလို ျဖစ္လာ၏။ သည္လိုႏွင့္ စူးရွဘ၀တြင္ ျမတ္ေလးရံုဟူေသာ မိန္းကေလးတစ္ဦးက အလိုလို ေနရာယူလာေတာ့သည္။ ခ်စ္သူ လူဆိုးေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းမေလးကို လက္ကေလးကိုင္၊ ပုခံုးေလးဖက္ ႏွစ္သိမ့္ တတ္လာသည္။ ေနာက္ဆံုး မိမိရင္ခြင္သည္ပင္ သူမအတြက္ အေမာေျပ နားခိုရာ ေနရာတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့၏။ သို႕ေသာ္ သူမကို ဟိန္းေဇာ္ႏွင့္ လမ္းခြဲရန္ သူ မတိုက္တြန္းမိ။ မိမိခံစားခ်က္က သူမအေပၚ စာနာျခင္း သက္သက္သာ ျဖစ္သည္မို႔ သူမ ေမွ်ာ္လင့္ေနသလို နင့္ကိုငါ ခ်စ္ေနျပီ ဟုလည္း မေျပာမိ။ ဟိန္းေဇာ္က အလိုက္ကန္းဆိုး မသိတတ္ေသာ္လည္း သူမအေပၚ မည္မွ် ခ်စ္ေၾကာင္း မိမိ အသိဆံုး မဟုတ္ပါလား။

သည္ေန႔ကေတာ့ စူးရွ ဘ၀အတြက္ အေျပာင္းလဲၾကီး တစ္ခု ဟုပင္ ဆို၍ ရႏိုင္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း ဟိန္းေဇာ္ႏွင့္ ျမတ္ ျပႆနာ တက္ၾက၏။ ထံုးစံ မဟုတ္သည္က စူးရွ အရက္ မူးေနျခင္းပင္။ တကယ္က သူ အရက္ေသာက္ေလ့ မရွိ။ ဘီယာ ႏွစ္ဗူးေလာက္ႏွင့္ မူးတတ္ေသာ မိမိအက်င့္ကို သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစုက အျမဲ ေလွာင္ေျပာင္ၾကသည္မို႔ အရက္ကို သူ ေရွာင္သည္။ သည္ေန႔က ရန္ကုန္တြင္ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနသည့္ ညီအကို ၀မ္းကြဲျဖစ္သူ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေခတၱျပန္လာခိုက္မို႔ အိမ္တြင္ လူစံု၀ိုင္း ျဖစ္သြားသည္။ တစ္ဦးတည္းေသာ သားျဖစ္ေသာ စူးရွ အဘို႔ ၀မ္းကြဲမ်ားႏွင့္ စံုမွသာ ေပ်ာ္ရသည္ မဟုတ္ပါလား။ ျပင္ဦးလြင္ ရာသီကလည္း ေအးျမျမမို႔ ညီအကိုသူငယ္ခ်င္းတစ္စု ျခံတြင္း မီးပံုပြဲေလး လုပ္ကာ ေသာက္ၾကစားၾက၏။

“ဘာ ပြဲလဲ စူးရွ.. လူေတြ မ်ားေနရင္ ငါ ေနာက္မွ လာခဲ့မယ္ေလ..” ျခံထဲကို လွမ္းေငးရင္း ျမတ္ေျပာလိုက္သည့္ စကား။ တကယ္ဆို အဲ့အခ်ိန္ကတည္းက ျမတ္ကို ျပန္ခိုင္းလိုက္လွ်င္ သည္ကိစၥ ျဖစ္သြားမည္ မထင္။ မ်က္ရည္ အ၀ိုင္းသားႏွင့္ သူ႕ထံ အားကိုးတၾကီးေရာက္လာေသာ သူငယ္ခ်င္းကို အိပ္ခန္းထဲ ဖိတ္ေခၚလိုက္မိသည္။ “ရတယ္ ျမတ္.. လူစိမ္းမပါပါဘူး.. ငါ့ ညီကို ၀မ္းကြဲနဲ႔ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြပါ.. လာ နင္ ေျပာစရာရွိရင္ အိမ္ထဲ လာခဲ့လိုက္..” သည္လိုႏွင့္ စကား ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာရန္ အိမ္ထဲ ၀င္လာခဲ့သည္။ ေဖေဖ ေမေမတို႔လည္း အိမ္မွာ မရွိ။ ျခံထဲမွ ၀ိုင္းကလည္း နဂိုကတည္းက အေသာက္အစား နည္းသူမို႔ ၀ိုင္းေကာင္းေနခ်ိန္ သူ ထ ထြက္လာတာကို တစ္ေယာက္မွ သတိ မထားမိၾက။

“ေျပာ ျမတ္.. ဘာ ျဖစ္လာျပန္လဲ..”
“စူးရွရယ္.. ငါ ေလ.. ဟင့္ ဟင့္..”

တကယ္တမ္း သူမ ေျပာသြားေသာ ျပႆနာမ်ားထက္ အေရးၾကီးသည္က ထိုစကားမ်ားကို သူ႕ရင္ခြင္ အတြင္း အတင္းတိုး၀င္ ငိုရႈိက္ကာ ေျပာေနေသာ သူမ၏ သဘာ၀ဆန္ဆန္ ကိုယ္ရနံ႔ ျဖစ္သည္။ “လာ ျမတ္.. တစ္ေယာက္ေယာက္ ၀င္လာရင္ မေကာင္းဘူး.. ငါ့ အခန္းထဲ သြားရေအာင္ ေနာ္..” သည္လိုေျပာလိုက္ခ်င္းတြင္ သူမအား လြတ္လပ္စြာ ေပါက္ကြဲ ရင္ဖြင့္ႏိုင္ဘို႔ကလြဲျပီး သူ႕မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာ လံုး၀ မပါပါ။ ဤသို႔ႏွင့္ ျမတ္ေလးရံု ဆိုေသာ မိန္းကေလးသည္ သူ႕ အိပ္ခန္းတြင္း ပထမဆံုး ၀င္ေရာက္ခဲ့ေသာ မိန္းကေလး ျဖစ္ခဲ့သည္။ အရြယ္ေရာက္ျပီးေသာ္ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ လိင္ကိစၥ က အဆန္းမဟုတ္ေသာ္လည္း သူၾကံဳခဲ့ဖူးသည္က အေရာင္းအ၀ယ္ သေဘာမွ်သာ။ ယခုလို မထင္မွတ္ေသာ ေသြးသား လံႈ႕ေဆာ္မႈက သူ႕ဘ၀ အတြက္ ျမတ္သည္ ပထမဆံုး မိန္းကေလး ျဖစ္ခဲ့၏။

အိပ္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ျမတ္ စကား မဆက္ႏိုင္ေတာ့။ သူ႕ကို ရီေ၀စြာ ၾကည့္သည္။ သူ႕ အၾကည့္မ်ားလည္း ေ၀၀ါး ေနခဲ့၏။ ယမကာကို လႊဲခ်ရေအာင္လည္း အရက္ေသာက္ျပီး မစင္စားခိုင္းလွ်င္ေတာ့ ျငင္းမည့္အထဲ သူလည္း ပါပါသည္။ ငိုရႈိက္ ေနသည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ႏွစ္သိမ့္ျခင္းက သည္နည္း မျဖစ္သင့္ေသာ္လည္း ထူပူေနေသာ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ျမတ္၏ ႏွဖူးေပၚ အလိုလို ေရာက္သြားမိသည္။ သည့္ေနာက္မွ ပါးျပင္၊ လည္တိုင္ တေလွ်ာက္..။ ျမတ္လည္း မျငင္းဆန္။ ရင္ခြင္ႏွစ္ခုက ၾကားေလ မေသြးေအာင္ တိုးကပ္ သြားၾကျပီ။ ျမတ္.. ငါ့ စိတ္ ေတြ ထိန္းဘို႔ ခက္လာျပီ.. နင္ ျပန္ရင္ ေကာင္းမယ္ဟာ.. ဦးေဏွာက္ထဲမွာေတာ့ သည္ အသိက လြတ္ မသြားေသး။ သို႔ေသာ္ သူ႕လက္ေတြက ျမတ္ ကိုယ္ေပၚ ေနရာ အႏွံ႔ က်ဴးေက်ာ္ ေနမိျပီ။ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခု တို႔ ပူေႏြးေသာ အနမ္းမ်ားႏွင့္ ေလာင္ျမိဳက္ေနၾက၏။ ျမတ္လည္း သူ႕ကို ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္စြာ တုန္႔ျပန္ေနသည္ပဲ။

“ျမတ္.. ငါ ငါတို႔..”
“ဟင့္အင္း စူးရွ.. မစဥ္းစားပါနဲ႔.. ငါ.. ငါ ဒီအခ်ိန္မွာ နင့္ကို အရမ္း လိုအပ္ေနျပီဟာ..”

လႈိင္းထေနသည့္ ျမတ္ စကားသံက သူ႕ အေသြးအသားတို႔ကို မီးထိုးေပးေနသည္။ ရီေ၀ယစ္မူးေသာ အေတြးမ်ားႏွင့္ စူးရွ ေခါင္းညိမ့္လိုက္မိ၏။ ဟုတ္တယ္.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. သူေရာငါေရာက လြတ္လပ္တဲ့ လူငယ္ေတြပဲ.. လက္ရွိအေျခအေနမွာ ငါတို႔ကိုယ္ ငါတို႔ ပိုင္တာပဲ.. ငါတို႔ ဆႏၵရွိေနျပီ ဆိုတဲ့ေနာက္ေတာ့… စကားသံတို႔ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည္။ ျငိမ္သက္ေနေသာ အခန္းထဲတြင္ တင္းက်ပ္စြာ ပူးကပ္ေနသည့္ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခု။ ဒါ အခ်စ္လား ရမၼက္လား.. ႏွလံုးသား၏ ဆႏၵလား.. အေသြးအသားတို႔၏ အာသီသလား.. သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုး မစဥ္းစားမိေတာ့ပါ။ ဂေဟဆက္လ်က္ရွိေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုတို႔ကေတာ့ ၾကမ္းတမ္းေသာ အနမ္းမ်ားျဖင့္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကျပီ။

ျမတ္ ၀တ္ထားသည့္ ဂါ၀န္ေလး၏ ေနာက္ဇစ္ကို သူ ဆြဲခ်လိုက္သည္။ ျမတ္ေလးရံု ျငင္းဆန္ျခင္း၊ ရုန္းကန္ျခင္း မရွိ။ အနမ္းတို႔ ျပင္းထန္လွ်က္ကပင္ ေက်ာပြင့္သြားသည့္ ဂါ၀န္ကို ခြ်တ္ခ် လိုက္သည္။ အနက္ေရာင္ ဘရာေလးေပၚမွ ဇာနားတြန္႔ေလးမ်ားကို သူ႔လက္တို႔ႏွင့္ တို႔ထိ ကစားေနမိ၏။ ျပည့္ျဖိဳးတင္းရစ္ေသာ ရင္မႊာတို႔က ညိဳ၀င္းႏုမြတ္ေနသည္။ ပခုံးတစ္ဘက္ဆီမွ ၾကိဳးေသးေသးေလးကို ေလွ်ာခ်လိုက္သည္။ ဘရာခ်ိတ္ကို မျဖဳတ္ဘဲ ရင္မႊာတစ္ဘက္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္၏။ ပင့္တင္ေပးထားသလို ျဖစ္ေနသည့္ ရင္သားမို႔မို႔က အေတာ္ေလး ထြားသည္။ ညိဳစိမ့္စိမ့္ အသားအေရပိုင္ရွင္မို႔ေပလား သီးလံုးေလးက မရမ္းေသြးေရာင္ သမ္းေန၏။ သူ႕လက္ႏွင့္ အသာ တို႕ထိၾကည့္ေတာ့ မာတင္းတင္းေလး ျဖစ္ေနသည္။ စူးရွ အခ်ိန္ ထပ္ဆြဲရန္ မစြမ္းသာေတာ့။ ျမတ္ ကိုယ္ေလးကို ေပြ႕ကာ အနားရွိ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာေပၚ ထိုင္ေစလိုက္သည္။

၀တ္ထားေသာ တီရွပ္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲခြ်တ္လိုက္သည္။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ေရွ႕မွာလည္း ျမင္မေကာင္းေအာင္ ဖုေဖာင္းထြက္ေနျပီ။ စိတ္ရိုင္း၀င္ေနေသာ ညီေတာ္ေမာင္ကို လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးလိုက္၏။ မိေမြးတုိင္းဖေမြးတိုင္းျဖစ္သြားေသာ သူ႕ကိုယ္ကို ျမတ္ေလးရံု စိုက္ၾကည့္ေန၏။ ၀ုိင္းစက္ေနသည့္ သူမ မ်က္၀န္းညိဳမ်ားတြင္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈ အျပည့္။ ဆိုဖာေပၚတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ျမတ္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား မထိတထိ ပြင့္အာေနသည္။ ခါးကိုင္းကာ စုပ္နမ္းလိုက္ျပန္၏။ မာေတာင့္ေနသည့္ အတံထြားထြားၾကီးက ျမတ္ ဗိုက္သားကို လာေထာက္သည္။ ျမတ္ ညီမေလးလည္း အသည္းအသန္ ငိုရႈိက္ေနရျပီ။ ျပင္းရွရွ အနမ္းတို႔ကို မက္ေမာစြာ တုန္႔ျပန္ရင္း လက္တစ္ဘက္က မိမိ ဘရာခ်ိတ္ကို ဘာသာ ျဖဳတ္ခ်လိုက္၏။ ျမတ္တစ္ေယာက္ စူးရွ၏ လက္တစ္ဘက္ကို ဆြဲယူကာ မိမိရင္သားေပၚ တင္ေပးလိုက္မိေတာ့သည္။

+64 

« Last Edit: December 18, 2015, 10:28:33 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #16 on: August 23, 2015, 10:10:02 PM »

စူးရွ လက္အတြင္း တနင့္တပိုး ၀င္လာသည့္ ႏို႔အံုၾကီးက အိစက္ တင္းရင္းေနသည္။ ခပ္ဖြဖြ ညွစ္ရင္း မာေတာင္ေတာင္ ထိပ္သီးလံုးေလးကို ေခ်ေပးမိ၏။ ျမတ္ ခါးေလး ေကာ့တက္လာသည္။ မိမိ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားအတြင္း ထိုးသြင္းေမႊေႏွာက္ေနသည့္ သူ႕လွ်ာကို အငမ္းမရ စုပ္ဆြဲေနမိသည္။ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ အနမ္းမ်ားက ၾကမ္းတမ္းလြန္းသည္။ စူးရွ လက္တစ္ဘက္က ေနာက္ဆံုး စည္းဆီသို႕ လွမ္းလာေနျပီ။ ခါးအထိ ေလွ်ာက်ေနသည့္ ဂါ၀န္ကို မခြ်တ္ေတာ့ဘဲ မ တင္လိုက္၏။ ညိဳေခ်ာမေလးျမတ္ေလးရံု၊ ေပါင္တြင္းသားေလးေတြက ၀င္း၀ါေနသည္။ ပန္းႏုေရာင္ ပင္တီေလး၏ ေအာက္ဘက္တစ္ခုလံုး ရႊဲရႊဲ စိုေန၏။ ေဖာင္းမို႔မို႔ ညီမေလးကို အုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ျမတ္ မရုန္းမိသည့္အျပင္ ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကိုပါ ကားေပးလိုက္ေတာ့သည္။ ႏွစ္ဦးလံုးရင္ထဲတြင္ အျပစ္တစ္ခုကို က်ဴးလြန္ေနမိမွန္း သိလွ်က္ကပင္ စိတ္တို႔က ထိန္းမရပါေခ်။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ၾကံဳရန္ ခက္သည့္ အခြင့္အေရးမဟုတ္ပါလား။ သည္အေတြးကပဲ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ထိပ္ဆံုးေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔ေနသေယာင္။

ျမတ္ေလးရံု ဆိုဖာေပၚ ထိုင္ေနလွ်က္မွ အေနထား ျပင္လိုက္သည္။ လက္တန္းႏွင့္ ေနာက္မွီၾကားေထာင့္သို႔ ကိုယ္ကိုယ္ ပက္လက္ မွီလွဲခ်လိုက္၏။ စူးရွလက္တို႔က ပင္တီကို ဆြဲခြ်တ္ရန္ ထိုးသြင္းလာ၏။ ျမတ္ ခါးေလး အလိုက္သင့္ ေကာ့ေပးလိုက္သည္။ စူးရွ လက္ထဲသို႔ ပင္တီေလး အလိပ္လိုက္ ကြ်တ္ပါသြားသည္။ တစ္ဦးမ်က္ႏွာကို တစ္ဦး လံုး၀ မၾကည့္မိ။ မၾကာမီ က်ဴးလြန္ေတာ့မည့္ ေနာက္ဆံုး အျပစ္ကို ႏွစ္ေယာက္လံုး မ်က္စိမွိတ္ ဇြတ္တိုးေတာ့မည္။ ခ်ည္သားဂါ၀န္ေလးက ခါးမွာ အလိပ္လိုက္။ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနေသာ ဘရာေလးကလည္း ႏို႔အံုညိဳထြားထြား ေအာက္မွာ မႏိုင္၀န္ ထမ္းေနရသည့္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းပမာ။

စူးရွ လက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ျမတ္လက္တို႔ ေဇာေခြ်းျဖင့္ ေစးကပ္ေနသည္။ ေအာက္ပိုင္းမွ နင့္ကနဲ ခံစားခ်က္ႏွင့္အတူ လက္သည္းခြ်န္ခြ်န္မ်ားလည္း သူ႕လက္ေမာင္းထဲ နစ္၀င္သြား၏။ နာက်င္မႈႏွင့္ ခ်ိဳျမိန္မႈ၊ သည္ႏွစ္ခုလံုးက မိမိစိတ္ကိုေရာ ကိုယ္ကိုပါ လႊမ္းမိုးထားသည္။ ပိပိေလး၏ အတြင္းသားတို႔တြင္ ညင္သာသိမ့္ေမြ႕စြာ လြန္႔လူးေနသည့္ တစ္စံုတစ္ခု။ ျမတ္ အားမလို အားမရျဖစ္လာသည္။ ေျခဖေနာင့္ကို အားျပဳျပီး ခါးကို အစြမ္းကုန္ ေကာ့တင္ေပးထားမိ၏။ ေထာင္ ထ ေနသည့္ စပ်စ္သီးေရာင္ ခ်ိဳသီးလံုးေလးမ်ားက သူ႕ရင္ဘတ္ႏွင့္ မထိတထိ ျဖစ္ျဖစ္သြားသည္။ ခပ္သဲ့သဲ့ ညည္းညဴသံမ်ားေနာက္တြင္ စူးရွ လႈပ္ရွားမႈေတြ ၾကမ္းတမ္းလာ၏။ လက္တစ္ဘက္က ျမတ္ပခံုးကို ဆြဲထိန္းထားသည္။ ျပင္းထန္သည့္ ဖိက်ိတ္ထိုးသြင္းမႈမ်ားေၾကာင့္ ျမတ္တစ္ကိုယ္လံုး တသိမ့္သိမ့္ ခါ ေနသည္။ ႏွစ္ဦးလံုး၏ ခံစားခ်က္ အျမင့္ဆံုးေရာက္သည့္ ခဏ..

“ျမတ္.. ငါ .. ငါ.. ”
“ဟင့္အင္း.. စူးရွ.. မထုတ္လိုက္နဲ႔..  ငါ လိုခ်င္ေသးတယ္.. လုပ္ပါ.. အ.. အားး..”

စူးရွ ခါးကို အတင္းဆြဲကာ ေအာက္မွ အားကုန္ပင့္တင္ေပးေနေသာ ျမတ္။ ကာမ၏ ခ်ိုျမိန္ေသာ အႏွစ္သာရက ႏွစ္ဦးလံုးထံသို႔ တျပိဳင္နက္ ေရာက္လာသည္။ စူးရွ သတိတစ္ခ်က္ ၀င္လိုက္ေသာ္လည္း ျမတ္က သူ႕တင္ပါးမ်ားကို အတင္း ဆြဲသြင္းကာ ပိပိေလးမွလည္း အားကုန္ ညွစ္ထား၏။ စူးရွလည္း ေနာက္ဆံုး အားကုန္သံုးကာ အဆတ္မျပတ္ ေဆာင့္သြင္းလိုက္မိေတာ့သည္။ သူ႕ဘ၀တြင္ ပထမဆံုး အေနျဖင့္ အကာအကြယ္မဲ့ လိင္ဆက္ဆံဖူးျခင္းပင္။ တကိုယ္လံုးရွိ ရွိရွိသမွ် အေၾကာအခ်င္အားလံုး တစ္ေနရာတည္းမွ ေျဖေလွ်ာ့ခ်လိုက္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ႏွစ္ဦးလံုး ရလိုက္သည့္ ေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္မႈက ဘာႏွင့္မွ် မတူ။ ရမၼက္ေဇာတို႔ ျငိမ္သက္ သြားသည့္အခိုက္မွ..

“ျမတ္.... ”
“ဟင့္အင္း စူးရွ.. ဘာမွ မေျပာပါနဲ႔.. ငါ့ကို သနားရင္ ဒီေန႔ကိစၥကို ေမ့လိုက္ေပးပါ..”

တကယ္လည္း သည္ကိစၥကို ေမ့လိုက္ျခင္းထက္ ပို၍သင့္ေတာ္သည့္ နည္း သူတို႔ ႏွစ္ဦးလံုးထံတြင္ မရွိပါေခ်။ ထိုျဖစ္ရပ္ျပီး ေနာက္တစ္ပတ္အထိ သူတို႔ႏွစ္ဦး မဆံုျဖစ္ခဲ့ၾက။ မဆံုမိေအာင္လည္း တကူးတက ေရွာင္မိသည္။ တစ္ပတ္တိတိ ျပည့္သည့္ ညေနတြင္ စူးရွထံ ျမတ္၏ ဖုန္း၀င္လာ၏။ ဟိန္းေဇာ္ႏွင့္ ျမတ္ ခိုးရာလိုက္သြားၾကသည္။ ေငြေၾကး အသင့္အတင့္ျပည့္စံုသည့္ ဟိန္းေဇာ္တို႕မိသားစုက ျမတ္ေလးရံု၏ အသိုင္းအ၀ိုင္းကို သိပ္လက္မခံခ်င္။ ျမတ္၏မိခင္က ေရာဂါသည္ မုဆိုးမတစ္ဦး။ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျဖစ္သည့္ ပေထြးက အရက္သမား။ ျမတ္တြင္ အရြယ္မေရာက္ေသးသည့္ ေမာင္ညီမေလးမ်ား ရွိေသးသည္။ ပေထြးက အရက္ေသာက္ရံုမက ေလာင္းကစားလည္း မက္သည္။ စရိုက္ကလည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းမို႔ ဟိန္းေဇာ္တို႕ဘက္မွ ျမတ္ကို လက္မခံလိုလွျခင္းက အဆန္းေတာ့မဟုတ္ပါေခ်။

ျမတ္ႏွင့္ ဟိန္းေဇာ္ ထြက္ေျပးၾကျခင္းတြင္ ၾကိဳတင္စီစဥ္ထားျခင္းမရွိ။ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ မႏၱေလးဆင္းျပီး တည္းခိုခန္းတစ္ခုတြင္ ေခတၱတည္းခိုၾကသည္။ ရန္ကုန္ထိ ဆင္းလာဘို႔ စိတ္ကူးႏွင့္ ဆိုင္ကယ္ကို ရသည့္ေစ်းႏွင့္ ေရာင္းရန္ ဆံုးျဖတ္၏။ တည္းခိုခန္းတြင္ ျမတ္ကို ထားခဲ့ျပီး ဆိုင္ကယ္ေရာင္းရန္ အသိတစ္ေယာက္ထံ အသြားလမ္းတြင္ ဟိန္းေဇာ္ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္သည္။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏ စြန္႔စားခရီးစဥ္ ပထမဆံုး ပ်ားရည္ဆမ္းညကို မႏၱေလးေဆးရံုၾကီးတြင္ ကုန္ဆံုးခဲ့ရသည္။ ဘာဆက္လုပ္ရမည္ မသိေသာ ျမတ္က သူ႕ထံ ဖုန္းလွမ္းဆက္၏။ ညတြင္းခ်င္း မႏၱေလး လိုက္သြားျပီး သူတို႔ႏွစ္ဦးအတြက္ လိုအပ္ေသာ အကူညီမ်ား ေပးခဲ့ရသည္။ ေဆးရံုသို႕ သူေရာက္သြားေတာ့ ဟိန္းေဇာ္ သတိေကာင္းေကာင္းရေနျပီ။ ေသကံမေရာက္ခဲ့ေသာ္လည္း ရလိုက္သည့္ဒဏ္ရာ၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆိုးက်ိဳးက ဟိန္းေဇာ္တစ္ေယာက္ သားသမီး မရႏိုင္ေတာ့ျခင္း။

ေဆးရံုဆင္းျပီး တစ္လခန္႔အၾကာမွ ႏွစ္ဘက္မိဘမ်ား ညွိႏိုင္းကာ မဂၤလာ ဆြမ္းေၾကြးရင္း အက်ဥ္းရံုး လက္ထပ္ခဲ့ၾက၏။ သည့္ေနာက္ပိုင္း သူလည္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ျပီမို႔ ေမြးရပ္ေျမကို ခြဲခြာ ခဲ့ရသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ သတင္းအရ ျမတ္တြင္ ကိုယ္၀န္ရွိေနျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သိခဲ့ရ၏။ (၂၁) ရာစု ခ်စ္သူမ်ားမို႔ ျမတ္၏ ကိုယ္၀န္ကိစၥက ၾကားၾကားခ်င္းေတာ့ သူ႕အတြက္ စဥ္းစားစရာ အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ရာ မရွိခဲ့။ အက္ဆီးဒင့္ေၾကာင့္ ဟိန္းေဇာ္အတြက္ မ်ိဳးဆက္မရႏိုင္ေတာ့ဟု ဆုိသျဖင့္ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးႏွင့္အတူ သူပါ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရေသးသည္မဟုတ္ပါလား။ ခ်စ္သူဘ၀ကာလမ်ားအတြင္း ၾကိဳတင္ရင္းႏွီးမႈရွိခဲ့ျခင္းက အျမတ္ဟုေတြးကာ ပီတိျဖစ္မိေနေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သည္ပီတိကပဲ သူ႕အတြက္ ျပန္မေတြးခ်င္ေသာ ေန႔ရက္မ်ား ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။

ဖခင္ျဖစ္သူ ေနမေကာင္း၍ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မဟုတ္ပါဘဲ ျပင္ဦးလြင္သို႔ သူ ေခတၱခဏ ျပန္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ျမတ္ ကိုယ္၀န္က ေျခာက္လေက်ာ္ ခုနစ္လ နီးပါး။ ေဖေဖ ေနေကာင္းသြားေတာ့ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္မလာမီ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ထံုးစံအတိုင္း ၀ိုင္းဖြဲ႕ၾက၏။ ေနရာက ဟိန္းေဇာ္တို႔ ေနအိမ္ျခံ၀န္းအတြင္းျဖစ္သည္။ စူပံု႔ပံု႔ ဗိုက္ဖံုး အက်ီေလးႏွင့္ ျမတ္ ပံုစံေလးက သူ႕မ်က္လံုးထဲတြင္ ခါတိုင္းထက္ ပိုလွေန၏။ ညနက္လာေတာ့ ၀ိုင္းက ျငိမ္လာသည္။ ဟိန္းေဇာ္ႏွင့္သူ ႏွစ္ဦးတည္း စကားထိုင္ေျပာျဖစ္၏။ သူက ထံုးစံတိုင္း ဘာမွ သိပ္မေသာက္ထားေသာ္လည္း ဟိန္းေဇာ္ကေတာ့ အေတာ္ေလး ေထြေနျပီ။ ထန္းေရမူး ကြ်ဲခိုး ေပၚတယ္ပဲ ေျပာရမလား..

“မင္း ကုသိုလ္ ေကာင္းတာေပါ့.. ငါက မရႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ..”
“ဟဟ.. ဘာလည္း မင္းက ငါ့ကို မ်ိဳးကန္းျပီ ထင္ေနတာလား..”
“အာ.. မင္း ၾကိဳတင္စီမံကိန္းေကာင္းတာကို ခ်ီးက်ဴးတာပါ ကြာ..”
“ဟဟ.. ေအးေပါ့ကြာ.. အားလံုး ဒီလိုပဲ ထင္ၾကမွာေပါ့.. ဟား ဟား..”
“မင္းစကားက ဘာလဲ ကြ.. ဟေကာင္ရ..”
“ဒီမွာ စူးရွ.. ငါ မင္းကို အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းမို႔ အရင္းႏွီးဆံုး ေျပာျပမယ္ေဟ့ေကာင္.. ဒါမယ့္ မင္း သိထားရမွာက ဒီစကား ဒီမွာတင္ ရပ္ရမယ္.. ခု ငါေျပာမယ့္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေနာက္ပိုင္း ျပႆနာ တစ္ခုခု ရွိလာရင္ မင္းကိုငါ အရွင္မထားဘူး.. ေပါက္တဲ့ေနာ္ သားၾကီး..”
“……..”
“ျမတ္နဲ႔ငါ.. မဂၤလာ မေဆာင္ခင္ထိ မင္းထင္သလို ပတ္သက္မႈ မရွိခဲ့ဘူး ေဟ့ေကာင္.. ျမတ္က ငါ့ကို ဒီကိစၥ ယူျပီးမွ ခြင့္ျပဳႏိုင္မယ္လို႔ စည္းကမ္း သတ္မွတ္ခဲ့တာကြ..”
“ဘယ္လို ဘယ္လို.. ဒါ.. ဒါ ဆို..”
“ဟားဟား.. မင္း အံ့ၾသသြားျပီမဟုတ္လား စူးရွ.. ဒါပဲကြ.. ဒါပဲ.. ဒါေပမယ့္ မင္း သိလား ေဟ့ေကာင္.. ငါ ဒီအတြက္ ဘာမွ မခံစားရဘူး.. ျမတ္ကို ငါ ခ်စ္တယ္.. အဲ့ေလာက္ထိကို ခ်စ္တာကြ မင္း သိလား.. ဒါ့အတြက္နဲ႔ေတာ့ ငါခ်စ္တဲ့ မိန္းမကို ဆံုးရံႈးမခံႏိုင္ဘူး.. သိလား ေဟ့ေကာင္.. ျမတ္ေလးရံုက ေသတဲ့ထိ ဟိန္းေဇာ္အနားမွာပဲရွိရမယ္.. ဟားဟားဟား..”

ေျခာက္ေသြ႕အက္ကြဲေသာ ရယ္သံမ်ားေနာက္တြင္ သူ႕ႏွလံုးသား ကပ္ပါ သြားခဲ့ရသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္လင္းသည္အထိ တစ္ေမွးမွ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။ ဟိန္းေဇာ္ ေျပာသလိုဆို ျမတ္ရဲ့ ကိုယ္၀န္က မိမိ ရင္ေသြးေပါ့။ ငါ့ ကေလးက ဘာမွမပတ္သက္တဲ့ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို အေဖ ေခၚရေတာ့မွာပါလား.. ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ.. ငါ ကိုယ္တိုင္ကေရာ အေဖ လို႔ ေခၚခံထိုက္ရဲ့လား.. မိန္းကေလးတစ္ေယာက္.. ကိုယ့္ခ်စ္သူ မဟုတ္တဲ့ မိန္းကေလး.. ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ခ်စ္သူျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္အေပၚမွာ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး စည္းေဖာက္ မိျပီးမွ ကိုယ့္ေသြးသား ကိုယ္ တာ၀န္ မယူႏိုင္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္.. ခုေတာ့ အျပစ္မဲ့တဲ့ ငါ့ ကေလး ခမ်ားမွာ ဘာမွ မဆိုင္တဲ့သူတစ္ေယာက္ကို.. တကယ္လို႔မ်ား ဒီကေလးက သမီးေလး ျဖစ္ေနခဲ့ရင္.. ဟူးးးး..။

သည္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ျမတ္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးရန္ သူ ၾကိဳးစားခဲ့ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ျမတ္က သူ႕ကို သိသိသာသာ ေရွာင္ေနခဲ့၏။ ထိုည၏ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္တြင္ ဟိန္းေဇာ္ သူ႕ထံမွ ကတိေတာင္းသည္။ သည္ကိစၥကို လွိဴ႕၀ွက္ထားေပးဘို႔.. “သည္အေၾကာင္း သိတာ မင္းတစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္ သားၾကီး.. မင္းနဲ႔ငါ့ၾကားက ယံုၾကည္မႈကို ငါ ေသတဲ့ထိ တန္ဘိုး ထားခ်င္တယ္ေဟ့ေကာင္..”။ တကယ္တမ္း သည္ယံုၾကည္မႈ သစၥာတရားကို ခ်ိဳးေဖာက္ခဲ့သူမွာ သူကိုယ္တုိင္မွန္း ဟိန္းေဇာ္ သိခဲ့ပါလွ်င္..။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စာေမးပြဲၾကီး ျပီးဆံုးသြားသည့္တိုင္ ဟိုဟိုသည္သည္ သင္တန္းမ်ား အေၾကာင္းျပကာ ျပင္ဦးလြင္ကို ယေန႔တိုင္သူ ေက်ာခိုင္းထားခဲ့သည္။

+65 

« Last Edit: December 18, 2015, 10:31:10 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #17 on: August 25, 2015, 11:43:25 AM »

အခန္း (၁၀)


ေဆာင္း၀င္ကာနီး ကာလေရာက္သည့္တိုင္ ရန္ကုန္ေနကေတာ့ျဖင့္ ေက်ာေကာ့ေအာင္ ပူဆဲ။ ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲတြင္ ခပ္ငူငူထိုင္ေနရင္း ေအးျမသည့္ ဇာတိေျမကို လြမ္းေနမိသည္။ ျပန္မွ ေရာက္ႏိုင္ပါေတာ့မလား ျပင္ဦးလြင္ေရ။ အခုကိုပဲ ငါ့မွာ ေမေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ရွိေနတဲ့ ျပႆနာက ျပန္စ လာျပီ။ သည္ေန႔ မနက္ေစာေစာ ႏွင္းေဖြးေဖြးထံမွ ဖုန္း၀င္လာသည္။ ႏွစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာစရာရွိသည္ဟု ခ်ိန္းဆိုျခင္း။ တကယ္က သူမ မခ်ိန္းလည္း သူ႕ဘက္က တစ္ခုခု ေမးရေတာ့မည္ မဟုတ္ပါလား။ မိမိေရးသားထားသည့္ ဒိုင္ယာရီေလးက ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ပမာျဖစ္ေသာ္လည္း တကယ့္အမွန္တရားျဖစ္ေနသည့္ မိမိစိတ္က မည္သို႔မွ် ျငင္းမရ။ ေခါင္း ငိုက္စိုက္ခ်ကာ ထိုင္ေနမိသည္မွာ အနားသို႔ လူရိပ္က်လာသည္အထိပင္ျဖစ္၏။

က်ဴရွင္ခ်ိန္ထက္ ေစာကာ သူထြက္လာခဲ့၏။ ထိုင္ေနက် ေကာ္ဖီဆိုင္သို႔ သူအရင္ေရာက္ေနႏွင့္သည္။ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ ထိုင္ေစာင့္ျပီးမွ ေဖြး ေရာက္လာသည္။ သူမ မ်က္ႏွာႏွင့္ မ်က္လံုးတို႔က ခါတိုင္းထက္ ပို၍ အေရာင္လက္ေနသလိုပင္။ ပန္းေသြးေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွ တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာလာမည့္ စကားတို႔ကို စိတ္အိုက္စြာ ေမွ်ာ္ေနမိ၏။ ေဖြးက ဘာစကားမွ မေျပာေသးဘဲ သူ႕မ်က္ႏွာကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။

“ေျပာစရာရွိတယ္ဆို ေဖြး.. ”
“အင္း.. ဘာကိစၥ ဆိုတာ နင္ မွန္းမိျပီမဟုတ္လား စူးရွ..”

ေဖြးတစ္ေယာက္ သည္တစ္ခါေတာ့ မျဖစ္မေန ေျပာရမည့္ စကားလံုးတိုင္းကို အလြတ္ က်က္လာခဲ့ျပီးသား။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈတို႔ကို အကာအကြယ္ ျဖစ္ေစရန္ မ်က္ႏွာကိုလည္း ခါတိုင္းထက္ ပို၍ ျပင္ဆင္ခ်ယ္သခဲ့သည္။ သည္ေန႔အဘို႔ မိမိစကားလံုးတိုင္း အမူအရာတိုင္းသည္ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိေနရမည္ မဟုတ္ပါလား။ ကတုန္ကရီျဖစ္ေနေသာ အသံကို ျငိမ္ေအာင္ ထိန္းရင္း တစ္လံုးျခင္း ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာလိုက္၏။

“ငါ ခု ေျပာမယ့္စကားကို ေသခ်ာ နားေထာင္ဘို႔ လိုမယ္ေနာ္ စူးရွ.. တထိုင္တည္း ဆံုးျဖတ္စရာလည္း မလိုဘူး.. နင့္စာအုပ္ ငါ ျပန္ယူလာတယ္.. ေရာ့ ဒီမွာ..”
“နင္ အကုန္ ဖတ္ျပီးသြားျပီမဟုတ္လား ေဖြး..”
“ဖုန္းနဲ႔ပါ တစ္မ်က္ႏွာခ်င္း ဓာတ္ပံု ရိုက္ယူထားတယ္..”
“ကြ်တ္..”
“ငါ အံ့ၾသလို႔ပါ.. ေလာေလာဆယ္ ငါ့မွာ တျခားရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိေသးပါဘူး..”
“မာလာ့ကိုေကာ ျပေသးလား..”
“ဟင့္အင္း ခုထိေတာ့ မျပရေသးပါဘူး.. ေနာက္ပိုင္း ငါ စိတ္ေျပာင္းသြားရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ဟာ..”
“ဒီအေၾကာင္းေတြက ငါ့အေၾကာင္းပါလို႔ နင့္ကို ဘယ္သူေျပာလဲ..”
“ဟဟ.. နင္က ငါ့ကို စံုစမ္း ေစခ်င္တာလား စူးရွရယ္.. ဒါဆိုလည္း လြယ္ပါတယ္.. ငါ အရင္ဆံုး ေမးသင့္တာ ဆရာနဲ႔ အန္တီ့ကိုေပါ့.. အနည္းဆံုး ဟိန္းေဇာ္ဆိုတဲ့ နံမည္ေတာ့ ဆရာ သိေလာက္ပါတယ္.. မသိလည္း သိပ္ေတာ့ ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူးေလ.. ျပင္ဦးလြင္ ဆိုတာက..”
“နင္ မမိုက္ပါဘူးဟာ.. မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး သူစိမ္း ေယာက်ၤားေလးတစ္ေယာက္ အခန္းထဲက..”
“ငါ့က စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ပဲ ခဏ ယူဖတ္မိတာပါဟယ္.. သူစိမ္းေယာက်ၤားေလးေရွ႕မွာ ကိုယ့္ရည္းစား မေကာင္းေၾကာင္း ရင္ဖြင့္ရင္း.. အဲသည္ေယာက်ၤားနဲ႔…”
“ေတာ္ ေတာ္ ေဖြး.. နင္ ဆက္မေျပာရင္ ေကာင္းမယ္.. ဒါ ငါ့ပါစင္နယ္ကိစၥပါ.. နင္နဲ႔ ဘာမွ မပတ္သက္ဘူးေလ..”
“အင္းေလ.. ဒါဆိုလည္း ျပီးတာပါပဲ.. ငါ သြားမယ္စူးရွ.. ဒီကိစၥကို ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ ဖံုးဖိေပးထားဘို႔ေတာ့ ငါ ကတိမေပးဘူးေနာ္..”

စကား ဆံုးေအာင္ေျပာျပီး ထ ရပ္လိုက္သည္။ ဘုရား မ လို႔ စူးရွ ငါ့ကို တစ္ခုခု ျပန္ေျပာပါေစ..။ စိတ္က ေတြးရင္း ခပ္ေလးေလး ေလွ်ာက္လာခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္မွ ဘာသံမွ် မၾကားရ။ ေဖြး အနည္းငယ္ စိတ္ပ်က္သြားမိသည္ေတာ့ အမွန္ပင္။ မိမိ မွန္းထားသလို စူးရွ အလြယ္တကူ ဦးညႊတ္မလာဘူးပဲ။ ဘာ ဆက္လုပ္ရမလဲ။ သည္လိုႏွင့္ က်ဴရွင္ခ်ိန္နီးလာျပီ။ မာလာ့ထံ ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္၏။ သည္ေန႔ သူမက အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနသည္ မဟုတ္ပါလား။

“နင္ ဘယ္နားေရာက္ေနျပီလဲ မိမာ.. ငါ ဒီေန႔ နဲနဲ ေစာေရာက္ေနလို႔ ေက်ာင္းခန္းထဲ ေရာက္ေနျပီေနာ္..”
“အြန္.. ထူးထူးဆန္းဆန္း.. အာ့ဆို မေသာက္ေတာ့ဘူးလား ေကာ္ဖီ.. နင့္ငႏံုေကာ ေရာက္ေနျပီလား..”
“ေအး.. ငႏံုက ဆိုင္ထဲမွာေလ.. နင့္ ေစာင့္ေနတယ္.. သြားလိုက္ ခိခိ..”
“ေအာင္မာ.. ေကာင္မစုတ္.. မွန္မွန္ ေျပာစမ္း.. နင္တို႔ ငါ မေရာက္ခင္ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကတာ မဟုတ္လား..”
“ေအး ဟုတ္တယ္.. နင့္ေကာင္ကို ငါ ရည္းစားစကား ေျပာတာေဟ့ ရွင္းပလား..”
“ဟားဟား.. အေျဖ တခါတည္း ေပးလိုက္ေရာလား.. ဟီဟိ.. မိေဖြး.. ျပန္ဆင္းခဲ့ဟာ.. ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီေကာင့္ကို ၀ိုင္း ၾကပ္ေပးရေအာင္..”

မာလာ့ စကားက ေဖြး ေခါင္းထဲသို႔ လက္ ကနဲ အလင္း တစ္ခု ေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြား၏။ ဟုတ္တယ္.. ဒင္း အေၾကာတင္းေနရင္ ငါပဲ တစ္ဆင့္တက္ရံုေပါ့.. အလကား ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးနဲ႔ နံတဲ့ေၾကာင္ေခ်းလိုေကာင္..။ ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲသို႔ မာလာႏွင့္အတူ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ စူးရွတစ္ေယာက္ ေစာေစာကလိုပင္ ငူတူတူထိုင္ေနဆဲ။ ေဖြးႏွင့္ မာလာ ၀င္ထုိင္လိုက္မွ သူ သတိ၀င္သြားပံုရသည္။ စားပြဲေပၚမွ စာအုပ္ေလးကို ဖ်တ္ကနဲ ယူသိမ္း၏။ မာလာက အရင္ဆံုး စကား စ သည္။

“ဟဲ့ စူးရွ.. မွန္မွန္ေျပာစမ္း နင့္ကို ေစာေစာက မိေဖြး ဘာေတြေျပာလဲ..”
“……….”

ေဖြးမ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာ သူ႕အၾကည့္မ်ားက အနည္းငယ္ အလန္႔တၾကား ျဖစ္ေန၏။ ေဖြး ခပ္တည္တည္ပဲ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ မာလာတစ္ေယာက္ ဘုမသိဘမသိႏွင့္ ထပ္ေျပာျပန္၏။

“ဘာမွ မေၾကာက္ပါနဲ႔ စူးရွရယ္.. နင္ကလည္း.. မိေဖြး သိပ္လြန္လာရင္ ဆရာနဲ႔သာ တိုင္ပစ္.. ကိုယ္က ေယာက်ၤားေလးမဟုတ္လား.. ခုကတည္းက အားကိုးအားထား ရွာထား..”
“ငါ ဘာမွ မေျပာရပါဘူး မာရယ္.. ဆရာနဲ႔ေတာ့ မတိုင္ခိုင္းပါနဲ႔.. ေနာ္ ဟဲ့ စူးရွ.. နင္ ငါ့ကို တိုင္မွာလား.. မတိုင္ဘူးမဟုတ္လား.. နင့္ပစၥည္း ငါ ျပန္ေပးျပီးျပီပဲဟယ္.. သယ္ရင္းေလးက လိမၼာပါတယ္.. တိုင္ နဲ႔ ေနာ္..”
“အယ္.. ေပၚျပီ က်န္း.. ငါ မသိဘဲ နင္တို႔ ဘာပစၥည္းေတြ ဖလွယ္ေနၾကတာလဲ.. မိေဖြး နင္က ငါ့ကို သစၥာ ေဖာက္တယ္ေပါ့ ဟုတ္လား.. ေျပာစမ္း ငါ့ကို.. ဘာပစၥည္းလဲ..”
“စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္တည္းပါဟယ္.. ဒါေပမယ့္ အဲ့စာအုပ္ေလးထဲမွာ..”
“ေဖြး.. နင္ ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔ဟာ.. ဘာမွ မဟုတ္ဘူးမာလာ.. သူရွာေနတဲ့ (…..) စာအုပ္.. ငါ့မွာ အဲ့စာအုပ္က ရွိေနတာၾကာျပီ.. အဲ့ဒါ ငါ သူ႕ကိုငွားလို႔ ခုျပန္ေပးတာ..”
“အန္.. ဒီကိစၥေလးကို နင္က ဘာလို႔ လဒမိႈင္ မိႈင္ေနတာလဲ.. ဘာမွ မဆိုင္ဘူး.. နင္တို႔ေနာ္..”
“ကဲပါ မာလာရယ္.. နင္ ကလည္း တေမွာင့္.. ဘာမွ မဟုတ္ဘူး.. ျပီးက်မွ ငါ ေအးေဆးေျပာျပမယ္.. နင္ အခု မုန္႔စားမွာ မဟုတ္လား.. စားစရာရွိတာ စား.. ျပီးရင္ တက္ၾကစို႔.. အေပၚက်မွ ငါ ေအးေဆးေျပာျပမယ္.. အိုေက..”
“အင္း ျပီးေရာ.. ေနဦး.. ငါ လက္သြားေဆးဦးမယ္..”

မာလာ့အက်င့္က ဘတ္စ္ကား ေပၚမွ ဆင္းျပီးတိုင္း လက္ေဆးတတ္သည္။ ထိုင္ေနက် ဆိုင္ေလးက သူမတို႔ အဖြဲ႕ႏွင့္ ရင္းႏွီးေနျပီမို႔ ေနာက္ဘက္ ေဘစင္ရွိရာထိ မာလာ ၀င္သြား၏။ ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ခ်ိန္က်မွ စူးရွ သက္ျပင္း ခ်ေတာ့သည္။ မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးႏွင့္ ပြတ္လိုက္၏။ ေလပူတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္ရင္း ေဖြးမ်က္ႏွာကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၾကည့္သည္။ တခုခု ေျပာစမ္း စူးရွ.. နင္ အဲ့လို စိတ္ရႈပ္ေနပံုက အရမ္း ၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္.. ဘာလို႔မွန္း မသိဘူး သိလား.. ဒီေန႔ နင့္ကို ဒုကၡေပးရတာ ငါ အရမ္း အရသာေတြ႕တာပဲ..။

“နင္ မာ့ကို ဘာေျပာမွာလဲ ေဖြး..”
“……….”
“ေဖြး.. ငါ ေမးတာ ေျဖ ဟာ..”
“နင္ပဲ ေျပာၾကည့္ေလ.. ငါ ဘာေျပာရင္ ေကာင္းမလဲ.. မာလာေဆြက ငါနဲ႔ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ညီအမလိုေနလာတာေလ.. ငါ သိသမွ် သူ သိတယ္.. သူသိရင္လည္း ငါ့ကို မေျပာဘဲ မထားဘူး.. ငါ တခုခု ခ်န္ထားရင္ သူ မရမက ေမးမွာပဲေလ.. ငါ့ကို ေမးလို႔မရရင္ နင့္ကို သူ မရမက.. ”
“ေဖြးး…”
“ယက္စ္ ?..”
“ဟူးးး.. ငါ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဟာ.. အဲ့အတြက္ ငါ့ဆီက နင္ၾကိဳက္တာ ယူပါေဖြးရယ္.. သည္ကိစၥက ငါ့ကိစၥ ဆိုေပမယ့္.. ငါ့ ေနာက္မွာ ျမတ္တို႔ မိသားစု ရွိေနတယ္ေလ..”
“……....”
“ေဖြး..”
“အင္း ဆက္ ေျပာေလ..”
“နင္ငါ့ကို ၾကိဳက္သလို လုပ္ဟာ.. ဒီကိစၥကိုေတာ့ ေက်းဇူးျပဳျပီး ေမ့ ေပးပါ..”
“ၾကိဳက္သလို လုပ္ ဆိုတာက ဘယ္ အတိုင္းတာထိလဲ စူးရွ..”
“နင့္ သေဘာပါ..”
“ေသခ်ာတယ္ေနာ္..”
“ဟူးးး.. ေအးပါဟာ..”
“အိုေက.. ခုခ်ိန္က စ ျပီး နင္ ငါ ေျပာသမွ် အကုန္လိုက္နာရမယ္လို႔ မွတ္ထားလိုက္ စူးရွ.. အေသးစိတ္ကိုေတာ့ ငါ ေနာက္မွ ေျပာမယ္.. ခုေတာ့..”

ေဖြး စကားမဆံုးမီ မာလာလည္း ျပန္ထြက္လာ၏။ “လက္ ဆပ္ျပာတိုက္ျပီးမွ ေရက မလာေတာ့လို႔ေလ.. ေက်းဇူးရွင္ေတြ ေရျပန္တင္တာ ေစာင့္ေနရတယ္.. သြားမယ္ဟာ ဘာမွ စားမေနေတာ့ပါဘူး..” မာလာက ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ခ်ထားသည့္ အိတ္ကို ေကာက္လြယ္က ေရွ႕က ထြက္သြားႏွင့္သည္။ ေဖြးလည္း ေနာက္မွ လိုက္ထြက္ရန္ ျပင္၏။ ခပ္အုပ္အုပ္ေလသံႏွင့္ စူးရွ လွမ္းေခၚသည္။

“ေဖြး..”
“ငါ ကတိေပးတယ္ စူးရွ.. နင့္ဘက္က ကတိ တည္ေနသ၍ ငါဘက္ကလည္း ကတိမပ်က္ေစရဘူး.. အိုေက !..”

+61 

« Last Edit: December 18, 2015, 10:34:01 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #18 on: August 26, 2015, 11:44:27 AM »

အခန္း (၁၁)


ဟိုတုန္းကဆို ေဆာင္းဦးေပါက္၏ ညေန (၆) နာရီသည္ ေမွာင္ရီ သန္းလုျပီေပါ့။ ခု ေတာ့ ေနပူရွိန္ပင္ မေလွ်ာ့ခ်င္ေသး။ ေခတ္ေတြ ေျပာင္းသလို ရာသီေတြလည္း ေျပာင္းျပီပဲေလ။ ေဖြးတို႔ အိမ္၏ ေခတ္တစ္ေခတ္ကေတာ့ မေျပာင္းလဲပဲ က်န္ေနေသးသည္။ ေရွ႕အပတ္ထဲ ေမႊး၏ သတို႔သားေလာင္း ကိုေကာင္းျမတ္ မိသားစု အိမ္မွာ ညစာ လာစားၾကမည္။ မဟာပုရိသ၀ါဒီ ဘြားေလးတစ္ေယာက္ ေျမးမ အလိမၼာကို ခမည္းခမက္ေရွ႕ ပြဲတင့္ ေစရန္ မရပ္မနား လက္ပူတိုက္ေနေတာ့၏။ အလိမၼာအိမ္ပါ ေခြ်းမေလာင္း သင္းသင္းေမႊးလည္း အိမ္မႈကိစၥဘာဟီရမ်ားကို ယခုမွ သိမ္းၾကံဳးေလ့လာေနရွာသည္။ သူတို႔ အျဖစ္ကို ၾကည့္ရင္း ေဖြး ရယ္ခ်င္မိ၏။ အလကား ေခြးၾကီးမွ လက္ေပးသင္ေနတယ္.. ႏိုင္းတူးဖိုက္ အိမ္ရွင္မ.. မုန္းလိုက္တာ..။

ေဖြးကေတာ့ ေန႔လည္က ၀ယ္တပ္ထားသည့္ စီစီတီဗီြ စက္မ်ားႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေန၏။ မနက္ျဖန္ ေမႊးႏွင့္ ဘြားေလး ေစ်း၀ယ္ထြက္မည္။ တေနကုန္မွာ ေသခ်ာသေလာက္ ရွိ၏။ ေမေမက အလုပ္ကိစၥမ်ားႏွင့္ မအားလပ္။ စူးရွကုိ အိမ္လာဘို႔ ေခၚထားသည္။ နင္ခိုင္းတာ အကုန္ လုပ္မယ္ ဟု ကတိတစ္ခု ရျပီးကတည္းက ေဖြး စိတ္ေတြ မိုးေပၚ တလူလူတက္ေနခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ကစလို႔ ဘာ ခိုင္းရမွန္း မသိ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ မိမိ သူ႕ကို အႏိုင္လိုျခင္းက ခဏတာ အာသီသ မဟုတ္ပါေခ်။ မိမိကို ေတြ႕တိုင္း ခပ္ေငးေငးၾကည့္တတ္ေသာ သူ႕မ်က္၀န္း မိႈင္းျပျပ မ်ားကိုလည္း ႏွစ္သက္ေနမိသည္။ အခ်ိန္တိုင္းေတြးေနမိတာကလည္း သူ႕အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုး မိမိအနား သူေရာက္လာလွ်င္ ထူးဆန္းေသာ သာယာမႈတစ္မ်ိဳးကို ခံစားမိေသးသည္။ အခ်စ္လား ဟု သံုးသပ္ၾကည့္ေသာ္လည္း ဟုတ္သလိုလုိ မဟုတ္သလိုလို။ ေနာက္တစ္ခုက သူ႕ေနာက္ေၾကာင္း၊ သိသိခ်င္းေတာ့ ငါ သူ႕ကို ႏိုင္ကြက္ရျပီဟု ေတြးမိသလိုလို ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္းစဥ္းစားေတာ့ မနာလိုစိတ္ ၀င္လာသလိုပင္။

နင္က ဘာလို႔ ငါနဲ႔ မေတြ႕ခင္ တျခားမိန္းမနဲ႔ ခ်စ္ပြဲ၀င္ခဲ့တာလည္း စူးရွ.. ျပီးေတာ့ သည္မိန္းမက သူမ်ားရည္းစား.. အဲ သူမ်ား မဟုတ္ဘူး ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ့ရည္းစား။ ပိုင္ရွင္ရွိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို အၾကင္နာ ပံုေအာ ေပးရေလာက္ေအာင္ နင္ဘာလို႔ ေပ်ာ့စိစိႏိုင္ရတာလဲ.. တကယ္ဆို နင္ အဲ့လိုၾကင္နာရမယ့္ ခ်စ္ေပးရမယ့္ မိန္းကေလးက သည္ကမာၻမွာ ငါ တစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္သင့္တာ.. အင္းးး ငါ နဲ႔ မေတြ႕ခင္က ကိစၥကို သည္လို ေတြးတာ သင့္ရဲ့လား.. မသိဘူးဟာ.. သင့္ခ်င္သင့္ မသင့္ခ်င္ေန.. ငါ နင့္ကို မေက်နပ္ဘူး.. နင့္မွာ အျပစ္ရွိတယ္.. အဲ့အတြက္ ထိုက္သင့္တဲ့အျပစ္ကို ငါ စီရင္မွာပဲ..

မိမိလက္လွမ္းမွီသေလာက္ ေလ့လာထားေသာ နည္းလမ္းမ်ားက တကယ္တမ္း အသံုး၀င္မည္ မ၀င္မည္ မေသခ်ာ။ မိမိ ႏိုင္ထက္စီးနင္း ဆက္ဆံလိုသည့္သူက သန္မာ ထြားက်ိဳင္းေသာ အမ်ိဳးသား လူငယ္တစ္ဦး မဟုတ္ပါလား။ ဘယ္ေလာက္ပဲ သူ႕အားနည္းခ်က္ကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားႏိုင္သည္ ဆိုဦးေတာ့ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္၏ ေဒါသ အေလွ်ာက္ မိမိထံ ျပန္လည္လာႏိုင္မည့္ ေဘးအႏၱရယ္ကိုေတာ့ ေဖြး ေၾကာက္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ခု ပို၍ စိုးထိတ္မိသည့္က သူ ငါ့ကို မုန္းသြားမလား.. ဟူေသာ အေတြး။ အေတြး အမ်ိဳးမ်ိဳး လြန္ဆြဲၾကရာ သည္စမ္းသပ္မႈကို ေရွ႕ဆက္ေရး မဆက္ေရးအတြက္ လုပ္ေနက် နည္းအတိုင္း စာရြက္တစ္ရြက္တြင္ အက်ိဳးႏွင့္ အျပစ္ကို ခ်ေရးၾကည့္၏။ ဒါက တခုခု ေ၀ခြဲရခက္လာလွ်င္ အေကာင္းအဆိုး ခ်ိန္ထိုးႏိုင္ရန္ ေဖေဖ သင္ေပးခဲ့သည့္ နည္းေတြထဲက တစ္ခု။

ရင္ထဲရွိတာ ခ်ေရးျပီးေတာ့ အက်ိဳးႏွင့္ အျပစ္တြင္ အျပစ္က မ်ားေန၏။ ေဖြး စိတ္ အိုက္သြားခဲ့သည္။ ေရွ႕မဆက္သင့္တဲ့ ကိစၥ ျဖစ္ေနျပီလား။ ဒါ ဆို ရပ္တန္းက ရပ္မလား။ သည္လိုႏွင့္ စကၠန္႔မ်ားစြာ အလကားျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စိတ္ ပိုင္းျဖတ္လိုက္၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နင့္မွာ အျပစ္ရွိကို ရွိတယ္စူးရွ.. ဟိုတုန္းက ကိစၥပဲျဖစ္ျဖစ္.. ခု ကိစၥပဲျဖစ္ျဖစ္.. နင့္မ်က္လံုးေတြကို စ သတိထားမိကတည္းကေန အခု နင့္ အတိတ္ကို သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ထိ ငါ့ အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ကုန္ခဲ့တယ္.. စာရြက္ေပၚ ခ်ေရးရတဲ့အထိ ငါ ဆံုးျဖတ္ရ ခက္ခဲ့တယ္.. ေနာက္ဆံုး အက်ိဳးထက္ အျပစ္က မ်ားေနလို႔ ငါ စိတ္ရႈပ္ရတယ္.. ဒီ အခ်က္ေတြနဲ႔တင္ နင့္ကိုငါ ပိုင္သင့္သြားျပီ.. နင့္ကို ငါ အျပစ္ေပးလို႔ ရသြားျပီ.. နင့္ကို ငါ ကြ်န္တစ္ေကာင္လို ဆက္ဆံဘို႔ လံုေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ရသြားျပီ။ ဒီလို ေတြးလိုက္ေတာ့လည္း ေရွ႕ဆက္ဘို႔ လြယ္သားပဲ။ လူ႕စိတ္ကပဲ မေကာင္းမႈမွာ ေမြ႕ေလ်ာ္တာလား.. ေဖြး အက်င့္က ပဲ ဇြတ္တရြတ္ ႏိုင္တာလား.. ေသခ်ာတာေတာ့ သည္ဇာတ္လမ္းကို ဆက္ရန္ သင့္မသင့္ သူမ ေနာက္တစ္ေခါက္ လံုး၀ ထပ္စဥ္းစားမည္ မဟုတ္ေတာ့ပါေခ်။

သည္လို အေတြးႏွင့္ စီစီတီဗီြ ကင္မရာမ်ား ၀ယ္သည္။ မိမိအိပ္ခန္းႏွင့္ မီးဖိုခန္းတြင္ မည္သူမွ် မရိပ္မိေအာင္ တပ္ဆင္သည္။ မိမိေလ့လာထားသည့္ နည္းအခ်ိဳ႕ျဖင့္ စူးရွကို အျပစ္ေပးရန္ သည္ အခန္းႏွစ္ခုကို ေဖြး သံုးရမည္ေလ။ အရင္ဆံုး ေဖြး၏ တကိုယ္ေရ ဗာဟီရမ်ားႏွင့္ အိမ္မႈ ကိစၥ အခ်ိဳ႕ကို စူးရွ အတြက္ တာ၀န္ေပးရမည္။ မိမိ ကိုယ္တိုင္လည္း သက္သာ.. စိတ္ အပ်င္းလည္းေျပ ထူးဆန္းေသာ အာသီသမ်ားလည္း ရ..။ ကိုယ့္အတြက္လည္း ေဘးကင္းေအာင္ သူလည္း အရမ္းၾကီး အေနမခက္ေအာင္ ေဖြးစိတ္ကူးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြ သက္ဆိုင္ရာ အခန္းထဲမွာ တာ၀န္ေပးထား.. မိမိက တျခားေနရာတစ္ခုကေန သူ ဘာေတြ လုပ္ေနလဲ.. သူ႕မ်က္ႏွာ ဘယ္လိုပံုစံ ျဖစ္ေနမလဲ ျပန္ ခိုးၾကည့္.. အေတြးႏွင့္ ရင္ခုန္ရသည္မွာ လက္၀ဲဘက္ရင္အံုတစ္ခုလံုး ေပါက္ထြက္သြားမလားပင္..။

သည္လိုႏွင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္၊ အိမ္သားအားလံုး အျပင္ထြက္သြားၾကျပီ။ သူမတစ္ဦးတည္း စီစဥ္စရာရွိသည္မ်ား စီစဥ္ျပီးသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ အိမ္ေရွ႕ျခံတံခါးမွ ဘဲလ္သံ ျမည္လာ၏။

“ငါက နင္ မလာေတာ့ဘူးေတာင္ ထင္ေနတာ..”
“ေျပာ.. ငါ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ..”
“ေနဦး စူးရွ.. ငါ နင့္ကို ေသခ်ာေအာင္ ေမးဦးမယ္.. နင္ ဆံုးျဖတ္ျပီးတာ ေသခ်ာတယ္ေနာ္..”
“ဘာကိုလဲ.. နင္ခိုင္းတာ ဘာမဆို လုပ္မယ္လို႔ ငါ ေျပာျပီးျပီပဲေလ.. ဆံုးျဖတ္ျပီးလို႔ ငါ လာတာေပါ့.. ငါလည္း ဒီကိစၥအတြက္ အျပစ္ တစ္ခုလို ခံစားေနရတာပဲ ေဖြး.. အဲ့အတြက္ တနည္းနည္းနဲ႔ ငါ့ကိုယ္ငါ ဒဏ္ခတ္ခ်င္တယ္.. ငါ့ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွ မက်န္ေတာ့တဲ့အထိ အျပစ္ေၾကြးကို ဆပ္ခ်င္တယ္.. ဒါေပမယ့္ ျမတ္နဲ႔ ဟိန္းေဇာ္ကို မထိခိုက္ေစခ်င္တာေတာ့ အမွန္ပဲ.. ”
“နင္ေျပာတဲ့ ဘာမွ မက်န္ေတာ့တဲ့အထိ ဆိုတာက အတိုင္းအတာ ရွိေနသလိုပဲ..”
“အင္းေလ.. ကိစၥတိုင္းမွာ အတိုင္း အတာ ဆိုတာ ရွိရမယ္ေလ ေဖြး..”
“အဲ့ အတိုင္းအတာကို ဘာနဲ႔ သတ္မွတ္မွာလဲ.. အခ်ိန္နဲ႔လား.. အေျခအေနနဲ႔လား..”
“ႏွစ္ခုလံုးနဲ႔ေပါ့..”
“ဘယ္သူက သတ္မွတ္ မွာလဲ..”
“အြန္.. ငါ သတ္မွတ္ေပးရမွာလား..”
“ေအာင္မာ.. နင္က သတ္မွတ္ရေအာင္ အျပစ္ရွိတာ နင္လား ငါလား.. ေတာ္ျပီစူးရွ.. ငါ ေနာက္ဆံုး စကားေျပာမယ္.. ဒီေန႔က စျပီး တစ္လ တိတိ နင့္ကို ငါ ပိုင္တယ္.. ဒါက အခ်ိန္.. အဲဒီမွာမွ ငါ ေပးတဲ့ တာ၀န္ကို ေက်ေအာင္ မလုပ္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ တခုခု လြဲေခ်ာ္သြားရင္ နင့္ ျပစ္ဒဏ္ ရက္ ထပ္ တိုးမယ္.. ေနာက္ဆက္တြဲ အမွား တစ္ခု အတြက္ ဒဏ္ေပးတာက တစ္ရက္ သပ္သပ္.. ဒီေတာ့ နင္လုပ္ခဲ့တဲ့ အျပစ္ၾကီးအတြက္ ေၾကြးေက်မယ့္ေန႔က နင့္စြမ္းေဆာင္ရည္ေပၚပဲ မူတည္တယ္.. သေဘာတူလား..”
“မတူဘူး ဆိုရင္..”
“ျပန္ေလ.. နင္နဲ႔ ငါ ၾကားက ကတိ ပ်က္ျပီေပါ့.. ငါလည္း ျပင္ဦးလြင္ဘက္ ေရာက္ဖူး သြားတာေပါ့ဟာ..”
“အာ.. ကဲ ေျပာ.. ငါ အခု ဘာလုပ္ရမွာလဲ..”
“လာ.. ငါ့နဲ႔ လိုက္ခဲ့..” သည္လိုႏွင့္ ႏွစ္ဦးသား ေဖြး အိပ္ခန္းေပါက္၀ ေရာက္သြားၾကသည္။
“၀င္ေလ..”
“…….”
“ငါ့ အခန္းကို ရွင္းေပး.. နင့္ အခန္းလို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္ေနေအာင္ေနာ္..”
“အာ..”
“မလုပ္ခ်င္ဘူးလား..”
“ဟူးး.. ေအးပါ.. လုပ္ဆိုလည္း လုပ္ရမွာေပါ့..”
“ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္း လုပ္ရမွာေနာ္.. ဒီေလသံ ဒီမ်က္ႏွာေၾကာက ငါ့အတြက္ သိပ္ အဆင္မေျပဘူး..”
“………..”
“ဒီေန႔က စ ျပီး နင့္ကို တျဖည္းျဖည္း ပံုစံ သြင္းေပးသြားမယ္.. ငါလိုခ်င္တဲ့ ပံုစံ ျမန္ျမန္ေရာက္မွ နင့္ အျပစ္ဒဏ္ ရက္စြဲ စ မွာ..”
“ဟမ္.. ဘယ္လို ဘယ္လို..”
“ဟုတ္တယ္ေလ.. နင့္ပံုစံက တာ၀န္အရ လုပ္ရသလိုျဖစ္ေနတယ္.. တကယ္ဆုိ နင့္ကို ငါ ပိုင္တာေလ.. နင္ ငါ့ကို အရွင္သခင္လို သေဘာထားျပီး စိတ္ႏွစ္ ထားရမွာ.. နားလည္လား ငါ ေျပာတာ..”
“ဟူးးး……….” စူးရွ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ႏွင့္ ေခါင္းျငိမ့္ျပသည္။
“ပါးစပ္က ေျပာေလ.. နင့္မွာ ပါးစပ္ မပါဘူးလား..”
“ကြ်တ္..”
“ေတာ္ျပီ စူးရွ.. နင္ မရဘူး ငါသိတယ္.. နင္ ျပန္လိုက္္ေတာ့..”
“အာ.. ေအးပါ.. ေအးပါ ေဖြးရယ္.. နင္ လိုခ်င္တဲ့ ပံုစံ ရတဲ့ထိ ငါ လုပ္ေပးပါ့မယ္.. ဟူးးး..”

+55 

« Last Edit: December 18, 2015, 10:35:59 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #19 on: August 27, 2015, 12:47:29 PM »

သည္လိုႏွင့္ စူးရွကို မိမိအခန္းထဲ ၀င္ေစျပီး ၾကိဳစီစဥ္ ထားသည့္အတိုင္း တစ္ဘက္စာၾကည့္ခန္းထဲ ၀င္လာခဲ့၏။ စီစီတီဗီြ ဖန္သားျပင္တြင္ ရႈပ္ပြထ ေနသည့္ အခန္းအလယ္ ငူငူၾကီး ရပ္ေနသည့္ စူးရွ။ လုပ္ေလ ဟဲ့အေကာင္.. ဘာ ေၾကာင္ ရပ္ေနတာလဲ.. တစ္ကိုယ္တည္း ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္ၾကည့္သည္။ စူးရွ တစ္ေယာက္ အခန္းပတ္လည္ကို ေ၀့ၾကည့္ရင္း ေခါင္းကို တြင္တြင္ ကုတ္၏။ ကုတင္ဆီသို႔ အရင္ဆံုး လွမ္းသြားသည္။ ကုတင္ေပၚတြင္ မေလွ်ာ္ရေသးသည့္ အ၀တ္အစားမ်ားႏွင့္ ေစာင္ ေခါင္းအံုးတို႔က ရႈပ္ပြေန၏။ အက်ီမ်ား၊ စကပ္မ်ား၊ ဂါ၀န္မ်ား၊ ညအိပ္၀တ္စံုမ်ားလည္းပါသည္။ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္ မေလွ်ာ္ဘဲ တမင္ စုထားေသာ အ၀တ္ေဟာင္းမ်ားျဖစ္၏။

ေခါင္းအံုးကို ေနရာခ်ျပီး ေစာင္ေခါက္ရန္ ျပင္လိုက္ေတာ့မွ ထြက္လာလိုက္သည့္ အ၀တ္ေဟာင္းေတြက ေစာင္ထဲတြင္ တစ္ျပံဳတစ္ေခါင္း။ စူးရွ လက္တြန္႔သြား၏။ ေဖြး ရင္ေတြ တထိတ္ထိတ္ခုန္လာသည္။ လုပ္ေလ စူးရွ.. နင္က ငါ့ အ၀တ္ေဟာင္းက်ေတာ့ လက္တြန္႔တယ္.. သူမ်ားရည္းစားကို ေဘာင္းဘီ ဆြဲခြ်တ္တုန္းကေတာ့ နင့္လက္ေတြ သြက္တယ္ မဟုတ္လား.. အသံုးမက်တဲ့ေကာင္.. ျမန္ျမန္ လုပ္..။ ေနာက္ရက္က်ရင္ေတာ့ အနားကေနရပ္ျပီး အဲ့လို အမိန္႔ ေပးၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလားပဲ။ ခုေတာ့ ကင္မရာမွ ပံုရိပ္ကို ၾကည့္ကာ ကိုယ့္ဘာသာ ေလ့က်င့္ေနမိသည္။ ေရႊကိုယ္ေတာ္က ကုတင္ကို ဆက္မရွင္းဘဲ စာၾကည့္စားပြဲဘက္ လွည့္လာ၏။ စားပြဲေပၚတြင္ ေရကူးသင္စဥ္က ရိုက္ထားေသာ ဓာတ္ပံုမ်ား တမင္ တင္ထားသည္။ အနက္ေရာင္ ေရကူး၀တ္စံုေလးက တူးပိစ္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ဖြံ႕ဖြံ႕ထြားထြား ရင္သားမ်ားႏွင့္ တင္စိုင္တို႔၏ အလွကို မည္သို႔မွ် လံုေအာင္ ဖုံးမထားႏိုင္။ စူးရွ ပံုကေလးကို ၾကည့္ေနသည္။ ေဖြးႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ ထူထူပူပူ ျဖစ္လာ၏။ လွလား စူးရွ.. နင္ ခိုးစားခဲ့တဲ့ သူမ်ား ရည္းစားနဲ႔ ငါ နဲ႔ ဘယ္သူ ပိုလွလဲ..။ တစ္ရက္ေတာ့ သည္လို ေမးျဖစ္ေအာင္ ေမးဦးမည္။

စားပြဲကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျပီးေတာ့ ကုတင္ဘက္ ျပန္လာ၏။ ေစာင္ကို ဆြဲခါသည္။ ေစာင္ႏွင့္ လံုးေထြးေနသည့္ အ၀တ္မ်ား ၾကမ္းျပင္ေပၚက်ကုန္၏။ ထြက္လာပါျပီ မေလွ်ာ္ရေသးသည့္ ည၀တ္ေဘာင္းဘီရွည္။ ၀တ္လက္စ ပင္တီေလးက ေဘာင္းဘီရွည္ ဂြၾကားတြင္ အလိပ္လိုက္ ညပ္ေနသည္။ စူးရွ ေစာင္ေခါက္ရင္း ငံု႔ၾကည့္ေန၏။ ေစာင္ေခါက္ေလးကို ေခါင္းအံုးေပၚတင္သည္။ အိပ္ရာခင္းကို ဆြဲဆန္႔လိုက္ေတာ့ ေစာေစာက ၾကြက္သိုက္လိုျဖစ္ေနသည့္ အိပ္ရာက လူ႕အိပ္ရာႏွင့္ ျပန္တူသြား၏။ ျပန္႔က်ဲေနသည့္ အ၀တ္မ်ားကို ခါးေထာက္ျပီး ငံု႔ၾကည့္သည္။ ေအာင္မာ.. ရာရာစစ.. ကြ်န္ေကာင္စုတ္က ငါ့ အ၀တ္ေတြကို ခါးေထာက္ၾကည့္ရတယ္လို႔.. ေဖြး မ်က္ႏွာေပၚရွိ အေၾကာတစ္ခ်ိဳ႕ တင္းကနဲ ျဖစ္သြား၏။ စူးရွ အခန္းထဲ မ်က္လံုး ေ၀့ၾကည့္သည္။ အ၀တ္ေဟာင္းထည့္သည့္ ျခင္းကို ေတြ႕သြားဟန္တူ၏။ ဟုတ္တယ္ စူးရွ.. အဲ့ အ၀တ္ေတြကို ေကာက္.. ျခင္းထဲ ထည့္လိုက္စမ္း..။ ေဖြးႏႈတ္မွ ခပ္တိုးတိုးရြတ္ၾကည့္သည္။ ေနာက္ေန႔က် အနားကေနျပီး အဲ့လို ခိုင္းရမယ္.. ေတြးေနတုန္း စူးရွ လုပ္လိုက္သည့္ အျပဳအမူေၾကာင့္ လူက ေဒါကန္သြားမိသည္။ ထိုင္ေနရာမွ ခ်က္ခ်င္း ထ ကာ မိမိ အိပ္ခန္းဘက္ ကူးလာခဲ့လိုက္၏။

“နင္ အဲ့ဒါ ဘာ လုပ္တာလဲ စူးရွ ဟမ္..”
“အြန္..”
“ဘာ အြန္ လဲ.. နင္ ဘာလို႔ ငါ့အ၀တ္ေတြကို ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ရတာလဲ..”
“အာ.. နင့္ ဟာေတြက..”
“ဘာျဖစ္လဲ ငါ့ဟာေတြက..”
“………..”
“ေကာက္.. အခု ခ်က္ခ်င္း.. တစ္ထည္ခ်င္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေကာက္..”
“……….”
“ေကာက္ လို႔ ေျပာေနတယ္ေလ.. နင္ နားပင္းေနလား..”
“……….”
“မထည့္နဲ႔ အဲ့ျခင္းထဲ.. ခု ခ်က္ခ်င္း ေလွ်ာ္ေပး.. နင့္လက္နဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလွ်ာ္..”
“အင္..”
“မအင္နဲ႔ စူးရွ.. ငါက နင့္ကို အခန္းပဲရွင္းခိုင္းရေသးတာေလ.. နင္က ငါ့အ၀တ္ေတြ ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္တာ ငါခိုင္းတာကို မေက်နပ္တဲ့သေဘာပဲ.. အဲ့တြက္ နင့္မွာ အျပစ္ရွိတယ္.. နင္ ခုခ်က္ခ်င္း ငါ့အ၀တ္ေတြ ေသခ်ာ ေလွ်ာ္ေပး.. မဟုတ္ရင္ နင္နဲ႔ငါ ပြဲ ျပီးျပီ စူးရွ.. မေလွ်ာ္ခ်င္ရင္ ျပန္လို႔ရတယ္..”
“………….”
“………….”
“ဟင္းး.. ဘယ္မွာ ေလွ်ာ္ရမလဲ ေျပာ..”
“နင့္ ေလသံကို ျပင္ဦး အရင္.. ငါ နင့္ ကြ်န္မဟုတ္ဘူး..”
“ဟုတ္ပါျပီ သခင္မရယ္.. မိန္႔ေတာ္မူပါ.. ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳး ဘယ္မွာသြားေလွ်ာ္ရမလဲ ခင္ဗ်ာ..”
“ရြဲ႕တာလား ဟုတ္လား.. ဟမ္ စူးရွ.. နင္က ငါ့ကို ရြဲ႕တာလား.. ေလွာင္တာလား.. နင္ မေက်နပ္ရင္ ခုခ်က္ခ်င္း ျပန္လို႔ရတယ္ေနာ္..”
“အာ.. ငါ နင့္ကို ေျပာျပီးျပီေလ ေဖြးရယ္.. နင္ ေက်နပ္တဲ့ထိ ငါ လုပ္ေပးမယ္ လို႔ ေျပာျပီးျပီေလ.. လစ္မစ္ေလးေတာ့ ထားေပါ့ဟာ..”
“ေစ်းလာ မစစ္နဲ႔ ေကာင္စုတ္.. နင့္ကိုငါ လစ္မစ္ေပးထားျပီးသား.. ငါ့ စိတ္ေက်နပ္မႈက နင့္အတြက္ လစ္မစ္ပဲ.. တကယ္က ဒီေန႔ နင့္ကို ငါ အခန္းပဲရွင္းခိုင္းတာ.. အခု ေနာက္တစ္မ်ိဳး တိုးသြားတာ နင့္ဘာနင္ ဖန္တီးလို႔ စူးရွ.. နင့္ အျပစ္ နင္ သိလား..”
“ကဲပါ ေဖြးရယ္.. ငါ ဒါေတြ ဘယ္မွာ ေလွ်ာ္ေပးရမလဲ ေျပာ..”
“ဟို အ၀တ္စင္ေနာက္မွာ ေရခ်ိဳးခန္းရွိတယ္.. အဲ့မွာ သြားေလွ်ာ္..”

တို႔လို႔တြဲေလာင္း အ၀တ္မ်ားႏွင့္ အ၀တ္စင္က ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို မျမင္ရေလာက္ေအာင္ ဖရိုဖရဲ ျဖစ္ေနသည္။ စူးရွ ေလးတြဲ႕စြာ သက္ျပင္းခ်၏။ ေဖြး တစ္ေယာက္ လက္ကေလး ပိုက္ကာရပ္ၾကည့္ရင္း အေက်နပ္ၾကီး ေက်နပ္ေနမိသည္။ မ်က္ႏွာၾကီး ရႈံ႕မဲ့မဲ့ ျဖစ္ကာ အ၀တ္ေဟာင္းမ်ားကို လက္ဖ်ားေလးႏွင့္ တစ္ထည္ခ်င္း လိုက္ေကာက္ေနေသာ ေကာင္ကေလး။ ပံုစံက အသည္းယားစရာ။ ခ်စ္ဘို႔ ေကာင္းလိုက္တာဟယ္.. စူးရွရယ္.. ငါ ရင္ေတြ ခုန္လို႔ ေသေတာ့မယ္..။ မိမိ အေတြး မဆံုးခင္ အ၀တ္ေတြ ထိုင္ေကာက္ေနသည့္ စူးရွ လက္က ည၀တ္ေဘာင္းဘီနား ေရာက္သြားျပီ။  ေဘာင္းဘီကို မေကာက္ေသး။ ေဖြး ကို တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္၏။ လုပ္ေလ ဟူေသာ သေဘာ မ်က္စ ပစ္ျပလိုက္သည္။ မ်က္နွာကလည္း အတင္းဆံုးအေနထားျဖစ္ရန္ အံက်ိတ္ထားရသည္။ စူးရွ ေခါင္းကို မသိမသာ ခါလိုက္၏။ မႏိုင္ဘူး ေဖြးေရ.. လို႔ ညည္းခ်င္တာလား.. ငါ့ ဘ၀ေတာ့ သြားပါျပီ လို႔ ေတြးလိုက္သလား.. မထူးေတာ့ပါဘူးေလ လို႔မ်ား စိတ္ေလွ်ာ့သြားသလား..။ ပင္တီႏွင့္ စကပ္မ်ား၊ ေဘာင္းဘီမ်ား၊ အက်ီမ်ား အားလံုးကို လံုးေထြးကာ ေရခ်ိဳးခန္းဆီ ယူသြားေလေတာ့၏။ “ျမန္ျမန္ လုပ္ေနာ္.. ျပီးရင္ အခန္း ဆက္ရွင္းရဦးမွာ..” လွမ္းေအာ္လိုက္ရင္း တစ္ဘက္ခန္းဆီသို႔ ျပန္ကူးသြားလိုက္သည္။ တလွပ္လွပ္ တုန္ေနသည့္ ရင္အစံုကို လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ဖိထားမိ၏။ မ်က္လံုးထဲတြင္ေတာ့ မေလွ်ာ္ရေသးသည့္ မိမိ ေဘာင္းဘီကို လံုးေထြး ေကာက္ကိုင္လိုက္ေသာ သူ႕အသြင္က တရစ္၀ဲ၀ဲ။

သိလား စူးရွ.. အဲ့ ပင္တီကေလ.. မေန႔က တစ္ေန႔လံုးနဲ႔ တစ္ညလံုး ၀တ္ထားတာ.. ျပီးေတာ့ေလ.. ငါ ညက ဘာလုပ္တယ္ မွတ္လဲ.. အျပာကားေတြ တစ္ကားျပီးတစ္ကား ထိုင္ၾကည့္တာေပါ့ဟ.. သိလား.. ငါက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေတြမွ ၾကိဳက္တာေနာ္.. ၾကမ္းေပ့ ဆိုတဲ့ကားေတြ ငါ ထိုင္ၾကည့္ျဖစ္တယ္.. ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ငါ့စိတ္ေတြ ထူပူလာလိုက္တာ စူးရွရယ္.. ဘယ္ေလာက္ထိမ်ားလဲ ဆိုရင္ေလ.. ငါ့ ပိပိေလးထဲကို တစ္ခုခု ထိုးထဲ့ခ်င္လာတယ္ဟာ.. လိုခ်င္လာတာမွ အူလႈိက္ အသည္းလႈိက္ပဲ.. ပိပိ အတြင္းပိုင္း လႈိဏ္ေခါင္းေလး ပူေႏြး ျပီးေတာ့ေလ.. ေသြးေၾကာေတြ တဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း တိုးလာသလိုလို.. လႈိဏ္ေခါင္းေပါက္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးကလည္း ရံႈ႕ခ်ည္ပြခ်ည္နဲ႔ဟယ္.. ဇာတ္ကားထဲက မင္းသားက တစ္ခ်က္ အားယူလိုက္တိုင္း.. ငါ့ ဟိုေနရာက က်င္ကနဲ က်င္ကနဲ.. မင္းသမီးက တစ္ခ်က္ ညည္းလိုက္တိုင္း ငါပါ လိုက္မေအာ္မိေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စု သိမ္းထားရတယ္.. ငါ့မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးလည္း ထူပူေနလိုက္တာ တရွိန္းရွိန္းနဲ႔ဟယ္.. ေနာက္ေတာ့ ငါ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြားတာေပါ့.. ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကိုလည္း ေစ့ထားလို႔ မရေတာ့ဘူး.. ငါ့ လက္ေတြ ဟိုေနရာကို ကိုင္မိသြားတယ္.. သိလား စူးရွ.. ငါ ၀တ္ထားတဲ့ ပင္တီေလ.. နင္ အခုေလွ်ာ္ေနတဲ့ ပင္တီေပါ့.. စိုရႊဲသြားတယ္ သိလား.. စိုရႊဲမွာေပါ့.. ငါ့ အရည္ေလးေတြ စိမ့္ထြက္လာတာ နည္းမွ မနည္းပဲ.. အဲ့အရည္ေလးေတြကေလ.. ေႏြးးး ျပီး ငါ့ ႏႈတ္ခမ္းသား အတြင္းဘက္ကေန နည္းနည္းခ်င္း စိမ့္က်လာတာ.. ငါ တစ္ခ်က္ လြန္႔လိုက္တိုင္း ပြင့္ဖတ္ေလးေတြၾကားမွာ ေခ်ာ္က်ိက်ိနဲ႔.. ငါ့စိတ္ေတြကို အံက်ိတ္ျပီး ထိန္းရတယ္ဟယ္.. ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို ျပန္ ေစ့လိုက္ေတာ့ေလ.. ေရပလံုစီေလးေတြကို လက္နဲ႔ညွစ္လိုက္လို႔ ဖတ္ကနဲ ျဖစ္သြားသလို ခံစားခ်က္မ်ိဳး.. ငါ စိတ္ရွိတိုင္း ထိုးေမႊ ပစ္လိုက္ခ်င္တာ.. အားရပါးရ ခံစားပစ္ခ်င္တာ သိလား.. ဒါေပမယ့္ ငါ မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး.. ငါ့ ခံစားခ်က္ေတြ ေပ်ာက္သြားမွာစိုးလို႔ေပါ့.. ျပီးေတာ့ ငါ ၾကိဳးစားျပီး ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္လိုက္တယ္.. အိပ္မက္ထဲအထိ ခ်ိဳျမိန္မႈေတြက မေပ်ာက္ဘူးဟယ္.. ဒီမနက္ႏိုးေတာ့ ပင္တီဂြၾကားေလးမွာ အရည္ေတြေၾကာင့္ ထူထူေတာင့္ေတာင့္ေလး ျဖစ္ေနတယ္ သိလား.. အဲ့ပင္တီေလးကို နင္ မလာခင္ကေလးကမွ ငါ ခြ်တ္လိုက္တာေပါ့.. ဂြၾကားေလးက ခပ္ေသြ႕ေသြ႕ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ငါ့ ကိုယ္နံ႔ေလးက သင္းေနတယ္.. သနားစရာ ပင္တီေလးခမ်ာ ငါ့ညီမေလး တစ္ညလံုး အန္ထုတ္ထားတဲ့ ၀တ္ရည္ေတြကို စုပ္ယူထားေပးရတာကိုးး… အခု အဲ့ဒီ ႏြမ္းဖတ္ေနတဲ့ ပင္တီေလးက နင့္ လက္ထဲမွာ ေရာက္ေနေရာေပါ့.. နင့္ ႏွာေခါင္းထဲမွာ ထူးဆန္းတဲ့ အနံ႔အီအီေလး ရေနေရာေပါ့.. ေနာ္..

အဆတ္မျပတ္ အေတြးမ်ားေၾကာင့္ ရင္ထဲက တလွပ္လွပ္ ျဖစ္လာသည့္အျပင္ ေပါင္ၾကားတစ္ေနရာမွ စိုစိစိျဖစ္လာသည္။ ျဖဴ၀င္းေသာ လက္ေမာင္းသားေလးမ်ားတြင္ ၾကက္သီးဖုေလးမ်ား ၾကြတက္လာ၏။ ေစာေစာက ရုတ္တရက္ ထြက္လာသည့္ ေဒါသလည္း ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ့။  သည္ေဒါသစိတ္ကေတာ့ျဖင့္ လံုးလံုး ေပ်ာက္သြားလို႔ မျဖစ္ေသး။ မိမိ ကစားလိုသည့္ ပြဲက ခုမွ အစ ရွိေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။ အရည္ေပ်ာ္လုလု ျဖစ္လာသည့္ ႏွလံုးသားကို ျပန္လည္ ေမာင္းတင္လိုက္သည္။ မေက်နပ္စိတ္ ေဒါသစိတ္တို႔ကို မရွည္ရွည္ေအာင္ ေမြးထားရဦးမည္ မဟုတ္ပါလား။

ခုေလာက္ဆို စူးရွ ငါ့ အ၀တ္ေတြ ေလွ်ာ္ေနေရာေပါ့.. ေျခေထာက္နဲ႔မ်ား နင္းေလွ်ာ္ေနမလားပဲ.. လုပ္မွာပါ အဲ့ အေကာင္စုတ္က.. ေစာေစာကလည္း ငါ့ အ၀တ္ေတြကို ျခင္းေတာင္းနားေရာက္ေအာင္ ကန္ထုတ္ပစ္ေနတာ.. တြိဳင္းလက္ထဲ စီစီတီဗီြ ထပ္တပ္ ဦးမွပဲ.. အာ မဟုတ္ေသးပါဘူး.. ေစာေစာကေတာင္ သူ႕နားငါ ရပ္ၾကည့္ျပီး ခိုင္းတာ အဆင္ေျပသားပဲ.. အင္းေလ.. သူ႕ကို ငါက ခိုးေၾကာင္ ခိုး၀ွက္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနစရာ ဘာလိုလို႔လဲ.. အျပစ္ရွိတာ ငါမွ မဟုတ္တာ.. စူးရွ.. တစ္ေန႔ေတာ့ နင့္ကိုငါ လက္ညိႈးေငါက္ေငါက္ ထိုးျပီးေတာ့ကို စုတ္ ျပတ္ သတ္ ေနေအာင္ ေျပာပစ္ဦးမယ္ သိလား.. အလကား အသံုးမက်တဲ့ေကာင္.. သူမ်ားရည္းစားကို ၾကာခိုတဲ့ေကာင္.. သူမ်ား ျပႆနာကို ေျပလည္ေအာင္ မကူညီဘဲ အခြင့္ေရး ယူတဲ့ သူခိုး ၾကမ္းပိုးေကာင္.. ငါနဲ႔ မေတြ႕ခင္ တျခားမိန္းမနဲ႔ ပလူးခ်င္တိုင္း ပလူးခဲ့တဲ့ စည္းမေစာင့္တဲ့ေကာင္..

တကယ္တမ္း စြဲခ်က္အားလံုးက မိမိႏွင့္ မည္သို႔မွ် မဆိုင္။ အထူးသျဖင့္ ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္ေပါ့ေလ။ သို႔ေသာ္ ေတြးလိုက္တိုင္း ေခါင္းထဲသို႔ ေရာက္ေရာက္လာသည့္ သည္တစ္ခ်က္က မိိမိအတြက္ ခံရ အခက္ဆံုး ျဖစ္ေနသလိုပင္။ ဒါ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ ေဖြး တကယ္ပဲ နားမလည္ပါ။

+58 

« Last Edit: December 18, 2015, 10:39:52 PM by SnowFlake »
Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #20 on: August 29, 2015, 01:54:13 PM »

အခန္း (၁၂)


သည္ေန႔က က်ဴရွင္ပိတ္ရက္။ အိမ္တြင္ ေအးေအးလူလူ စာဖတ္ေနတုန္း ကားဟြန္းသံေၾကာင့္ ၀ရံတာမွ ထြက္ၾကည့္မိသည္။ ေမႊး သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္၏။ ဟို ေကာင္းျမတ္ဆိုသည့္ အဘိုးတန္လူလည္း ပါလာသည္။ ၾကည့္ရတာ စာ စု က်က္ဘို႔ ခ်ိန္းထားပံုပင္။ ဘြားေလးက ဥပုသ္ေစာင့္ သြားသည္။ ညေနေစာင္းမွ အိမ္ျပန္လာမည္မို႔ သည္အဖြဲ႕အတြက္ တေနကုန္ စားေရးေသာက္ေရးမွာ မိမိတာ၀န္ ျဖစ္ရဦးမည္ေပါ့။ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ႏွင့္ အိပ္ရာထဲ ျပန္လွဲခ်လိုက္သည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ (၈)နာရီခြဲ။ ေအာက္ထပ္မွ ဆူဆူညံညံ အသံမ်ားကို မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္၏။ နာရီ၀က္ ခန္႔အၾကာတြင္ “ေဒါက္.. ေဒါက္.. ေဒါက္..” တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္ လွဲေနလွ်က္မွပင္ ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။

“ဖြင့္ထားတယ္…”
“ငါ အျပင္သြားလိုက္ဦးမယ္ေနာ္ ေဖြး.. ဒီေန႔ ရည္မြန္႔ အိမ္မွာ စာက်က္ၾကမလို႔..”
“အမ္.. ငါက သည္မွာ မွတ္လို႔..”
“အင္း.. ငါ့ကို ၀င္ေခၚၾကတာေလ.. ေကာင္းျမတ္ ေၾကးအိုးေတြ ၀ယ္လာလို႔ စားေနၾကတာနဲ႔ နဲနဲၾကာသြားတာ.. သြားျပီေနာ္.. မိုးေတာ့ မခ်ဳပ္ေလာက္ပါဘူး..”

ငါ လာၾကိဳရဦးမွာလားဟု ေမးရန္ စဥ္းစားလိုက္မိေသာ္လည္း မေမးျဖစ္ခဲ့။ ဖုန္းဆက္ျပီး လာၾကိဳမခိုင္းေအာင္လည္း ဖုန္းပိတ္ထားရန္ စိတ္ကူးလိုက္သည္။ ေၾကးအိုး ဆိုသည့္ အသံလည္း ၾကားလိုက္ရေတာ့ ဗိုက္ထဲ ဆာသလိုလို ရွိလာ၏။ ေအာက္ဆင္းျပီး တစ္ခုခုစားရန္ ျပင္လိုက္သည္။ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ေဘစင္ထဲတြင္ ေဆးစရာ တစ္ပံုတစ္ေခါင္းႏွင့္ ပြစေလာင္း လန္ေနသည္။ မိေမႊး ေျပာသြားသည့္ ေၾကးအိုးက အရိပ္ပင္ မက်န္ေတာ့။ ငယ္စဥ္ကတည္းက တကိုယ္ေကာင္းစိတ္ရွိေသာ ေမႊး၊ ေမေမႏွင့္ ဘြားေလးက ဖူးဖူးမႈတ္ အေရးေပးလြန္းေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူမွလြဲ၍ ဘာမွ မျမင္တတ္။ ဗိုက္ဆာပါသည္ဆိုမွ လုပ္စရာေတြ ပံုေနသည္ကို ျမင္ရေတာ့ စိတ္က အလိုလို ေဒါသထြက္လာ၏။ စိတ္ထဲတြင္ အေတြးတစ္ခုက ရုတ္ခ်ဥ္းေပၚလာသည္။ အိပ္ခန္းဆီသို႔ျပန္ကာ စားပြဲေပၚမွ ဖုန္းကိုေကာက္ယူလိုက္၏။ နင္ ငါ့ဆီ ခ်က္ခ်င္းလာခဲ့ စူးရွ.. ေလာေလာဆယ္ ထြက္ေနတဲ့ ငါ့ေဒါသေတြရယ္.. အိမ္ေနာက္ေဖး ေဘစင္ထဲက အိုးခြက္ ပန္းကန္ေတြရယ္.. အကုန္ရွင္းသြားဘို႔ နင့္မွာ တာ၀န္ရွိတယ္။

ဖုန္းဆက္ျပီး နာရီအနည္းငယ္အတြင္း စူးရွ ေရာက္လာသည္။ ခဲေရာင္ရွပ္အက်ီ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းႏွင့္ ကခ်င္ပုဆိုး အကြက္က်ဲက်ဲကလည္း အေရာင္ မြဲမြဲ။ နင္ လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္နဲ႔ နင့္ရုပ္နဲ႔ လိုက္ပါေပတယ္ စူးရွရယ္..။ အိမ္ထဲသို႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္ ၀င္လာေသာ သူ႕ကို “မီးဖိုေခ်ာင္ ရွင္းေပး..” တစ္ခြန္းတည္းေျပာကာ မီးဖိုေခ်ာင္ ရွိရာသို႔ ေမးေငါ့ျပလိုက္၏။ စူးရွ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ေနာက္ဘက္သို႔ တန္း ၀င္သြားသည္။ ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ ေဖြးလည္း အနားမွာပဲ ခပ္တည္တည္ ၾကည့္ေနလိုက္၏။ ေဘစင္ထဲက ပန္းကန္မ်ားကို ေဆးေၾကာျပီး ထမင္းစားပြဲေပၚ လွည့္အတင္တြင္..

“အာ.. ေတာက္..”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေဖြး..”
“ဘာ ျဖစ္ရမလဲ.. ဒီမွာ ငါ့ေျခေထာက္ စုိသြားျပီ..”

ေဆးျပီးသားပန္းကန္မ်ားမွ ေရက ထမင္းစားပြဲတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ေမႊးေျခေထာက္ေပၚ က်သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ဘာမဟုတ္သည့္ ကိစၥေလးေပမယ့္ သူ႕မ်က္ႏွာ ျမင္လွ်င္ကိုပင္ အလိုလို ေပၚလာေနသည့္ ေအာ္ခ်င္ေငါက္ခ်င္စိတ္က ထိန္းမရ။

“ေစာတီးေဖြးရယ္.. မေတာ္တဆ..”
“ဘာ ေစာတီးလည္း.. ဘာမေတာ္တဆလဲ.. နင္ အလကားေကာင္ ေ_ာက္သံုးကို မက်ဘူး..”
“……..”
“လာ ျပန္သုတ္ေပး ငါ့ေျခေထာက္ကို..”
“အြန္…”
“ဘာ အြန္လဲ..”

စူးရွ ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ စားပြဲေပၚရွိ တစ္ရႈးဗူးကို လက္လွမ္းလိုက္၏။ ေဖြးလည္း ထမင္းစားပြဲ ထိုင္ခံုတြင္ ေျခေထာက္ကို ခ်ိတ္၍ ထိုင္လိုက္သည္။ ဒူးဖံုရံုသာရွည္သည့္ အိမ္ေနရင္းဂါ၀န္ အနီေရာင္ေလးက ျဖဴ၀င္းေသာ ေပါင္တံအလွကို တစ္စိတ္တစ္ေဒသ လွစ္ျပေန၏။ ေဖြးႏႈတ္မွ တစ္စံုတစ္ရာ ထပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့။ စူးရွ တစ္ရႈးဗူးကို ကိုင္ကာ ၾကမ္းျပင္တြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေျခခ်ိတ္ထိုင္ထားသည့္ ေဖြး ေျခေထာက္က သူ႕မ်က္ႏွာနား အလုိလို ေရာက္ေန၏။ ျဖဴႏုေသာ ေျခေခ်ာင္းေလးမ်ားက လွရက္ႏိုင္လြန္းသည္။ ေျခသည္းတြင္ ပံုစံ ဆန္းဆန္းေလးမ်ားႏွင့္ အပြင့္ေဖာ္ကာ ေဆးဆိုးထား၏။ တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနသည့္ စူးရွ လက္တို႔က ေျခေထာက္ကို မထိတထိ ျဖစ္ေနသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ အခန္းထဲတြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုး အသက္ရႈ ျမန္ေနၾကသည္။

“ေသခ်ာ လုပ္ေလ.. ဘယ္လို ျဖစ္ေနလဲ..” ေျခဖ်ားကို ဆတ္ကနဲ လုပ္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။ ေဖြးကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည့္ စူးရွ မ်က္လံုးတို႔က ရီေ၀ေ၀။ “လက္တစ္ဘက္က ငါ့ေျခေထာက္ကို ကိုင္ျပီး သုတ္ပါလား.. နင္လုပ္ေနပံုနဲ႔ စိုသြားတဲ့ေရက ေျခာက္မလား ဒီေန႔အဖို႔..” တကယ္တမ္း စုိသြားသည့္ေရက ဘယ္ဆီေနမွန္းပင္ မသိေတာ့ပါ။ စူးရွ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္၏။ ေျခဖ၀ါးလွလွေလးကို မိမိလက္၀ါးေပၚ တယုတယ တင္လိုက္သည္။ ေျခဖမိုးႏုႏုေလးက ႏွင္းမႈန္ကေလးမ်ား လိမ္းၾကံထားသလို ေဖြးဥေန၏။ ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္မွ ယွက္ျဖာေနသည့္ ေသြးေၾကာေလးမ်ားက စိမ္းလဲ့ေနသည္။ စူးရွတစ္ေယာက္ သတိလက္လြတ္ျဖင့္ မရွိေတာ့သည့္ ေရေလးတစ္စက္ကို အခ်ိန္မည္မွ် ၾကာေအာင္ သုတ္ေနမိသည္ မသိေတာ့။

ေဖြး လည္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ျဖစ္လာသည္။ မိမိ ေျခေထာက္ကို တယုတယ ကိုင္တြယ္ေပးေနသည္က မိမိႏွင့္ သက္တူရြယ္တူ ေယာက်ၤားပ်ိဳေလးတစ္ဦး။ လက္ေခ်ာင္း မ်ားကလည္း ရွည္ရွည္သြယ္သြယ္။ လက္ခံုေပၚတြင္ ေမြးညင္းစိမ္းစိမ္းမ်ားႏွင့္ လက္သည္း မ်ားကိုလည္း တိရိေသသပ္စြာ ညွပ္ထား၏။ မိမိေျခဖ၀ါး ေအာက္မွ စူးရွ၏ လက္၀ါးျပင္ ေႏြးေႏြးက ကတီပါသားလို ေခ်ာေမြ႕ေနသည္။ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပီး သူ႕လက္ေတြက ဘာလို႔မ်ား သည္ေလာက္ သန္႔ျပန္႔ ႏူးညံ့ေနရတာပါလိမ့္။ သူ႕မွာ လက္ေဗြရာေတာင္ ပါရဲ့လား.. ငါ့ စိတ္ကပဲ ထင္ေနတာမ်ားလား..။ မိမိေျခေထာက္ႏွင့္ သူ႕ လက္ၾကားထဲတြင္ ခံေနသည့္ တစ္ရႈးကို ေဖြး မလိုခ်င္ေတာ့..။ ခုေနမ်ား မိမိေျခဖမိုးေလးကို ပြတ္သပ္ေပးေနသည္က တစ္ရႈးစ မဟုတ္ပါဘဲ သူ႕လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားႏွင့္ ဆိုပါလွ်င္..။ ေဖြး အတိုင္းထက္အလြန္ပင္ စိတ္လႈပ္ရွားလာမိသည္။ ကိုယ္တြင္းကလီစာမ်ားပင္ တုန္ရီလာ၏။ အူလႈိက္ အသည္းလႈိက္ ဆုိသည္မွာ သည္ခံစားခ်က္မ်ိဳး ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ မိမိစိတ္၏ ဆာေလာင္မႈက ေစာေစာကလို အစာအိမ္ဆီမွ မဟုတ္ေတာ့မွန္း ေဖြး သေဘာေပါက္လာမိသည္။ ထို ဆာေလာင္မႈ၏ အခက္အခဲကို ေျဖရွင္းရန္ အတြက္ ေမာလ်လ်ျဖစ္ေနသည့္ စိတ္ကို ျငိမ္ေအာင္ ၾကိဳးစား ထိန္းရင္း ေျပာလိုက္၏။

“ရပ္ေတာ့.. ”
“……..”
“နင္ စြတ္လုပ္ေနတာ.. တစ္ရႈးမႈန္ေတြ ငါ့ေျခေထာက္ေပၚ ကပ္ကုန္ျပီ.. လက္နဲ႔ ပြတ္ျပီး ဖယ္ေပး..”

လိႈင္းထေနသည့္ အမိန္႔စကား အဆံုးတြင္ ညင္သာသည့္ ထိေတြ႕မႈကို ေဖြး ရလိုက္၏။ မိမိေျခဖမိုးကို ဖြဖြခ်င္း ပြတ္သပ္ေပးေနသည့္ သူ႕လက္တို႔ အနည္းငယ္တုန္ရီေနမွန္း ေဖြး ေကာင္းစြာ ခံစားမိေနသည္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒူးေထာက္လွ်က္ႏွင့္ သူ႕မ်က္ႏွာက မိမိေျခေထာက္နားမွာ။

စူးရွရယ္.. ငါ့ စိတ္ေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ေနမွန္း မသိေတာ့ဘူး.. ေလာဘ တက္လာတယ္ပဲ ေျပာရမလား.. အခုေန နင္ ငါ့ ေျခဖမိုးေလးကို နမ္းလိုက္ရင္ ဘယ္လိုမ်ား ေနမလဲ.. ငါ့ ေျခဖ၀ါးေလးကို နင့္ပါးနဲ႔ ပြတ္ ပြတ္ျပီးေလ.. ေၾကာင္ကေလးေတြလိုေပါ့ဟာ.. သိလား စူးရွ.. တစ္ခါေလာက္ ငါ ခံစားၾကည့္ဖူးခ်င္တယ္.. နင့္ ေမးဖ်ားကို ငါ့ ေျခေထာက္နဲ႔ မထိတထိေလး ေဆာ့ျပီး.. နင့္ ပါးေတြ လည္ပင္းေတြကို ငါ့ ေျခဖမိုးနဲ႔ စိမ္ေျပနေျပ ပြတ္သပ္ျပီး.. နင္ ရႈထုတ္လိုက္တဲ့ ေလေႏြးေႏြး ေလးေတြက ငါ့ေျခဖမိုးေပၚ ဖြဖြေလး ျဖတ္တိုက္ျပီး.. နင့္ႏွာတံ ခြ်န္ခြ်န္ေလးကို ငါ့ ေျခမနဲ႔ ညွပ္ျပီး.. နင့္ႏႈတ္ခမ္း ထူထူေတြက ငါ့ ေျခဖ၀ါးကို မထိတထိ ပြတ္ျပီး.. တစ္ခ်က္ခ်င္းနမ္း.. သိလား စူရွ.. နင္ သူမ်ားရည္းစားကို နမ္းခဲ့တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြေလ.. အဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြက ငါ့ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းစီကို တစ္ခ်က္ခ်င္း.. မြ မြ ဆိုျပီး.. အိုးးး ငါ့ စိတ္ကူးထဲမွာ နင္က ငါ့အတြက္ ပပ္ပီေလးေပါ့.. ငါ့ေျခေထာက္ေတြကို အငမ္းမရ နမ္းေနတဲ့ သနားစရာ ပပ္ပီေလးေပါ့ဟာ..။

+62 

« Last Edit: December 18, 2015, 10:48:43 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #21 on: August 31, 2015, 01:01:30 PM »

အခန္း (၁၃)


“စူးရွ.. နင္ အခု ဘယ္မွာလဲ..”
“အိမ္မွာပဲေလ ေဖြး.. ဘာခိုင္းခ်င္လို႔လဲ..”

ဘာခိုင္းခ်င္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ နင့္ကိုယ္နင္ ငါ့ရဲ့ အေစခံ တစ္ေယာက္လို႔ တကယ္ပဲ ယူဆလိုက္ျပီေပါ့.. အိုးး ေပ်ာ္လိုက္တာ..။ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ ကိုယ္ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ျပံဳးမိသြားသည္။ မေန႔က ရလိုက္သည့္ အထိအေတြ႕ေလးေၾကာင့္ သူမ တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။ သည့္ထက္ တစ္ဆင့္တက္လိုသည့္ အာသီသက ျပင္းထန္လာခဲ့သည္။ သည္ေန႔က က်ဴရွင္ ရွိသည္။ အိမ္မွာလည္း ဘြားေလး ရွိသည္။ စူးရွကို အႏိုင္က်င့္ဘို႔ သင့္ေတာ္သည့္ေနရာ မရွိ။ သို႕ေသာ္ မိမိစိတ္က အရမ္းကို ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနျပီ။ က်ဴရွင္လာေနက် အခ်ိန္ထက္ ေစာျပီး အိမ္မွ ထြက္ခဲ့သည္။ ေျမနီကုန္း ေရာက္ေတာ့ မိမိအာသီသကို အေကာင္ထည္ေဖာ္ရန္ အေတြးတစ္ခု လက္ကနဲ ရလာ၏။ သည္လိုႏွင့္ စီးလာသည့္ တက္ဆီကို ရပ္ခိုင္းကာ စူးရွထံ ဖုန္းဆက္လိုက္ျခင္းပင္။

“ေျမနီကုန္း ဒဂံုစင္တာကို လာခဲ့ စူးရွ.. ဒီေန႔ ငါ ေရွာ့ပင္ လုပ္မလို႔ နင္ ငါ့ကို လာကူရမယ္..”
“က်ဴရွင္က…”
“ဘာျဖစ္လဲ က်ဴရွင္က.. နင္ ဆယ္တန္းကေလးလား စူးရွ.. အေရးမပါတာေတြ လာေျပာမေနနဲ႔.. ငါ့ဆီလာမွာလား မလာဘူးလား..”
“အာ.. စိတ္ၾကီးပါပဲလား ေဖြးရယ္.. ဒီေန႔အထိ နင္ေခၚရင္ ငါ မလာတဲ့ေန႔ ရွိခဲ့ဖူးလို႔လား..”
“ရွိၾကည့္လိုက္ေလ.. နင္နဲ႔ငါ သတၱိျပိဳင္လိုက္ရံုေပါ့..”
“မျပိဳင္ပါဘူးဟာ.. ငါ အရံႈးေပးျပီးသားပါ.. လာခဲ့မယ္.. ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ေစာင့္ေနေလ ေနာ္..”
“ေအာင္မာ.. ဘာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာေစာင့္လဲ.. ေကာင္စုတ္.. ခု ခ်က္ခ်င္းလာ..”
“လာတာက ဟုတ္တယ္ေလ ေဖြးရယ္.. လမ္းၾကပ္လို႔ ၾကာေနရင္ နင္တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ ဆိုင္မွာ ထိုင္ေစာင့္ေနမွ အဆင္ေျပမယ္ေလ..”
“အာ့ေတာ့ နင္ေျပာမွလား.. ေနဦး စူးရွ.. လူလို သူလို ၀တ္လာေနာ္.. ငါ သြားတဲ့ေနာက္ လိုက္ရမွာ.. အႏုတ္စုတ္ ကုပ္စုတ္ ရုပ္ လုပ္လာလို႔ကေတာ့ နင္ ေသဘို႔သာ ျပင္..”

ေဂ်ဒိုးနတ္ ဆိုင္ထဲ၀င္လာခဲ့ျပီး မိမိရင္ခုန္သံမ်ားကို ေကာ္ဖီေအး တစ္ခြက္ႏွင့္ ေမွ်ာခ်ေနမိသည္။ “နင္တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ ဆိုင္မွာ ထိုင္ေစာင့္ေနမွ အဆင္ေျပမယ္ေလ..” သည္စကားကို ဘာလို႔ ထပ္တလဲလဲ ၾကားေနမိပါလိမ့္။ စိတ္ တိုလို႔ပါ.. ဟုတ္တယ္.. စိတ္တိုလို႔..။ ရာရာစစ နင့္လို အူတိအူေၾကာင္ ငတံုးေကာင္ကမ်ား ငါ့ကို စိတ္ပူသလိုလို အၾကံေပး သလိုလုိနဲ႔။ ဆရာၾကီး လာမလုပ္နဲ႔ စူးရွ.. နင္က ငါ့ေျခေထာက္ေအာက္မွာ တစ္သက္လံုး ေနရမယ့္ေကာင္..။ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္ ကုန္လုနီးတြင္ စူးရွ ေရာက္လာ၏။ ၀တ္ထားေသာ ရွပ္အက်ီက အျပာႏုႏု ေအာက္ခံေပၚတြင္ အျဖဴေရာင္ ကြမ္းရိုးစင္း စိပ္စိပ္ေလးမ်ားႏွင့္မို႔ သူ႕ပင္ကိုယ္ အသားအရည္ႏွင့္ လင္း ထြက္ေနသည္။ နက္ျပာေရာင္ ေယာပုဆိုးကလည္း အသစ္နီးပါး အေရာင္စိုစို။ သည္လိုက်ေတာ့လည္း ငါ့ ကြ်န္ကေလးက သန္႔ျပန္႔ သားနား ေနပါလား..။

“ေစာင့္ေနတာ ၾကာျပီလား ေဖြး..”
“ၾကာျပီေပါ့.. ေနစမ္းပါဦး နင္က ငါ့ ေစ်းျခင္းေတာင္း သယ္မွာလား.. ရုပ္ရွင္သြားရိုက္မွာလား..”
“အာ.. နင္ ပဲ..”
“ေတာ္ျပီ ဆက္မေျပာနဲ႔.. ငါ ေျပာတာက အစုတ္ပလုတ္ရုပ္နဲ႔ မလာဘို႔ပဲေျပာတာေလ.. ရိႈးထုတ္လာဘို႔ ေျပာတာမွ မဟုတ္ဘဲ.. အင့္ ကိုင္ေပး.. သြားမယ္..”

ဖိုင္အိတ္ကို သူ႕လက္ထဲ ေဆာင့္ေအာင့္ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ အရင္ဆံုး ၀င္လိုက္သည္က ဖိနပ္ဆိုင္။ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ဖိနပ္ ပံုစံ မ်ိဳးစံုထက္ပို၍ ေဖြးအာရံုကို ဖမ္းစားထားသည့္ အရာက မိမိ ေနာက္မွာ ကုပ္ခ်ိခ်ိ လိုက္လာေသာ စူးရွ၏ ပံုစံ။ သူ႕ၾကည့္ရတာ မိန္းမ ဖိနပ္ဆိုင္ထဲ ခုမွ ေရာက္ဖူးပံုပဲ.. မပူနဲ႔ စူးရွ.. ျပီးရင္ငါ ဘရာစီယာ သြား၀ယ္ဦးမွာ.. ။ စိတ္ၾကိဳက္ဖိနပ္မ်ားကို ေရြးယူျပီး စီးၾကည့္ရန္ ခံုပုေလးတြင္ ထိုင္လိုက္၏။ ၀န္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးေလးက အနားလာကာ ေဖြး ကို ကူညီရန္ ျပင္ဆင္သည္။

“ရတယ္ အမ.. သူ လုပ္ေပးလိမ့္မယ္..”
“…….”
“စူးရွ.. လာေလ.. ငါ့ကို ကူ..”
“……..”
“ဟဲ့.. ေအာ္.. စူးရွ..”
“ငါ မွ မလုပ္ေပးတတ္တာ..”
“ဘာ ခက္လို႔တုန္း.. စြတ္ေပး အဲ့ၾကိဳးသိုင္းေလး အရင္စီးၾကည့္မယ္..”

ခံုပုေလးေပၚထိုင္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။ စူးရွတစ္ေယာက္ ထံုးစံအတိုင္း နားထင္ကို လက္ညိႈးႏွင့္ ကုပ္ကာ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ ျဖစ္ေန၏။ ဆိုင္၀န္ထမ္း အမၾကီးက ျပံဳးစိစိ ၾကည့္သည္။ သူမစိတ္ထဲေတာ့ မိမိႏွင့္ သူ႕ကို အတြဲေလးဟု ထင္ေကာင္း ထင္မည္ေပါ့ေလ။ စူးရွ.. လာေနာ္.. ငါ ပိတ္ေဟာက္လိုက္လို႔ နင္ ဘာေကာင္ဆိုတာ သူမ်ားသူစိမ္း ရိပ္မိသြားမယ္.. ငါ ေကာင္းေကာင္း ခိုင္းေနတုန္း ျမန္ျမန္ လာ လုပ္..။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ခပ္စူးစူး စိုက္ၾကည့္ရင္း စိတ္တြင္းမွ ေရရြတ္လိုက္၏။ တင္းတင္းေစ့ထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား၏ အသံတိတ္အမိန္႔ကို ကြ်န္ေကာင္ေလး ခ်က္ခ်င္း နားလည္ သြားပံုရသည္။ ကုန္းကုန္းကြကြႏွင့္ ဖိနပ္ လွလွေလးကို ေကာက္ကိုင္၏။ ေျခာက္ေပနီးပါး အရပ္ၾကီး ကလန္ကလားႏွင့္ ကို႔ယို႔ကားယား အမူအရာက အေတာ္ပင္ရယ္စရာေကာင္းေနသည္။ အနားက ၀န္ထမ္း အမၾကီး ခိ ကနဲ အသံေလးထြက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းကို လက္ႏွင့္ အုပ္ရင္း ခိုးရယ္၏။ ငါ စိတ္ မရွည္လိုက္တာ စူးရွရယ္.. ဖိနပ္ကေလး စီးေပးဘို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ခက္လား.. သူမ်ားရည္းစားကို ေဘာ္လီခြ်တ္.. ႏို႔ ႏိႈက္ လုပ္ခဲ့တဲ့ လက္ေတြက ငါ့ကို ဖိနပ္စီးေပးဘို႔က်ေတာ့ ေႏွးတုန္႔ေႏွးတုန္႔နဲ႔ပါလား။

“ထိုင္လိုက္ေလ.. နင့္ ပံုစံက ကုန္းကုန္းကြကြနဲ႔.. စူးရွ ငါ စိတ္တိုခ်င္လာျပီေနာ္..”
“……..”
“စြတ္ေပး.. အင္း ဟုတ္တယ္.. အဲ့လို.. လိုက္လား ငါ့ေျခေထာက္နဲ႔..”
“ဟင္.. အင္း.. လိုက္တယ္..”
“အာ ေျဖပံုက ၀တ္ေက် တန္းေက် ၾကီး.. ေသခ်ာ ၾကည့္..”

ေျပာရင္း ေျခဖ်ားေလးကို ခပ္ျမင့္ျမင့္ ေျမွက္ျပလိုက္သည္။ ၾကိဳးသိုင္းဖိနပ္ေလး ၀တ္ထားသည့္ ေျခဖမိုးလွလွေလးက သူ႕မ်က္ႏွာ နားမွာ။ ေျခမ ေကာ့ေကာ့ေလးကို ေငးၾကည့္ေနသည့္ သူ႕မ်က္၀န္းမ်ားက အိပ္မက္ေယာင္ေနသူလိုလို၊ ေဆးမိေနသူလိုလို..။ တခုခုေျပာစမ္း စူးရွရယ္.. နင့္ မ်က္လံုး အေသေတြကို ငါ အရမ္းမုန္းတာပဲ..။ ၀န္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးက ေလဒီရႈးလွလွေလးတစ္ရံ ယူလာေပးသည္။ ဖိနပ္ကို ေဖြးေရွ႕ တည့္တည့္ ခ်မေပးဘဲ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ေနသည့္ စူးရွလက္ထဲ တန္းထည့္ေပး၏။ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ကပင္ ဖိနပ္လွမ္းေပးေနသည့္ ၀န္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ခံုပုေလးေပၚ ထိုင္ေနသည့္ ေဖြး ေရွ႕တြင္ စူးရွ တစ္ေယာက္ စိတ္အိုက္ေနသည့္ မ်က္ႏွာျဖင့္ တကယ့္ အေစခံ ရုပ္ေလး ျဖစ္ေနရွာသည္။ သည္လိုေတာ့လည္း ေဖြးစိတ္ထဲ မေကာင္း။ ကုိယ္ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ခိုင္းခ်င္တာ ခိုင္းမဲ့ ကြ်န္လူေခ်ာေလးကို ဖိနပ္ဆိုင္ ၀န္ထမ္းကပါ မေလးမစား ဆက္ဆံတာေတာ့ သေဘာသိပ္မက်။ ခ်စ္စရာ ကြ်န္ကေလးကို ေလသံ ခ်ိဳခ်ိဳေလးႏွင့္ မ်က္ႏွာသာ ေပးရျပန္ေတာ့သည္။

“စူးရွ.. ေရြးေပးဟာ.. ေနာ္..”
“ဟို အညိဳေလးက ပို အဆင္ေျပတယ္ေဖြး.. ဘိုဆန္တာေပါ့..”

သူ႕ကို ေနရာေပးလိုက္သလို ခပ္ခြ်ဲခြ်ဲစကားသံေလးေၾကာင့္ အေတာ္အတန္ စိတ္ေပါ့ပါးသြားပံုရသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္း စင္ေပၚမွ ဖိနပ္ေလးကို ေျပာလည္းေျပာ၊ လွမ္းလည္း ယူလိုက္၏။ တကယ္လည္း သူေရြးေပးတာေလးက ပံုစံရွင္းရွင္းေလးႏွင့္ ပို လွသည္။ အညိဳေရာင္ လည္သာ ဖိနပ္ေလးက ေလဒီရႈး ဆန္ဆန္ ထိပ္အုပ္ေလး ပါသည္။ သို႔ေသာ္ လံုး၀ အပိတ္ၾကီး မဟုတ္သျဖင့္ ေျခသည္း လွလွေလးမ်ားက မထိတထိ ေပၚေန၏။ စြတ္ၾကည့္ေတာ့ အနည္းငယ္ ၾကပ္ေနသည္။ ေဖြး စီးေနက် ဆိုဒ္ေပမယ့္ သည္ပံုစံမ်ိဳး စီးေလ့မရွိေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာ သိပ္မရွိ။ လွတာေတာ့ အေတာ္ကို လွသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဖိနပ္ ၇ ရံ ၈ ရံေလာက္ ခြ်တ္လိုက္ သြတ္လိုက္ လုပ္ျပီး ဒါေလးကိုပဲ ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့၏။ ေငြရွင္းခါနီး ေဖြးထံ ဖုန္း၀င္လာသည္။ ဘြားေလး၏ ဓမၼမိတ္ေဆြတစ္ဦး ရုတ္တရက္ ေလျဖတ္၍ ေဆးရံုတင္ရသျဖင့္ ဘြားေလး ေဆးရံုသို႔ လိုက္သြား ကူညီမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ေမေမ အလုပ္မွ အျပန္ ေဆးရံုသို႔ ၀င္ၾကိဳမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဖြး ထ ခုန္မိမတတ္ ေပ်ာ္သြားသည္။ ဖိနပ္ဘိုးရွင္းျပီး ထို အသစ္ေလးကိုပဲ စီးကာ ဒဂံုစင္တာ တစ္ပတ္ ပတ္လိုက္၏။ ပထမ စိတ္ကူးအတိုင္း ေဘာ္လီဆိုင္သို႔ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့။ စီးတီးမာ့ထ္ အတြင္း၀င္ကာ ရယ္ဒီမိတ္ ေဟာ့ေပါ့ထုတ္မ်ား ၀ယ္သည္။

“အိမ္ျပန္မယ္ စူးရွ.. နင္ ငါ့ကို ဒါ ခ်က္ေၾကြးရမယ္.. ဘယ္လိုလဲ...” ကြ်န္လူေခ်ာေလးခမ်ာ သခင္မလွလွေလး အလိုက် ျပံဳး ျပီး ေခါင္းညႊတ္ျပပံုက အသည္းအူ ခိုက္ခ်င္စရာ။

သိပ္ အူျမဴးမေနနဲ႔ ေကာင္စုတ္ေလးေရ.. နင္ေရြးေပးတဲ့ ဖိနပ္ အသစ္ေလးေၾကာင့္ ငါ့ ေျခေထာက္ အေတာ္ နာေနျပီ သိလား.. ဒီကိစၥ နင့္မွာ အျပစ္ရွိတယ္.. ငါ့ ေျခေထာက္ နာသြားတာ သက္သာေအာင္ လုပ္ေပးဘို႔ နင့္မွာ တာ၀န္ရွိတယ္.. သိလား စူးရွ.. ငါေလ အိမ္ကို ခုခ်က္ခ်င္း ျပန္ေရာက္ခ်င္ျပီ.. ငါ့ေျခေထာက္ေလးကို နင္ ကိုယ္တိုင္ တယုတယနဲ႔ အံုဖြလုပ္ေပးတာ လိုခ်င္လို႔ေပါ့..။

+61 

« Last Edit: December 18, 2015, 10:50:54 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #22 on: September 04, 2015, 11:39:06 AM »

သည္လိုႏွင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဖြးေျခေထာက္ေလးေတြက အေတာ္ နာေနျပီ။ တက္ဆီေပၚမွ ဆင္းျပီးသည္ႏွင့္ ရံႈ႕မဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ရင္း..

“အရမ္း နာေနလား ေဖြး..”
“နာ တာေပါ့.. အာ့ နင့္ေၾကာင့္..”
“ေအးပါ.. ေဆးတစ္ခုခု လိမ္းလိုက္မလား.. ငါ လိမ္းေပးမယ္ေလ..”
“ဘာ ေဆးမွ မရွိဘူး.. ရွိလည္း မလိမ္းဘူး..”
“အာ.. ေဆာင္းတြင္းက အနာရင္းတတ္တယ္ေလ ေဖြးရယ္..”
“အံုဖြ လုပ္ေပး..”
“အြန္..”
“လာ ျပန္ျပီ ဒီ အြန္.. ငါ သိတယ္ စူးရွ.. တကယ္က နင့္ စိတ္ထဲမွာ ငါ့အတြက္ဆို ဘယ္ေတာ့မွ အဆင္သင့္မျဖစ္ဘူး.. ေျပာလိုက္ရင္ လန္႔သလိုလို တြန္႔သလိုလို.. နင့္ကိုငါ အရမ္း မုန္းတယ္ စူးရွ သိလား..”
“ကဲပါ ေဖြးရယ္.. ေဒါသက ျပီးမွ ထြက္.. လာ ၾကည့္ရေအာင္ေနာ္..”

ညင္သာသိမ္ေမြ႕ေသာ သူ႕စကားသံက ေဖြး ရင္ကို အလိုလို သိမ္းသြင္းသြားသည္။ စူးရွ လက္ထဲ အိမ္ေသာ့ ေပးလိုက္၏။ ေထာ့နင္း ေထာ့နင္း ေလွ်ာက္၀င္လာရင္း ဖိနပ္စင္နား အေရာက္တြင္ ေဖြး ေျပာစရာ မလိုဘဲ သူကိုယ္တုိင္ ဖိနပ္ကို ခြ်တ္ေပးရန္ျပင္သည္။ မိမိေရွ႕တြင္ ဒူးတစ္ဘက္ေထာက္ကာ ဖိနပ္ခြ်တ္ေပးေနေသာ သူ႕ကို ၾကည့္ျပီး ေဖြး စိတ္ထဲ အားနာျခင္း ရွက္ျခင္း လံုး၀ မဟုတ္သည့္ ရင္ခုန္ခံစားမႈကို ရလိုက္ျပန္သည္..။ “ျဖည္းျဖည္းလုပ္.. နာတဲ့ေနရာကို မထိေအာင္ ခြ်တ္ေပး.. ထပ္နာေအာင္လုပ္လို႔ကေတာ့ နင့္ကို ငါ ေဆာင့္ကန္မွာေနာ္ စူးရွ..” ။ အရည္ေပ်ာ္က်ေနသည့္ ၾကည္ႏူးစိတ္ကို ဖံုးအုပ္ရန္ ေနရင္းထိုင္ရင္း ရန္လိုစကား ေျပာပစ္လိုက္၏။ သူ႕ အထိအေတြ႕မ်ားကို အသိစိတ္ကေရာ မသိစိတ္ကပါ သာယာေနမိသည့္ မိမိျဖစ္အင္ကို သူ ရိပ္မိသြားမွာ ေဖြး မလိုခ်င္ပါ။

ေျခေထာက္ေလးကို ထိန္းကိုင္ရင္း ဖိနပ္ကို ဖြဖြေလး ခြ်တ္ေပးသည္။ ေဖြး စိတ္ထဲ မိမိေျခေထာက္မ်ား ေအးစက္စက္ျဖစ္ေနသလို ခံစားေနရေသာ္လည္း ဖိနပ္ေလးကို တယုတယ ခြ်တ္ေပးေနသည့္ သူ႕လက္ေခ်ာင္း သြယ္သြယ္မ်ားက ေႏြးေန သည္။ ဖိနပ္ေလးကို စင္ေပၚ တယုတယ တင္ေပးျပီး အိမ္ထဲ ၀င္ရန္ ေဖြးလက္ေမာင္းကို တြဲကူမည္ ျပင္၏။ ေစာေစာက ကားေပၚမွအဆင္း ျခံထဲအ၀င္လမ္းကို ေထာ့နဲ႔နဲ႔ ပံုစံ တမင္ ေလွ်ာက္ျပခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ “ကိုင္နဲ႔.. ဖိနပ္ ကိုင္ထားတဲ့ လက္ၾကီး ရြံတယ္..” ေျပာေျပာဆုိဆို သူ႕ေရွ႕မွ ေက်ာ္ျဖတ္ကာ အိပ္ခန္းထဲ တန္း ၀င္လာလိုက္၏။ ရင္ေတြ ခုန္လြန္းသည္မို႔ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေထာ့နင္းေထာ့နင္း လုပ္ျပရန္ပင္ ေမ့သြားေတာ့သည္။ ျပံဳးစိစိမ်က္ႏွာျဖင့္ စူးရွ၊ ၀ယ္ျခမ္းလာသည့္ တိုလီမိုလီ စားစရာ ထုတ္မ်ားကို ဆြဲလွ်က္ ေခါက္ငိုက္စိုက္ခ်ကာ ေနာက္မွ လိုက္လာ၏။ ဖိုင္အိတ္ေလးကို ကုတင္ေဘးမွ စားပြဲေပၚတင္လိုက္္ျပီး

“ဒါေတြ ေနာက္မွာ သြားထားလိုက္မယ္ေနာ္ ေဖြး..”

ေျပာျပီး မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ သြားကာ ၀ယ္လာေသာ စားေသာက္စရာမ်ားကို ထမင္းစားပြဲေပၚ တင္လိုက္၏။ ေဘစင္မွာ လက္ေဆးသည္။ မိမိ ခ်စ္ရပါေသာ သခင္မေလးက သူမစီးလာသည့္ ဖိနပ္ကိုကိုင္ထား၍ သူ႕လက္ကို ရြံသတဲ့ေလ။ ေဖြးကို ျမင္ျမင္ခ်င္းကတည္းက သူ တိတ္တခိုး ျမတ္ႏိုးခဲ့မိသည္။ ေနာက္ပိုင္း သူ႕ေနာက္ေၾကာင္းမ်ားကို စပ္စပ္စုစုႏွင့္ စြက္ဖက္လာေတာ့ အနည္းငယ္ စိတ္ပ်က္မိလာ၏။ သို႔ေသာ္ သူမႏွင့္ ဆံုလိုက္တိုင္း သူ႕စိတ္အစဥ္ကို တစ္စံုတစ္ရာက လႊမ္းမိုးထားသလို ခံစားမိလာသည္။ ခက္ထန္ရင့္သီးေသာ သူမ အေျပာအဆိုမ်ားကို သူ နားယဥ္လာ၏။ သူ႕ေနာက္ေၾကာင္းကို ေဖာ္ထုတ္လိုက္မည့္ အေရးထက္ သူမ အနားမွ ထြက္သြားရန္ ေမာင္းထုတ္လိုက္မည္ကို သူ ေၾကာက္လာမိသည္။ သူမသာ အလိုရွိပါလွ်င္ သူ႕ ဘ၀တစ္ခုလံုးကို သူမ၏ အေစခံတစ္ဦးလို ေနသြားရန္အထိပင္ သူ ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ လက္ေဆးျပီးေနာက္ ေဖြး အိပ္ခန္းထဲ ၀င္လာခဲ့လိုက္၏။ ေသြးျခည္ဥသြားေသာ ေျခဖ၀ါးေတာ္ ႏုႏုကို တယုတယ ျပဳစုရန္။

ေဖြးလည္း အ၀တ္အစားပင္ မလဲဘဲ အိပ္ရာေပၚ ေမွာက္အိပ္ေနသည္။ စူးရွ အခန္းထဲ ၀င္လာ၏။ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ဟန္႔လိုက္ျပီး.. “ေျခေထာက္ ၾကည့္ရေအာင္ေလ ေဖြး..” ေျပာလိုက္သည့္ အသံက တိုးသက္ညင္သာလွသည္။ သူစိမ္းအမ်ိဳးသားတစ္ဦးေရွ႕တြင္ ေမွာက္လ်က္ၾကီး အိပ္ေနမိသည့္ မိမိ ကိုယ္ကို မလံုမလဲ ျဖစ္သြား၏။ ရင္ထဲတြင္ ရွိန္းျမျမ ျဖစ္လာသည္။ စိုးထိတ္ျခင္းေတာ့ မဟုတ္။ ေဖြး အတြက္ စူးရွက တစ္စံုတစ္ရာ ထိခိုက္ေစမည့္ လံုး၀ မဟုတ္။ ဒါကိုေတာ့ ေဖြး အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္မိသည္အမွန္ပင္။ အိပ္ရာထက္မွ ထ ထိုင္ကာ ေျခေထာက္ကို တြဲေလာင္းခ်ေပးလိုက္၏။ စူးရွ ဘာမွ မေျပာဘဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေဖြး ေျခဖမိုးေလးကို တယုတယ ကိုင္ မ လိုက္၏။ ေျခေထာက္ လွလွေလးက သူ႕ရင္ခြင္ ႏွင့္ အနီးဆံုးေနရာတြင္ေရာက္ေနသည္။

“အရည္ၾကည္ဖုေလး ျဖစ္သြားတယ္.. သိပ္ နာေနလား ေဖြး..”
“အင္း.. ေရစို၀တ္နဲ႔ ပြတ္ေပး အရင္..”

တကယ္က အျပင္မွ ျပန္လာျပီး ေရေဆးမထားသည့္ ေျခေထာက္ကို ကိုင္တြယ္ခိုင္းရန္ ေဖြး ၀န္ေလးျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ စူးရွ တစ္ေယာက္ အ၀တ္စင္ေပၚမွ တဘက္ေသးေသးေလးကို ယူကာ ေရစြတ္ရန္ အိပ္ခန္းႏွင့္ တြဲလွ်က္ ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ ၀င္လိုက္၏။ ေဘစင္နံေဘး တန္းေလးေပၚတြင္ ပင္တီေလး ႏွစ္ထည္ လွန္းထားသည္။ ေဖြး ရဲ့ ပင္တီေလးေတြေပါ့.. ငါ တစ္ခါ ေလွ်ာ္ေပးခဲ့တဲ့ ပင္တီေလးေတြ..။ အဲ့သည္တုန္းကေတာ့ မိိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ အတြင္းခံကို ကိုင္ရမွာ သူ လက္တြန္႔ခဲ့သည္။ အ၀တ္ေတာင္းနားသို႔ ေျခေထာက္ႏွင့္ ကန္ထုတ္ေနစဥ္ ေဖြး ၀င္လာျပီး အျပစ္ေပးသည့္ အေနျဖင့္ ေလွ်ာ္ခိုင္းခဲ့၏။ ညအိပ္ေဘာင္းဘီ ဂြၾကားတြင္ အလိပ္လိုက္ ညပ္ေနသည့္ ပင္တီေလး ဆီမွ ထူးဆန္းေသာ ရနံ႔တစ္မ်ိဳးကို သူ ယေန႔တိုင္ မေမ့။ မာ ေတာင့္တာင့္ ျဖစ္ေနသည့္ ဂြၾကားေနရာေလးကို မထိတထိ တို႔ၾကည့္ရင္း သူ ရင္ခုန္ခဲ့ရသည္။ မိန္းကေလးတစ္ဦး၏ မိန္းမကိုယ္မွ အနံ႔က ယစ္မူးစြဲလမ္း စရာေကာင္းမွန္း ပထမဆံုး အေနႏွင့္ သူ သတိထားမိျခင္းပင္။ ယခုလည္း လက္တို႔က လွန္းထားသည့္ ပင္တီေလးဆီ အမွတ္တမဲ့ ကိုင္မိသြားသည္။ ေလွ်ာ္ထားျပီးသား ေလးေပမယ့္ ဂြၾကားေနရာေလးက ထူၾကမ္းၾကမ္း ျဖစ္ေနသည္။

“စူးး ရွ.. ငါ နာလို႔ေသေတာ့မယ္.. နင္ အ၀တ္ေရစြတ္တာက ျပီးဦးမွာလား ဒီေန႔.. ဟင္.. နင္ ဒါ.. ဒါ ဘာလုပ္တာလဲ စူးရွ.. ” အခန္းေပါက္၀မွ အသံစာစာေလးေၾကာင့္ အိပ္မက္မွ ႏိုးလာသူတစ္ဦးလို သူ လန္႔သြားသည္။ “ငါ ေမးေနတယ္ေလ.. နားပင္းေနလား.. နင္ အဲ့ဒါ ဘာလုပ္ေနတာလဲလို႔.. ငါ့ပင္တီကို ဘာလုပ္ေနတာလဲ.. ေတာက္..” ေျပာျပီး ေဖြး လွည့္ထြက္သြားသည္။ ဟုတ္သားပဲ.. ငါ.. ငါ ဘာလုပ္ေနမိတာလဲ.. စူးရွ တစ္ကိုယ္လံုး ထူ ပူသြားသည္။ လက္ထဲမွ ပန္းႏုေရာင္ ပင္တီေလးက သူ႕ကို ေလွာင္ေျပာင္ေနသေယာင္ေယာင္။ လက္ကို ဆတ္ကနဲ ေနာက္မွာ ဖြက္လိုက္ပါေသာ္လည္း ေနာက္က်သြားျပီ မဟုတ္ပါလား။ “ဟားးး… သြားပါျပီကြာ.. တကယ့္ ျပႆနာ..” လူက ရွက္တာေရာ လန္႔တာပါ ေပါင္းကာ ခ်က္ခ်င္း အေငြ႕ပ်ံသြားခ်င္လာေတာ့၏။

ေစာေစာက သည္ပင္တီေလးကို သူ အားပါတရ နမ္းရႈိက္ေနမိသည္။ ေလွ်ာ္ျပီးသားမို႔ ထင္ပါရဲ့။ ႏွာေခါင္းတြင္း ၀င္လာသည့္ အန႔ံေလးက သူ႕အတြက္ အားရစရာ မရွိလွ။ သူ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ကာ မ်က္ေစ့စံုမွိတ္ျပီး တဆံုးရိႈက္သြင္းမိ၏။ တစ္ခါရဖူးသည့္ အီခ်ိဳခ်ိဳ ရန႔ံကို သူ ျပန္လိုခ်င္လာသည္။ လူက ေဆးမိသလို အငမ္းမရတုန္ရီလာျပီ။ သည္အခ်ိန္ ရုတ္တရက္ ေအာ္လိုက္သည့္ အသံႏွင့္အတူ မွန္၏ အရိပ္တြင္ စူးရဲေတာက္ပေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ေဖြး။ သူမကို ခ်ာကနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာ္လည္း မိမိႏွာေခါင္းေပၚတြင္ ပင္တီေလးကို အုပ္နမ္းလွ်က္ ကိုင္ထားသည့္ သူ႕လက္ေတြကို မရုတ္မိ။ သူ ဘာလုပ္ေနမွန္း ေဖြး ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္သြားျပီ။ သည္အခန္းထဲကေန ဘယ္လိုမ်က္ႏွာနဲ႔ ျပန္ထြက္ရပါ့။

+62 

« Last Edit: December 18, 2015, 10:52:36 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #23 on: September 06, 2015, 12:00:08 PM »

ကုတင္ေပၚ ျငိမ္သက္စြာထိုင္ရင္း လက္ႏွစ္ဘက္က အိပ္ရာခင္းကို က်စ္ေနေအာင္ ဆုပ္ထားမိသည္။ မ်က္၀န္းထဲတြင္ မိမိ အတြင္းခံပင္တီကို အားရပါးရ နမ္းေနသည့္ သူ႕ပံုရိပ္က မည္သို႔မွ် ေပ်ာက္မသြား။ ေအာက္ပိုင္းမွ စိုစိစိေ၀ဒနာက ေပၚလာျပန္သည္။ ေပါင္ေလးႏွစ္ဘက္ကို ေစ့ေနေအာင္ ထိုင္ရင္း စိတ္တို႔ကို ျငိမ္ေအာင္ ထိန္းလိုက္၏။ ဟိုးတစ္ရက္က မိမိအ၀တ္အစားေတြကို ေျခႏွင့္ ကန္ခဲ့့သူက အခုေတာ့ မိမိပင္တီေလးကို ရႈိက္နမ္းေနလိုက္တာမွ မ်က္လံုးၾကီး စံုမွိတ္ျပီး အားပါးတရ..။ ငါ ဘာဆက္လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ.. ခုေနမ်ား သူ ငါ့ကို.. အို.. ဘာျဖစ္လဲ.. ေၾကာက္ေနရမွာ ငါ မဟုတ္ဘူး.. အျပစ္ရွိတာကလည္း ငါ မဟုတ္ဘူး..

ခပ္ကုပ္ကုပ္ပံုစံႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္းမွ ျပန္ထြက္လာသည့္ စူးရွ။ ပံုစံက လာမည့္ေဘး ေျပးေတြ႕ေတာ့မယ့္ သူလိုလို။ ေခါက္ငိုက္စိုက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာၾကီး ရဲတြတ္ေနပံုကိုၾကည့္ျပီး ေဖြး ေပ်ာ္သြားသည္။ မိမိေရွ႕လာရပ္ေနသည့္ သူ႕ကို မ်က္လံုးေထာင့္ကပ္ကာ ေမာ့ေစာင္းေစာင္း ၾကည့္လိုက္၏။ မ်က္ႏွာမွ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုကို တင္းေနေအာင္ ေစ့ထားႏိုင္ေသာ္လည္း ေအာက္မွ ပိပိေလး၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကေတာ့ ဟစိစိ ျဖစ္ေနျပီ။ အံက်ိတ္ျပီး တံေတြးတစ္ခ်က္ ျမိဳခ်လိုက္ႏိုင္ေသာ္လည္း ညီမေလးထံမွ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈ သက္ေသ ခ်စ္၀တ္ရည္ေတြက တစိမ့္စိမ့္ စီးက်ေနေတာ့၏။

စူးရွလည္း ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိေတာ့။ လက္ေလးႏွစ္ဘက္ ေနာက္ပစ္ကာ ရပ္ေနသည့္ မိမိပံုစံက တကယ္ပဲ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ အေစခံရုပ္ ေပါက္ေနျပီလား။ ငါ့ကို တစ္ခုခု ေျပာလိုက္ပါေတာ့ ေဖြးရယ္.. နင္ လုပ္ေနတာ ငါ့ ႏွလံုးသားေတြ တဒိန္းဒိန္း တုန္ေနပါျပီ.. ငါ့ အငယ္ေကာင္လည္း ေပါက္ထြက္ေတာ့မလား မသိဘူး..။ “ေဖြး..” “စူးရွ..” ေခၚသံႏွစ္ခုက တျပိဳင္တည္း ေပၚထြက္လာေသာ္လည္း သူမ အသံက မိမိအသံလို ေပ်ာ့စိစိ တိုးဖြဖြ မဟုတ္။ ကတုန္ကရီလည္း ျဖစ္မေန။ ၾကည့္ရတာ ေဖြး ငါ့ကို ေဒါကန္သြားျပီ ထင္တယ္.. ငါ့ကို ႏွင္ ထုတ္လိုက္ရင္ ဒုကၡပဲ.. ဘာျဖစ္လဲ ဒီေတာ့လည္း ငါတို႔ ၾကားက သေဘာတူညီမႈ အဆံုးသတ္ သြားတာေပါ့.. ဟူးး.. မဟုတ္ေသးဘူး.. ငါ လို ခ်င္တာ ဒီသေဘာ တူညီမႈ အဆံုးသတ္သြားဖို႔ မဟုတ္ဘူး.. ေဖြး နားမွာ ခုလို တစ္သက္လံုး ေနရဖို႔.. လူကို ျပာက်ေအာင္ ညိႈ႕ႏိုင္တဲ့ မ်က္လံုးေတြ.. စက္စက္ယိုေနေအာင္ လွသေလာက္ စကားကို ရင့္ရင့္သီးသီးေျပာတတ္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြ.. ေဖြးရယ္.. ငါ့ ကိုေမာင္းမထုတ္ပါနဲ႔.. နင္ေက်နပ္တဲ့အထိ.. ငါ..

“ဟဲ့.. ငါေမးေနတယ္ေလ..”
“အင္.. ဟို.. ဘာေမးလိုက္တာလဲ ေဖြး.. ငါ မၾကားလိုက္လို႔..”
“မၾကားရေအာင္ ငါ့ အသံက အဲ့ေလာက္တုိးေနလို႔လား.. ငါ့ အခန္းကေရာ ပြဲခင္းလို ဆူေနလို႔လား..”
“မဟုတ္ပါဘူး.. ငါ.. အေတြးလြန္..”
“ဘယ္မွာလဲ ေရစို အ၀တ္..”
“ေအာ္ အင္း..”

ေရခ်ိဳးခန္းထဲ က်န္ခဲေသာ တဘက္ေလးကို ျပန္ေျပးယူလိုက္သည္။ ဒါဆို ေစာေစာက ေျပာထားတဲ့ အတိုင္း သူမ ေျခေထာက္ကို ျပဳစုေပးရမည္ေပါ့။ ေဖြး အစီစဥ္ ေျပာင္းသြားပံုမရသျဖင့္ သူ အနည္းငယ္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္။ အ၀တ္ေလးကို ေရကုန္သည္အထိ ညွစ္ခ်လိုက္ျပီး သူမထံ ျပန္လာခဲ့လိုက္၏။ သခင္မေလးက ျပတင္းေပါက္နားတြင္ခ်ထားသည့္ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာေပၚ ေရာက္ေနျပီ။ ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို လိမ္လွ်က္ ဒူးခ်ိတ္ထိုင္ေနသည္မို႔ ေျခဖမိုးလွလွေလးတစ္ဘက္က ေလထဲ လြင့္ေန၏။ ဟိုတစ္ရက္က မိမိလက္ႏွင့္ ကိုင္တြယ္ ပြတ္သပ္ေပးခဲ့ရသည့္ ေျခေထာက္ေလး။ ထိုေန႕ကတည္းက သည္ေျခေထာက္လွလွေလးကို ကုန္းနမ္းလိုစိတ္ ျပင္းျပခဲ့ရသည္။ ခုေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္က အံုဖြ လုပ္ေပး ဟု အမိန္႔ေပးထားသည္ မဟုတ္ပါလား။ ေဖြးက ပင္တီ ခိုးနမ္းသည့္ ကိစၥကို ဘာမွ မေျပာ။ သူလည္း ဘာလုပ္ေပးရမလဲဟု ထပ္ေမးမေနေတာ့ပဲ ၾကမ္းျပင္တြင္ ထိုင္ခ်လိုက္၏။ ေျခေထာက္ကေလးကို လက္လွမ္းလိုက္ေတာ့..

“ဒူး ေထာက္ ထိုင္..”
“……..”
“အနာကို မထိေစနဲ႔ေနာ္..”
“……..”
“ရွီးးး.. အ.. အနာ မထိပါေစနဲ႔ ဆိုမွ.. နင္ ေတာ္ေတာ္.. ကဲ ဟယ္.. ကဲဟယ္..”

မိမိ မ်က္ႏွာ ႏွင့္ လည္ပင္းေပၚ တဖ်န္းဖ်န္းလာထိေသာ တစ္စံုတစ္ခု ဆီမွ အီခ်ိဳခ်ိဳ ရနံ႔ေၾကာင့္ သူ႕ ေသြးေၾကာေတြ ရွိန္းကနဲ ထူူပူသြား၏။ အိုးးး… ေဖြး… ေဖြး.. သူ႕ပင္တီနဲ႔ ငါ့မ်က္ႏွာကို ျဖတ္ရိုက္လိုက္တာပါလား..။ အ၀တ္ကေလးတစ္ခုႏွင့္ ရိုက္ျခင္းသာျဖစ္၍ စိုးစင္းမွ် နာက်င္ျခင္း မရွိပါ။ သို႕ေသာ္ သူမ်က္လံုးထဲတြင္ ၾကယ္ေတြ လ ေတြ ျမင္သြားတာေတာ့ ေသခ်ာ၏။ သူမကို တအံ့တၾသ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ မထိတထိ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ မ်က္ခံုးေလး ပင့္ကာျပန္ၾကည့္သည္။ လက္ညိႈး ထိပ္တြင္ ပင္တီ ေလးကို ခ်ိတ္သလို ကိုင္ထား၏။ အသားေရာင္ ပင္တီ ႏြမ္းႏြမ္းေလး ဆီမွ သင္းပ်ံ႕သည့္ အီခ်ဳိခ်ဳိ ရနံ႔က သူ႕ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္း ၾကားတြင္ ႏိုးတစ္၀က္ အိပ္တစ္၀က္ ျဖစ္ေနသည့္ အငယ္ေကာင္ကို ေငါက္ကနဲ ထ ထိုင္ခ်င္လာေအာင္ ႏိုးဆြေနေတာ့သည္။

“ဘာလဲ.. မေက်နပ္ဘူးလား..”
“မဟုတ္ပါဘူး.. နင္ အရမ္းမ်ား နာသြားလားလို႔ပါ..”
“ေသခ်ာ သတိထားေလ.. ဒီတစ္ခါ ထပ္ထိရင္ နင့္မ်က္ခြက္ တည့္တည့္ကို ငါ တကယ္ ေဆာင့္ကန္မွာ..”
“………”
“အဲ့ အ၀တ္က ဘာလို႔ဒီေလာက္ ေအးစက္စက္ ျဖစ္ေနရတာလဲ..”
“ေရေႏြးနဲ႔ လုပ္ေပးရမလား ေဖြး.. ေႏြးသြားေအာင္ေလ.. ေႏြးေႏြးေလး ဆိုေတာ့ အနာ ပိုသက္သာတာေပါ့..”
“ေႏြး သြားဖို႔မ်ား.. ေရေႏြး လိုသလား.. ေရေႏြး မရႏိုင္တဲ့ေနရာဆို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ကဲ..”
“အြန္..”
“လာျပန္ျပီ ဒီ အြန္.. ငါ နင့္ကို လမ္းမွာ ဘာေျပာခဲ့လဲ စူးရွ.. ဘာလုပ္ေပးလို႔ ေျပာခဲ့လဲ..”
“ေအာ္.. အင္း.. ဟို..”
“ဘာလဲ နင္က မလုပ္ေပးခ်င္ဘူးေပါ့.. ဟုတ္လား..”
“အာ.. မဟုတ္ရပါဘူး ေဖြးရယ္..”

သူ ျပာျပာသလဲျငင္းရင္း လက္ထဲမွ တဘက္စိုကို လႊတ္ခ်ကာ ေျခဖ၀ါး ႏုႏုေလးကို ယုယစြာ ကိုင္လိုက္သည္။ သခင္မေလး မျငိဳျငင္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိး တာ၀န္ယူပါ့မယ္ သခင္မရယ္.. မလုပ္ေပးခ်င္ ထြက္သြား ဆိုတဲ့ စကားၾကီးေတာ့ မေျပာပါနဲ႔..။ ေျခသည္းဆိုးေဆး ပံုစံ ဆန္းဆန္းေလးမ်ားႏွင့္ ေဖြးေျခေထာက္ေလးက သည္ေန႔ ပိုလွေနသည္။ ေျခေခ်ာင္းေလးမ်ားက ထိပ္ပိုင္း လံုးလံုးေလးေတြ။ ေျခဖ၀ါးျပင္ကလည္း ခြက္ခြက္ၾကီးမဟုတ္ဘဲ အတန္ငယ္ ညီညီျပည့္ျပည့္ေလး ျဖစ္သည္။ ဖေနာင့္သားေလးေတြက ပန္းေရာင္သန္းျပီး ေျခေဗြရာေလးမ်ားမွ လြဲျပီး အေရးအေၾကာင္း မရွိ၊ ေခ်ာေမြ႕ ေျပျပစ္ေန၏။ သူ႕အာရံုကို ဖမ္းစားႏိုင္ဆံုးကေတာ့ ေကာ့ညႊတ္ေနသည့္ ေျခမ ေလးမ်ား။

ေျခဖ၀ါးေလးကို ကိုင္ျပီး ေမာ့ၾကည့္ျပန္သည့္ စူးရွ အၾကည့္တို႔က ရီေ၀ ေနျပန္သည္။ ေဖြး ကေတာ့ ေဆာက္တည္ရာ မရသည့္ စိတ္တို႔ကို ေကာင္းေကာင္း စုစည္းႏိုင္သြားျပီ ျဖစ္၏။ “ဘာ ၾကည့္ေနတာလဲ.. ငါ.. ေတာက္..” ေျပာရင္း သူ႕မ်က္ႏွာကို လက္ထဲမွ ပင္တီေလးႏွင့္ ထပ္ ရိုက္လိုက္၏။ စူးရွ မ်က္လံုး ေမွးစပ္စပ္ ျဖစ္သြားေသာ္လည္း မ်က္ႏွာကို မေရွာင္။ ေစာေစာက ေရခ်ဳိးခန္း အတြင္းမွ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သည္လို စမ္းၾကည့္ဘို႔ အၾကံ ရသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ၀တ္ထားေသာ ပင္တီေလးကို ခြ်တ္ကာ သူ ထြက္အလာကို ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့၏။ ပင္တီ ဂြၾကားေလးက လတ္တေလာ ယိုစိမ့္လာသည့္ ခ်စ္၀တ္ရည္တို႔ျဖင့္ ေႏြးေထြး အိစိုေနသည္။ ပင္တီေလးကို ခြ်တ္ျပီး စိုရႊဲေနေသာ ပိပိ အတြင္းပိုင္းထိ ထိုးႏိႈက္ကာ သုတ္လိုက္ေသးသည္။ နမ္း လိုက္စမ္း စူးရွ.. နင္ သိပ္နမ္းခ်င္ေနတဲ့ ငါ့ အတြင္းခံကို နမ္းပစ္လိုက္.. နင္ အားမရမွာစိုးလို႔ ငါ တမင္လုပ္ေပးထားတယ္ သိလား..။

+66 

« Last Edit: December 18, 2015, 10:58:52 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #24 on: September 07, 2015, 12:43:14 PM »

စူးရွ တစ္ေယာက္ ေဖြး၏ ေျခသန္းေလး အရင္းကို ရင္ဆံုး ဟားကနဲ အာေငြ႕ေပးလိုက္၏။ မိမိ လက္ေပၚ တင္ထားသည့္ ေျခဖ၀ါးႏုႏုေလးမွ တဆင့္ သူမ ႏွလံုးသားတို႔ တဆတ္ဆတ္ လႈပ္ရွား ေနသည္ကို သူ ေကာင္းေကာင္း ခံစားသိလိုက္ရသည္။ သူမ မ်က္ႏွာကို မ်က္လံုး လွန္ကာ ၾကည့္မိ ျပန္သည့္ ခဏ..။ “ငါ့ မ်က္ႏွာ ေမာ့ မၾကည့္နဲ႔..” ဖ်တ္ကနဲ ရိုက္ျပန္သျဖင့္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ေႏြး တက္ သြားရျပန္သည္။ ေဖြး.. နင္ ငါ့ကို ဓားနဲ႔ ထ ခုတ္ရင္ ခုတ္ဟာ.. နင့္ လက္နက္က ငါ့ အငယ္ေကာင္ကို ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေပးတယ္ဟ..။ စူးရွ စိတ္ေရာ လက္ေတြေရာ တုန္လာသည္။ မိမိ မ်က္ႏွာေပၚတြင္လည္း ပင္တီေလး၏ ရနံ႔မ်ား စြဲေနသလို ခံစားလာရ၏။ ေျခသန္းေလးကို လွ်ာႏွင့္ တို႔မိသြားသည္။ ထိုင္ခံု လက္တန္းေပၚ တင္ထားသည့္ ေဖြး လက္ကေလး ရုတ္တရက္ လက္သီး ဆုပ္သြား၏။ စိုေႏြးေႏြး လွ်ာဖ်ားေလး၏ အေတြ႕က ေဖြး ကိုယ္ေပၚမွ အေၾကာအားလံုးကို ဆတ္ကနဲ ဆြဲ ယူလိုက္သလို ျဖစ္သြားသည္။

စူးရွ လွ်ာဖ်ားေလးက ေျခသန္းႏွင့္ ေျခသန္းၾကြယ္ေလးၾကားကို ထိုးေမႊလာ၏။ ထို႔ေနာက္ ေျခေခ်ာင္းေလးမ်ားကို တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းစီ ဖြဖြေလး စုပ္ေပးေနသည္။ ေဖြး ခံစားခ်က္တို႔ တားဆီးမရႏိုင္ေတာ့။ ေျခသလံုး တေလွ်ာက္ ၾကက္သီးေမြးညွင္းမ်ား ျဖာ တက္လာသည္။ စူးရွ လွ်ာေလးက ေျခေခ်ာင္းေလးမ်ား၏ ေအာက္ဘက္ အေျခေနရာေလးမ်ားကို တစ္ခ်က္ျခင္း တိုးေ၀ွ႕ေန၏။ သကာရည္လူးထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို အငမ္းမရ နမ္းေနသည့္ပမာ ေျခေခ်ာင္း ႏုႏုေလးမ်ားကို ေအာက္ဘက္မွ ေန၍ ဖေနာင့္ေလး ေထာင္လွ်က္ကိုင္ကာ တျပြတ္ျပြတ္ျမည္ေအာင္ စုပ္ေပးေနသည္။ ေျခမေလးကို ငံုလိုက္သည့္ ခဏ..။

“နင့္ သြားရည္ေတြ ငါ့ေျခဖ၀ါးေပၚ က် ကုန္ ျပီ..” ဒီစကားေလး တစ္ခြန္းကို ေျပာဘို႔ လႈိင္းထေနသည့္ ရင္ကို အေတာ္ ထိန္းရသည္။ အလိုက္သိေသာ စူးရွက ေျခဖ၀ါးကို လွ်ာႏွင့္ အသာေလး လွ်က္တင္ေပးလိုက္၏။ အိုးး… စူးရွ ရယ္.. နင္ တအားေတာ္တယ္..။ ေျခဖ၀ါး အလည္တည့္တည့္ကို လွ်ာႏွင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွ်က္ေပးေနသည့္ စူးရွ။ တကယ္ပဲ ေဖြးကို စိတ္ပါလက္ပါ ျပဳစုေပးေနသည္ပဲ။ ေျခဖ၀ါးေလးဆီမွ ထူးဆန္းမက္ေမာဖြယ္ အထိအေတြ႕က ေဖြး ေျခသလံုးႏွင့္ ေပါင္တံမ်ား၏ ေအာက္ဘက္ တေလွ်ာက္ကို ျဖတ္သန္းကာ တင္စိုင္မ်ားဆီ အထိေရာက္လာသည္။ တင္စိုင္သားမ်ား ယားက်ိက်ိ ျဖစ္လာျပီး ၾကက္သီးမ်ား လႈိက္တတ္လာသည္။ တင္သားႏွစ္ဘက္ကို က်ဳံ႕လွ်က္ ဆတ္ကနဲ တြန္႔လိုက္မိသည့္ခဏ ပိပိေလး၏ အတြင္းႏႈတ္ခမ္းမွလည္း ၀တ္ရည္တစ္စက္ကို ပြက္ ကနဲ..။ သည္တစ္ဘက္ျပီး ေနာက္တစ္ဘက္။ ႏူးညံ့ေသာ လွ်ာဖ်ား၏ အေတြ႕အထိက ထူးဆန္းလြန္းသည္။ ေျခဖ၀ါး အလယ္မွ ယားက်ိက်ိေ၀ဒနာက အေၾကာအခ်င္ အားလံုးစီ တမဟုတ္ျခင္း ျဖန္႕က်က္သြား၏။

“ရျပီ စူးရွ.. ေတာ္ေတာ့..” ေျခဖ၀ါးႏွစ္ဘက္လံုးကို စိတ္ၾကိဳက္ ဇိမ္ယူလို႔ မ၀ႏိုင္ေသးေပမယ့္ အခ်ိန္ကလည္း ၾကည့္ရေသးသည္။ အခ်ိန္အၾကာၾကီး ဒူးေထာက္ ထားရသည့္ စူးရွ ခမ်ာလည္း ေညာင္းလွေရာေပါ့။ သည္ေန႔အဖို႔ ရလိုက္သည့္ ခံစားခ်က္က ေဖြး ရင္ကို အေတာ္ေလး လႈပ္ခတ္ေစရံုသာမက စူးရွ အေပၚမွာလည္း တိုး၍ တြယ္တာသြားမိသည္ အမွန္ပင္။ သိလား စူးရွ.. ငါ အရမ္းေပ်ာ္တယ္.. နင္ တျခားမိန္းမကို နမ္းခဲ့တဲ့ ပါးစပ္ေတြက ငါ့ေျခေထာက္ကို စုပ္ေပးလို႔ေလ.. သိလား.. ငါ တကယ္ ေက်နပ္တယ္ စူးရွ.. ဒီအတြက္ နင့္ကိုငါ ဘာ ဆုခ်ရင္ေကာင္းမလဲ..။ အေတြးႏွင့္ သူမ စကား စ လိုက္သည္။

“ဒီေန႔ ငါ့ကို လုပ္ေပးတာအတြက္ နင့္ကိုငါ တစ္ခုခု ဆုခ်ရမလား စူးရွ.. နင္ ငါ့ဆီက တစ္ခုခု လိုခ်င္လား..” ေျပာလိုက္ျပီး သူေတာင္းမည့္ တစ္စံုတစ္ခုက ဘာမ်ား ျဖစ္ေလမလဲ ဟု ရင္ခုန္စြာ ေစာင့္ဆိုင္း ေနမိသည္။ တင္းတင္းေစ့ ထားေသာ မိမိႏႈတ္ခမ္းမ်ား မည္မွ် ထူပူဆာေလာင္ေနမွန္း မိမိ ကိုယ္တိုင္သာ အသိဆံုးပင္။ စူးရွ ဒူးေထာက္ေနလွ်က္မွပင္ ေဖြးမ်က္ႏွာကို ရီေ၀ေ၀ ေငးၾကည့္ေန၏။ ငါလိုခ်င္တာ တကယ္ပဲ ေပးမွာလား ေဖြး.. တကယ္လို႔မ်ား ငါ နင့္ကို တစ္ခ်က္ေလာက္ နမ္းခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေရာ.. နင္ ေပးမွာလား.. နင့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို မဟုတ္ရင္ေတာင္မွ နင့္ ကိုယ္ေပၚက ေနရာတစ္ခုခုေပါ့ဟာ.. ခ်စ္၀တ္ရည္ေတြ ထံုသင္း ရႊဲအိုင္ေနမယ့္ ဟိုေနရာေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့.. ငါ တစ္ခ်က္ကေလးပဲ နမ္းပါရေစဆိုရင္ နင္ေပးမွာလား..။ စိတ္က ရွည္လ်ားစြာ ေရရြတ္မိေသာ္လည္း ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထြက္မလာ။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ သူမ မ်က္လံုးမ်ားကို တည့္တည့္ၾကည့္မိတိုင္း ဆြံ႕အ သြားတတ္သည့္ မိမိကိုယ္ကိုလည္း အားမရ ျဖစ္မိပါသည္။

“စူးရွ.. နင္ ဘာမွ လိုခ်င္ပံု မေပၚဘူး ဟုတ္လား..”
“ငါ.. ငါ ေတာင္းတာ ဘာမဆိုေပးမလား ေဖြး.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရလား..”
“ေျပာၾကည့္ေပါ့ ဟ.. ငါ ေပးသင့္တယ္ထင္ရင္ ေပးမွာေပါ့..”
“……….”
“……….”
“ငါ သိပ္ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး စူးရွ.. ဆယ္ စကၠန္႔ အခ်ိန္ေပးမယ္.. ဆယ္စကၠန္႔ ျပည့္တဲ့ထိမွ လိုခ်င္တာ မရွိရင္ နင္ ျပန္လို႔ရျပီ စူးရွ..”
“တစ္ဆယ္..”
“………..”
“ကိုး..”
“………..”
“ရွစ္..”
“………..”
“………..”
“………..”
“ႏွစ္..”
“………..”
“တစ္.. ကဲ အခ်ိန္ေစ့..”
“ပင္တီ ပင္တီ..”
“ဘာ..”
“နင္ ေစာေစာတုန္းက ငါ့ မ်က္ႏွာကို ရိုက္တဲ့ အဲ့ ပင္တီေလး..”
“………..”
“ဟင္ ေဖြး.. အဲ့ ပင္တီေလး ငါလိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ ရမလား..”

သည္တစ္ၾကိမ္ေတာ့ လွပ္ကနဲ တုန္ရီသြားသည့္ ႏွလံုးသားကို ဖံုးကြယ္ရန္ ေဖြး သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ ရွိန္းျမ ထူပူလာသည့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို အမွတ္တမဲ့ ဖိကိုက္ရင္း သူ႕မ်က္၀န္းမ်ားကို တဒဂၤမွ် ေငးၾကည့္လိုက္မိ၏။ ပင့္သက္ေလးတစ္ခ်က္ မသိမသာ ခိုးရိႈက္ျပီး လက္ထဲမွ ပင္တီေလးကို စူးရွ ေပါင္ေပၚ ပစ္ခ်ေပးလိုက္သည္။ “နင္ ျပန္လို႔ရျပီ စူးရွ.. ဒီေန႔အတြက္ ငါ တကယ္ ေက်နပ္တယ္..” ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထြက္လာသည့္ စကားမ်ားက ေအးစက္ေနေသာ္လည္း မိမိ မ်က္၀န္းမ်ား အရည္လဲ့ေနမွန္း ကြ်န္ေကာင္ေလး ရိပ္မိေလာက္ပါသည္။ ေပါင္ေပၚ က်လာသည့္ ပင္တီေလးကို တယုတယ ေခါက္သိမ္းျပီး အသည္းယားစရာ အလြန္ ေကာင္းေသာ ရီေ၀ေ၀ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ေဖြး မ်က္ႏွာကို သူ ေငးေနျပန္၏။ ေဖြးလည္း ဘာမွ မျဖစ္သလို ပံုစံႏွင့္ ဆက္တီေပၚ ေျခေထာက္ေလး ေရႊ႕တင္ကာ ပက္လက္ကေလး လွဲခ်လိုက္သည္။ မ်က္လံုးေလး မွိတ္ကာ သူ ဘာဆက္လုပ္မလဲ ရင္ခုန္စြာ ေစာင့္စားမိေသာ္လည္း တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာသြားသည့္ လႈပ္ရွားမႈသဲ့သဲ့၏ ေနာက္တြင္ အိပ္ခန္းကေလး ျငိမ္သက္စြာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

ငါ သိပ္ ေပ်ာ့ညံ့တဲ့ေကာင္ပါလား ေဖြးရယ္.. တကယ္ဆို နင္ လွဲခ်လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ပန္းေရာင္ သမ္းေနတဲ့ နင့္မ်က္ႏွာေလးကို ငါ ငံု႔နမ္းပစ္လိုက္ခ်င္တာ.. နင္ စိတ္ဆိုးသြားျပီး ငါ့ကို တစ္ခုခု ထပ္ခိုင္းေအာင္ေလ.. သိလား ေဖြး.. ငါ အခု နင့္ဆီမွာ အျပစ္သား ျဖစ္ေနရတာ အရမ္း ႏွစ္ျခိဳက္ေနမိျပီ.. ျပစ္ဒဏ္ရက္ေတြ ထပ္တိုးလာဘို႔ ငါ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိျပီ.. ဒါေပမယ့္ ေဖြး ရယ္.. နင္ ေပးမယ့္ အျပစ္ဒဏ္က နင့္ နားကေန ခ်က္ခ်င္းထြက္သြား ဆိုတဲ့ အမိန္႔ၾကီး ျဖစ္ေနမွာ ငါ ေသမေလာက္ ေၾကာက္တယ္..

နင္ တကယ္ အသံုးမက်တဲ့ေကာင္ သိလား စူးရွ.. လိုခ်င္တာ ေတာင္းပါ ဆုိတာေတာင္ ပင္တီ တဲ့.. ငါ့ ကိုယ္ေပၚက တစ္ေနရာရာကို နမ္းပါရေစလို႔ မ်ားေျပာလိုက္ပါေတာ့လား.. ငါ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြ နင့္ကို လိုအပ္ေနတာ နင္ မသိဘူးမဟုတ္လား စူးရွ.. တကယ္ဆိုရင္ ငါ မ်က္လံုး မွိတ္ျပီး ျငိမ္ျငိမ္ေလး ေနေပးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ နင္ ငါ့ကို ငံု႔နမ္းလိုက္သင့္တာ.. ဒါေပမယ့္ ငါ အခု ေကာင္းေကာင္း သိသြားျပီ.. ေနာက္တစ္ၾကိမ္ နင့္ အတြက္ ေပးမယ့္ ဆုက ဘာ ျဖစ္သင့္လဲ ဆိုတာ ငါ့ဘာငါပဲ ဆံုးျဖတ္ေတာ့မယ္ စူးရွ.. အခု နင္ ယူသြားတဲ့ ပင္တီေလး.. ေရခ်ဳိးခန္းမွာ နင္ ခိုးနမ္းေနတဲ့ ပင္တီေလး.. အဲ့ဒီ ပင္တီေလးေတြရဲ့ ပိုင္ရွင္ကို နင္ မနမ္းခ်င္ဘူးလား.. ဟင္ စူးရွ.. နင္ စြဲလန္းေနတဲ့ ၀တ္ရည္ေလးေတြ ထုတ္ေပးတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေလ.. အဲဒီပန္းပြင့္ေလးကို နင္ မနမ္းခ်င္ဘူးလား..

+62 

« Last Edit: December 19, 2015, 01:36:51 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #25 on: September 12, 2015, 11:10:46 AM »

အခန္း (၁၄)


“နင့္ ဖိနပ္ အသစ္ေလး လွ သားပဲ ေဖြး.. ဘယ္ဆိုင္က၀ယ္လဲ.. ငါ လည္း လိုခ်င္လို႔..” ေက်ာင္းသြားခါနီး မိမိ ဖိနပ္အသစ္ေလးကို ေမႊး ျမင္သြားသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္ေကာင္း ၀င္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ပစၥည္းတစ္ခုကို ညီအမႏွစ္ဦး လဲလွယ္ သံုးစြဲတတ္ၾက၏။ သို႔ေသာ္ သည္ ဖိနပ္ေလးကိုေတာ့ျဖင့္ ေမႊး ေတာင္းစီးမွာ စိုးမိသည္။ သူမ ကားထြက္သြားသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္တည္း ဖိနပ္ေလးကို စင္ေပၚမွ ယူကာ မိမိ အခန္းတြင္းရွိ အ၀တ္စင္ေအာက္တြင္ ၀ယ္လာသည့္ ဗူးေလးအတိုင္း ျပန္ထည့္ကာ သိမ္းထားလိုက္ေတာ့သည္။ ဒါ ေလးက ငါ့ ဘ၀အတြက္ အေရးအပါဆံုး အမွတ္တရေတြရဲ့ အစ ျဖစ္လာမွာ.. သိလား ေမႊး.. ငါ့ ခ်ာတိတ္ေလးက ငါ့ကို ဘယ္ေလာက္ထိ ယုယ ၾကင္နာလဲ သိလား.. မေန႔က အေၾကာင္းေလး အေတြးထဲ ျပန္ေပၚလာေတာ့ လက္က စီစီတီဗီြ မွတ္တမ္းကို အလိုလို ျပန္ဖြင့္ၾကည့္မိသြားသည္။ အရင္က လုပ္ခဲ့သမွ်ကို တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ် ျပန္ၾကည့္ေလ့ မရွိေသာ္လည္း မေန႔က ျမင္ကြင္းကိုေတာ့ ေဖြး ျပန္ၾကည့္ခ်င္မိသည္အမွန္ပင္။

ဆိုဖာေပၚထိုင္ေနသည့္ မိန္းကေလးတစ္ဦး၏ ေျခေခ်ာင္းေလးမ်ားကို အျမတ္တႏိုး စုပ္ေပးေနသည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ မည္သို႔ ျဖစ္ေနမည္နည္း။ ထို မိန္းကေလး၏ မ်က္ႏွာ၊ တနည္း မိမိမ်က္ႏွာ က ေရာ မည္သို႔ ျဖစ္ေနမည္နည္း။ သူစိမ္းေယာက်ၤားေလး တစ္ဦးကို ရွိန္သည့္စိတ္၊ မိမိ အႏိုင္ရေနျပီမွန္း သိလာသည္ႏွင့္အမွ် အႏိုင္လိုခ်င္လာမိေသာ စိတ္၊ တစ္ခါမွ် မခံစားဘူးသည့္ အရသာ အသစ္အဆန္းကို ႏွစ္သက္ေသာစိတ္၊ တကယ္တမ္း ေတြးၾကည့္ေတာ့ တထိုင္တည္းမွာ မိမိ ခံစားခဲ့ရတဲ့ စိတ္ေတြ နည္းမွ မနည္းဘဲ။ သည္လို ဦးတည္ရာ အမ်ိဳးမ်ဳိးေၾကာင့္ စိတ္မ်ား ကစင့္ကလ်ား လြင့္ထြက္ေနခ်ိန္ မိမိ ပံုစံ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ေနမလဲ သိခ်င္လာသည္။ ေနာက္တစ္ခုက သက္တူရြယ္တူ သတို႔သားေလာင္းကို ခုကတည္းက လင္ကိုဘုရား ျဖစ္ေနသည့္ ေမႊးႏွင့္ မိမိ အေျခေနကို ယွဥ္ကာ ေက်နပ္မိျခင္းလည္း ပါေသး၏။

သိလား ေမႊး ငါ့ ခ်ာတိတ္က နင့္ အေကာင္လို ကိုၾကီးက်ယ္ မဟုတ္ဘူး.. သိပ္ခ်စ္ဘို႔ေကာင္းတယ္.. နင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အခ်စ္ခံရခံရ ငါ့ကိုေတာ့ မွီမယ္ မထင္ပါဘူးေမႊးရယ္.. သိလား သူကေလ.. ငါ့ကို.. အင္.. ဒါ.. ဒါ.. သူတို႔ႏွစ္ေယာက္.. ဘာ လုပ္ ေန..

ဖန္သားျပင္တြင္ ေပၚလာသည့္ မီးဖိုခန္းထဲမွ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေဖြး ရုတ္တရက္ အံ့ၾသသြားသည္။ ေမႊး ႏွင့္ သူ႕ခ်စ္သူ ေကာင္းျမတ္။ အီၾကာေကြးလို ႏွစ္ပင္ပူးျပီး မီးဖိုထဲ ၀င္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကလည္း စုပ္ နမ္းလိုက္ေသး၏။ ၀တ္ထားသည့္ အ၀တ္အစားမ်ား ဖရိုဖရဲ ျဖစ္ေနပံုကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ႏွစ္ဦးလံုး အိပ္ရာထဲမွ ထ လာျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ေမႊးက ေရခဲေသတၱာကို ဖြင့္ျပီး အထဲမွ ေရဗူးကို ထုတ္သည္။ ေကာင္းျမတ္ လက္ထဲ ေရဗူး ထည့္ေပးလိုက္၏။ ေကာင္းျမတ္က ဗူးကို ယူျပီး အရင္ေသာက္၏။ ျပီးမွ ေမႊးကုိ ျပန္ေပးသည္။ ေမႊး ေရေသာက္ေနသည္ကို ၾကည့္ျပီး သူမ မဲ့ျပံဳး ျပံဳးမိသည္။ ငါ့ ခ်ာတိတ္ေလးနဲ႔မ်ား တျခားစီပဲ.. ေရေသာက္တာေလးေတာင္ သူေသာက္ျပီးမွ.. ေယာက်ၤားရဲ့ ဦးစားေပး မခံရတဲ့ မိန္းမ.. ေကာင္းတယ္.. နင္ အဲ့လို ခံရမွ ေကာင္းမွာ..။ ေဖြး စိတ္ထဲက က်ိတ္ ေက်နပ္ေနမိ၏။ သို႕ေသာ္ ထို ေက်နပ္အားရမႈက တဒဂၤအတြင္း ၾကီးစြာေသာ မနာလိုမႈ ျဖစ္သြားရေတာ့၏။

ေကာင္းျမတ္က ေမႊး လက္မ်ားကို သူ႕လည္ကုတ္ေပၚတင္ေပးလိုက္၏။ ျပီးေနာက္ တင္စိုင္မ်ားကို ဆုပ္ေခ်ရင္း အနမ္းေတြေပးေနၾကသည္။ နံရံ ရွိရာသို႔ ေနာက္ဆုတ္လွ်က္ပင္ တြန္းေရႊ႕ သြား၏။ ေမႊး တစ္ေယာက္ နံရံႏွင့္ ေက်ာ မီွ လွ်က္ ျဖစ္သြားသည္။ ေမႊးမ်က္ႏွာက ကင္မရာႏွင့္ တည့္တည့္ ျဖစ္ျပီး ေကာင္းျမတ္က ျမင္ကြင္းကို ေက်ာေပးလွ်က္ ရွိေနသည္။ ေမႊးကို နံရံဆီ တြန္းကပ္ျပီးသည္ႏွင့္ ေကာင္းျမတ္တစ္ေယာက္ ေမႊး၏ ေပါင္တံတစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲ မ ကာ ဒူးကို သူ႕ တံေတာင္ဆစ္တြင္ ခ်ိတ္လွ်က္ တင္လိုက္သည္။ ေမႊး၏ လည္တိုင္မ်ားကို စုပ္နမ္းေနသည့္ ေကာင္းျမတ္၊ ခါးေအာက္ပိုင္းက ဘယ္ညာ ယိမ္းကာ တညိမ့္ညိမ့္ လႈပ္ရွားေန၏။ လက္တစ္ဘက္က ဒူးေအာက္မွ ေန၍ နံရံကို ေထာက္ထားျပီး က်န္တစ္ဘက္က ေမႊး၏ ေပါင္ၾကားသို႔။ သူတို႔အတြဲ အခ်စ္သည္းေနပံုကို ၾကည့္ျပီး ေဖြး အလြန္ ေနရခက္လာသည္။ အျပာကားတစ္ခ်ိဳ႕ အင္တာနက္မွတဆင့္ ေသေသခ်ာခ်ာကို ၾကည့္ဖူး ပါေသာ္လည္း မိမိၾကည့္ဖူးသမွ်က ပြန္း သရုပ္ေဆာင္ မ်ားသာ မဟုတ္ပါလား။ ခုေတာ့ မိမိ ျမင္ကြင္းထဲတြင္ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ႏွင့္ လိင္ဆက္ဆံရန္ အစပ်ိဳးေနသည့္ မိိန္းကေလးက မိမိ အမအရင္း။ ပိုဆိုသည္က သူမ မ်က္ႏွာသည္ မိမိ မ်က္ႏွာႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ မဟုတ္ဘဲ ခြဲရ ခက္ေလာက္ေအာင္ တစ္ထပ္တည္း တူေနျခင္း။

ေကာင္းျမတ္၏ အနမ္းမ်ားက ၾကမ္းတမ္း ျပင္းရွလာပံုရသည္။ ေပါင္ၾကားကို ထိုးေမႊေနသည့္ လက္တို႔လည္း သြက္လာ၏။ နံရံကို ေက်ာမွီလွ်က္က ေမႊး ေခါင္းေလး ေမာ့ကာေမာ့ကာႏွင့္ အရသာ ခံစားေနသည္။ ဖန္သားျပင္တြင္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ၾကည့္သလို ၾကည့္ေနရသည့္ ေဖြး၊ စိတ္အစဥ္တို႔ ေလာင္ျမိဳက္ထၾကြလာ၏။ မိမိ စိတ္ကို အႏိႈးဆြေနဆံုး အရာက ခံစားခ်က္ ျပင္းထန္ေနသည့္ ေမႊး ၏ မ်က္ႏွာ။ ေမႊး မ်က္လံုးတို႔က စံုမွိတ္ထားသည္။ ေခါင္းကို ေမာ့လွ်က္ ခါးေလးက ေကာ့လိုက္ လြန္႔လိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ ေကာင္းျမတ္၏ လက္ လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ အလိုက္သင့္ လူးလြန္႕ကာ အရသာ ခံေနသည္မို႔ မ်က္ႏွာက ရံႈ႕ကနဲ ျဖစ္သြားလိုက္၊ ပါးစပ္ကေလး ေဟာင္းေလာင္းႏွင့္ ေခါင္းကိုေမာ့လိုက္၊ ေနာက္ျပီး တစ္ခါ ႏႈတ္ခမ္းကို ခပ္တင္းတင္း ဖိ ကိုက္ရင္း ေကာင္းျမတ္ကို ၾကည့္လိုက္။ သူမ ျဖစ္ေနပံုက ေဖြးကို ပိုျပီး ေသြးဆာလာေစသည္။ စူးရွရယ္.. နင့္ကိုငါ ဒီ ဖိုင္ ျပျဖစ္ေအာင္ ျပမယ္ သိလား.. သူမ်ားေတြ ၾကည့္စမ္း.. ငါ လည္း အဲ့လိုမ်ိဳး လိုခ်င္လိုက္တာ.. ေမႊးေနရာမွာ ငါ.. ေကာင္းျမတ္ေနရာမွာ နင္ ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား.. အိုးး.. ရီွးး..။ ေဖြးတစ္ေယာက္ ပန္းပြင့္ေလးထံမွ ၀တ္ရည္တစ္စက္ ပြက္ကနဲ ညွစ္ခ်လိုက္မိျပန္ျပီ။ အတြင္းသားအထိ လႈိက္တက္လာသည့္ ဆာေလာင္မႈက ေပ်ာက္မသြားသည့္ အျပင္ ပို တိုးလာ၏။ ဆံုလည္ ထိုင္ခံုေလး၏ ေနာက္မွီကို အနည္းငယ္ လွန္ခ်လိုက္၏။  ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို ကားကာ လက္တန္းႏွစ္ဘက္ေပၚသို႔ ဒူး ခ်ိတ္တင္ထားလိုက္သည္။ အိမ္ေနရင္း ဂါ၀န္ေလးကို ဆြဲမ ကာပင္တီၾကားသို႔ လက္ ထိုးထည့္မိသြားျပီ။

ဖန္သားျပင္ေပၚမွ ျမင္ကြင္းတြင္လည္း ေမႊး တစ္ေယာက္ အရမ္းၾကီး အရွိန္ တက္လာပံုရသည္။ နံရံကို ေကာ့မွီကာ ေခါင္းေမာ့ထား၏။ မ်က္လံုးေမွးစင္းကာ ပါးစပ္ကို ၀ိုင္းစက္ေနေအာင္ ဟထားသည္။ ကာမ အရသာကို စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ခံစားေနသည့္ သူမ မ်က္ႏွာ၊ တစ္နည္း မိမိ ႏွင့္ မျခားေသာ ထိုမ်က္ႏွာ။ ေမႊး လက္မ်ားက ေကာင္းျမတ္ လက္ေမာင္းကို အတင္း ညွစ္ထားသည္။ ေပါင္ၾကားကို ေမႊေႏွာက္ေနသည့္ ေကာင္းျမတ္ လက္ေတြ သြက္သည္ထက္ သြက္လာ၏။ ေမာ့ထားသည့္ ေမႊး လည္တိုင္ နံေဘးကို သြားႏွင့္ ခဲထားသည္။ သည္ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရင္း ေဖြး လည္တိုင္ေလးလည္း ယားက်ိက်ိ ျဖစ္လာေတာ့၏။ လက္ေတြကလည္း စိုရႊဲႏုဖတ္ေနသည့္ ၀တ္လႊာႏွစ္ခုၾကားကို စိတ္ၾကိဳက္ ထိုးထည့္ ေမႊေႏွာက္ကာ အဆတ္မျပတ္ လႈပ္ရွားမိေနေတာ့သည္။ ဖန္သားျပင္ေပၚမွ မိမိမ်က္ႏွာႏွင့္ မိန္းကေလးနည္းတူ ေဖြး ၏ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ဒီေရလည္း အျမင့္ဆံုးသို႔ ေရာက္လာျပီ။ ေဖြးတစ္ေယာက္ ထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္လွ်က္က ခါးေလး ေကာ့တက္လာသည္။

စူးရွ.. အင္းး.. စူးရွရယ္.. နင္သာ ျဖစ္လိုက္ပါေတာ့.. ငါ့ ဆီ ခုခ်က္ခ်င္းလာျပီး ပိပိေလးကို စိတ္ရွိလက္ရွိ နယ္ဖတ္ ပစ္လိုက္စမ္းပါ.. နင့္ လက္ေခ်ာင္း ရွည္ရွည္သြယ္သြယ္ေလးေတြနဲ႔ေလ.. တစ္ဘက္က ငါ့ ပြင့္ခ်ပ္ေလးႏွစ္ခုကို ဆြဲကားထား.. က်န္တဲ့တစ္ဘက္က တြင္းေပါက္၀ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ ထိုးထည့္ျပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ေမႊ ေပး.. ငါက အဲ့အခ်ိန္ ငါက နင့္ ဆံပင္ေတြကို ေဆာင့္ဆြဲျပီး ကိုင္ထားမယ္.. နင့္မ်က္ႏွာကို ငါ့ ပိပိေလးနား မေရာက္တေရာက္ေလး ဆြဲ ကပ္ထားျပီး နင္ၾကိဳက္တဲ့ ၀တ္ရည္ေလးေတြ တစ္စက္ျပီး တစ္စက္ ညွစ္ခ်ေပး.. ထြက္လာတဲ့ အနံ႔ သင္းသင္းေလးေတြကို နင့္ကို ရႈ ခိုင္းမယ္ေလ.. အိုးး.. ေျပာရင္းနဲ႔.. ေျပာေနရင္းနဲ႔ေလ.. ငါ့ ပိပိေလး အတြင္းပိုင္းက ပူေႏြးလာျပီ.. ခြ်ဲက်ိက်ိ ၀တ္ရည္ေလးေတြ စီးက်လာျပီ စူးရွ.. နင္ နမ္းၾကည့္မလား.. ရွီးး.. အ.. စုပ္ ၾကည့္စမ္း.. ငါ့ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကို စုပ္သလို.. ဒီ ၀တ္ရည္ေလးေတြ ကုန္ေအာင္.. တအားနဲ႔ စုပ္.. ရွီးး အင္းး ဟင္းးးး..

ႏွင္းေဖြးေဖြး၏ ဟူးး ကနဲ ပင့္သက္ ခ်သံႏွင့္အတူ ဖန္သားျပင္ေပၚမွ ေမႊး လည္း ေကာင္းျမတ္ ပုခံုးကိုမွီႏြဲ႕ကာ ျငိမ္က်သြားသည္။ ေကာင္းျမတ္က ေမႊး လည္တိုင္ကို အနမ္းမ်ားေပးရင္း ေက်ာေလးကို လက္ႏွင့္ သပ္ေပးေန၏။ ဟင့္.. မတရားလိုက္တာ.. ငါ့မွာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း.. စူးရွ.. အဲ့ဒါ နင့္ေၾကာင့္ သိလား.. နင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ လုပ္ေနလို႔ ငါ့မွာ ခုခ်ိန္ထိ.. အယ္.. သူတို႔.. သူတို႔ ဘာ ထပ္လုပ္ၾကဦးမွာပါလိမ့္..။

+65 

« Last Edit: December 19, 2015, 01:47:40 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #26 on: September 14, 2015, 11:35:55 AM »

သူတို႔ႏွစ္ဦး ထမင္းစားပြဲဘက္ လွည့္လာၾကသည္။ ထိုင္ခံုတစ္ခုကို ဆြဲထုတ္ျပီး ေကာင္းျမတ္က အရင္ ထိုင္လိုက္၏။ ၀တ္ထားသည့္ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို အသာ ဆြဲခ်ျပီး ေမႊး ကို မ်က္စိတစ္ဘက္ မွိတ္ျပလိုက္ေသးသည္။ သူတို႔.. သူတို႔ ဟိုဟာ လုပ္ၾကေတာ့မလို႔ပါလား.. ကိုယ့္အိပ္ခန္းထဲ ကိုယ္မလုပ္ဘဲ.. အိုးး.. ေမႊး.. ၾကည့္စမ္း.. တကယ္ပဲ ဟိုကားေတြထဲက မိန္းမေတြလိုပါပဲလား..။ ေကာင္းျမတ္ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္လ်က္ထိုင္ျပီး ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနေသာ အေခ်ာင္းၾကီးကို အားပါးတရ စုပ္ေပးေနသည္။ ေကာင္းျမတ္ကလည္း ေမႊး ဆံပင္မ်ားကို ဆြဲဆုပ္ကိုင္ထားျပီး သူ႕အတံၾကီးကို ပါးစပ္ထဲ ေကာ့သြင္းေနသည္။ ေဖြး ပါးစပ္ေလး ေဟာင္းေလာင္း ဟ လွ်က္ ထိုင္ၾကည့္ေနမိ၏။ ေနာက္ေန႔ေတြ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႕လွ်င္ မိမိ မ်က္ႏွာ မည္သို႔ ျဖစ္ေနမည္နည္း။ အိေျႏၵတစ္ခြဲသားႏွင့္ ဟိတ္ၾကီး ဟန္ၾကီး ႏိုင္လွေသာ ေကာင္းျမတ္။ မိမိမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ပင္ၾကည့္ဖူးျခင္း မရွိသည့္ စတိုင္ ခပ္ထြားထြားႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္။

ခဏေနေတာ့ ေကာင္းျမတ္က မတ္တပ္ရပ္လိုက္၏။ ေမႊးကို ခ်ိဳင္းၾကားမွ ထူ မ ကာ အနမ္းေတြ ေပးျပန္သည္။ ေမႊး ၀တ္ထားသည့္ ဂါ၀န္ေလးကို ဆြဲ မ လိုက္ေတာ့ ျဖဴေဖြး လံုးက်စ္ေသာ တင္ပါး လွလွေလး ေပၚလာ၏။ ၾကည့္စမ္း.. သည္မိန္းမ အတြင္းခံ ၀တ္မထားဘူးပဲ.. အင္းေပါ့ေလ.. ဒါမွလည္း အဆင္သင့္ ျဖစ္ေတာ့မေပါ့.. ေကာင္းျမတ္ ပံုစံၾကည့္ရတာ မိန္းကေလး အတြင္းခံကို ထိခ်င္ ကိုင္ခ်င္မယ့္ပံု မေပၚပါဘူး.. ေကာင္းတယ္ ေမႊး.. နင္က ဟိုဟာ အလုပ္ခံဘို႔ အေရးေတာင္ အဆင္သင့္ အလိုက္တသိ ခြ်တ္ထားေပးရမယ့္ မိန္းမ သိလား.. နင့္ကိုငါ သနားေသး.. အိုးးး… ဖန္သားျပင္ေပၚမွ ျမင္ကြင္းက ေဖြး အေတြးတို႔ကို အဆံုး သတ္ေပးလိုက္ျပန္၏။

ေမႊး က ေျခေထာက္ တစ္ေခ်ာင္းကို ထိုင္ခံုေပၚ တင္လိုက္သည္။ ေကာင္းျမတ္က ၾကမ္းျပင္မွာ ဒူးေထာက္လွ်က္။ ဂါ၀န္ေလးကို လိပ္တင္လိုက္ေတာ့ အေမြးအမွ်င္မ်ား ကင္းစင္ေနသည့္ ေတာင္ပူစာ လွလွေလး ေပၚလာသည္။ ေကာင္းျမတ္ တစ္ေယာက္ ထိုေနရာေလးကို အနမ္းေတြ ေပးေနေတာ့၏။ လက္မ်ားကလည္း တင္သားႏွင့္ ေပါင္တံမ်ားကို ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ ေမႊးလည္း ေစာေစာကလိုပင္ မအီမသာ မ်က္ႏွာ မ်က္ႏွာႏွင့္ လွ်ာဖ်ား၏ အရသာကို အားပါးတရ ခံစားေနသည္။ ေဖြး စိတ္ေတြလည္း ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဆူေ၀ လာျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ သည္တစ္ၾကိမ္ေတာ့ သူမ သည္ျမင္ကြင္းကို အံက်ိတ္လ်က္ပင္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ဘယ္လိုမွ ထင္မထားသည့္ အေနအထား မဟုတ္ပါလား။ ေကာင္းျမတ္က သည္ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္တတ္သလား.. စူးရွ.. နင္ ငါ့ကို ခုလိုမ်ိဳး လုပ္ေပးႏိုင္လား.. ငါ လိုခ်င္သမွ် လုပ္ေပးမယ္ ဆိုတဲ့.. ဘာ ခိုင္းခိုင္း လုပ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ နင္က အဲ့လိုမ်ိဳး ငါ့ ဟိုေနရာကို နမ္း စမ္း ဆိုရင္ နမ္းမွာလား..။

ဖန္သားျပင္ကို ထိုင္ၾကည့္ေနမိသည့္ ေဖြး မ်က္၀န္းေတြ ေ၀၀ါးလာသည္။ စိတ္ထဲမွလည္း မီးေတာက္မတတ္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္လာ၏။ မိမိအျဖစ္က ေမႊးႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ ေနာက္မွာ အမ်ားၾကီး က်န္ေနဆဲပါလား။ သည္ အေတြးေၾကာင့္လား၊ ကာမ၏ အာသီသေၾကာင့္လား၊ လူက တဆတ္ဆတ္ တုန္ရီလာျပန္သည္။ သည္ျမင္ကြင္းကို ပိတ္လိုက္ရန္ စိတ္ကူးေတာ့ မေပၚမိ။ ေမႊးတစ္ေယာက္ သူ႕ရင္သားမ်ားကို သူကိုယ္တိုင္ ဆုပ္နယ္ေျခမြရင္း ေအာက္မွ ေကာင္းျမတ္ကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ငံု႔ၾကည့္လိုက္၊ ေခါင္းေလးေမာ့ျပီး သက္ျပင္းမ်ား ရိႈက္ထုတ္လိုက္ႏွင့္ ၾကည့္ရတာ အေတာ္ေလး ခံစားခ်က္ ေကာင္းေနပံု ေပၚ၏။ ဆတ္ကနဲ တြန္႕တြန္႕ သြားျပီး ရင္သားမ်ားကို နယ္ဖတ္ေနသည့္ လက္တစ္ဘက္က စားပြဲေပၚ ေထာက္လိုက္သည္။ ေနာက္သို႔ လန္က်လုလု ျဖစ္သြားေသာ သူမကို ေကာင္းျမတ္က လက္တစ္ဘက္ႏွင့္ ထိန္းရင္း ထ ရပ္လိုက္၏။ ေမႊးကို ဖက္ထားရင္းမွပင္ ၀တ္ထားသည့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို လံုး၀ ခြ်တ္ခ်လိုက္သည္။

ေနာက္ေက်ာမွ ျမင္ေနရသည့္ ေကာင္းျမတ္ကို ဖန္သားျပင္မွ တဆင့္ ေဖြး မရဲတရဲ ၾကည့္ေနမိ၏။ မိမိႏွင့္ သိပ္မရင္းႏွီးလွေသာ္လည္း ေန႔တိုင္း နီးပါး ျမင္ေတြ႕ေနရသည့္ သူစိမ္း ေယာက်ၤားတစ္ဦး၏ အ၀တ္မဲ့ေနသည့္ ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္း။ အမေလး.. ခုေနမ်ား သူ ဒီဘက္ လွည့္လိုက္လွ်င္.. သူ႕ ဟိုဥစၥာၾကီးက ငါ နဲ႔ တည့္တည့္ ျဖစ္သြား.. အိုးး…။ တကယ္ပဲ မိမိ အေတြးမဆံုးခင္ ခံုတြင္ ထိုင္လိုက္သည့္ ေကာင္းျမတ္၊ ေမႊးကို ရီေ၀ေ၀ ၾကည့္ကာ သူ႕အတံၾကီးကို လက္ႏွင့္ ကစားေနသည္။ ထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ေနသည့္ အေနအထားက ေစာေစာကပံုစံအတိုင္းေပမယ့္ ခုက ေအာက္ပိုင္းတြင္ ဘာမွ ၀တ္မထားေတာ့သည္မို႔ ျမင္ေနရသည့္ ေဖြးအတြက္ အသက္ရႈ ခက္လာရသည္။

သူတို႔ႏွစ္ဦး ခ်စ္ခရီးက အတန္သင့္ရံုမက ခရီးေရာက္ျပီးႏွင့္ပံုပင္။ ခုလည္း ေမႊးက ေကာင္းျမတ္ကို ေက်ာေပးျပီး ေပါင္ေပၚ ထိုင္ရန္ ျပင္ေန၏။ သည္ ပံုစံမ်ိဳးကို အျပာကား အခ်ိဳ႕တြင္ ေဖြး ၾကည့္ဖူးသည္။ ခုေတာ့ မိမိမ်က္ႏွာႏွင့္ မင္းသမီး၏ သဘာ၀က်က် လႈပ္ရွားမႈကို ျမင္ရေတာ့မည္ေပါ့။ ေကာင္းျမတ္က သူ႕ အတံၾကီးကို လက္ႏွင့္ ကိုင္ကာ ေတ့ေပးသည္။ ေမႊးလည္း လက္တစ္ဘက္က အနားရွိ စားပြဲကို အားျပဳျပီး ထိုင္ခ်လိုက္၏။ လႈပ္ရွားမႈမ်ားက သိပ္ၾကီး မျမန္လွေသာ္လည္း သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုး အလွ်င္လိုေနၾကတာေတာ့ အမွန္ပင္။ တအိအိ ထိုင္ခ်လိုက္သည့္ ေမႊး ကိုယ္ထဲသို႔ အတံၾကီး တစ္ခုလံုး နစ္၀င္သြားျပီ။ မ်က္ႏွာကို ေနာက္လွည့္ကာ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း နမ္းၾကျပန္၏။ ေဖြးလည္း မိမိႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားႏွင့္ အုပ္ထားမိသည္။ ေအာက္ပိုင္းမွ စိုစိစိေ၀ဒနာက သည္းထန္လာျပန္၏။

ေကာင္းျမတ္က ေမႊး ၀တ္ထားသည့္ ဂါ၀န္ကို ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးမ်ား ျဖဳတ္ပစ္ျပီး ေအာက္ပိုင္းကိုလည္း ခါးအထိ လိပ္တင္လိုက္သည္။ ပိပိေလးထဲတြင္ အတံထြားထြားၾကီး နစ္၀င္ေနသည့္ ျမင္ကြင္းက ရွင္း ထြက္လာ၏။ ေနာက္ရက္က်မွ အနီးကပ္ ခ်ဲ႕ၾကည့္ဦးမည္ဟု စိတ္က ေတးထားလိုက္သည္။ ဟင္းလင္းပြင့္ေနသည့္ ရင္ျမႊာ အစံုကလည္း ေဖြးဥ ေျပာင္တင္းေနသည္။ ေမႊး တစ္ေယာက္ စားပြဲေပၚ ေထာက္ထားသည့္ လက္ေလးကို ရင္သားမ်ားေပၚ ေနရာ ေရႊ႕လိုက္၏။ ကားယားၾကီး ျဖစ္ေနသည့္ သူမ ဒူးႏွစ္ဘက္ ေအာက္မွ ေန၍ ေကာင္းျမတ္က တံေတာင္ႏွင့္ မ လိုက္သည္။ ေမႊး မ်က္ႏွာ နင့္ ကနဲ ရံႈမဲ့သြား၏။ သူမ တစ္ကိုယ္လံုး၏ အေလးခ်ိန္က အတံၾကီးေပၚ အကုန္ က်သြားလို႔ မ်ား နာသြားတာလား။ နီရဲ ျပဲကားေနသည့္ ပိပိေလးခမ်ာလည္း အေတာ္ေလး မခ်ိမဆန္႔ ျဖစ္ေနပံုပင္။ အတြင္းတြင္ စိုက္၀င္ေနသည့္ အတံၾကီးက အျပင္မွပင္ ေဖာင္းေဖာင္းၾကီး ျမင္ေနရသေယာင္ ျဖစ္ေနသည္။

ေမႊးတစ္ကိုယ္လံုးက ေကာင္းျမတ္ရင္ခြင္ အတြင္းမွာ ရုပ္ေသးရုပ္ေလးလို ျဖစ္ေနသည္။ ေကာင္းျမတ္က ထိုင္ခံုေပၚတြင္ ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာ ထိုင္လ်က္ကပင္ နီရဲပြင့္အာေနသည့္ ေမႊး ပိပိေလးထဲတြင္ သူ႕အတံၾကီးကို ႏွစ္စိမ္ထားသည္။ ေမႊး ေပါင္တံမ်ားကို ဆြဲကားထားသည့္ လက္တို႔ကလည္း အျငိမ္မေနဘဲ ေပါင္တြင္းသားမ်ားကို ပြတ္သပ္ေပးေန၏။ ေကာင္းျမတ္၏ လႈပ္ရွားမႈ အားလံုးက ခပ္ျဖည္းျဖည္း။ သို႔ေသာ္ ေမႊးတစ္ေယာက္ အေတာ္ေလး မခ်ိမဆန္႔ ခံစားေနရပံု ေပၚသည္။ ခဏေနေတာ့ ေကာင္းျမတ္ ေမႊးေျခေထာက္ကို သိုင္းလွ်ိဳထားသည့္ သူ႕လက္မ်ားကို ေနရာေရႊ႕သည္။ ေဖာင္းကားေနသည့္ ေတာင္ပူစာေလးကို လက္ႏွင့္ အုပ္ကိုင္လိုက္၏။ က်န္လက္တစ္ဘက္က ေမႊး ခါးကို ေပြ႕သည္။ အက်ီရင္ဘတ္မွ ကပိုကယို ထြက္က်ေနသည့္ ရင္မႊာႏွစ္ခု ေကာင္းျမတ္လက္ေပၚ ေမးတင္ေန၏။ ေကာင္းျမတ္က ခုံမွ ထ ရန္ျပင္လိုက္ေတာ့ ေမႊး သူ႕ကို လွည့္ၾကည့္ျပီး ေခါင္းျငိမ့္ျပသည္။ ပံုစံ ေနာက္တစ္မ်ိဳး အတြက္ ႏွစ္ဦးသား အခ်က္ျပၾကျခင္း ျဖစ္ဟန္တူ၏။ ထိုင္ရာမွ ထ ရပ္လိုက္သည့္တိုင္ ေအာက္ပိုင္းႏွစ္ခုက လြတ္ မသြား။

စားပြဲကို လက္ေထာက္ျပီး ေနရာယူလိုက္သည့္ေမႊး၊ တင္ပါး လွလွေလးကို အစြမ္းကုန္ ေကာ့ေပးထားသည္။ ေကာင္းျမတ္က ေမႊး ေျခေထာက္တစ္ဘက္ကို ထိုင္ခံုေပၚ တင္ေစလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ခါး က်ဥ္က်ဥ္ေလးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ အားျပင္းျပင္းႏွင့္ ေဆာင့္ သည္။ ေနာက္တည့္တည့္မွ ျမင္ေနရသည့္ သူ႕တင္သားၾကီးေတြ က်ံဳ႕ထားပံုက ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွ၏။ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားတြင္ မည္မွ် အားပါေနမွန္း သိသာလြန္းေနသည္။ စားပဲြေပၚ ေမွာက္က်လုနီးပါး အရုပ္ၾကိဳးျပတ္ ျဖစ္ေနသည့္ ေမႊး ကေတာ့ မည္သို႔ ေနမည္ မသိ။ ထိုင္ၾကည့္ေနသည့္ ေဖြး တစ္ကိုယ္လံုး ထူပူလာသည္။ မိမိကိုယ္တြင္းမွ လိုအပ္ခ်က္က မိမိ ကိုယ္တိုင္ ေျဖေဖ်ာက္ယူလို႔ ရႏိုင္သည့္ အရာ မဟုတ္ေတာ့မွန္း ေဖြး ခံစားမိလာသည္။ မွန္သလား မွားသလား မဆင္ျခင္ႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပင္ လူက မြတ္သိပ္ လာ၏။ စားပြဲေပၚ တင္ထားသည့္ ဖုန္းေလးဆီ လက္လွမ္းလိုက္သည္။ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနသည့္ မိမိ အသက္ရႈသံတို႔ ေအာက္တြင္ ဖုန္းေခၚသံ တစ္ခ်က္ႏွင့္ တစ္ခ်က္က မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြာေ၀းေန၏။

စူးရွ.. ဖုန္း ကိုင္လိုက္စမ္း.. ငါ့ မွာ အရမ္း အေရးၾကီးတဲ့ကိစၥ ရွိေနတယ္.. ဒီ အတြက္ ငါ နင့္ကို ခ်က္ခ်င္း ေတြ႕ဘို႔လိုလာျပီ.. ဒီကိစၥကို ေျဖရွင္းေပးဘို႔ နင္ရယ္.. ေအးေဆးတဲ့ ေနရာ တစ္ခုရယ္.. ဟုတ္တယ္.. နင္ ကိုယ္တိုင္ ငါ့ကို ေခၚသြားရမယ့္ ေနရာ တစ္ခု.. တိမ္ေတြရွိတဲ့ေကာင္းကင္ေပၚကို လြင့္ တက္သြားမွာလား.. ေခ်ာက္ကမ္းပါး နက္နက္ၾကီးထဲ ျပဳတ္က် သြားမွာလား.. ဘာမွန္း ေသခ်ာ မသိေပမယ့္ ဟိုး အေ၀းၾကီး တစ္ေနရာဆီ နင္ ငါ့ ကို ေခၚသြားေပးရမယ္..

+63 

« Last Edit: December 19, 2015, 01:49:13 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #27 on: September 18, 2015, 01:13:42 PM »

အခန္း (၁၅)


“ေစာလွခ်ည္လား ေဖြး..”
“ဟင္.. ေမေမ အလုပ္မသြားဘူးလား..”
“သိပ္ေနလို႔မေကာင္းလို႔သမီးေရ.. ဒီေန႔မွ မနားရင္ ပိုဆိုးလာမလားလို႔..”
“ဖ်ားလို႔လား ေမေမ.. မိေမႊး ၾကည့္ေပးသြားေသးလား.. ေဆးေကာ..”
“သူက ေမေမ မႏိုးခင္ကတည္းက သြားႏွင့္တာ ေဖြးရဲ့.. ထားပါ.. သမီး သြားစရာရွိတာသြားေလ.. ျပန္လာမွ ေမေမ့ကို ေဆးခန္း လိုက္ပို႔ေခ်.. ဘြတ္ကင္ လုပ္ထားျပီးျပီ..”

ေမေမကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး က်ဴရွင္သြားရန္ ခပ္သြက္သြက္ ထြက္လာခဲ့သည္။ သည္ေန႔ ေမေမ အိမ္မွာ ရွိေနမွာဆိုေတာ့ စူးရွကို အိမ္ေခၚလာလို႔ မရဘူးေပါ့။ မေန႔က ဘြားေလး နယ္သို႔ ခဏျပန္သြားသည္။ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာမည္ဟု ေျပာသြားသျဖင့္ ေဖြး စိတ္ထဲ ထီေပါက္သလို ေပ်ာ္ေနမိ၏။ က်ဴရွင္က ဒီေန႔ျပီးလွ်င္ သံုးရက္ဆက္တိုက္ နားရက္။ မိိမိ စိတ္ကူးမ်ားကို အစီအရီ ေနရာခ်ျပီး ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိသည္။ သည္မနက္ ေမေမ အလုပ္မသြားဘူး ဆိုေတာ့မွ စိတ္က ထင့္ကနဲ ျဖစ္သြား၏။ ေမေမက ေတာ္တန္ရံု ေနမေကာင္း ျဖစ္ခဲပါတယ္ေလ.. သံုးေလးရက္ေတာ့ နားဘို႔လိုမယ္ မထင္ပါဘူး.. ခုလည္း ၾကည့္ရတာ သိပ္ အဆိုးၾကီး ဟုတ္ပံုမရပါဘူး.. ညေန ေဆးခန္းဘြတ္ကင္ လုပ္ထားတယ္လို႔ေတာ့ေျပာတယ္.. ဟို ဆရာ၀န္ေလာင္း အဘိုးတန္ သမီးၾကီးက အေမေနမေကာင္းတာ သိေတာင္ သိရဲ့လား.. အင္းေလ.. ငါလည္း ဘာထူးလဲ.. တကယ္ဆို သည္ေန႔ က်ဴရွင္ဖ်က္ျပီး ေမေမ့နား ေနေပးသင့္တာ.. ဒါေပမယ့္ ေမေမရယ္.. ခုေလာေလာဆယ္ ေဖြး စိတ္ထဲမွာက.. တအားၾကီးကို.. ဟိုလိုမ်ဳိး..။

အေတြးေပါင္းစံုႏွင့္ ေဖြး ငွားစီးလာသည့္ တက္ဆီက က်ဴရွင္ရွိရာ တိုက္ေအာက္သို႔ ေရာက္လာျပီ။ ေစာင့္ေနက်ေနရာတြင္ စူးရွ ရွိမေန။ ဘာသေဘာလဲ စူးရွ.. မေန႕ကလည္း ဖုန္း မကိုင္ဘူး.. ဒီမနက္လည္း နင္ ရွိရမယ့္ေနရာမွာ ရွိမေနဘူး..။ ဖုန္းေခၚၾကည့္ရင္း လူက ဟိုဟိုသည္သည္ မ်က္လံုးေ၀့ ၾကည့္လိုက္၏။ ဖုန္းလည္း မကိုင္ျပန္။ တကယ္ပဲ ငါ တစ္ေယာက္တည္းပါလား။ ထိုင္ေနက် ဆိုင္ေလးဆီ တစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ရင္ထဲမွာ ဟာေနသည့္ ခံစားခ်က္က ဘာႏွင့္မွ် မတူ။ ေလွ်ာက္ေနက် လမ္းကပဲ ကိုယ္မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာသစ္ၾကီး ျဖစ္ေနသလိုလို။ ဆိုင္ထဲေရာက္ျပီးေနာက္ ဖုန္းထပ္ဆက္ေတာ့လည္း မကိုင္။

သည္လိုႏွင့္ မိနစ္မ်ားစြာ ကုန္လြန္ျပီး မာလာေဆြ ေရာက္လာသည္အထိ စူးရွ ေပၚမလာ။ ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းခန္းထဲေရာက္ျပီး သင္တန္းခ်ိန္ ကုန္လြန္သြားသည္အထိ စူးရွ ထံမွာ တစ္စံုတစ္ရာ အဆက္အသြယ္ မရခဲ့။ တကယ္ဆို မိမိတို႔ႏွစ္ဦး သေဘာတူညီမႈ ယူထားျပီးသည့္ အေျခအေနအရ သူ႕တြင္ အေၾကာင္းၾကီးငယ္ သြားလာစရာ ရွိလွ်င္ မိမိထံ အေၾကာင္းၾကားသင့္သည္ မဟုတ္ပါလား။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ညိွႏိုင္းခဲ့ၾကသည့္ အခ်က္အလက္မ်ားတြင္ သည္တစ္ခုမ်ား က်န္ခဲ့ေလသလား။ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစ သူ႕အေနႏွင့္ မိမိအေပၚ သည္လိုျပဳမူျခင္းကေတာ့ လြန္လြန္းသည္ဟု ေဖြး စိတ္မွ တစ္ဘက္သတ္ ေတြးမိသည္။

“ငႏံုေကာင္ ေနမ်ားမေကာင္းလို႔လား..”
“……….”
“ဟဲ့ ေဖြး.. ငါ ေျပာတာ ၾကားလား.. အယ္.. ဘာလဲဟ.. ငုတ္တုတ္ၾကီး ငိုင္ေနလိုက္တာ..”
“အင္.. ဘာလဲ.. နင္ ဘာေျပာလိုက္လို႔လဲ မာ.. ငါ မၾကားလိုက္လို႔..”
“ခိခိ.. ၾကား မလား.. ငါ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး.. မိန္းမ.. မွန္မွန္ ညာစမ္း.. နင့္ စိတ္ေတြ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ..”
“အာ.. ဘာကို ဘယ္ေရာက္ရမွာလဲ.. အာရံု ေနာက္ရတဲ့အထဲ.. နင္က တေမွာင့္..”
“ေအာင္မာ.. ဒီမွာ ႏွင္းေဖြးေဖြး.. နင္နဲ႔ငါ သိလာတာ မေန႔တေန႔ကမွ မဟုတ္ဘူးေနာ္.. နင့္ စိတ္ကို နင္ကိုယ္တိုင္ျပီးရင္ ငါ အသိဆံုး..”

မာလာ့စကားကို ေဖြး ခြန္းတုန္႔ မျပန္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ နင့္ စိတ္ကို နင္ကိုယ္တိုင္ျပီးရင္ ငါ အသိဆံုးတ့ဲလား မိမာ.. ခုေလာေလာဆယ္ ငါ့ကိုယ္ငါ ဘာျဖစ္ေနမွန္း မသိဘူး ဆိုရင္ နင္ ဘာေျပာမလဲ.. ကိုယ္ အရမ္းၾကီး မက္ေမာတြယ္တာေနမိတဲ့ အရာတစ္ခု.. ကိုယ့္နားကေန ရုတ္တရက္ၾကီး ေပ်ာက္ သြားတာ.. ။ မ်က္၀န္းေထာင့္မွ စိုစြတ္လာသလို ခံစားခ်က္က ေဖြး စိတ္ကို အေတာ္ပင္ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ေစသည္။ ဘာကိစၥ မ်က္ရည္ လည္ရတာလဲ.. နင္က ဘာေကာင္မို႔လို႔ ငါ့ကို မ်က္ရည္လည္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရတာလဲ စူးရွ.. ငါ နင့္ကို အရမ္း မုန္းတယ္ သိလား။

သည္လိုႏွင့္ ရွည္လ်ားလွေသာ ေန႕တစ္ေန႕ အဓိပၸာယ္မဲ့စြာ ကုန္လြန္ သြားခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမေမ့ကို ေဆးခန္း ပို႔ဖို႔ ျပင္ဆင္၊ ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ လိုအပ္သည့္ စစ္ေဆးမႈမ်ားႏွင့္ ဟိုသည္ ေျပးလႊားရင္း ညစာ စားခ်ိန္နီးမွပင္ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္။ ေရခ်ိဳး၊ ထမင္းစားျပီးခ်ိန္ အိပ္ရာ ထက္တြင္ လွဲခ်ရင္း ဖုန္းေခၚၾကည့္မိျပန္ေသး၏။ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျမည္သံ၏ အဆံုးတြင္ လူၾကီးမင္းေခၚဆိုေသာ ဖုန္းသည္ သတ္မွတ္ခ်ိန္အတြင္း ျပန္လည္ေျဖၾကားျခင္း မရွိပါသျဖင့္..။

ကြ်န္းကြက္ အ၀ါေရာင္ မ်က္ႏွာက်က္က ေ၀၀ါးလာသည္။ နင့္ကနဲ လႈိက္တက္လာသည့္ ပင္သက္ကို ျမိဳခ်လိုက္သည့္ ခဏ၊ နထင္ဆီမွ ေရေႏြးစီေၾကာင္းတစ္ခုက နားရြက္ထဲအထိ စီးက်လာ၏။ ေသလိုက္စမ္း စူးရွ.. နင္ သြား ေသလိုက္စမ္း.. နင္လည္း အလကားေကာင္ပဲ.. ဒီကမာၻေပၚမွာ ငါ့ကို မ်က္ရည္က်ေစတဲ့သူမွန္သမွ် အကုန္ အလကားလူေတြခ်ည့္ပဲ.. အဲ့ဒီအထဲမွာ အဆိုးဆံုးက နင္ပဲ.. ဘာလို႔လည္း သိလား.. ငါ့ကို တစ္သက္ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပးခဲ့ျပီးမွ.. ခုလိုၾကီး.. ခုလို ရုတ္တရက္ၾကီး ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔.. နင္ အရမ္း ရက္စက္တယ္ စူးရွ.. ငါ မေက်နပ္ဘူး.. သိလား.. ငါ လံုး၀ မေက်နပ္ဘူး..။

+57 

« Last Edit: December 19, 2015, 01:50:27 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #28 on: September 20, 2015, 10:11:56 PM »

အခန္း (၁၆)


“သက္သာရဲ့လား ေမေမ..”
“အင္းးးး.. ဒီေန႔ က်ဴရွင္ မရွိဘူးမဟုတ္လားေဖြး.. ေမေမ သမီးကို ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာစရာရွိတယ္..”

ဘြားေလး မရွိသည့္ရက္မ်ားအတြင္း မီးဖိုေခ်ာင္ တာ၀န္က ေဖြး တစ္ေယာက္တည္းအေပၚ လံုးလံုး ပံုက်ေနသည္။ ညက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ေသာ္လည္း စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလွစြာပင္ မနက္အေစာၾကီး ႏိုးေနမိျပန္၏။ မ်က္စိႏွစ္လံုးပြင့္သည္ႏွင့္ အရင္ဆံုး ျမင္ေယာင္မိတာက မိမိကို ေငးၾကည့္ေနက် ရီေ၀ေ၀ မ်က္၀န္းတစ္စံု။ အခ်စ္ဆိုတာ တကယ္ပဲ အိပ္စက္ျခင္းမ်ားကို တားဆီးတတ္သလား..။ ေမေမ့အတြက္ မနက္စာ ျပင္ဆင္ျပီး လာပို႔ေပစဥ္ ေမေမ စကားေျပာလိုသည္ ဆို၍ ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္ေလး ခ်ကာ ေမေမ့ အနားတြင္ ထိုင္လိုက္၏။

“သမီးမွာေကာ ခ်စ္သူရွိေနျပီလား ေဖြး..”
“ရွင္.. ဟို..”

ေမေမ ေမးလိုက္ပံုက ရုတ္တရက္ၾကီးမို႔ ေဖြး ဘာျပန္ေျဖရမွန္း မသိ ျဖစ္သြားသည္။ ခ်စ္သူတဲ့လား ေမေမ။ သည္အခ်ိန္မွာ ခ်စ္သူဆိုတဲ့ စကားလံုးက သမီးအတြက္ သိပ္ မုန္းစရာေကာင္းလြန္းပါတယ္။ ေမေမ့ ၾကည့္ရတာ အနည္းငယ္ ေမာေနပံုပင္။ ေမေမ့ မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနမိသည့္ ေဖြး။ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုကို ေၾကာက္လာမိသည္။ အသက္ (၅၀) မျပည့္ေသးေသာ္လည္း ေလာကဓံ၏ အထုအေထာင္း မ်ားေၾကာင့္လား၊ လတ္တေလာ ခံစားေနရသည့္ ေ၀ဒနာေၾကာင့္လား၊ ေမေမ့ မ်က္ႏွာမွာ လိုတာထက္ ပို၍ အိုစာေနသေယာင္ ထင္မိသည္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီး လင္ေယာက်ၤား မရွိပါဘဲ သမီးႏွစ္ေယာက္၏ ဘ၀ ကို တစ္ေယာက္တည္း ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရွာသည့္ ေမေမ။ ေမေမ အေတာ္ၾကီး ပင္ပန္းခဲ့ျပီပဲ။ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးခဲ့မိေသာ အေတြးမ်ားျဖင့္ ေမေမ့ မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

ေဖြး လက္ကေလးမ်ားကို လာေရာက္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည့္ ေမေမ့ လက္မ်ား ေအးစက္ေန၏။ မေန႔က ေဆးခန္းတြင္ အထူးကု ဆရာ၀န္ၾကီး၏ စစ္ေဆးခ်က္ လကၡဏာမ်ား အရ ေမေမ့ ေက်ာက္ကပ္တြင္ ျပႆနာ တစ္စံုတစ္ခု ရွိေနပံုေပၚသည္။ လိုအပ္ေသာ ကုသမႈမ်ားအတြက္ ေဆးစစ္ခ်က္ အေျဖမ်ားက နက္ျဖန္မွ ရမည္။ သူေဌးေရာဂါဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ပင္ ေငြကုန္ေၾကးက် မ်ားတတ္လြန္းသည့္ ေ၀ဒနာမို႔ သည္အိမ္အတြက္ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ေမေမ၊ ေငြေရးေၾကးေရး ေတြးပူေနျခင္း ျဖစ္ဟန္တူ၏။ ေဖြးလည္း တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ် မေတြးဘူးေသာ သည္အိမ္အတြက္ ေငြေၾကး ကိစၥမ်ား၊ ေမေမ့ ၀င္ေငြႏွင့္ လုပ္ငန္း အေျခအေန စသည္တို႔ ေခါင္းထဲ ၀င္လာခဲ့၏။ ဒါေတြ ခုမွ ေတြးမိသည့္ အတြက္၊ ေမေမ့ကို ေမ့ထားမိသည့္အတြက္ ပထမဆံုး အၾကိမ္အျဖစ္ ေနာင္တ ရမိသည္။

“ေနာက္ ႏွစ္လေလာက္ေနရင္ ေမႊး က လက္ထပ္ေတာ့မယ္ မဟုတ္လား.. ေဖြး မွာေရာ ရည္ရြယ္သူ ရွိေနျပီလား ေမေမ သိခ်င္လို႔ေလ..”
“အာ မရွိပါဘူး ေမေမရာ.. ေဖြးက ေမ့နားမွာ တစ္သက္လံုး ေနမွာပါ..”

ေမေမ့ မ်က္ႏွာ ျပံဳးရင္း ေခါင္းေလး အသာ ျငိမ့္၏။ ေဖြးလည္း ျပန္ ျပံဳးျပမိသည္။ အာရံုထဲတြင္ ဖ်တ္ကနဲ ေပၚလာသည့္ ပံုရိပ္တစ္ခုေၾကာင့္ မိမိ အျပံဳး ပီျပင္ပါ့မလားဟု ေတြးကာ ေခါင္းကို ခပ္ျမန္ျမန္ ငံု႔လိုက္ရ၏။ မိမိ အမူအရာကို ေမေမ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္သြားသည္။

“ေမေမ့ကို အမွန္တိုင္းေတာ့ ေျပာမွ ျဖစ္မယ္ေနာ္ ေဖြး.. သမီး အေျဖေပၚ မူတည္ျပီး ေမေမ ေျပာစရာ ရွိလို႔ေလ.. အေရး ၾကီး တယ္..”

တိမ္၀င္သြားသည့္ ေမေမ့ အသံေလးေၾကာင့္ ေဖြး စိတ္ထိခိုက္သြားမိသည္။ ေမေမရယ္.. ဘာေတြမ်ား ေျပာခ်င္လို႔လဲ..။

“ေဖြး မညာပါဘူး ေမေမ.. ေမေမ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာပါ.. ဒါေပမယ့္ ခု ေမေမ ေမာေနလားဟင္.. ေမေမ ေျပာမယ့္ ကိစၥက ေနာက္မွ ေျပာလို႔ မရဘူးလား..”
“ေဖြး ကို ေမေမ အိမ္ေထာင္ ခ်ေပးခ်င္တယ္..”
“ရွင္..”

ေျပာျပီး ေမေမ ခဏ အေမာေျဖေနသည္။ ႏွဖူးတြင္ စို႔လာသည့္ ေခြ်းေလးမ်ားကို ေဖြး သုတ္ေပးလိုက္၏။ ေမေမ့ ၾကည့္ရတာ စကားတစ္ခုကို လိုရင္းေျပာႏိုင္ဘို႔ ၾကိဳးစားေနရပံုပင္။ ေမေမ ေမာေနမွန္း သိေသာ္လည္း ဆက္ေျပာမည့္ စကားကိုေတာ့ ေဖြး အျမန္ဆံုး သိခ်င္မိသည္။ ေဖြးကို အိမ္ေထာင္ ခ်ေပးခ်င္တယ္တဲ့လား ေမေမ။ ေမေမ ရုတ္တရက္ၾကီး သည္လို ဘာလို႔ ေျပာရတာလဲ.. မဟုတ္မွ လြဲေရာ.. ရုပ္ရွင္ေတြ ထဲကလို ေမေမ့မွာ.. ဘုရား ဘုရား.. မဟုတ္ပါေစနဲ႔..။

“တကယ္က ေမေမ့ အလုပ္ေတြ သိပ္ အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနတာ ၾကာျပီ သမီး..”
“……….”
“သမီး ေဖေဖရဲ့ မိတ္ေဆြ မိသားစုက ကူညီေပးေနလို႔ ေမေမ ခုေလာက္ထိ ရပ္တည္ေနႏိုင္တာ..”
“……….”
“ေမႊး ရဲ့ ပညာသင္ စရိတ္ကလည္း မေသးလွဘူး မဟုတ္လား..”
“……….”
“အခု ေမေမ အိပ္ရာထဲ လဲရျပီ ဆိုရင္ ဒီအေၾကာင္းေတြ သမီး သိမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ေလ..”

ေဖြး မ်က္ရည္ လည္လာမိသည္။ ေမေမ့ ခမ်ာ သမီးႏွစ္ေယာက္ အတြက္ ရုန္းကန္ရင္း အဆင္မေျပမႈမ်ားကိုပါ ျမိဳသိပ္ခဲ့ရတာပါလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုလို ေမေမ ခြန္အားနည္းေနခ်ိန္ အနားမွာ ရွိခြင့္ ရတာကိုေတာ့ ေဖြး ေက်နပ္မိသည္။ ေစာေစာက ေျပာစကားအရ ေမေမက မိမိကို ေမႊး ထက္ပို၍ အားထားေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္ မဟုတ္ပါလား။ ေဖြး ကို အိမ္ေထာင္ ခ်ေပးခ်င္တယ္ ဟူေသာ စကားႏွင့္ ပတ္သက္၍ေတာ့ အနည္းငယ္ ရင္ထိတ္မိသည္။ မိမိ ဆႏၵမပါဘဲ မိဘ စီစဥ္သည့္ ေယာက်ၤားတစ္ဦးႏွင့္ တစ္သက္လံုး အတူေနရမည့္ ကိစၥကိုေတာ့ အိပ္မက္ပင္ မမက္ခဲ့။ ေမေမ ဆက္ေျပာမည့္ စကားကိုပဲ ရင္တမမႏွင့္ နားစြင့္ေနမိသည္။

“ဒီအေျခေနအတိုင္း ဆိုရင္ ေမေမတို႔ လုပ္ငန္းေတြ ဆက္ရပ္တည္ႏိုင္ဘို႔ ခက္ေနျပီ ေဖြး.. အထူးသျဖင့္ ဒီအလုပ္ေတြကို ဆက္ဦးေဆာင္ရမယ့္ သမီးအတြက္ အရမ္း..”
“ေမာေနရင္ နားပါ ေမေမရယ္.. ေမေမ ေနေကာင္းသြားမွ ေဖြး နဲ႔ တိုင္ပင္မယ္ေလ ေနာ္..”
“ရပါတယ္.. ေမေမ ခုပဲ ေျပာခ်င္တယ္..”
“…………”
“အခု ေမေမ့ကို ကူညီေနတဲ့ မိတ္ေဆြ.. သမီးတို႔ေဖေဖရဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါပဲ.. သူက သူ႕သားနဲ႔ သမီးကို ေနရာ ခ်ထားေပးခ်င္တယ္တဲ့..”
“…………”
“ေမေမ စကားကုန္ေတာ့ မေျပာရေသးပါဘူး ေဖြးရယ္.. သမီးမွာ တျခား ရည္ရြယ္သူ မရွိရင္ေတာ့ သူတို႔ ကမ္းလွမ္းတာကို ေမေမ မျငင္းခ်င္ဘူး..”
“ဟိုေလ.. ေဖြး တစ္ခု ေမးရမလား ေမေမ..”
“…………”
“ေမေမ့ မွာ သူတို႔ကို ေပးစရာ အေၾကြးေတြ ဘာေတြမ်ား..”
“သမီးငယ္ ရယ္..”
“ဟင့္အင္း.. စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ႔ ေမေမရယ္.. ေမေမ အရမ္း ပင္ပန္းေနျပီ..”
“ေမေမ့မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ အခက္အခဲရွိရွိ.. သမီးေလးကို အေၾကြးနဲ႔ အသိမ္းခံရတာမ်ိဳးအထိေတာ့ ေမေမ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး ေဖြးရယ္.. ခုက အေၾကြး ဆိုတာထက္ သမီး ေရွ႕ေရးအတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့သူမို႔လို႔ ေမေမ ေျပာတာပါ.. ေမေမ သမီးႏွစ္ေယာက္လံုးကို စိတ္ခ် သြားခ်င္တယ္..”
“ေမေမ ရယ္..”

ကုတင္ေခါင္းရင္းတြင္ မွီေလွ်ာေလွ်ာ ထိုင္ေနသည့္ ေမေမ့ ရင္ခြင္ထဲ ေဖြး တိုး၀င္မိသည္။ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုစာမက အမွတ္တမဲ့ ေနမိခဲ့ေသာ ေမေမ့ရင္ခြင္က ေႏြးေနဆဲပါလား။ ေဖြး လက္ကေလးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ေမေမ့ လက္မ်ား တုန္ရီေနရွာ၏။ ေမေမ့ ႏွလံုးခုန္သံမ်ားထဲတြင္ က်ဥ္းၾကပ္မႈမ်ား ေရာေႏွာေနမွန္း ေဖြး ခံစားလိုက္မိသည္။ ေဖြး ေခါင္းထဲတြင္လည္း အေတြးေရာင္စံုမ်ား ေယာက္ယက္ ခတ္ကုန္သည္။ မိမိ ဘ၀ အတြက္သာမက ေမေမ့ အတြက္ပါ အေရးအၾကီးဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္ေနမွန္း ခံစားလိုက္မိ၏။ အနာဂတ္ လမ္းေျဖာင့္သြားျပီ ျဖစ္သည့္ ေမႊး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒါေတြ သိခ်င္မွ သိပါလိမ့္မည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုခ်ိန္မွာ ေမေမ့ နားတြင္ အနီးကပ္ေနေပးႏိုင္ယံုမွ်မက၊ ေမေမ တစ္ေယာက္တည္း က်ိတ္ရင္ဆိုင္ေနသည့္ ေသာက အခ်ိဳ႕ကို ေမႊး ထက္အရင္ သိခြင့္ရျခင္း၊ ေမေမ့ကို တကယ္ ကူညီႏိုင္သူသည္ သင္းသင္းေမႊး မဟုတ္ဘဲ မိမိ ျဖစ္ေနျခင္းတို႔ အတြက္ေတာ့ ေဖြး တကယ္ပဲ ေက်နပ္မိသည္။ သို႕ေသာ္ ေမေမ့ ဆႏၵ ျပည့္၀ေစဘို႔ မိမိ စြန္႔စားရမွာက တစ္ဘ၀လံုးစာ မဟုတ္ပါလား။ မိမိ စေတးရမွာက ႏွလံုးသား၊ တစ္သက္လံုး ထိန္းခ်ဳပ္ရမွာက ဦးေဏွာက္ အသိတရား။ ႏွင္းေဖြးေဖြး၏ အသိအာရံုအားလံုး မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ အတူ ရီေ၀မႈန္၀ါးခဲ့ရပါသည္။

ေဖြး ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ေမေမရယ္.. ခုေန ေဖေဖရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ.. သမီး ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ရုန္းကန္ခဲ့ရတဲ့ ေမေမ.. အခု အရမ္း အားနည္းေနျပီ.. ဒီအေျခေနထိ ေရာက္ေအာင္ ေမေမ့ကို ေဖြး ပစ္ထားခဲ့မိတယ္.. ေမေမ အဆင္ေျပရဲ့လား ဆိုတဲ့အေတြးကို တစ္ခါမွ မေတြးဘဲ ေလာကၾကီးကို မေက်နပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းခဲ့မိျပီလား.. ဒီအေၾကာင္းေတြ ေဖေဖသာသိရင္ ေဖြးကို စိတ္ဆိုးမွာလားေဖေဖ.. ေမေမ့ကို မကူပဲ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ေနခဲ့မိတဲ့ ေဖြးကို ေဖေဖ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါ့မလား.. ေဖြး မွာ အခ်ိန္ မွီေသးလား.. ေမေမ့အတြက္ အေကာင္းဆံုး အေထာက္အကူ ျဖစ္ေအာင္ ခုခ်ိန္မွာ ေဖြး လုပ္ေပးႏိုင္တယ္လား.. ဒါေပမယ့္ ေဖြး လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းၾကီးက …………. ……………….. ……………..စူးရွရယ္.. ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ ဟင္..

+55 

« Last Edit: December 19, 2015, 01:53:43 PM by SnowFlake »

Re: သင္းသင္းေမႊးေမႊး ႏွင္းေဖြးေဖြး

« Reply #29 on: September 24, 2015, 11:38:38 PM »

အခန္း (၁၇)


“မာလာ့ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာထားရဲ့လား ေဖြး.. ေမေမ စိတ္ပူတယ္ေနာ္..”
“စိတ္ပူပါနဲ႔ ေမေမရယ္.. ေဖြး ေျပာျပီးပါျပီ.. ေမေမသာ ဟိုမွာ  ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူခဲ့.. စိတ္ညစ္စရာေတြ ဘာမွမေတြးဘဲနဲ႔ေလ ေနာ္..”
“သမီး ပါရင္ေတာ့ ပို အဆင္ေျပာတာေပါ့ ေဖြးရယ္..”
“ေမႊး တစ္ေယာက္လံုးပါေနတာပဲ ေမေမရဲ့.. ေကာင္းျမတ္ကလည္း ခုမွ သိတဲ့သူမွ မဟုတ္တာ.. ေမေမ အဆင္ေျပမွာပါ..”

လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ရက္က ေမႊး မဂၤလာပြဲ ျပီးျပီ။ ေငြေဆာင္ ကမ္းေျခကို ပ်ားရည္ဆမ္းခရီး သြားၾကမည္ျဖစ္၏။ ေမႊးတို႔ လင္မယားက ေမေမ့ကိုပါ လိုက္ခဲ့ဘို႔ ေျပာသည္။ ေဖြးလည္း စီးပြားေရး ကိစၥမ်ားၾကားတြင္ လံုးလည္လိုက္ျပီး က်န္းမာေရးပါ ထိခိုက္ေနရသည့္ ေမေမ့ကို ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူေစခ်င္ပါသည္။ ေမေမ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ခရီးတစ္ခုခုသြားရန္ ဆႏၵရွိပံုေပၚ၏။ သို႔ေသာ္ အတူသြားရမည္က ၾကင္စဦး ဇနီးေမာင္ႏွံ ျဖစ္ေနသည့္အျပင္ ေဖြးကလည္း မလိုက္လိုပါဟု ေျပာထားသျဖင့္ ေမေမ ဤသို႔ တုန္႔ဆိုင္းေနျခင္းပင္။ တမင္ ကတ္ဖဲ့ျခင္း မဟုတ္ေသာ္လည္း မိမိမ်က္စိေရွ႕တြင္ တီတာ တြတ္ထိုးေနမည့္ ဤစံုတြဲကို ေဖြး မည္သို႕မွ် ၾကည့္လို႔ရမည္ မထင္။ သိပ္မၾကာေသးမီ အခ်ိန္ကပင္ ေမေမ့ဆႏၵ အားလံုးကို ေခါင္းျငိမ့္ လက္ခံခဲ့ျပီမို႔ သမီး အလိမၼာလံုးလံုး ျဖစ္သြားေသာ ေဖြးကို ေမေမ တစ္စံုတစ္ရာ ေစာဒက မတက္ခဲ့ရွာပါ။ ဘြားေလးကလည္း မေန႔ကတည္းက တရားစခန္း ၀င္သြားသည္။ အိမ္တြင္ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့မည့္ ေဖြးအတြက္ မာလာ့ကို ညေခၚအိပ္ရန္ ေမေမ မွာေနျခင္းျဖစ္၏။

“သြားၾကမလား ေမေမ..”
“ေအးေအး.. ေမေမ စိတ္ခ်မယ္ေနာ္ ေဖြး.. မာလာ့ဆီ ဆက္ျဖစ္ေအာင္ဆက္ဦး.. ညက် ေမေမ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္..”

ကားေပၚသို႔ အထုတ္အပိုးမ်ား လိုက္တင္ေပးလိုက္သည္။ ေမေမတို႔ ကားထြက္သြားျပီး ျခံတံခါးပိတ္ အိမ္ထဲ ျပန္၀င္လာခဲ့၏။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းတို႔ လႊမ္းမိုးေနေသာ သည္အိမ္ၾကီးထဲတြင္ မိမိ တစ္ေယာက္တည္းပါလား။ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏိုင္ေသာ အျပံဳးတစ္ခ်က္ကို ျပံဳးလိုက္မိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္လခန္႔က ယခုလို အိမ္တြင္ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရမည့္ အခြင့္အေရးကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရလဲ။ သည္လို ေန႔မ်ိဳးက မိမိ အတြက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ၊ ရင္ခုန္ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းခဲ့သလဲ။ မိမိကို အိမ္ေထာင္ ခ်ေပးခ်င္သည္ဟု ေမေမ ေျပာခဲ့ျပီးေနာက္ က်ဴရွင္ ဖြင့္ရက္ ျပန္ေရာက္လာေသာ္လည္း စူးရွတစ္ေယာက္ လံုး၀ ေပ်ာက္ေနခဲ့သည္။ ဖုန္းဆက္လို႔လည္း မရသည့္ေနာက္ဆံုး ေၾကကြဲ ေဆြးျမည့္ေနေသာ မိမိႏွလံုးသား၏ အလိုကို လိုက္ျပီး စူးရွ ေနထိုင္ရာ ဆရာ့အိမ္သို႔ ေဖြးတစ္ေယာက္ မိုက္မဲစြာ ေရာက္သြားမိပါသည္။

“အန္တီ့ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာေနာ္ သမီး.. စူးရွနဲ႔ ဘာ ကိစၥေတြ ျဖစ္ခဲ့လို႔လဲ..” ဆရာကေတာ္ သည္လို ေမးလာခ်ိန္ ေဖြး ရွက္လြန္း၍ အေငြ႕သာ ပ်ံထြက္သြားလိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။ သြားေလသူ ေဖေဖ့ မ်က္ႏွာကိုလည္း ဖ်တ္ကနဲ ျမင္ေရာင္မိသည္။ ေဖေဖေရ.. ေဖေဖ အားကို တန္ဘိုးထားခဲ့တဲ့ သမီးက ေယာက်ၤားေလးတစ္ေယာက္ ေပ်ာက္သြားလို႔ လိုက္ရွာေနသတဲ့.. ဘာေတြျဖစ္ခဲ့လဲလို႔ အေမးခံရေလာက္ေအာင္ သမီး ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေနျပီထင္တယ္ ေဖေဖရယ္.. အဲ့ဒါ နင့္ေၾကာင့္ စူးရွ၊ ခုေန နင့္ကိုေတြ႕ရင္ မေသမခ်င္း မွ်င္းျပီး သတ္မယ္ သိလား.. ငါ နင့္ကို သတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ လြမ္းေနတယ္ သိလား..။

“ဟုိေလ အန္တီ.. ဘာ မွ ျဖစ္ခ့ဲလို႔ မဟုတ္ပါဘူး.. ဟိုဥစၥာ..”
“စူးရွ အေၾကာင္းက အန္တီလည္း သိပ္ မသိဘူး သမီးရဲ့.. သမီးက အန္တီ့ သမီးအရြယ္ေလးမို႔လို႔ စိတ္ပူမိတာေလ.. အန္တီ့ကို အေမလိုသေဘာထားေျပာ.. ဒါမွ မဟုတ္လည္း သမီး သူငယ္ခ်င္းလို သေဘာထားလိုက္.. စူးရွကို အိမ္အထိ လာရွရေလာက္ေအာင္ အေရးၾကီးတဲ့ကိစၥ ရွိေနသလား သမီး..”

ၾကင္နာႏူးညံ့စြာေမးလိုက္သည့္ အန္တီ့မ်က္ႏွာတြင္ မိမိကို တစ္စံုတစ္ရာ အထင္ျမင္ေသးျခင္းမ်ိဳးေတာ့ လံုး၀ ရွိမေနပါ။ သားသမီး မရွိသူမို႔ ကေလးခ်စ္တတ္သည္ဟု သိထားေသာ အန္တီ့ကို အလွဴရက္ကသာ ေတြ႕ဖူးျခင္းျဖစ္ျပီး သိပ္ၾကီးလည္း မရင္းႏွီး။ တကၠသိုလ္ ဆရာမ တစ္ဦးျဖစ္သည့္ အန္တီက ေခတ္လူငယ္ေတြကို အမ်ားၾကီး နားလည္ပံု ရပါသည္။ ယခုလည္း ေဖြးပံုစံ ျဖစ္အင္က အပူရုပ္ကို ဟန္လုပ္ဖံုးျပီး လင္ေပ်ာက္ရွာေနရေသာ မိန္းမမိုက္ေလးနဲ႔မ်ား တူေနျပီလား။ ရွက္လြန္းလို႔သာ ေသရေၾကးဆို ႏွင္းေဖြးေဖြး ခ်က္ခ်င္း အသက္ထြက္သြားႏိုင္ပါသည္။ မစဥ္းစား မဆင္ျခင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထြက္လာမိျပီးမွ သည္အခ်ိန္ သည္အိမ္မွာ ဆရာရွိမေနတာ ေတာ္ေသးသည္ဟုပဲ ေတြးရေတာ့၏။

“အေအးေလး ေသာက္လိုက္ဦးသမီး.. ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာၾကတာေပါ့.. စူးရွ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း မသိေပမယ့္ သမီး အခက္အခဲကိုေတာ့ အန္တီ ကူညီႏိုင္ေလာက္ပါတယ္.. ”
“ဟို.. သမီး နဲ႔.. သမီးနဲ႔ စူးရွက.. ဟိုေလ အန္တီ ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး..”
“…………”
“ဟိုေလ အန္တီ.. သမီးတို႔ၾကားမွာ.. …... အန္တီ စိတ္ပူေလာက္ရမယ့္ ပတ္သက္မႈမ်ိဳး.. …… အဲ့လို မ်ိဳးၾကီး မဟုတ္ပါဘူးအန္တီ.. ဒါေပမယ့္ သူ ရုတ္တရက္ၾကီး ဘာမေျပာညာမေျပာ ေပ်ာက္သြားေတာ့.. သမီး.. ဟို.. သမီး သိခ်င္လို႔ သက္သက္ပါ.. သူ.. သူ ဘယ္ ေရာက္ေနတာလဲလို႔.. သိခ်င္လို႔ သက္သက္ပါ..”

ၾကင္နာရိပ္ သန္းေနသည့္ အန္တီ့ မ်က္၀န္းမ်ားက ေဖြးအတြက္ လံုျခံဳေစပါသည္။ အန္တီ ဘာကို စိုးရိမ္ေနမွန္းလည္း ေဖြး နားလည္မိသည္။ တကယ္လည္း မိမိ အျဖစ္က လူၾကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေတြးပူစရာ မဟုတ္ပါလား။ အထူးသျဖင့္ မိမိလို အရြယ္ေရာက္ျပီးစ မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ဦး အေနႏွင့္ ရြယ္တူ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ကို လိုက္ရွာေနမိျခင္းက ရိုးရွင္းေသာ ကိစၥတစ္ခုမဟုတ္မွန္း မ်ားစြာ သိသာေစသည္ပဲေလ။ မိခင္စိတ္ၾကီးမားေသာ အန္တီဆရာမ၏ ေႏြးေထြးေသာ အၾကည့္မ်ားေၾကာင့္ စူးရွကို လာရွာမိေသာ ေဖြး၊ အလြန္ ရွက္မိေသာ္လည္း စိတ္သက္သာရာေတာ့ ရခဲ့ပါသည္။ လူက ထူပူေနမိေသာ္လည္း ရင္ထဲရွိရာကို အမွန္အတိုင္း ေျပာျပဘို႔ သတၱိ၀င္လာမိ၏။ ေရာက္လာျပီးသည့္ ေနာက္ေတာ့ တြန္႔ဆုတ္ေနလို႔လည္း မထူးေတာ့ျပီ မဟုတ္ပါလား။ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ႏွင့္ ရွင္းျပလိုက္ေသာ စကားမ်ားေၾကာင့္ ေဖြး၏ ျဖစ္အင္ကို အန္တီ နားလည္ သြားပံုရပါသည္။ သက္ျပင္းေလးတစ္ခ်က္ မသိမသာ ခ်ျပီး..

“’ဒီလို ေဖြးရဲ့.. စူးရွက အန္တီတို႔ အိမ္မေရာက္ခင္က ေန႔ဘက္ ေက်ာင္းတက္ရင္း ညဘက္ေတြ တက္ဆီေမာင္းတယ္.. ေကာင္ေလးက ရိုးသားပါတယ္.. အေနလည္း ေအးတယ္.. တစ္ရက္ ဆရာ့ အကိုတစ္ေယာက္ သေဘၤာ ျပန္တက္ခါနီး.. ညဘက္ ဆိုင္သြား စားၾကေသာက္ၾကတယ္ေလ.. အားလံုးက မူးေနၾကေတာ့ အိမ္အျပန္ ကားေမာင္းဘို႔ အဆင္မေျပဘူး မဟုတ္လား.. အဲ့မွာ ကားငွားစီးရင္း ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲ့အကိုရဲ့ အေရးၾကီးတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြနဲ႔ ပိုက္ဆံ ၁၀သိန္းနီးပါး ထည့္ထားတဲ့အိတ္.. စူးရွ ကားေပၚ က်န္ခဲ့တယ္.. လိပ္စာရွာျပီး လာျပန္ေပးလို႔ တစ္ျပားမွ မေလွ်ာ့ဘဲ ျပန္ရတယ္ ဆိုပါေတာ့ကြယ္.. အဲ့ေနာက္မွာ စကား စပ္မိၾကရင္း ကိုယ့္စားရိတ္ေလး ကိုယ္ရွာျပီး ပညာသင္ေနတဲ့ကေလး ဆိုတာ သိသြားေတာ့ အန္တီ့ ညေနဘက္ က်ဴရွင္ေတြ ဆရာလည္း လိုက္ပို႔ဘို႔ မအားရင္ သူ႕ကား လွမ္းေခၚသံုးျဖစ္တယ္.. ဆရာတို႔ အေပါင္းအသင္းေတြ စားၾကေသာက္ၾကရင္လည္း သူ႕ပဲ ပို႔ခိုင္း ၾကိဳခိုင္းနဲ႔ ရင္းႏွီးသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့ကြယ္.. ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ အတူ စုငွားေနတဲ့ အိမ္ကေလးကို ပိုင္ရွင္က ေရာင္းလိုက္တယ္ ဆိုလား.. အေဆာင္ေနဘို႔ စံုစမ္းေနတယ္ ဆိုတာနဲ႔ ဆရာက လြတ္ေနတဲ့ ဂိုေဒါင္ေနာက္က အခန္းေလးကို ေနပါေစ ဆိုျပီး ေပးထားလိုက္တာ.. ေကာင္ေလးက ေတာ္ရွာပါတယ္.. အန္တီနဲ႔ ဆရာက တူလိုသားလို ဆက္ဆံေပမယ့္ အေနအထိုင္ အရမ္း တတ္တယ္.. သူ အငွားေမာင္းေနတဲ့ ကားက ေရာင္းမယ္ဆိုျပီး စေပၚ ကိစၥေတြ အရႈပ္အရွင္း ျဖစ္တာေတာင္ အန္တီတို႔ ကူညီတာ သူ လက္မခံဘူး.. တစ္ခု ဆိုးတာက သူ႕ အေၾကာင္း ဘာဆို ဘာမွ မေျပာတာပဲ.. အန္တီလည္း အစက ၀ရမ္းေျပး ဘာညာ ျဖစ္ေနမွာ စိုးမိေသးတာ.. ဒါေပမယ့္ လူ႕စရိုက္က ေနရင္းနဲ႔ ၾကည့္လို႔ ရတယ္ေလ.. ေကာင္ေလးက လူေအးပါ.. အခု ကိစၥကေတာ့ အန္တီေရာ ဆရာေရာ နားကို မလည္တာ.. ဘယ္ေရာက္လို႔ ေရာက္သြားမွန္းမသိ ဆက္သြယ္လို႔လည္းမရ.. ရဲတိုင္ရမလား.. သတင္းစာထဲ ထည့္ရမလား.. စဥ္းစားျပန္ေတာ့လည္း ကေလးေပါက္စမဟုတ္.. ကိုယ့္အိမ္ကလည္း ဘာမွ မေပ်ာက္.. အိမ္မွာ အေဆာင္လာေနသလို ပံုစံထက္ပိုျပီး ဘာမွလည္း သူ႕အေၾကာင္း မသိဆိုေတာ့ သမီးရယ္.. သမီး ဆရာကေတာ့ ေဒါလည္းပြ၊ စိတ္လည္းပူေပါ့.. သံေယာဇဥ္ကလည္း ရွိေနေတာ့ေလ..”

ရွည္လ်ားစြာ ရွင္းျပလိုက္သည့္ အန္တီ့စကား အဆံုးတြင္ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့သည့္ ဆံုးရႈံးမႈတစ္ခုကို ေဖြး ေကာင္းေကာင္း ခံစားမိလုိက္ရသည္။ ျပင္ဦးလြင္အထိ လိုက္ရ ေကာင္းမလား ဟူေသာ အေတြးကိုေတာ့ ေဖြး အေကာင္ထည္ မေဖာ္ျဖစ္ခဲ့။ သည္အတိုင္း ဆိုပါလွ်င္ စူးရွႏွင့္ ပတ္သက္၍ မိမိ သိထားတာေတြ အားလံုးက အမွန္ဟုတ္ပါ့မလား။ တကယ္လို႔မ်ား မိမိ ဖတ္ခဲ့ဖူးသည့္ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ေလးသည္ လူငယ္တစ္ဦး၏ စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္သာ ျဖစ္ေနခဲ့မည္ဆိုပါလွ်င္ သည္ဇာတ္လမ္းကို အေျခခံျပီး သူစိမ္းေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ကို အိပ္ခန္းထဲအထိ ေခၚကာ မိုက္မဲစြာ ပါတ္သက္မိသည့္ မိမိ အျဖစ္က….။

ထိုညက ေဖြး ငို ခဲ့သည္။ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ နာက်ည္းမႈ ၀မ္းနည္းမႈ တစ္ခုခုေၾကာင့္ မ်က္ရည္ က်ရံု သက္သက္မဟုတ္ပါဘဲ နင့္သီးစြာ ငိုရႈိက္ခဲ့ပါသည္။ တဆစ္ဆစ္ နာက်င္ေနေသာ ရင္ထဲတြင္ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ေအာင္ မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ ေမွ်ာခ်ခဲ့သည္။ အခ်စ္ ဆိုေသာ စကားလံုးကို ရႈိက္သံမ်ားႏွင့္ ေမာင္းထုတ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ေန႔မနက္တြင္ ေမေမ့ထံသြားကာ ေဖြး အနာဂတ္အတြက္ ေမေမ စီစဥ္သမွ် နာခံမည္ဟု ကတိေပးလိုက္ေတာ့၏။ လဲျပိဳလုလု ျဖစ္ေနေသာ ေမေမ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ား ေဖြး လက္ျဖင့္ ျပန္လည္ ဦးေမာ့ လာေစရမည္။ ႏွင္းေဖြးေဖြးကို အထင္အျမင္ ေသးသူအားလံုး ႏွင္းေဖြးေဖြး၏ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ အမွန္တကယ္ ဦးညႊတ္လာရမည္။ အထူးသျဖင့္ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ ျပီးလွ်င္ ျမန္မာျပည္တြင္ ပိုစ့္တင္ မ၀င္ဘဲ ႏိုင္ငံျခားတြင္ ပညာ ဆက္သင္လိုေသာ သင္းသင္းေမႊးတို႔ လင္မယား၊ သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုး၏ တစ္သက္တာ ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ ထာ၀ရ ေလးစားေနရမည့္သူမ်ားထဲတြင္ မိမိလည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္ရမည္။ ေနာက္ဆံုး ခ်စ္ရသည့္ေမေမ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနသ၍ စေနသမီး ႏွင္းေဖြးေဖြးသည္ အားကိုးရေသာ သမီး၊ လိမၼာ သိတတ္ေသာသမီး၊ မိဘ လက္ႏွင့္ ျမွင့္တင္ေပးေသာ ေရႊပံုေပၚတြင္ စံေနသည့္ သမီး ျဖစ္ရမည္။

သည္လို အခြင့္အေရးေတြ ရဘို႔ အရိုးခံ အေျခအေနအတိုင္း ၾကိဳးစားဘို႔ဆိုတာ မည္သို႔မွ် မျဖစ္ႏိုင္။ အထူးသျဖင့္ ေမေမ့ က်န္းမာေရးအပါအ၀င္ မိမိ မ်က္စိေရွ႕တြင္ ျမင္ေနရသည့္ အေျခအေနအားလံုးက ယိုင္လဲေနျပီမဟုတ္ပါလား။ သည္လို အခ်ိန္မွာ မိမိက ေခါင္းမာ ေပကပ္ျပီး ကိုယ့္အားႏွင့္ကိုယ္ ၾကိဳးစားျပေနလည္း မည္သို႔မွ် မလြယ္ေတာ့။ မခ်ိမဆန္႔ ရုန္းကန္ေနရမည့္ အေနအထားကို ေရာဂါသည္ မိခင္က ရင္ေမာစြာ ျမင္ေနရဦးမည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ေမေမ့ က်န္းမာေရး အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မိမိ ဘ၀တစ္ခုလံုး ရင္းရသည္မွာ အရံႈးမရွိဟု ေဖြး ျမင္မိသည္။ ဒါကမွ တကယ့္ လက္ေတြ႕ဘ၀ မဟုတ္ပါလား။ ဘယ္ကလာလို႔ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိသည့္ ေယာက်ၤား တစ္ေယာက္အေပၚတြင္ စုျပံဳက်ေရာက္ေနေသာ ေသာက္သံုးမက်သည့္ အခ်စ္ ဆိုတာၾကီးက တကယ္တမ္း မိမိ လက္ေတြ႕ဘ၀ အျမင့္ေရာက္ဘို႔ ဘာမွ အသံုးမ၀င္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ဘ၀တြင္ ဂုဏ္သေရရွိ အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကီးတစ္ခု၏ သတို႔သမီးအျဖစ္ ေတာင္းဆို ကမ္းလွမ္း ခံရျခင္းသည္ ဂုဏ္သိကၡာေကာင္း တစ္ရပ္ ဟု ေျပာမည္ ဆိုပါလွ်င္ ျငင္းသူရွိလွ်င္ေတာင္ နည္းပါလိမ့္မည္။ မည္သို႔ပင္ ေနာက္ျပန္လွည့္၍ မရသည့္ လမ္း ဆိုေသာ္လည္း ေမေမ့ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္မ်ားကို အျပံဳးႏွင့္သာ ျမင္ရမည္ ဟူေသာ အေျခအေန တစ္ခုတည္းႏွင့္ပင္ သည္လမ္းကို ေရြးဘို႔ ေဖြး ဆံုးျဖတ္ခဲ့၏။ ဒါက မိမိဘ၀အတြက္ စူးခင္းေသာ လမ္း မဟုတ္.. စူးေညွာင့္ ခလုတ္ကင္းေသာ စိန္စီသည့္လမ္း ျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါလား။

ေနခဲ့ေတာ့ စူးရွ.. ငါ့ ရင္ထဲမွာ နင့္ေနေအာင္ စူးခဲ့ျပီးျပီ.. ငါ့ အသည္းေတြ ဒဏ္ရာဗရပြနဲ႔ အက္ရွ ခဲ့ျပီးျပီ.. ငါ နင့္ကို ခ်စ္တယ္.. ခ်စ္သေလာက္လည္း မုန္းတယ္.. ဘာလို႔လဲ သိလား.. ငါ ေက်နပ္တဲ့အထိ ငါ့ကို ေပးဆပ္ပါ့မယ္ ဆိုတဲ့နင္က.. ငါ တကယ္အလိုအပ္ဆံုး အခ်ိန္မွာ ငါ့ကို ထားခဲ့တာေလ.. နင့္လိုေကာင္က.. နင့္လို ေသာက္သံုးတစ္စက္မွ မက်တဲ့ လမ္းေပၚက ေကာင္က ငါ့ကို ထားခဲ့တာ.. ငါ့ အမိန္႔ မရဘဲ ငါ့နားကေန ထြက္သြားခဲ့တာ.. သိလား စူးရွ.. နင္က ငါ့ ဘ၀မွာ အခ်စ္ရဆံုးနဲ႔ အမုန္းရဆံုး တစ္ဦးတည္းေသာ ေယာက်ၤားပဲ..

+54 

« Last Edit: December 19, 2015, 01:55:46 PM by SnowFlake »